Η βαρβαρότητα του πολέμου στην Ουκρανία συνεχίζεται και η Ελλάδα στέλνει όπλα
Ο αντιδραστικός και άδικος πόλεμος που εξελίσσεται από τον Φεβρουάριο στην Ουκρανία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με τρομερές συνέπειες ανθρωπιστικής κρίσης για τους εμπλεκόμενους λαούς αλλά και διεθνώς ως συνθήκη αναζωπύρωσης της παγκόσμιας ύφεσης που βιώνουμε από τις αρχές του 2020. Η Ελλάδα ως πιστός σύμμαχος των ΝΑΤΟ και ΕΕ με την κυβέρνηση ΝΔ επιχειρεί να αναδείξει τον ρόλο της. Στον πρώτο μήνα του πολέμου καθίσταται το πρώτο κράτος που στέλνει όπλα στην Ουκρανία και ο υπουργός Άμυνας δηλώνει πρόθυμος για ενδεχόμενη αποστολή και έμψυχου δυναμικού. Σήμερα, η αποστολή όπλων αναβαθμίζεται με αποστολή τεθωρακισμένων, πυροβόλων, βλημάτων και αντιαεροπορικών πυραύλων. Ανεξαρτήτως των συνθηκών και συμφωνιών αποστολής, χωρίς να το υποτιμούμε, πρέπει να εκλαμβάνουμε την κίνηση αυτή της κυβέρνησης ως σαφή υποστήριξη ενός πολέμου με εμπλοκή της χώρας. Κανένα κράτος του ΝΑΤΟ ούτε της ΕΕ έχει υποχρεωθεί, μάλιστα καθένα κρατάει την στάση που αναλογεί στα συμφέροντά του, επομένως οι στόχοι της ελληνικής πλευράς είναι στην κλιμάκωση του πολέμου.
Η ελληνική και ΝΑΤΟϊκή επιθετικότητα πάνε χέρι-χέρι
Μόλις σε ένα διάστημα δέκα ημερών (28/3-7/4) πραγματοποιήθηκαν στον ελλαδικό χώρο οι πολυεθνικές στρατιωτικές ασκήσεις ΗΝΙΟΧΟΣ και ΩΡΙΩΝ και συνδυάστηκαν με τις εθνικές ναυτικές ασκήσεις ΛΑΙΛΑΨ και ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΗΡ. Πρόκειται για ασκήσεις όπου συμμετείχαν 1.900 στρατιώτες, τα αεροπλανοφόρα της Γαλλίας CHARLES DE GAULLE και των ΗΠΑ USS HARRY S. TRUMAΝ, 130 αεροσκάφη και ελικόπτερα όλων των τύπων από 20 συνολικά χώρες και 10 Μονάδες Επιφανείας του Πολεμικού Ναυτικού. Η ανάδειξη του ρόλου της Ελλάδας ως πυλώνας ασφάλειας στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου με πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα και μαχητική ικανότητα, είναι η κορώνα της ελληνικής επιθετικότητας.
Παράλληλα, η ελληνική κυβέρνηση καθ’ υπόδειξη των ΗΠΑ λειτουργεί ως “πειρατής” εμπορευμάτων στο Αιγαίο. Με πρόφαση τις πολεμικές κυρώσεις της ΕΕ στην Ρωσία, προχώρησε σε κατάληψη του ρωσικής ιδιοκτησίας πλοίου «Lana», ενώ στον κλειστό κόλπο της Καρύστου προχώρησε σε κατάσχεση του ιρανικού πετρελαίου που μετέφερε. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ίσως η πρώτη παγκοσμίως που λειτουργεί ληστρικά και με την βούλα στις θάλασσες για χάρη των Αμερικανών, και είναι πρόθυμη να εμπλακεί σε εμπορικές και πολεμικές κυρώσεις και αντίποινα δίχως διαπραγμάτευση. Το γεγονός αυτό πυροδότησε τις επόμενες ημέρες την άμεση απάντηση από το Ιράν και τους “Φρουρούς της Επανάστασης” με την αιχμαλωσία 47 ναυτικών, πληρώματα από δύο ελληνόκτητα τάνκερ στον Περσικό κόλπο. Η τοποθέτηση του υπ. Εξωτερικών ότι πρόκειται για πειρατεία αναδεικνύει την φιλοπολεμική επικινδυνότητα της στάσης της κυβέρνησης στην εξωτερική πολιτική. Αξίζει να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο βλέπει να κινδυνεύουν τα συμφέροντά του από τις κυβερνητικές πολιτικές αποφάσεις. Για δεκαετίες οι διατάξεις που αφορούν το εμπόριο και το ναυτικό δίκαιο περνάνε πρώτα από την έγκριση και συναίνεση (αν όχι προσταγή) των ΕΕΕ και ΣΕΒ. Η εξέλιξη των γεγονότων έφερε δεύτερες σκέψεις και αλλαγές αποφάσεων από την κυβέρνηση. Αυτό που κρατάμε όμως είναι η προσπάθεια επίδειξης δύναμης από την ελληνική πλευρά.
3 χρόνια στρατιωτικές συμφωνίες και κατασταλτικοί μηχανισμοί
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, 3 χρόνια τώρα, σηκώνει τον πήχη των στρατιωτικών εξοπλισμών και των διακρατικών αμυντικών συμφωνιών, μια στάση που δηλώνει την φιλοπολεμική πρόθεση παρά την διασφάλιση των λεγόμενων εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας. Η Ελλάδα φιγουράρει στην κορυφή της λίστας “τρεχάλας” για εξοπλισμούς και στελέχωση του αξιόμαχου. Το δούναι και λαβείν με τους στρατηγικούς συμμάχους είναι προτεραιότητα του υπ. Εξωτερικών.
Ψηφίστηκε την 12η Μάη η συμφωνία αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας-ΗΠΑ, επεκτείνοντας την ισχύουσα. Περιλαμβάνει την ελληνική αγορά μαχητικών αεροσκαφών F-35 (20+20 αεροσκαφών 5ης γενιάς), των ακριβότερων διεθνώς αυτή τη στιγμή (80 εκατ. δολάρια το ένα) και μονιμότητα των στρατιωτικών βάσεων στην ελληνική επικράτεια, ως ορμητήρια του αμερικάνικου στρατού. Η Ελλάδα κατοχυρώνεται ως περιφερειακό γεωπολιτικό κέντρο στην Ανατ. Μεσόγειο που συνεπάγεται την εκμετάλλευση ΑΟΖ σε Ιόνιο – Αιγαίο – Λιβυκό, την Αλεξανδρούπολη ως εμπορικό σταθμό υγροποιημένου αερίου και στρατιωτική βάση ύψιστης σημασίας μετά τη Σούδα.
Το φθινόπωρο του ’21 είχε προηγηθεί αντίστοιχη αμυντική συμφωνία με την Γαλλία περιλαμβάνοντας την αγορά δισεκατομμυρίων για τα περιβόητα αεροσκάφη Rafale και τις φρεγάτες. Ακόμα, η κυβέρνηση έδωσε τα εχέγγυα για την αναβάθμιση της συνεργασίας με τους Γάλλους υπογράφοντας επίσης και δηλώνοντας διατεθειμένη να “χύσει και αίμα” στις πολεμικές επεμβάσεις της Γαλλίας στο Μάλι. Παρότι ο πόλεμος αποδείχτηκε αρνητικός για τον Μακρόν και δεν χρειάστηκε η ελληνική πλευρά να στείλει περισσότερους από ελάχιστους αξιωματικούς. Η θέση εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας ήταν ξεκάθαρη και φιλοπόλεμη.
Φυσικά, μέρος του εξοπλιστικού εκσυγχρονισμού πραγματοποιείται και εσωτερικά στην Ελλάδα από την ΕΑΒ με αντίστοιχα πολυδάπανο προϋπολογισμό. Ενδεικτικά, σημειώνουμε την αναβάθμιση τουλάχιστον 80 μαχητικών αεροσκαφών F-16 σε VIPER από την ΕΑΒ όπου σημειωτέον κατασκευάζεται το 40% της παγκόσμιας παραγωγής F-16.
Η πολιτική στρατιωτικοποίησης, λοιπόν, μέσω συνεχών επενδύσεων βαρέων εξοπλισμών και προγραμμάτων εκπαίδευσης και στελέχωσης, ανεβάζει την θερμοκρασία στην περιοχή αφού αναβαθμίζει τον στρατηγικό ρόλο της χώρας και φανερώνει τις βλέψεις της κυβέρνησης και της αστικής τάξης. Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκεται και η πρόσφατη υποψηφιότητα για εκλογή σε θέση μη μονίμου μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το ’25-’26.
Επίσης, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι το πολύ κοντινό 2020, σε μια προσπάθεια της κυβέρνησης να αναδείξει τις απάνθρωπες αντιμεταναστευτικές πρακτικές της, έστειλε στα σύνορα του Έβρου και στρατιωτικές μονάδες και της αστυνομίας ενάντια σε, προφανώς άμαχους, πρόσφυγες. Η επιχειρησιακή συνεργασία στρατού-αστυνομίας για την αντιμετώπιση ξεριζωμένων πληθυσμών ως μάχιμων εισβολέων στα σύνορα συνδέεται με την πολιτική καταστολής που εφαρμόζει η ΝΔ στο εσωτερικό της χώρας. Τονίζουμε την αναβάθμιση της αστυνομίας αυτά τα 3 χρόνια για την εφαρμογή των λοκντάουν και την καταστολή εργατικών κινητοποιήσεων και την φρούρηση των στρατοπέδων εγκλεισμού των προσφύγων σε νησιά και επικράτεια.
Συμμαχίες-λυκοφιλίες μέσα σε ένα κλίμα διεθνούς αστάθειας
Μέσα από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, έχει ανοίξει ο πολιτικός διάλογος για τις δυναμικές μεταξύ κρατών πάνω στον γεωστρατηγικό χάρτη και τις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ συμμάχων και αντιπάλων. Για την Δύση και την ελληνική κυβέρνηση, σε μια περίοδο κρίσης και αστάθειας παγκοσμίως, εχθρός χαρακτηρίζεται όποιος αμφισβητεί τις κατεστημένες συμμαχίες και τρόπους ανάπτυξης που επιτρέπουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Η ίδια η Ουκρανία που ζητάει απελπισμένα την στρατιωτική υποστήριξη ΕΕ-ΝΑΤΟ δεν προχώρησε σε μπλοκάρισμα των αγωγών ρώσικου αερίου προς την Ευρώπη. Ακόμα κι αν βρίσκεται σε πόλεμο, ο Ζελένσκι στέκεται επιλεκτικός σε ζητήματα πόρων. Ακόμη συμμαχεί μέσω Τουρκίας (που δεν επέβαλε κυρώσεις στην Ρωσία) για την αποδέσμευση ναυτικών εμπορικών διόδων στη Μαύρη Θάλασσα για τα σιτηρά.
Να δούμε την περίπτωση της Ουγγαρίας και Ορμπάν. Η κυβέρνηση ΝΔ έχει ουκ ολίγες φορές σταθεί υπέρ της αντιμεταναστευτικής της πολιτικής και δεν έφερε αντιρρήσεις στις μονομερείς αποφάσεις της Ουγγαρίας μέσα στην ΕΕ. Την ίδια στιγμή βλέπουμε τον Ορμπάν να μην επιβάλει κυρώσεις στην Ρωσία και να προχωράει σε διμερή συμφωνία μαζί της για αγορά φυσικού αερίου με έκπτωση σε ρούβλια. Άρα δεν υπάρχει μηχανισμός δέσμευσης κράτους-μέλους, αλλά είναι στην πρόθεση κάθε κυβέρνησης πώς θα επωφεληθεί εν μέσω ύφεσης και πολέμου.
Η Βενεζουέλα, που είναι χρόνιος αποδέκτης εμπορικού μποϋκοτάζ από τις ΗΠΑ και sanctions από την ΕΕ, την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου γίνεται επίκεντρο διαπραγματεύσεων για την προσωρινή άρση απαγορεύσεων με σκοπό την αγορά πετρελαίου από την ΕΕ, όσο συνεχίζονται οι κυρώσεις στην Ρωσία. Κυβερνήσεις, όπως και του Μητσοτάκη, που στήριζαν τον πραξικοπηματία αχυράνθρωπο των ΗΠΑ να ρίξει τον Μαδούρο, τώρα ψάχνουν την συνδρομή του δεύτερου.
Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι ένας σύμμαχος σήμερα μπορεί στο άμεσο μέλλον να γίνει εχθρός, ενώ οι περιστασιακές συμμαχίες αποτελούν λυκοφιλίες που φαίνονται χρήσιμες μόνο μέσα σε ένα περιβάλλον αστάθειας.
Το αντιπολεμικό κίνημα και τα ταξικά καθήκοντα της περιόδου
Στο ελληνικό εργατικό κίνημα είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία πρόβαλε αντιπολεμικά αισθήματα εναντιώνοντας στην πολεμοκαπηλεία της κυβέρνησης. Παρά τον καταιγισμό της συστημικής προπαγάνδας της Δύσης από εγχώρια και διεθνή μέσα και θεσμούς, η μείζονα στάση Αριστερά και Αναρχίας διέπεται από αντιπολεμική ανάλυση που προχώρησε στην πραγματοποίηση διαδηλώσεων αλλά και πολιτιστικών εκδηλώσεων. Σημαντική επίσης στάθηκε η άρνηση των εργαζομένων στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ να μεταφερθούν ελληνικά όπλα.
Η καταγραφή πιο πάνω ενός μέρους της στρατηγικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη τονίζει τον ρόλο που επιχειρεί να παίξει η ελληνική αστική τάξη σε μια περίοδο παγκόσμιας ύφεσης και καπιταλιστικών αδιεξόδων ανάκαμψης. Η πολιτική της στρατιωτικοποίησης και της καταστολής θέλει να χτυπήσει πρώτα και κύρια τις ταξικές αντιστάσεις και να καθυποτάξει την ελληνική εργατική τάξη. Ένα αντιπολεμικό κίνημα στην Ελλάδα, λοιπόν, για να κατορθώσει να σταθεί αντάξιο των περιστάσεων και πρωτοπόρο στην ταξική πάλη της περιόδου, οφείλει να θέσει ως πρωτεύοντα εχθρό την εγχώρια αστική τάξη και το πολιτικό επιτελείο της, την κυβέρνηση της ΝΔ.
Η πολιτική της πολεμοκαπηλείας και της κρατικής τρομοκρατίας συνδέεται πλήρως με την ακρίβεια σε βασικά αγαθά και την διάλυση των κοινωνικών δομών και υπηρεσιών. Η εξέλιξη του πολέμου, είτε δίπλα μας στην Ουκρανία, είτε πέρα στην Υεμένη, εξαρτάται επίσης από τους καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και την επιθετικότητα που προβάλλει η Ελλάδα μέσα από στρατηγικές συνεργασίες και στρατιωτικές συμφωνίες. Η ρεαλιστική ταξική προσέγγιση ενάντια σε κάθε καπιταλιστικό πόλεμο ξεκινά με την εναντίωση στην κυβέρνησή μας και την ταξική, εργατική ανατροπή της. Η αλληλεγγύη μας στους εργάτες των λαών διεθνώς ξεδιπλώνεται μέσα από μαχητικούς αντιπολεμικούς αγώνες για την υπονόμευση του ελληνικού αξιόμαχου, για το μπλοκάρισμα της ελληνικής πολεμικής μηχανής, για την στρατηγική κρίση της εγχώριας αστικής τάξης.
Οι οργανώσεις και τα σωματεία μας μπορούν να υπερβούν διαφωνίες πάνω στο πλαίσιο προκήρυξης αντιπολεμικών συλλαλητηρίων και πολιτικών απεργιών. Τα εξοπλιστικά σύμφωνα, οι ναζί-Αζόφ στη Βουλή και οι αποστολές όπλων αποτελούν σημαντικότατους λόγους για να διοργανωθούν γεγονότα που θα δώσουν έναυσμα στην ανασυγκρότηση μαζικών μαχητικών κινητοποιήσεων. Την ίδια στιγμή, η εκτόξευση του πληθωρισμού σε συνδυασμό με την ακρίβεια, αποτελούν πεδίο της ταξικής πάλης. Δεν είναι ο πόλεμος που έφερε τα πρώτα και άρα το κίνημα πρέπει να είναι σαφές ενάντια στην κυβερνητική θέση ότι όσο κρατάει ο πόλεμος δικαιολογείται να ακριβαίνει η ζωή. Η κυβέρνηση υπερφορολογεί τα νοικοκυριά για να αγοράζει όπλα και να εξασφαλίζει τα υπερκέρδη των καπιταλιστών. Για να πέσουν οι τιμές και να σταματήσει ο πόλεμος πρέπει πρώτα να ρίξουμε την κυβέρνηση! Θέλουμε οι φαντάροι μας να δηλώνουν άρνηση σε αποστολή σε εμπόλεμη ζώνη πριν τους ζητηθεί. Θέλουμε οι φοιτητές να ενώσουν τον αγώνα τους ενάντια στην αστυνομία στα πανεπιστήμια μαζί με αντιπολεμικά προτάγματα στις κινητοποιήσεις τους. Θέλουμε οι εργατικοί αγώνες από το νόμο Χατζηδάκη μέχρι τις απολύσεις και αναστολές εργασίας να συνδέονται με πλήρη εναντίωση στις φιλοπόλεμες θέσεις της κυβέρνησης. Η οργανωμένη εργατική τάξη μπορεί να σταθεί ανάχωμα στο σφαγείο που ετοιμάζει ο Μητσοτάκης και η παρέα του, και να ανασυγκροτηθεί ως διεθνιστικός πυλώνας μαχητικού αντιπολεμικού αγώνα.
