Μπορούμε να περιγράψουμε το pride σαν μια μέρα χαράς, χορού, απελευθέρωσης, αλλά και ως ημέρα μνήμης θυμάτων επιθέσεων, τραμπουκισμών και δολοφονιών της LGBTQI+ κοινότητας ανά τον κόσμο. Μπορούμε επίσης να περιγράψουμε το pride σαν μέρα μάχης και διεκδίκησης δικαιωμάτων και κατοχύρωσης αντιρατσιστικών και ενάντια στην ομοφοβία θέσεων.
Τα Pride έρχονται σαν μια κινηματική συνέχεια των αγώνων ενάντια στη σεξιστική – ρατσιστική καταπίεση της lgbtqi+ κοινότητας. Μέσα από το κίνημα του `68 και την αντίσταση ενάντια στην επίθεση της αστυνομίας στο Stonewall το 1969, ξεκινά μια προσπάθεια κατοχύρωση ισονομίας και ενιαίων δικαιωμάτων. Στην Ελλάδα της Χούντας τα πράγματα καθυστερούν και προσαρμόζονται με τους τοπικούς ρυθμούς. Ο αγώνας της Μεταπολίτευσης, η εμφάνιση του περιοδικού «Κράξιμο», πρέπει να ανταμώσει με τη δεκαετία του `80 που η ελληνική κοινωνία ανακαλύπτει στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Ο νόμος για την ισότητα των Γυναικών το 1982 ανοίγει το δρόμο για την παραπέρα συζήτηση. Ακόμα το κίνημα LGFTQI+ βρίσκεται εντός συγκεκριμένων κοινωνικών και πολιτικών χώρων.
Το Athens pride κατοχυρώθηκε μόλις το 2005 ως μαζική συγκέντρωση και πορεία- παρέλαση στο κέντρο της Αθήνας και φέτος ήταν αφιερωμένο στον Ζακ ο οποίος είχε αγωνιστεί για τα δικαιώματα της lgbtqi+ κοινότητας και τον περασμένο Σεπτέμβρη δολοφονήθηκε από ακροδεξιούς, μικροαστούς νοικοκυραίους. Ως τότε παρ` όλο που στηνόταν στο Πεδίο του Άρεως, στο Λόφο του Στρέφη ή το Ζάππειο, δεν είχε καθιερωθεί ως ετήσιο μόνιμο γεγονός αλλά, κυρίως, αφορούσε το ακτιβίστικο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Έχουν συμμετάσχει γνωστά ονόματα της κοινότητας σε shows καθώς και γνωστοί celebrities της ελληνικής τηλεόρασης. Πλέον θεωρείται καθιερωμένη γιορτή τόσο σε Αθήνα όσο και σε πόλεις της επαρχίας όπως η Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κρήτη κλπ. Στο εξωτερικό έχει καθιερωθεί εδώ και δεκάδες χρόνια (κυρίως σε κάποιες πολιτείες της Αμερικής και χώρες της κεντρικής Ευρώπης), ενώ σε αρκετές χώρες κρίνεται ακόμα παράνομη και απαγορεύεται η συγκέντρωση.
Παράλληλα με τη «συστημική» κατοχύρωση των κοινωνικών δικαιωμάτων, μεγαλώνουν οι βίαιες αντιδράσεις. Σε πολλές χώρες του εξωτερικού πλέον είναι νόμιμο οι ομοφυλόφιλοι να υιοθετούν παιδιά , αλλά ακόμα και στην Αγγλία του 2019 ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων ακόμα είναι πιθανό να δεχθεί ομοφοβική επίθεση στο δρόμο όπως η τελευταία περίπτωση των γυναικών στο Λονδίνο.
Ακόμα και σε χώρες που υποστηρίζουν θεσμικά το Pride αφήνονται να αναπτυχθούν μειοψηφικές, ρατσιστικές αντιδράσεις. Συνήθως προέρχονται από χριστιανοταλιμπαν τύπου Ελένη Λουκά ή Κλεομένη, απλά γκαρίζοντας τα δικά τους είτε στήνοντας παράλληλες συγκεντρώσεις στις οποίες πάντα μαζεύονται οι πέντε γραφικοί. Ποτέ το κομμάτι αυτό του συντηρητισμού και της εκκλησίας δεν κατάφερε να στήσει κάτι σοβαρό ενάντια στο κύμα απελευθέρωσης. Παρόλα αυτά έχουμε γίνει θεατές επιθέσεων ακροδεξιών ομάδων στο pride σε χώρες του εξωτερικού. Η υπόδικη φασιστική οργάνωση στην Ελλάδα λόγω της μεγάλης πτώσης όσον αφορά την παρουσία της στο δρόμο και στα εκλογικά ποσοστά, δεν έχει τολμήσει να αμφισβητήσει κατά οποιοδήποτε τρόπο την ημέρα αυτή. Αλλά ακόμα και όταν είχε περισσότερη δύναμη και λειτουργικό μηχανισμό δεν κατάφερε ποτέ να επέμβει και να επιτεθεί. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να ρίξει φέϊγ βολάν κάποιες ώρες πριν. Το κύμα, λοιπόν, υποστήριξης των LGBTQI+ και των ομάδων δεν άφησε περιθώρια. Το μόνο μέρος που εξακολουθούν και χτίζουν την προπαγάνδα τους όσοι εχθρεύονται το pride είναι το facebook και τα υπόλοιπα social media. Ακόμη και πρόσφατα κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου σχετικά με το σύμφωνο συμβίωσης, κάποιες περιθωριακές ακροδεξιές ομάδες, παραφυάδες της Χρυσής Αυγής θέλησαν να διαμαρτυρηθούν διοργανώνοντας μια ομοφοβική συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Τα αντανακλαστικά του ταξικού κινήματος λειτούργησαν σωστά, έτσι ώστε στην πλατεία να διαδηλώνουν εν τέλει αντιφασιστικές και πολιτικές οργανώσεις, lgbtqi+ ομάδες και φυσικά οι ακροδεξιοί να βρίσκονται στις τρύπες τους.
Ο αστισμός δείχνει να μην ενοχλείται, αντίθετα θα έλεγε κανείς προσπαθεί να πάρει κομμάτι από την πίτα και να στρέψει αλλού το βλέμμα των κομματιών που ασχολούνται με αυτό. Ας δούμε για παράδειγμα την αιγίδα του δήμου Αθηναίων, τους χορηγούς οι οποίοι επενδύουν, ξέροντας το συμφέρον της διαφήμισης τους, τις παρουσίες και δηλώσεις των «celebrities», τα ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων. Άλλα κομμάτια του νεοσυντηρητισμού εξαπολύουν το μίσος τους στο δικό μας στρατόπεδο. Η προσπάθεια επίθεσης του νεοσυντηρητισμού έχει σαν στόχο το χτίσιμο ακροδεξιού φρονήματος. Εκεί ακριβώς βασίζονται οι δολοφονίες που είδαμε τους προηγούμενους μήνες , όπως του Ζακ. Θέλει να χτίσει στους αστούς το αίσθημα του μίσους και της αηδίας σε ότι τους φαίνεται διαφορετικό. Η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά συντηρητική και δεν θα παραδώσει τα όπλα, θα επιτεθεί με όλα τα μέσα. Δεν είναι τυχαίο όταν παπάδες κάνουν δηλώσεις μίσους ενάντια σε ομοφυλόφιλους ορίζοντάς τους ως ανώμαλους και παράδειγμα προς αποφυγήν. Η αποδοχή της LGBTQI+ κοινότητας για τον αστισμό γίνεται με «προϋποθέσεις». Από τη μία να μην αμφισβητούν τον πυρήνα του αστισμού (πατρίδα – θρησκεία – στρατοκρατία – ταξική κυριαρχία) αλλά από την άλλη μέσα από την ακροδεξιά «υπενθυμίζουν» τα όρια τρων κατακτήσεων: μπορούν να αναιρεθούν ανά πάσα στιγμή όταν διακυβεύονται «υψηλότερες» ανάγκες.
Το νομοσχέδια στις πολιτείες των ΗΠΑ που θέτουν παράνομες της αμβλώσεις έρχονται να προσδιορίσουν με ακρίβεια τα «όρια» της αυτοδιάθεση των γυναικών και της LGBTQI+ κοινότητας. Η ισότητα στις γυναίκες είναι «χρήσιμη» για να εισβάλλουμε στο αντιδραστικό Αφγανιστάν που φοράνε μαντίλες, αλλά όχι στο Τέξας που πρέπει η Τραμπ αντεπανάσταση να ισοπεδώσει κάθε ίχνος προοδευτικού κινήματος. Όλες αυτές οι πολιτικές χτίζονται πάνω σε καλά ριζωμένες συντηρητικές απόψεις μέσα στην κοινωνία τις οποίες και αναπαράγουν με ευλάβεια. Τέτοιες απόψεις που χαρακτήριζαν την ομοφυλοφιλία ως αρρώστια η οποία μολύνει τα παιδιά, συντηρούνται και προωθούνται μέσω των καναλιών.
Η απάντηση μας όμως σε όλη αυτή τη σαπίλα δεν πρέπει να είναι η συμμαχία ή έστω ο συμβιβασμός με το σύστημα. Η πλήρης αποδοχή της eurovision, των media, των celebrity, του lifestyle της δεξιάς, είναι λάθος. Η απελευθέρωση όλων των κοινωνικών φύλων και το δικαίωμα του σεξουαλικού προσδιορισμού δεν θα έρθει μέσα από την κατάκτηση του «δικαιώματος» να είναι κάποιος/α «πεζοναύτης στο Ιράκ, δήμιος, μπάτσος ή Πρωθυπουργός» εφαρμόζοντας αντιλαϊκές , ακροδεξιές, και εθνικιστικές πολιτικές, αλλά από την ισότιμη συμμετοχή στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. Ο αστισμός πολλές φορές προσπαθεί πίσω από κάποια δικαιώματα βιτρίνας να κρύψει βάρβαρες πολιτικές. Πίσω από την Eurovision στο Ισραήλ, πίσω από την Dana International και τη Netta κρύβουν το κράτος – χωροφύλακα που είναι υπεύθυνο για το ματοκύλισμα του αραβικού λαού τα τελευταία 70 χρόνια.
Η δική μας απάντηση θα πρέπει να είναι ταξική. Δεν θα πρέπει να βασιζόμαστε σε δικαιωματισμούς, η πάλη αν πάρει ξεκάθαρα αυτή την τροπή μας οδηγεί σε αδιέξοδα. Η μάχη δεν μπορεί να περιορίζεται στην ανίχνευση των ορίων που θέτει η αστική δημοκρατία. Η ζωή μας δεν είναι μια «ταυτότητα» που εξαρτάται από τα κριτήρια που ανέχεται ο εθνικιστικής και ρατσιστής μικροαστός. Για αυτό τον λόγο πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η μάχη μας δεν θα πρέπει να εστιάζει μόνο στο δικαίωμα μας να υπάρχουμε και να μην κρυβόμαστε. Η μάχη μας θα πρέπει ταυτόχρονα να είναι ταξική και να θέτει σαν διακύβευμα την ανατροπή του συστήματος που μας καταπιέζει και καταπατά τα συμφέροντά μας.
