Η σημαντικότερη δίκη στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, μετά από αυτή των χουντικών και των βασανιστών και η μόνη δίκη φασιστικού κόμματος στην Ευρώπη. Ενός κόμματος που ερωτοτρόπησε με την εξουσία το 2013 με σημαντική κοινοβουλευτική παρουσία μέχρι πρόσφατα, και με όλες τις προσβάσεις στον κρατικό μηχανισμό.
Με την ολοκλήρωση της ακροαματικής διαδικασίας, η απολογία του φυρερίσκου Μιχαλολιάκου στο Εφετείο ήταν το τέλος μίας σειράς απολογιών μελών και στελεχών της Χρυσής Αυγής στο ναδίρ της ήττας της.
Η αποσάθρωση του μηχανισμού της συμμορίας όλα τα προηγούμενα χρόνια με τις μάχες που δόθηκαν από τον μαχητικό αντιφασισμό, τη συντριβή των λεγόμενων ταγμάτων εφόδου, την απομόνωσή τους από την προσπάθεια να ανοίξουν μέτωπα με ‘επιτροπές κατοίκων’ ενάντια στους μετανάστες και πρόσφυγες και τέλος, η εξαφάνισή τους από την κεντρική πολιτική σκηνή στις βουλευτικές εκλογές, αποκαλύφθηκε πλήρως τους τελευταίους μήνες και στην δίκη.
Οι απολογίες των μελών και στελεχών ήταν η αποκάλυψη της ήττας τους και η προσπάθεια καθενός, νυν και πρώην φασίστα, να αποποιηθεί τις ευθύνες των εγκλημάτων τους. Το μοτίβο της θλιβερής εμφάνισής τους ήταν αλληλοκαρφώματα και το ‘δεν ξέρω τίποτα, δεν είδα τίποτα’ κυριάρχησε τους τελευταίους μήνες. Η ήττα της φασιστικής απειλής βήμα-βήμα όλα τα προηγούμενα χρόνια τους μετέτρεψε σε θλιβερές φιγούρες που περιμένουν το έλεος της εξουσίας, καμία σχέση με την εικόνα που παρουσίαζαν λίγα χρόνια πριν.
Η τελική απολογία του Μιχαλολιάκου κινήθηκε στο ίδιο μοτίβο και ακόμα περισσότερο σε ένα κρεσέντο καρφωμάτων αφού κατόρθωσε να δώσει 13 ονόματα μελών και συνεργατών του, από το άλλοτε πρωτοπαλίκαρο Λαγό ως τον δολοφόνο του Παύλου Φύσσα. Παρ’ όλους τους βρυχηθμούς μέχρι πριν την δίκη περί σκευωρίας και πολιτικής δίωξης, με απόλυτη ευκολία αρνήθηκε την ιδεολογία τους και δεν ανέλαβε καμία ευθύνη για τις πράξεις της συμμορίας και του ίδιου. Το αισχρό τέλος ενός φασίστα. Αναρωτιόμαστε, αν η δαμόκλειος σπάθη της απόφασης ήταν η κρεμάλα – το ιστορικά κατοχυρωμένο εργαλείο αντιμετώπισης των φασιστών – πόσο περισσότερο θα έπεφτε για εκλιπαρήσει; Καθόλου τυχαία στην απολογία του για μία ακόμα φορά ο Μιχαλολιάκος θυμήθηκε τον εφιάλτη του όλα αυτά τα χρόνια, το μαύρο πανό με το σύνθημα «Κρεμάλα στους φασίστες» που τον περίμενε έξω από το δικαστικό μέγαρο.
Η μόνη καινούργια προσθήκη στα καρφώματα των μελών της Χρυσής Αυγής ήρθε από τον φυρερίσκο με δύο ονόματα. Πρώτο αυτό του Βορίδη, που μας θύμισε το παρελθόν του σημερινού βουλευτή και υπουργού της ΝΔ στην χουντική ΕΠΕΝ, όχι πως δεν ξέραμε το ιστορικό του τσεκουροφόρου. Ένα κλείσιμο του ματιού προς την ακροδεξιά του Μητσοτάκη; Μία υπενθύμιση του είδους «μαζί είμαστε τμήμα της ίδιας συνέχειας»; Προφανώς ο Βορίδης έχει δώσει εδώ και χρόνια τα δικά του εχέγγυα στην αστική τάξη και πια έχει να περάσει την ακροδεξιά πολιτική τύπου Ορμπάν και Σαλβίνι εντός του μεγάλου παραδοσιακού αστικού κόμματος, με ασφάλεια και χωρίς περιπέτειες, υπεύθυνα και κυβερνητικά.
Δεύτερο όνομα αυτό του νεκρού σήμερα αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, όταν πάνω ακριβώς στο ξεκίνημα του σπρωξίματος της μικρής τότε – στα όρια λίγων δεκάδων μελών – Χρυσής Αυγής το 2007, ο αρχιταγός τους πρόσφερε δωρεάν ένα ξενοδοχείο της εκκλησίας για το συνέδριο της Χρυσής Αυγής, ένα συνέδριο που αποδείχτηκε η εκκίνηση για μαζική είσοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή, με τους μαχαιροβγάλτες και τραμπούκους να πληθαίνουν τα επόμενα χρόνια. Προφανώς δεν περιμένουμε κάποιον από τους σημερινούς ταγούς της εκκλησίας να δώσει εξηγήσεις για αυτή την ενέργεια προώθησης μίας φασιστικής συμμορίας, όπως δεν περιμένουμε να ανοίξει τα δεκάδες κλειστά σπίτια που κατέχει για την περίθαλψη αστέγων και προσφύγων. Η ελληνική εκκλησία ξέρει να επιλέγει, αιώνες τώρα, προσεκτικά τους συνεργάτες της με ακρίβεια. Μια μικρή υπενθύμιση ότι τα φασιστικά κόμματα δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς την στήριξη και την κάλυψη κρατικών μηχανισμών.
Η ήττα της φασιστικής συμμορίας πρωτίστως δόθηκε στους δρόμους, η απειλή της δικαστικής μάχης σημαντική μεν αλλά χωρίς το τέλος της συμμορίας από τις αντιφασιστικές μάχες, το κλίμα της δίκης θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Η δικαστική εξουσία, τα πολιτικά κέντρα, αντιλαμβάνονται ότι οι αδυναμίες της συμμορίας να παίξει τον κατάλληλο ρόλο κάθε φορά, να ανοίξει τα κατάλληλα νέα μέτωπα και να παίξει τον ρόλο της εμπροσθοφυλακής της ακροδεξιάς ανασυγκρότησης του κράτους (αδυναμίες που προκλήθηκαν από την ήττα στο ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο), την γυμνώνουν από κάθε έρεισμα συνέχειας και το τέλος έρχεται εκκωφαντικό.
Η ήττα των ταγμάτων εφόδου, η παρεμπόδιση να στηθούν αντιμεταναστευτικές συγκεντρώσεις – μοναδική περίπτωση σε όλη την Ευρώπη – παρόλο το σπρώξιμο από το ακροδεξιό κλίμα που η ΝΔ ήδη ως αντιπολίτευση πρόβαλλε, η αποτυχία να αυτοθυματοποιηθούν στο Νέο Ηράκλειο, το πέρασμα των Ιμίων από φασιστική φιέστα σε διεθνιστική γιορτή, η απομόνωση από τα ξενοδοχεία για να μην μπορούν αν βρίσκουν δημόσιους χώρους για να συναγελάζονται, το σπάσιμο του face control στο εφετείο και η αλλαγή του κλίματος στην δίκη, ο ρόλος κομπάρσου στα εθνικιστικά συλλαλητήρια του 2018 που οργάνωσε η ΝΔ, το πέταγμα τους έξω από το ΕΚΑ και το τέλος του ‘σωματείου’ τους στο Πέραμα, ήταν οι επιμέρους μάχες που οδήγησαν στην τραγική τους κατάληξη – για τους φασίστες – στο δικαστήριο.
Η ήττα της Χρυσής Αυγής, του πολιτικού και οργανωτικού κέντρου του φασισμού στην Ελλάδα είναι ολοκληρωτική. Ο Βελόπουλος ένας θεσμικός φασίστας θα παίξει το κοινοβουλευτικό ρόλο του εκ των δεξιών της ΝΔ. Δεν υπάρχει επίδοξος διάδοχος του μηχανισμού που συντρίφτηκε. Ότι δημοτικούς συμβούλους έβγαλαν στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, αυτοί είτε θα ενσωματωθούν από τους δεξιούς δημάρχους δίνοντας την ψήφο τους όταν αυτοί την χρειάζονται, είτε θα φυτοζωούν στο περιθώριο όπως στην περίπτωση της Καλλιθέας, που παρά τους κομπασμούς του ο ντόπιος φασίστας δεν τόλμησε να εμφανιστεί στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Ο Λαγός νοιάζεται περισσότερο για την δική του επιβίωση και τα λεφτά του ευρωβουλευτή, παρά να στήσει ένα νέο φασιστικό κόμμα. Πώς άλλωστε θα μπορέσει ένας θερμοκέφαλος μπράβος με την ιδεολογική βοήθεια του τεταρτοαυγουστιανού απολειφαδιού Πλεύρη; Μικρές συμμορίες τραμπούκων μπορεί να λυμαίνονται το σκοτάδι αλλά η ύπαρξή τους δεν έχει μεγαλύτερη αξία από αυτή των τραμπούκων της νύχτας, «ένα χτύπημα στα τυφλά και μία τρεχάλα» για όσο διαρκέσει και αυτό.
Η ΟΡΜΑ ήδη στάθηκε στη δίκη από την εποχή που οι συνεδριάσεις γινόντουσαν μόνον στο Κορυδαλλό. Αναγνώρισε την αξία της δίκης ως τμήμα της αντιφασιστικής πάλης στην κοινωνία, και έδωσε τις μάχες για να μην κυκλοφορούν άνετα οι φασίστες έξω από τα δικαστήρια, έσπασε το κλίμα φόβου που είχαν επιβάλει στους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής και στο αντιφασιστικό ακροατήριο, και άνοιξε την δεύτερη ξεχωριστή είσοδο στο Εφετείο.
Το αποτέλεσμα της δίκης θα φανεί στους επόμενους μήνες. Θα φανεί και η προσπάθεια και το μέγεθος ξεπλύματος που θα κάνει η ΝΔ. Ο Κασιδιάρης έχει βολευτεί από τον Μπακογιάννη, άλλωστε μπορεί να χρησιμοποιεί τις δύο ψήφους των φασιστών στην ρατσιστική του πολιτική, το ίδιο άλλοι πρώην φασίστες, έχουν βρει αγκαλιά σε δεξιούς δημάρχους.
Μία καταδίκη των φασιστών στο τέλος της δίκης με την τελική απόφαση είναι σημαντική, καθώς και με την βούλα της αστικής δικαιοσύνης θα πρόκειται για μια εγκληματική οργάνωση, η τελική και πλέρια απομόνωσή τους από κάθε κοινωνικό και πολιτικό πεδίο και βήμα θα είναι απόλυτη. Και δεν ξεχνάμε τα εκατομμύρια της κρατικής επιδότησης που παραμένουν παγωμένα, υπολογίζονται σε 6 εκατομμύρια ευρώ, που με μία καταδίκη δεν θα πάρουν ποτέ. Έτσι κι αλλιώς τα δώρα των αφεντικών – δεν ξεχνάμε τους εργοδότες της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης – έχουν κοπεί εδώ και καιρό. Τέρμα τα γραφεία (όπως της Μεσογείων), τέρμα οι εφημερίδες (η ρυπαρή ‘εμπρός’ ήδη έκλεισε), τέρμα τα μεροκάματα για εμφανίσεις.
Μετά το τέλος της Χρυσής Αυγής, οι μάχες και οι τακτικές του μαχητικού αντιφασισμού είναι τα διδάγματα για τις επόμενες μάχες κόντρα στη ρατσιστική και εθνικιστική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ.
