Δολοφονίες σε ένα προαγγελμένο γεγονός
Μια μεγάλη καταστροφή κτύπησε το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου τους ελληνικούς σιδηρόδρομους, μία από τις μεγαλύτερες σιδηροδρομικές καταστροφές στην Ευρώπη των τελευταίων δεκαετιών. Δύο τρένα, ένα επιβατηγό και ένα εμπορικό βρίσκονται πάνω στην ίδια γραμμή και συγκρούονται μετωπικά στο ύψος των Τεμπών. Η απαρίθμηση των νεκρών δεν έχει τελειώσει (μέχρι στιγμής οι καταγεγραμμένοι νεκροί ανέρχονται σε 56 ενώ οι αγνοούμενοι σε 57) καθώς από την σφοδρότητα της σύγκρουσης πολλοί επιβαίνοντες κομματιάστηκαν ή ακόμα και εξαϋλώθηκαν.
Καμία όμως καταστροφή δεν είναι τυχαίο γεγονός, αλλά αποτέλεσμα μίας σειράς ενεργειών αστοχιών και παραλείψεων. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Μητσοτάκης από την πρώτη κιόλας στιγμή με διάγγελμά του, αναγγέλλει την αιτία, το ανθρώπινο λάθος, και ακολουθεί καταιγιστικά από τους ιθύνοντες τους ειδικούς και όλο το κυβερνητικό κύκλωμα ότι ο φταίχτης είναι ο σταθμάρχης στην Λάρισα, ο οποίος απρόσμενα γρήγορα αναλαμβάνει την ευθύνη.
Πολύ εύκολο για να είναι αληθινό. Ταυτόχρονα ξεσπάει η καταιγίδα των αποκαλύψεων, όχι και τόσο άγνωστων γεγονότων τελικά. Απουσία η δυσλειτουργία της φωτοσήμανσης, της επικοινωνίας τραίνων και σταθμών, του ελέγχου κίνησης γενικότερα των τραίνων πάνω στις ράγες, έλλειψη προσωπικού, ελλιπής εκπαίδευση των σταθμαρχών, σκανδαλώδης καθυστερήσεις στα απαραίτητα έργα εκσυγχρονισμού του δικτύου, εταιρικές παρεμβάσεις στις επιλογές προμηθειών εξοπλισμού, πλήρης ελευθερία στην ιταλική εταιρεία (Ferrovie dello Stato Italiane Group) που εκμεταλλεύεται τα τρένα (έχουν ιδιωτικοποιηθεί εδώ και χρόνια) καθώς έχει εξαιρεθεί από τις υποχρεώσεις ποιότητας υπηρεσιών και αποζημιώσεων στους επιβάτες σύμφωνα με την ελληνική και κοινοτική νομοθεσία και τόσα ακόμα που μετατρέπουν ένα απλό ταξίδι με το αίνο σε ρωσική ρουλέτα. Και για όλα αυτά όχι μόνον υπάρχουν γνωστά στοιχεία και καταγγελίες, αλλά και τα συνδικάτα των σιδηροδρομικών έχουν επανειλημμένα ενημερώσει τους αρμόδιους και έχουν πραγματοποιήσει και απεργίες για το θέμα της ασφάλεια, που όμως έχουν κριθεί παράνομες από τον δικαστικό μηχανισμό κι εδώ έχει συμβάλει το αντεργατικό ν/σ Χατζηδάκη, από του λίγους που λειτουργούν άψογα μέρα και νύκτα 365 μέρες το χρόνο. Ατυχήματα, ελάσσονα και μείζονα, συμβαίνουν τακτικά στο σιδηροδρομικό δίκτυο, ακόμα και πριν λίγες μέρες αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν δείχνει να απασχολεί την ιδιωτική εταιρεία, την κρατική εταιρεία, το υπουργείο. Η κυβέρνηση έχει αφήσει στη τύχη του ένα μαραμένο μηχανισμό στα χέρια του κέρδους των μετόχων της ιταλικής εταιρείας που σκανδαλωδώς επιχορηγείται κάθε χρόνο με έξτρα παραδάκι, προς όφελος κάποιων άλλων φορέων μεταφοράς προσωπικού και εμπορευμάτων, όπως τα αγαπημένα του Μητσοτάκη ΚΤΕΛ (στα όποια έχουν δοθεί ελέω κορονοϋστερίας και λεωφορειακές γραμμές στην Αθήνα) στην αεροπορική Aegean (και αυτή από τις αγαπημένες του Μητσοτάκη) που εισέπραξε σκανδαλωδώς ένα σημαντικό εννιαψήφιο ποσό ελεώ κορονοϋστερίας και αυτή.
Αυτό που μένει στο τέλος, πέρα από τις ειδήσεις, την προπαγάνδα και τις κραυγές στην τηλεοπτική οθόνη, είναι ότι στα Τέμπη έχει συντελεστεί ένα έγκλημα. Ένα ταξικό έγκλημα με θύματα απλό καθημερινό κόσμο, κανένας πλούσιος ή σημαίνων κυβερνητικός παράγοντας δεν μετακινείται με το τραίνο στην Ελλάδα, κάτι παραπάνω ξέρει, αυτό που όλοι ξέρουμε αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς ένεκα κόστους εισιτηρίου.
Φοιτητές και φοιτήτριες, εργαζόμενοι και μετανάστες είναι ανάμεσα στους νεκρούς και στους κομματιασμένους. Κάποιου εκ των μεταναστών πιθανά να μην υπάρχει κάποιος συγγενής ή γνωστός στην Ελλάδα να τους αναζητήσει ή ακόμα να αναλάβει το δύσκολο έργο της αναγνώρισης. Δεν ξεχνάμε ότι ανάμεσα στους νεκρούς βρίσκονται 9 εργαζόμενοι των τραίνων, ακόμα εννέα συνάδερφοι στον μακρύ κατάλογο δολοφονιών της εργατικής τάξης που κράτος και εργοδότες αφήνουν πίσω τους, η φετινή χρονιά θα είναι η χειρότερη από κάθε άλλη εδώ και δεκαετίες, δίπλα στους συνεχείς νεκρούς στους ΟΤΑ, στους ντελιβεράδες.
Οι ιδιωτικοποιήσεις σκοτώνουν
Στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, οι ιδιωτικοποιήσεις βασικών κρατικών δομών αποτέλεσαν την αιχμή των πολιτικών των κυβερνήσεων. Στη Βρετανία, με ένα πλούσιο και αποτελεσματικό σιδηροδρομικό δίκτυο, κτισμένο από τα μέσα του 19ου αιώνα, ήταν από τα πρώτα που πέρασαν (ξεπουλήθηκαν στην κυριολεξία) στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου. Γρήγορα η τότε αίγλη του θατσερικού ονείρου ότι ο ιδιώτης μπορεί να τα κάνει καλύτερα από το κράτος, κατάρρευσε παταγωδώς καθώς τα ατυχήματα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται δίπλα από την αύξηση των εισιτηρίων και την σταδιακή πτώση της ακρίβειας των δρομολογίων και της ποιότητας των υπηρεσιών. Κάποια στιγμή εν μέσω κρίσης κάποια τμήματα χρειάστηκε να αγοραστούν πίσω από την κρατική εταιρεία, αλλιώς κινδύνευαν με κατάρρευση με ότι αυτό σήμαινε για τις μεταφορές επιβατών και εμπορευμάτων σε ένα αναπτυγμένο καπιταλιστικό κράτος που βασίζεται και στον σιδηρόδρομο.
Η πρώτη απόδειξη ότι ο ιδιώτης δεν αγοράζει έστω για ένα πιάτο φαΐ έναν σιδηρόδρομο για να τον αναπτύξει δημιουργικά, όπως επαγγέλλεται ένας φτηνιάρης νεοφιλελές, αλλά για να τον ξεζουμίσει μέχρι τελευταίας ρανίδας, σε βάρος της ποιότητας, των εργαζομένων αδιαφορώντας για τις ζωές των ανθρώπων, επιβατών και εργαζομένων. Στο τέλος το ερείπιο μπορεί να επιστρέψει πίσω στον πραγματικό εν τελικό κάτοχο του, αυτόν που γενιές ολόκληρες πριν δαπάνησε εκατομμύρια σε κεφάλαιο και εργασία για το κτίσει. Στο μεταξύ οι καλοπερασάκηδες μέτοχοι ψάχνουν το επόμενο θύμα της κερδοσκοπίας τους.
Στο μεταξύ στον 21ο αιώνα οι εφευρετικοί οικονομολόγοι του κεφάλαιου, αυτοί που δεν μπορούν να δουν την επερχόμενη κρίση πάρα μόνον όταν αυτή τους έχει προσπεράσει, ανακάλυψαν ένα νέο τρόπο ξεζουμίσματος της κρατικής υποδομής. Καθώς τα μεγέθη είναι πολύ μεγάλα, και προκείμενου τα αφεντικά να δαπανούν ολοένα και λιγότερα κεφάλαια στις «επενδύσεις» τους, εφεύραν τα ΣΔΙΤ. Τμήματα των δομών δίνονται στους ιδιώτες για κάποιες δεκαετίες που μπορούν να τις ξεζουμίζουν απρόσκοπτα. Με αυτόν τον τρόπο, παραδοσιακές λειτουργίες μικρού μεγέθους όπως η καθαριότητα, ή φύλαξη πέρασαν στους ιδιώτες που λόγω των αναγκών δεν χρειάζεται να είναι γίγαντες από άποψη οικονομικού μεγέθους, μόνον καταφερτζήδες με καλές σχέσεις με την κρατική και πολιτική γραφειοκρατία.
Έτσι οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι, κόπηκαν σε κομμάτια και τα τρένα (το μεταφορικό έργο) παραχωρήθηκε το 2017 από τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε μία ιταλική εταιρεία (που ανήκει σε μεγαλύτερο κεφάλαιο – Ferrovie dello Stato Italiane Group) αντί ενός ευτελούς ποσού μαζί με ετήσια χορηγία μερικών δεκάδων εκατομμυρίων (συμβάσεις που επικύρωσε η κυβέρνηση ΝΔ το 2022) και πλήρη ασυδοσία ως προς τις συμβατικές υποχρεώσεις απέναντι σε επιβάτες, ποιότητα υπηρεσιών και αποζημιώσεις για καθυστερήσεις και αλλαγές σε δρομολόγια αλλά και για ατυχήματα. Και όπως οι περισσότεροι εργαζόμενοι σε εταιρείες γνωρίζουν εξ ιδία πείρα, η λειτουργία των τραίνων γίνεται με το ελάχιστο, πολλές φορές κακοπληρωμένο, προσωπικό. Επενδύσεις σε τρένα που γέρνουν ή χαλάνε είναι πιο αποδεκτές από ένα καλό μισθό ή ένα παραπάνω εργάτη στη βάρδια.
Την ίδια στιγμή οι γραμμές (το δίκτυο) παρέμειναν στα χέρια του κρατικού ΟΣΕ, που όμως έχει μετατραπεί σε ένα γήπεδο εταιρικών συμφερόντων των διαφόρων προμηθευτών, Τα πάντα από τα μολύβια και το χαρτί, ως τα συστήματα ελέγχου έχουν γίνει με την πάροδο των δεκαετιών παιχνίδι μεταξύ των προμηθευτών και διαφόρων κυβερνητικών παραγόντων. Οι καθυστερήσεις των έργων, οι αστοχίες των αγορών, οι μη λειτουργικότητα διαφόρων συστημάτων γίνεται σε βάρος των δρομολογίων, δηλαδή σε ατέλειωτες καθυστερήσεις και σε ατυχήματα.
Οι μνημονιακές απαιτήσεις της εποχής 2010 και εντεύθεν, οδηγούν σε δραματική μείωση του προσωπικού, με αποτέλεσμα να μειωθεί το μέγεθος της βάρδιας στον σταθμό ή να καλύπτονται λειτουργικές ανάγκες με εσωτερικές μετακινήσεις της τελευταίας στιγμής.
Έτσι στήθηκε το σκηνικό της 28ης Φεβρουαρίου στα Τέμπη.
Μία ιδιωτική εταιρεία υπάρχει με σκανδαλώδη τρόπο και άμοιρη των ευθυνών της, μία ξεδοντιασμένη κρατική εταιρεία που με το ζόρι υπάρχει, δημιουργούν μαζί μία προαναγγελμένη δολοφονία. Δολοφονία γιατί υπάρχει ένα μεγάλο συνεχές ιστορικό ατυχημάτων, μία σειρά εμπεριστατωμένων καταγγελιών με συγκεκριμένα στοιχεία. Εταιρίες, υπουργεία και πρωθυπουργός αρνούνται την όποια ανάμιξη και αφήνουν τα γεγονότα να εξελιχθούν. Και τώρα μπορούν να κάνουν τακτοποίηση της ζημιάς (το damage control που τους λένε οι επικοινωνιολόγοι).
Φυσικά πάντα υπάρχει ένα ανθρώπινο λάθος, ένα λάθος από ένα ακατάλληλο προσωπικό, κουρασμένο, γερασμένο μόνο του να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο όγκο κρίσιμων ενεργειών και αποφάσεων. Για να μην συμβεί και τέτοιο είτε υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο ανθρώπινης παρέμβασης είτε ένα αυτόματο σύστημα που μπορεί να ανιχνεύσει το λάθος και να το σταματήσει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η πολιτική της κυβέρνησης ήταν να μην υπάρχει τίποτα από τα δύο. Μείωση του προσωπικού και ένα σύστημα που είτε δεν λειτουργεί είτε δεν έχει αγοραστεί ακόμα. Η ανάγκη να εμφανιστεί στο τέλος της χρήσης η αναγκαία κερδοφορία είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη επενδύσεων για την ασφάλεια του έργου. Το λένε και καπιταλισμό.
Στον καπιταλισμό γενικά, αλλά για την συγκεκριμένη κυβέρνηση ειδικά, ο μεγάλος εχθρός είναι ο άνθρωπος, ειδικά άμα έχει την ειδικότητα του εργάτη, του άνεργου, του φτωχού κλπ.
Κρατική πολιτική «σας σκοτώνουμε για το καλό σας»
Το πρώτο διάγγελμα του Μητσοτάκη ήταν το “ανθρώπινο λάθος”. Πιο γρήγορη έρευνα ατυχήματος δεν έχει υπάρξει στα παγκόσμια χρονικά. Και πολύ γρήγορα φυσικά βρέθηκε και το πρόσωπο, ο σταθμάρχης στην Λάρισα, ο ένας και μοναδικός καθώς ο δεύτερος που έπρεπε να υπάρχει βάση κανονισμού δεν έχει φροντίσει ο ΟΣΕ να είναι διαθέσιμος. Οι προσλήψεις κοστίζουν.
Στο μεταξύ η τραγωδία που οι εικόνες των ΜΜΕ αναδεικνύουν πολύ έντονα, έχει θεριέψει τον κόσμο. Αντιλαμβάνεται με διαφορετικούς τρόπους, ότι για αυτή την κυβέρνηση η ζωή του δεν μετρά στο ελάχιστο. Από την κατάπτωση των μισθών και των συντάξεων, μέχρι την ακρίβεια στο σούπερ μάρκετ και τον λογαριασμό του ρεύματος και την κοροϊδία των κάθε είδους πας, καταλαβαίνει ότι εκατομμύρια κόσμου αποτελούν για το κόμμα που έχει κατοικεί στο Μαξίμου δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα ζώο που μπορεί να το αρμέγει. Ακόμα και με την ζωή του στο τέλος.
Το «Μητσοτάκη γαμιέσαι» μπορεί να μην ακούγεται τόσο συχνά πια, αλλά οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν να γίνονται την επομένη ακριβώς του συμβάντος αποτελούν την εμφανή απόδειξη όλων των παραπάνω. Μεγάλες και μικρές σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδος, ήρθαν να ενωθούν με τις καταλήψεις και τις απεργίες των σπουδαστών των τεχνών που είδαν είχαν δημιουργήσει ένα θετικό κλίμα στην κοινωνία υπέρ τους. Ειδική μνεία αξίζουν οι μαθητές καθώς με ποικίλους τρόπους η μαθητιώσα νεολαία άρχισε να εμφανίζεται στο προσκήνιο με μικρές αλλά υπαρκτές και πολλαπλές παρεμβάσεις στα σχολεία του με απλωμένα σακίδια σε στυλ συνθημάτων, αλλά και μικρές τοπικές πορείες, με αποκορύφωμα την γενική κινητοποίηση των σχολείων της Ηγουμενίτσας! Το κλίμα πάνω από την κυβέρνηση Μητσοτάκη άρχισε να βαραίνει κάνοντας τις επερχόμενες εκλογές ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα για την ΝΔ.
Οι επικοινωνιολόγοι του Μητσοτάκη στον όποιο βαθμό κατέχουν την τέχνη της παραπλάνησης και όπως μπορούν να καταλάβουν την ελληνική κοινωνία, την Κυριακή, μέρα απεργίας των σιδηροδρομικών και γενικού συλλαλητηρίου ζητάνε δήθεν συγγνώμη από τον λαό. Υιοθετούν την νέα στρατηγική, αυτή της “διαχρονικής παθογένειας” και αναλαμβάνοντας το βάρος των ευθυνών για όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις; Πόσο παλιά άραγε φτάνει μήπως μέχρι τον Τρικούπη μήπως;
Αυτό που θέλουν να πετύχουν Μητσοτάκης και σία, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την έξοδό τους από την σημερινή κρίση όσο γίνεται πιο αλώβητα κοιτώντας την επόμενη μέρα των εκλογών που προφανώς αναβάλλονται για αργότερα. Το τσουβάλιασμα όλων ανεξαρτήτως θέσεων και επιλογών διευκολύνει το κυβερνών κόμμα καθώς μοιράζοντας την ευθύνη στο τέλος και έχοντας τον κρατικό μηχανισμό στα χέρια του μπορεί πιο άνετα να καθορίσει τις εξελίξεις στο θέμα. Από την παραίτηση ενός υπουργού (ο συγκεκριμένος δεν θεωρείτο από κανέναν ιδιαίτερα ικανός) ως την τελική καταδίκη ενός ή παραπάνω υπαλλήλων της εταιρείας. Έτσι τα στελέχη του ΟΣΕ και της ιταλικής εταιρείας καθώς και αυτοί του Υπουργείου θα παραμείνουν αλώβητοι στις θέσεις χωρίς καμία κατηγορία να κρέμεται από πάνω τους, ούτε καν υποψία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι δεν έχουν ακουστεί πολλά ονόματα τέτοιων υπευθύνων ή το γεγονός ότι η ιταλική εταιρεία απειλεί με μηνύσεις. Ξέρουν ότι ο Μητσοτάκης θα κάνει τα πάντα για να μην κατηγορηθούν ή τουλάχιστον πληρώσουν έστω στο ελάχιστο. Και φυσικά παραλύει την αντιπολίτευση αφού την εισάγει επίσημα στο πλαίσιο «όλοι φταίνε» επομένως φταίτε και εσείς…
Όμως, η ίδια κυβέρνηση που “πενθεί” στα κανάλια και προβάλει το 3ημερο εθνικό πένθος, είναι αυτή που την επόμενη μέρα του εγκλήματος φέρνεις τη Βουλή, τροπολογία 357 σελίδων για την ιδιωτικοποίηση του νερού (για να παρακάμψει και τη 2η απόφαση του ΣτΕ ως προς την αντισυνταγματικότητα ιδιώτευσης του δημόσιου αγαθού) και την περαιτέρω διευκόλυνση του κεφαλαίου στις ΑΠΕ και την ληστρική εκμετάλλευση τοπικών κοινωνιών και φυσικού περιβάλλοντος.
Η δημοσιογραφική χυδαιότητα απογειώνεται
Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα ήταν εφικτό αν δεν υπήρχαν τα ΜΜΕ, όχι γενικά τα ΜΜΕ, αλλά όλα αυτά που ο κόσμος βάφτισε «πετσωμένα», την συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή. Τα οποία επιστρατεύοντας φυσικά τους καλύτερους τους, φτάσανε την δική τους καλοπληρωμένη πετσωμένη δουλειά στο χειρότερο επίπεδο της. Μίλησαν ανοικτά και ξεκάθαρα ότι η «θυσία» των παιδιών στα Τέμπη δεν θα πάει χαμένη καθώς έτσι θα φτιάξουν οι σιδηρόδρομοι. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί αντίστοιχα να πάμε να θυσιάσουμε τους ίδιους και τα δικά τους παιδιά μπας και κάποτε σε αυτή τη χώρα αποκτήσουμε σωστά ΜΜΕ, μπορούν να αυτοπυρποληθούν ίσως. Οι υπερασπιστές των μνημονίων και όλων των κρατικών πολιτικών φτάνουν στο σημείο να υπερασπίζονται ατυχήματα με τέτοιο κραυγαλέο τρόπο που είναι πια σαφές ότι μόνο κακό μπορούν να κάνουν στην κυβέρνηση, όσο και να προσπαθούν να καλύψουν την εταιρική και κυβερνητική ευθύνη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι ίδιοι κυκλοφορούν με πολυπληθή φρουρά αστυνομική και ιδιωτική που τους προστατεύει από το πλήθος των θαυμαστών τους. Είναι τμήμα του ίδιου εξουσιαστικού μηχανισμού και προσωπικού που ευθύνεται για τις δολοφονίες στα Τέμπη.
Όχι στις «θυσίες»
Όλες οι προηγούμενες μέρες απέδειξαν ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων , των συνταξιούχων και της νέων, έχουν συντριβεί και από το γεγονός των δολοφονιών, αλλά και τις προσπάθειες συγκάλυψης και αποποίησης ευθυνών της κυβέρνησης. Οι συγκεντρώσεις που έγιναν παντού είναι η καλύτερη απόδειξη. Η συγκέντρωση της Κυριακής στο Σύνταγμα, μία από τις μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων ήταν ενδεικτική του κλίματος που έχει διαμορφωθεί στην κοινωνία, τουλάχιστον σε ένα μεγάλο μέρος της. Εξ’ ου και η ανάγκη καταστολή της. Με την μαζική έφοδο της αστυνομίας από πολλά μέτωπα ταυτοχρόνως με ιδιαίτερη σφοδρότητα στην κατανάλωση αερίων και βομβίδων που έφτασε μέχρι την Ομόνοια. Οι ένοπλες δυνάμεις της κυβέρνησης επέδειξαν μία αδυσώπητη σκληρότητα προφανώς ενισχυμένη από το πρόσφατο επίδομα των 600 ευρώ.
Δεν πρέπει να αφήσουμε την κυβέρνηση να νικήσει αυτή την φορά. Δεν πρέπει να αφήσουμε να μας αντιμετωπίζουν σαν «αναλώσιμους» για τα δικά τους έργα. Δεν πρέπει να αφήσουμε να εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο σαν να είναι μία ακόμα μέρα σαν την χθεσινή.
Ο κόσμος βγαίνει μπροστά να αγωνιστεί ξεπερνώντας την στασιμότητα του κοινοβουλευτικών κομμάτων του ρεφορμισμού. Να μην εκτονωθεί η οργή και η αγωνία της εργατικής τάξης αλλά να οργανωθεί σε αγώνα κλιμάκωσης. Ας ξεκινήσουμε να ξεδιπλώνουμε αγώνες σε κάθε χώρο και σε κάθε γειτονιά ενάντια στην κυβέρνηση των δολοφόνων ενάντια στο κεφάλαιο που δολοφονεί. Ας μην περιμένουμε τις εκλογές και την ήσυχη τακτοποιημένη δουλειά μιας ακόμα κοινοβουλευτικής εναλλαγής. Ας τους τσακίσουμε σήμερα κιόλας και αυτό θα είναι το καλύτερο σήμα στους αστούς για τη επόμενη φορά.
του Α.Ω.
