Μπορεί το παραμύθι της ασφάλειας τύπου ΝΑΤΟ και ανάπτυξης μέσω της Ε.Ε. να φαινόταν τότε στους Μακεδόνες το απαραίτητο που έπρεπε να κερδίσουν με την υποταγή στο Ελληνικό κράτος μέσω των Πρεσπών αλλά παρέλειψαν να αντιληφθούν ότι οι ανταγωνισμοί όταν οξύνονται μπορούν να έχουν παράπλευρες απώλειες.
Όλα είχαν τακτοποιηθεί. Ζάεφ και Τσίπρας είχαν υπογράψει τη συνθήκη των Πρεσπών, τα προεκλογικά ουρλιαχτά της ΝΔ καταλάγιασαν μόλις έγινε κυβέρνηση – γιατί οι ακροδεξιές πολιτικές δεν παίζουν με τα οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου, τα ελληνικά στρατά ξεκίνησαν την αεροπορική προστασία και την εκπαίδευση – για μην ξεχνάμε ποιοι επιβάλλουν τι. Η Μακεδονία εντασσόμενη πια στους νατοϊκούς σχεδιασμούς, το μόνο που της απέμενε, ήταν η ένταξη στην Ε.Ε.. Αυτή η στρατηγική φάνταζε ότι θα ήταν και το άρμα της ανάπτυξης της φτωχής δημοκρατίας δίπλα από το χωροφύλακα και νονό πια των Βαλκανίων.
Αλλά η Ευρώπη των 28 δεν είναι πια η ενωμένη Ευρώπη ή τουλάχιστον αυτό που ήθελε να πρεσβεύει ο γαλλογερμανικός άξονας δεκαετίες τώρα. Οι εσωτερικές αμφισβητήσεις και οι αποκλίσεις μεγαλώνουν κάθε εξάμηνο, όσο η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική δε μπορεί να δώσει διέξοδο στην κρίση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το σοκ του 2008 ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί και τα πρώτα δείγματα της επερχόμενης κάμψης είναι εδώ. Για ποιο λόγο η ασθμαίνουσα οικονομία των 28 να φορτωθεί δύο μικρές αδύναμες χώρες στις παρυφές των ανταγωνισμών;
Το χτύπημα ήρθε από τη Γαλλία συνεπικουρούμενη από Ολλανδία και Δανία που άσκησαν βέτο στην ένταξη της Μακεδονίας και της Αλβανίας. Το βέτο του Μακρόν χτύπησε στο κέντρο των Βρυξελλών και είχε σαν στόχο τη Γερμανία. Η Γαλλία έχει μηδαμινή οικονομική σχέση με την Μακεδονία (144 εκατομμύρια $ εξαγωγές και 60 εκατομμύρια $ εισαγωγές) σε αντίθεση με την πολύ μεγάλη της Γερμανίας (1 δις και 3,25 δις $ αντίστοιχα) και ήταν ευκαιρία για τον Μακρόν μέσα στην αναμπουμπούλα του ατέρμονου Μπρέξιτ, να υπενθυμίσει το μεγαλείο της 5ης Γαλλικής δημοκρατίας στο κουρασμένο οικονομικά Βερολίνο καθώς η γερμανική οικονομία μπαίνει σε ένα διαρκές βάλτωμα. Ποιος κάνει κουμάντο, ποιος έχει την ισχύ, πώς κερδίζονται τα παζάρια.
Ο Ζάεφ που με ιδρώτα και πολλές υποσχέσεις πέρασε τη συμφωνία των Πρεσπών, με αλλαγή ονόματος και συντάγματος σύμφωνα με τις επιταγές της Ελλάδας, βασισμένος στις υποσχέσεις για ΝΑΤΟ και ΕΕ, ήδη αντιμετωπίζει σκληρή γραμμή από το αντιπολιτευόμενο VMRO που έχτισε την δική του αντιπολίτευση με μία εθνικιστική κόντρα για την συμφωνία των Πρεσπών. Ο δρόμος μέχρι τις πρόωρες εκλογές της 12ης Απριλίου είναι γεμάτος παζάρια τόσο με το εσωτερικό μέτωπο αλλά και με την Ε.Ε., καθώς ήδη το ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα υπέρ της έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων υπογραμμίζοντας ότι «η μη επίτευξη συμφωνίας θα μπορούσε επίσης να επιτρέψει την εμπλοκή σε άλλους ξένους παράγοντες», εννοώντας πιθανή εμπλοκή της Ρωσίας. Ο ακρογωνιαίος λίθος των επενδύσεων της Ε.Ε. και της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και ανθρώπων, πάνω στον οποίο βασίστηκε η συμφωνία των Πρεσπών, μοιάζει ασαφής και αβέβαιος.
Αλλά χτύπησε κατάκαρδα και την Αθήνα καθώς βάζει στην κλίνη του Προκρούστη τα σχέδια του ελληνικού κεφαλαίου που θα μπορούσε να ελέγχει τη διακίνηση των κεφαλαίων μεταξύ Βρυξελλών και Μακεδονίας, να έχει τον πρώτο λόγο στις νέες επενδύσεις στα έργα υποδομής, ακόμα μεγαλύτερες δηλαδή μπίζνες στην ήδη προνομιακή θέση του στην οικονομία της ‘γείτονας’ χώρας. Και φυσικά κάθε παζάρι για κάθε ευρώ θα πέρναγε μέσα από τον πολιτικό έλεγχο της Αθήνας ως συνέχεια της συνθήκης των Πρεσπών, με ότι αυτό θα σήμαινε για την ήδη προνομιακή θέση ισχύος της ελληνικής διπλωματίας.
Οι επίδοξοι μακεδονομάχοι, όσοι τουλάχιστον νιώθουν ακόμα προδομένοι από τη μη ακύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών από τον Μητσοτάκη και την ακροδεξιά παρέα του, ας έχουν κατά νου την πρόσφατη συνέντευξή του: «Καμιά φορά, η γεωπολιτική ανατρέπει τις εγχώριες σκοπιμότητες…», βέβαια δεν μας λέει τι εννοεί εγχώριες σκοπιμότητες αλλά μία ματιά στους Βορίδη, Γεωργιάδη και στους διάφορους Μπογδάνους τα λέει όλα.
Το σίγουρο για την κυβέρνηση της ΝΔ είναι ότι θα παλέψει για την ένταξη της Μακεδονίας στην Ε.Ε., καθώς με την υπάρχουσα οικονομική διείσδυση, τα κοινά σύνορα και τους εκβιασμούς των Πρεσπών, έχει πολλά να κερδίσει τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά ως ο γενικός κουμανταδόρος των δυτικών Βαλκανίων. Άλλωστε και η είσοδος της Αλβανίας είναι στο ίδιο πλαίσιο των εκβιασμών του Δένδια που δήλωσε «…ο σεβασμός των δικαιωμάτων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας είναι επίσης κρίσιμης σημασίας για την Ελλάδα…» μιλώντας για εθνικό αυτοπροσδιορισμό και περιουσιακά δικαιώματα, ξεχνώντας φυσικά τα δικαιώματα των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα, αλλά και την αναγνώριση ότι μέχρι την εποχή του εμφυλίου υπήρχαν οι Τσάμηδες στην νότια Ήπειρο.
Για άλλη μία φορά αποκαλύπτεται η πραγματική φύση των λυκοσυμμαχιών και των συμφωνιών που στήνουν οι ιμπεριαλιστές. Πολύ γρήγορα οι εθνικοί ανταγωνισμοί πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι στέλνουν τις συμφωνίες στα σκουπίδια.
Τα Βαλκάνια υπήρξαν πάντα το προνομιακό πεδίο των εκβιασμών και των πιέσεων για την ελληνική αστική τάξη, εκεί ανδρώθηκε η πιο σκληρή όψη της, αυτή του εθνικισμού και της λεηλασίας. Μόνο η ταξική διεθνιστική ενότητα Ελλήνων, Μακεδόνων, Αλβανών και Τούρκων εργατών μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη στα Βαλκάνια και όχι οι συμμαχίες και συμφωνίες των ιμπεριαλιστών νονών.
