Στην Ιταλία άλλη μια κυβέρνηση θα στηρίζεται σε ακροδεξιό κόμμα. Αν η κυβέρνηση με τον Χάιντερ στην Αυστρία το 2000 προκάλεσε «σοκ», πλέον η ακροδεξιά είναι συστημικός κυβερνητικός εταίρος σε όλο τον πλανήτη.
Μέχρι και το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης το 2008, ακροδεξιές κινήσεις και κόμματα αποτελούσαν μικρές ή και περιθωριακές ομάδες πίεσης προς τον πολιτικό κορμό της Δεξιάς «πολυκατοικίας». Συσπείρωναν κοινωνικές ομάδες που είτε αναπολούσαν την εθνική καθαρότητα (κόντρα στην πολυεθνική ΕΕ), είτε διέθεταν ρατσιστικά αντανακλαστικά και γενικά μια παλαιοσυντηρητική, αντικομμουνιστική εμμονή για ένα «ένδοξο παρελθόν που χάθηκε». Στρατόκαυλοι, θρησκόληπτοι και βασιλόφρονες συντηρούσαν μια οπισθοφυλακή που υπενθύμιζε στο βαθύ κράτος ποιες είναι οι βάσεις του. Κόμματα ανά περιόδους μπορεί να έφταναν σε διψήφια εκλογικά νούμερα, αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να αντικαταστήσουν τις παραδοσιακές δυνάμεις της δεξιάς.
Η οικονομική κρίση, όμως, μετεξελίχθηκε γρήγορα και σε πολιτική. Το κεφάλαιο είχε ανάγκη να καταργήσει όλες τις δημοκρατικές και οικονομικές συνθήκες που είχε παραχωρήσει στην αριστερά και στις πληβείες τάξεις. Η μεταπολεμική ευημερία 60 χρόνων έχει τελειώσει οριστικά και πλέον πρέπει να ανατραπεί το υπάρχον Κοινωνικό Συμβόλαιο γιατί είναι κοστοβόρο. Η δημοκρατία για την αστική τάξη είναι εκλογές και κοινοβουλευτισμός και όχι συνδικάτα, απεργίες και διαδηλώσεις. Όχι μόνο πρέπει να ξηλωθεί κάθε ίχνος «συνδιαχείρισης» με την εργατική πλέμπα αλλά ακόμα και τα κόμματα πρέπει να μάθουν να εκχωρούν διαδικασίες σε «ανεξάρτητες επιτροπές» και «ειδικούς».
Αυτή η μετάβαση από τη δεξιά, που διαπραγματεύεται με τα συνδικάτα και την αριστερά, στην ακροδεξιά που ανατρέπει το Κοινωνικό Συμβόλαιο, δεν είναι «άλλος» χώρος, άλλα κόμματα. Η Δεξιά στον καπιταλισμό υπάρχει ως πολιτικό προσωπικό της κρατικής μηχανής και προσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες του κεφαλαίου. Η «δημοκρατική» δεξιά δεν είναι διαφορετική ούτε στα κόμματα, ούτε στα πρόσωπα από την ακροδεξιά. Αποτελεί μια προσωρινή προσαρμογή στις συνθήκες.
Σε κάποιες χώρες υπάρχει η παράδοση της ενιαίας δεξιάς και σε κάποιες άλλες της πολυκομματικής που συγκυβερνά. Στις ΗΠΑ ο ακροδεξιός Τραμπ αποτελεί παράγωγο του δημοκρατικό Ρεπουμπλικανικού κόμματος, όπως και ο Τζόνσον των Συντηρητικών. Στην Ιταλία η κουλτούρα της δεξιάς συγκυβέρνησης επιτρέπει την αντικατάσταση της Χριστιανοδημοκρατίας από τον Μπερλουσκονισμό και, άρα, την εμφάνιση κι άλλων ακροδεξιών κομμάτων που διεκδικούν μεγαλύτερη πίτα. Σε Ισπανία – Γερμανία συγκροτούν πολιτικές κινήσεις που πιέζουν τον κεντρικό, κυβερνητικό κορμό της δεξιάς.
Η ακροδεξιά δεν ταυτίζεται με το φασισμό. Τα φασιστικά κινήματα αν και ανήκουν στην ακροδεξιά, έχουν άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν από τον δεξιό πυρήνα. Εμφανίζονται μετά από πολιτικές αποτυχίες των βασικών δεξιών φορέων και διεκδικούν για τον εαυτό τους ένα χαρακτήρα «σωτήρα» του αστικού μπλοκ. Για να τα καταφέρουν συγκροτούν κινήματα «δρόμου» γύρω από συντηρητική πολιτική ατζέντα και έχουν σκοπό να συντρίψουν τις δυνάμεις του πολιτικού προλεταριάτου. Για να τα καταφέρουν χρησιμοποιούν τρόπους και συνθήματα που προκαλούν σύγχυση στην αριστερά, αλλά ταυτόχρονα επιτίθενται σε κομμάτια του αποτυχημένου αστικού κρατικού μηχανισμού. Ο φασισμός στην Ευρώπη δοκίμασε να ορθωθεί. Κύρια στην Ουκρανία και στην Ελλάδα αλλά και σε μικρότερη ένταση σε άλλες χώρες, όμως απέτυχε… Προσωρινά… Οι δυνάμεις του «λογικεύτηκαν» και αποτελούν πλέον θεσμική δύναμη της ΕΕ.
Η Ελλάδα χτίζεται μεταπολεμικά γύρω από ένα μεγάλο δεξιό φορέα – «ιδιοκτήτη» του κράτους. Ο «Συναγερμός» γίνεται «ΕΡΕ» και στη Μεταπολίτευση «Νέα Δημοκρατία». Τα μικρότερα δεξιά κόμματα η μόνη χρησιμότητα που είχαν ήταν η συντήρηση προσωπικών φιλοδοξιών και μηχανισμών «συνομιλίας» με τον κομματικό κορμό. Οι όποιες αλλαγές στην κατεύθυνση του κόμματος ποτέ δεν αποτελούν συζήτηση ιδεολογικών ή πολιτικών αρχών. Τα στελέχη αλλάζουν θέσεις ανάλογα με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο «εθνάρχης» Καραμανλής. Στη δεκαετία του `50 – `60 οργάνωνε τις εξορίες για τους κομμουνιστές, εκλογές νοθείας, δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων (υπόθεση Λαμπράκη), αλλά στη Μεταπολίτευση γίνεται ο εγγυητής της Δημοκρατίας που νομιμοποιεί το ΚΚΕ και αναλαμβάνει και την Προεδρία της Δημοκρατίας. Τελικά ποιος είναι ο Καραμανλής; Ακροδεξιός παρακρατικός ή δημοκράτης; Απλά γνήσιος δεξιός υποστηρικτής των αστικών αναγκών που μπορεί και προσαρμόζεται. Το ίδιο κάνει και η ΝΔ.
Η ενσωμάτωση Βορίδη – Πλεύρη – Γεωργιάδη σε κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις, δε σημαίνει πως υπάρχει κάποια μεταστροφή της ΝΔ. Αυτό που κάνει η ΝΔ είναι αυτό που συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη: η δεξιά ακολουθεί, πλέον, την ακροδεξιά ατζέντα ξηλώματος κάθε κοινωνικής και πολιτικής κατάκτησης των εργαζομένων.
Κάποτε η ΕΕ διεκδικούσε για τον εαυτό της να είναι δημοκρατικό κέντρο και προχωρούσε διαρκώς σε διευρύνσεις. Η πολιτική – οικονομική και στρατιωτική ενοποίηση στη δεκαετία του `90 φαινόταν εφικτή. Η Ουγγαρία και η Πολωνία αποτελούσαν «εξαίρεση» κι αυτό ριχνόταν στον κακό κομμουνισμό που τις εξέθρεψε.
Η ακροδεξιά, όμως, ξεπηδάει πλέον σε όλη την Ευρώπη. Ο Πεταίν και οι κυβερνήσεις Βισύ έρχονται ξανά και αυτή τη φορά χωρίς τα άλλοθι του Χίτλερ.
