Ο νόμος ‘’Χατζηδάκη’’ ήρθε για να μείνει (;). Η κατάργηση του οκταώρου, η κατάργηση των πληρωμένων υπερωριών, το τσάκισμα του δικαιώματος στο συνδικαλισμό και άλλες αντιδραστικές διατάξεις, μαρτυρούν την αποφασιστικότητα της Νέας Δημοκρατίας ενάντια στα εργατικά συμφέροντα. Πρόκειται για άλλη μία ηχηρή προσπάθεια της ακροδεξιάς κυβέρνησης να αναδιαρθρώσει το κοινωνικό συμβόλαιο, τον τρόπο που ζούμε, στοχοποιώντας πεισματικά την ‘’ατμομηχανή’’ της κοινωνίας με το Κεφάλαιο να χειροκροτεί και να ευλογεί.
Από την άλλη μεριά, πρωτοπόρες στην αντίσταση, βρίσκονται οι οργανώσεις των εργατών που συνεχίζουν να αναζητούν απαντήσεις χωρίς να έχουν ξεπεράσει το μούδιασμα της περιόδου. Απευθυνόμενες στα ισχυρά ιστορικά αποθέματα που τους έχουν απομείνει (άραγε πόσο για ακόμα), στραμμένες σε παραδοσιακές προτάσεις, αναλωμένες στους συμβολισμούς, αδυνατούν να βρουν την άκρη του νήματος και να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες.
Το σύνθημα ‘’θα λογαριαστούμε μετά’’ έχει κυριαρχήσει, όχι μόνο στα συνθήματα και στις αναλύσεις, αλλά και στις συνειδήσεις των οργανώσεων που επιμένουν να δίνουν παράταση σε μία απαραίτητη αντεπίθεση που θα στριμώξει εργοδοσία και τους πολιτικούς υφιστάμενούς της.
Εκεί φαίνεται να οδηγείται η διαδήλωση για τον Προϋπολογισμό που πρόκειται να διοργανωθεί σύντομα, με τις συζητήσεις που την αφορούν να δείχνουν πως παίρνουν τη σκυτάλη από το συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε στις 4 Νοεμβρίου από πλήθος σωματείων, που δεν έδειξε δείγματα ανασυγκρότησης, και κινήθηκε μακριά από τα πολιτικά κέντρα που εξελίσσεται τον τελευταίο καιρό η ταξική πάλη.
Και αν η τρομοκρατία της καταστολής των μπάτσων το 2020 δημιουργούσε ανασφάλεια και φόβο στο ταξικό κίνημα, η συνήθεια να αυτομαστιγώνεται και να βλέπει τις ευκαιρίες που περνούν μπροστά του, ανεκμετάλλευτες, θα πρέπει να το ανησυχήσει περισσότερο.
Για να ‘’μείνει ο νόμος στα χαρτιά’’ επιβάλλεται να απεμπλακούμε από τις λογικές των συμβολικών μαχών και του ‘’μίνιμουμ προγράμματος’’. Η απομάκρυνση από την επαναστατική προοπτική χρεώνοντάς της, συχνά-πυκνά τον μαξιμαλιστικό χαρακτήρα, όταν βρισκόμαστε σε περίοδο όξυνσης της κρίσης, με τους κυβερνώντες να έχουν εξαντλήσει εδώ και καιρό τα προσχήματα, νομιμοποιώντας αντιλήψεις περήφανα αντιεργατικές και αντικομμουνιστικές, λειτουργεί ως μπούμερανγκ που ισχυροποιεί την ηττοπάθεια και απονευρώνει το κίνημα. Βούτυρο στο ψωμί των αφεντικών. Μια 24ωρη απεργία-γκάλοπ δεν αρκεί από μόνη της. Οι εκατοντάδες αναρτημένες καταγγελίες δεν αρκούν από μόνες τους. Οι μαζικές διαδηλώσεις με αυστηρό συνδικαλιστικό χαρακτήρα…
Η δυνατότητα αντιστροφής του κλίματος εντοπίζεται σε επί μέρους αγώνες που περιγράφουν τη διάθεση των εργαζομένων να αντιπαρατεθούν με τον Μητσοτάκη και το συνάφι του. Ο κόσμος θέλει και ψάχνει να βρει τρόπο να κατέβει στους δρόμους. Οι μαζικές δράσεις γύρω από το efood και των εκπαιδευτικών, οι μαχητικές κινητοποιήσεις στην πλ. Νέας Σμύρνης και των ναυτεργατών στο λιμάνι την προηγούμενη άνοιξη, οι μαζικές διαδηλώσεις με αφορμή την κυβερνητική διαχείριση των πυρκαγιών το καλοκαίρι και του Πολυτεχνείου, το αποδεικνύουν. Όπως αποδεικνύεται η ανεπάρκεια των πολιτικών οργανώσεων να ενορχηστρώσουν την αντικυβερνητική ανυπακοή, συγχυσμένες και μπερδεμένες ακόμα από την εργαλειοποίηση του κορονοϊού από την κυβέρνηση και την τρομοκρατία που έχει σπείρει.
Άλλο ένα παράδειγμα για τις ευκαιρίες των ημερών μας θα μπορούσε να ήταν ο νόμος για την ψηφιοποίηση των εκλογών των σωματείων, που επίσημα θα εφαρμόζεται από την έναρξη της επόμενης χρονιάς. Η επιδεικτική και δια ζώσης διεξαγωγή τους (και σύμφωνα με το πρόγραμμα) που θα μπορούσε να συμβεί στις αρχές του 2022, με χιλιάδες εργαζομένους να συρρέουν στα εκλογικά κέντρα των εργασιών τους, κόντρα στα σχέδια του Χατζηδάκη, αντικαθίσταται από τη βιαστική πραγματοποίηση τον τελευταίο μήνα του έτους. Επιπλέον, η εναλλακτική αντικαπιταλιστική πρόταση του σωματείου των ναυτεργατών, της ΠΕΝΕΝ, που κατέθεσε μέρες πριν το συλλαλητήριο της 4ης Νοέμβρη, και εξυπηρετούσε την απαραίτητη μαχητική κατεύθυνση, βρήκε εμπόδιο και έπεσε θύμα από τις κατευναστικές λογικές που κυριαρχούν και έτσι χάθηκε άλλο ένα δρομολόγιο πιθανής επανασυσπείρωσης.
Η πορεία της κυβέρνησης μόνο ομαλή δεν είναι. Τα πόδια που τη βαστούν στην εξουσία είναι ξύλινα και τρίζουν. Το καπέλωμα των πραγματικών της διαθέσεων με την αφήγηση και το άλλοθι του κορονοϊού την αναγκάζει σε περισσότερες και μεγαλύτερες αντιφάσεις. Χρέος μας το ‘’Μητσοτάκη κάθαρμα’’ που αντηχεί σε κάθε χώρο εργασίας να μην κοπάσει και να γίνει ρωγμή στα θεμέλια της ακροδεξιάς κυβέρνησης.
