Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής 2009 – 2019
Η Χρυσή Αυγή αποτελεί ιδιαίτερο παράδειγμα στην ιστορία της ακροδεξιάς γιατί για πρώτη φορά μεταπολεμικά, συγκροτείται φασιστικό «κίνημα» στην ελληνική πολιτική σκηνή. Οι ναζί μέσα σε τέσσερα χρόνια εκτινάχτηκαν από μια περιθωριακή γκρούπα παλουκοφόρων, σε μαζικό κόμμα που έφτασε στα πρόθυρα της εξουσίας το 2013.
Για να γίνει αυτό, υπήρχαν οι «αντικειμενικές» προϋποθέσεις που έσπρωχναν το αστικό μπλοκ να φλερτάρει με τη φασιστική εκτροπή. Από το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι τις εκλογές του 2010 η αστική τάξη αισθανόταν ευάλωτη, ντροπιασμένη και σε πολιτικό αδιέξοδο. Η εξέγερση του Γρηγορόπουλου ξεφτίλισε κάθε δύναμη ισχύος του κράτους: για πρώτη φορά δίνονταν εντολές σε μπάτσους και στρατιωτικούς να μην κυκλοφορούν κατά μόνας με στολές γιατί έτρωγαν ξύλο σε γειτονιές, στο μετρό, όπου τους πετύχαιναν! Από την άλλη, οι Διεθνείς Οίκοι, το ΔΝΤ, οι Τράπεζες και η ΕΕ, έβαζαν την οικονομία σε μνημόνια οδηγώντας τη σε τρομαχτική ύφεση που είχε αντίκτυπο ακόμα και στον σκληρό πυρήνα του κεφαλαίου. Η αστική τάξη βρισκόταν σε πολλαπλή ταπείνωση και αναζητούσε διέξοδο. Οι ναζί ήρθαν με τα Τάγματα Εφόδου να προβάλλουν πως μπορούν να τσακίσουν τους «άπλυτους» που εξεγέρθηκαν και να διαλύσουν τις αντιστάσεις του εργατικού κινήματος.
Το 2009 έγιναν οι πρώτοι φασιστικοί ακτιβισμοί: το Μάη χτίζουν φασιστικό πογκρόμ στο Παλιό Εφετείο στην Αγίου Κων/νου όπου στεγάζονταν μετανάστες. Έξι μήνες μετά την Εξέγερση οι μόνοι που κινητοποιούνται είναι κάποιες οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς, ενώ τα αναρχικά καλέσματα ήταν στην Κάνιγγος!! Μετά την επιτυχία τους αυτή, οι ναζί χτίζουν το «άβατο» του Αγίου Παντελεήμονα. Η αριστερά και η αναρχία συνεχίζουν να τους υποτιμούν: μόνο κάποιες οργανώσεις της Άκρας παρεμβαίνουν ενώ αφήνονται οι καταλήψεις της Καραγιάννη και της Βίλα Αμαλίας να αντιμετωπίσουν «τοπικά» τους ναζί. Όλες οι Οργανώσεις έχουν εμπλακεί στο μεγάλο αντι-μνημονιακό αγώνα και η αντιφασιστική δράση θεωρείται δευτερεύουσας σημασίας. Από την πλειοψηφία της αριστεράς, αντιμετωπίζεται δηκτικά για να μη διαρραγεί η «συμμαχία» κάτω πλατείας (αριστεράς) με την «πάνω πλατεία» (εθνικιστές – πατριώτες). Το 2011 στήνεται πογκρόμ στην Αχαρνών με αφορμή μια ληστεία μετά φόνου από μετανάστη και το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ακυρώνεται γιατί υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Όταν χτιζόντουσαν δεκάδες κινηματικές λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, ποτέ δεν τέθηκε ζήτημα να γίνει άλλη μία αντίστοιχη στον Άγιο Παντελεήμονα που οι ναζί ξυλοκοπούσαν μετανάστες και έβαζαν φωτιά ακόμα και στην εκκλησία επειδή έδινε συσσίτιο στους μετανάστες.
Το 2012 η Χρυσή Αυγή εκτοξεύεται στο 7% αλλά η αριστερά συνεχίζει να την αντιμετωπίζει σαν «συγχυσμένους» ψηφοφόρους. Οι αφισοκολλητές της αριστεράς ξυλοκοπιόντουσαν αγρίως, στα σχολεία εμφανίζονταν ομάδες μαθητών που έκαναν “sieg heil”, παρελάσεις δεκάδων παλουκοφόρων στις γειτονιές που σταμάταγαν επιδεικτικά έξω από συγκεντρώσεις της αριστεράς, μοτοπορείες που κυνηγούσαν μετανάστες με τριπλή υποστήριξη (περιφρούρηση – μπάτσοι και ένοπλοι νταβάδες αν είναι δύσκολα τα πράματα). Η γραμμή ήταν ή σιωπή και «δεν τσιμπάμε στις προκλήσεις» (πχ του ΚΚΕ) ή διάλογος να πείσουμε τους ναζί πως αυτοί είναι κακοί (πχ το σύνθημα «καμία ψήφος στη Χρυσή Αυγή»). Όμως κάθε χτύπημα, κάθε σφαλιάρα του Κασιδιάρη στην Κανέλλη, κάθε θυματοποίηση, όχι μόνο δεν έδιωχνε ψηφοφόρους αλλά δημιουργούσε κλίμα ανάτασης και συσπείρωσης στον ακροδεξιό εσμό.
Ούτε οι δολοφονίες Λουκμάν – Φύσσα ήταν από μόνες τους ικανές να σταματήσουν τη φασιστική πορεία. Η σύλληψη των δολοφόνων του Λουκμάν όχι μόνο δεν σταμάτησε τη Χρυσή Αυγή αλλά έκανε κατανοητή τη στρατηγική της: μέχρι να γίνουν τα δικαστήρια θα είχαν δολοφονήσει καμιά δεκαριά στελέχη της αριστεράς, θα είχαν τρομοκρατήσει και εκδιώξει το κίνημα από τους δρόμους και θα ήταν ήδη στην εξουσία.
Η διάλυση της πολιτικής στρατηγικής των ναζί και η μετατροπή τους ξανά σε ομάδα παρακρατικών, δεν κρίθηκε στις προφυλακίσεις του 2013 αλλά στη διάλυση της κοινωνικής της βάσης μετά το 2014 για να φτάσουμε σήμερα να αποτελεί μόνο ένα θλιβερό κομμάτι του παρελθόντος.
