Τανκς στη Λωρίδα της Γάζας, φρεγάτες στην Ερυθρά θάλασσα, ο πόλεμος επεκτείνεται
Του Γιάννη Μιχάλαρου
Οι πολεμικές επιχειρήσεις στην περιοχή της Παλαιστίνης συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, σκορπίζοντας το θάνατο και την καταστροφή κάθε στιγμή που περνά. Συγκεκριμένα, κάθε έξι λεπτά, θρηνούμε έναν παλαιστίνιο πολίτη που πέφτει νεκρός από τα σιωνιστικά πυρά, τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, την πείνα ή τη δίψα. Στη λίστα των νεκρών των βομβαρδισμών προστίθενται και άλλοι νεκροί, θύματα του ισραηλινού εμπάργκο που δεν επιτρέπει την επαρκή πρόσβαση σε είδη πρώτης ανάγκης, προσθέτοντας ένα ακόμη έγκλημα στο φρικιαστικό βιογραφικό της. Με την κάνη των όπλων που απειλούν ή με τον μανδύα της «λαϊκής» αγανάκτησης, πολίτες που απειλούν να λιντσάρουν τους οδηγούς των φορτηγών, η απαραίτητη βοήθεια φτάνει στην καλύτερη των περιπτώσεων με το σταγονόμετρο. Η πλειοψηφία των θυμάτων εξακολουθεί να αποτελείται από γυναίκες και παιδιά, διαψεύδοντας στην πράξη την ισραηλινή προπαγάνδα που δικαιολογεί τις επιθέσεις, ισχυριζόμενη πως πλήττει μαχητές της Χαμάς και σημαντικούς στρατιωτικούς στόχους. Παράλληλα, η γενναία αντίσταση των μαχητών δεν έχει πάψει να αποτελεί ένα υπαρκτό εμπόδιο για τα σχέδια του Νετανιάχου για την εκτόπιση του πληθυσμού προς την αιγυπτιακή πλευρά. Όσο και να αποκρύπτει τους αριθμούς που παρουσιάζουν τις πραγματικές απώλειες των κατοχικών στρατευμάτων, τα φέρετρα που επιστρέφουν στις εγκαταστάσεις των εποίκων προσφέρουν μια νότα αισιοδοξίας στην παλαιστινιακή αντίσταση και προβληματισμούς και θρήνους στο αντίπαλο στρατόπεδο, που δεν μπορεί να αποκρύψει την αλήθεια. Μέσα σε μια μέρα, οι 31 Ισραηλινοί νεκροί από ρουκέτα της Χαμάς “αναγκάστηκαν” να κάνουν την εμφάνισή τους σε ντόπια μέσα μαζικής ενημέρωσης. Είναι γεγονός ότι κάθε ρουκέτα που τρυπάει τα ισραηλινά τανκ στοιχίζει τη ζωή Ισραηλινών, με τα τεθωρακισμένα που έχουν βγει εκτός λειτουργίας να υπολογίζονται σε μερικές εκατοντάδες. Η πραγματικότητα αναδεικνύεται από τα γεγονότα, την ανεπαρκή ανάπτυξη των ισραηλινών στρατευμάτων στις πυκνοκατοικημένες πόλεις και τη διατήρηση της αντίστασης, που επαναφέρει στην ένοπλη αντιπαράθεση και διεκδίκηση της βόρειας πλευράς της Λωρίδας της Γάζας, που πρόσφατα κατακτήθηκε με περηφάνια από τα ισραηλινά στρατεύματα. Μπορεί οι στρατιωτικές επιχειρήσεις να προχωράνε με αργούς ρυθμούς, τους Παλαιστίνιους να μην έχουν να χάσουν τίποτα και τους Ισραηλινούς να αναγκάζονται να απολογούνται για τους νεκρούς που αυξάνονται, αλλά η «νίκη στα όπλα των Παλαιστίνιων» κινδυνεύει να μετατραπεί σε ηθικολογία να δεν υλοποιηθεί άμεσα.
Η μείωση κατά 85% της διέλευσης πλοίων στην Ερυθρά Θάλασσα, των ισραηλινών οικονομικών συμφερόντων, είναι μια εξέλιξη που δε χαροποιεί ιδιαίτερα τις μεγάλες δυνάμεις που αναζητούν διέξοδο, δοκιμάζοντας να σκορπίσουν τον όλεθρο στην ευρύτερη περιοχή ή να επανασχεδιάσουν τους δρόμους διέλευσης. Πολλές φορές οι ζημιές αφορούν σε πλοία που μεταφέρουν στρατιωτικό εξοπλισμό ή καύσιμα για τις μηχανές του θανάτου των Ιμπεριαλιστών. Οι ζημιές στα πλοία από τις ρουκέτες των Χούθι επιδεινώνουν τα αδιέξοδα κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών, που είτε αδυνατούν να επιβάλουν σημαντικές απώλειες στους αντιπάλους τους σε πρόσφατους βομβαρδισμούς της περιοχής που ελέγχουν οι αντάρτες, είτε εισπράττουν αμήχανες απαντήσεις από τους συμμάχους, κάνοντας στρατιωτικές συνεργασίες επίδικα. Η εναλλακτική λύση που εξετάζεται, παρακάμπτοντας τη στενή της Ερυθράς Θάλασσας, αποφεύγοντας την άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση με τους Χούθι, είναι ο σχεδιασμός ικανών οδικών δικτύων που θα διασχίζουν τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία και την Αίγυπτο, με λιμάνια στα Εμιράτα και το Μπαχρέιν. Οι δυσκολίες λόγω έλλειψης οδικού δικτύου, φορτηγών που να υποστηρίζουν τέτοια φορτία και της ανάγκης σύναψης συμφωνίας με όλα αυτά τα κράτη καθιστούν το σχέδιο παράκαμψης της επικίνδυνης θάλασσας αρκετά φιλόδοξο. Ενδεικτικά, κάθε εβδομάδα πραγματοποιούνται διαδηλώσεις στην Ιορδανία, με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών που απαιτούν την ανάκληση συνθήκης ειρήνης με το Ισραήλ.Οι αντιφάσεις που θα εμφανιστούν εσωτερικά σε κάθε χώρα μετά από αυτή την πρωτοβουλία θα είναι ένα πρόβλημα για γερούς λύτες ενώ οι Χούθι μέσω της τεχνολογίας μπορούν να απειλούν σε μεγάλες αποστάσεις και παραμένουν σημαντική μεταβλητή και σε αυτήν την περίπτωση.
Έτσι, αν και η κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας παρουσιάζει φαινομενικά μία στατική εικόνα τις τελευταίες εβδομάδες, με τους Ισραηλινούς να μην καταφέρνουν να εκτοπίσουν πλήρως τους πληθυσμούς και να εισβάλλουν στα έγκατα των πόλεων και τους αντάρτες να μένουν στις γενναίες στρατιωτικές επιχειρήσεις δίχως καθοριστικά χτυπήματα, η ένταση αυξάνεται στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η κατάσταση στην Ερυθρά Θάλασσα επηρεάζει το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας, ισραηλινά στρατιωτικά χτυπήματα με μη επανδρωμένα σκάφη ή πυραύλους, που ενεργοποιούνται από μεγάλες αποστάσεις, δέχονται οι πρωτεύουσες της Συρίας και του Λιβάνου, με τις αμερικάνικες βάσεις στο Ιράκ να παίρνουν τη σκυτάλη και να δέχονται επίθεση. Η Μέση Ανατολή, μετά από περίπου τέσσερις μήνες γίνεται ένα καζάνι που βράζει, με τα στρατόπεδα σε κάθε όχθη να διατηρούν την ανασφάλειά τους για τις επόμενες κινήσεις. Η διαρροή πληροφοριών για επικείμενη απομάκρυνση των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ από την Συρία δεν είναι σίγουρο αν είναι κίνηση αυτοπεποίθησης ή φόβου για αναπάντητες απώλειες. Την ίδια ώρα οι απειλές από αραβικά κράτη όπως το Ιράν και του Λιβάνου μέσω της Χεζμπολάχ για εκδίκηση ενάντια στους σιωνιστές παραμένουν κούφια λόγια όσο οι νεκροί Παλαιστίνιοι είναι δεκάδες χιλιάδες και αυξάνονται κάθε στιγμή δραματικά. Η κρίση στην περιοχή μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο πλήρους κλίμακας με τους ιμπεριαλιστές και το Ισραήλ να βρίσκονται σε μεγαλύτερη ετοιμότητα να πατήσουν τη σκανδάλη.
Η ελληνική κυβέρνηση παραμένει σε τροχιά ‘’Ανήκομεν εις την Δύσιν’’ επισπεύδοντας με την παραμικρή ευκαιρία για να δηλώσει τη συμπόνια της στα θύματα των ‘’τρομοκρατικών ενεργειών’’ και να ευθυγραμμιστεί με τα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Εκτός από την πολιτική ευλογία στους σιωνιστές, να επεκτείνουν την αποικία τους και να συνεχίσουν τις δολοφονίες, ενορχηστρώνει σχέδια άμεσης εμπλοκής του ελληνικού στρατού στη μάχη ενάντια στους Χούθι. Συγκεκριμένα αναμμένες βρίσκονται οι μηχανές της φρεγάτας ‘’Ύδρα’’ που προγραμματίζεται να σταλεί στην περιοχή και να συνοδεύσει πλοία εμπορικού ενδιαφέροντος. Η κίνηση αυτή είχε ως αποτέλεσμα, σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν, διαμαρτυρίες από τμήμα προσωπικού του Πολεμικού Ναυτικού που διαμαρτυρήθηκε έντονα για την επικείμενη αποστολή τους, που προχώρησαν σε παραιτήσεις. Μαζικές αποχωρήσεις συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στις ένοπλες δυνάμεις από βαθμοφόρους που βρίσκονται στα κατώτατα στρώματα της ιεραρχίας διαμαρτυρόμενα για χαμηλούς μισθούς και αυστηροποίηση των συνθηκών. Προέκταση αυτής της κατάστασης φαίνεται να είναι οι νέες φωνές που εμφανίστηκαν, χωρίς να είναι αδιάφορη η στιγμή που αναπτύχθηκαν, δηλώνοντας την μη προθυμία του προσωπικού, ανάμεσά τους και ναύτες, να γίνει ασπίδα των οικονομικών συμφερόντων που συναινούν στα εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων. Οι σχεδιασμοί όμως προχωράνε με το στρατιωτικό επιχειρησιακό κέντρο της Λάρισας να παραχωρείται στον ευρωπαϊκό στρατιωτικό σχεδιασμό για την επικείμενη εμπλοκή πολεμικών πλοίων στην περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας, το οποίο μαζί με ένα αντίστοιχο στη Γαλλία, θα αποτελεί κέντρο συντονισμού των κινήσεων.
Παρατηρώντας τις εξελίξεις στο διεθνές ταξικό κίνημα που είτε ελπίζει με τρόπο ‘’θρησκευτικό’’ στην καταδικαστική απόφαση της Χάγης (η απόφαση που πάρθηκε ήταν κατώτερη των περιστάσεων και δεν ξεπερνά τον συμβολικό χαρακτήρα) είτε παραμένει στο επίπεδο διαμαρτυρίας και δυσκολεύεται να κλιμακώσει τη σύγκρουση με ντόπιες κυβερνήσεις και Ιμπεριαλιστές, σχηματίζεται μία συνθήκη που δε μας επιτρέπει να εφησυχαστούμε. Οι προκλήσεις του ιμπεριαλιστικού μπλοκ που προχωράει σε αναβάθμιση της παρουσίας του με καμιόνια έτοιμα να σπείρουν τον όλεθρο, δεν απαντιούνται ικανοποιητικά από την πλευρά του διεθνούς κινήματος που από την πρώτη στιγμή καλέστηκε να υψώσει τοίχοι αλληλεγγύης. Τα αντανακλαστικά των πρώτων εβδομάδων παρουσίασαν μία πλούσια προοπτική που προς το παρόν δεν υποστηρίχθηκε, με τα αδιέξοδα να είναι εμφανή. Στην ελληνική πολιτική σκηνή παρατηρούμε ξεχωριστές κινητοποιήσεις από τις δυνάμεις της αριστεράς με όλες να αντιμετωπίζουν την δυσκολία περιγραφής μίας διαφορετικής στρατηγικής. Ο κατακερματισμός των αγωνιστών σε αυτές σίγουρα δεν αποτελεί καλό σύμβουλο στοιχίζοντας μία ποσότητα που μοιράζεται σε πολλές περιπτώσεις. Αν ο χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας είναι αλληλέγγυος με την παλαιστινιακή αντίσταση και παραμένει δεδομένο, το ταξικό κίνημα δεν εκμεταλλεύεται αυτή τη διαπίστωση για να τα βάλει με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με τον «εχθρό στην ίδια του χώρα».
Την ώρα που η ακροδεξιά κυβέρνηση τροφοδοτεί την ακρίβεια, εντείνει τις ιδιωτικοποιήσεις, ψάχνει τρόπο να απελευθερώσει τους πλειστηριασμούς, η ανάπτυξη του ρόλου της στη Μέση Ανατολή θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα στην αριστερά να εκφράσει πολιτικά τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, της οργής του κόσμου που διαφωνεί κάθετα με αυτή την πολιτική. Οι πρωτοβουλίες μπορούν να διατηρούν την συζήτηση στην επιφάνεια και την απαραίτητη συνέχεια ως ένα υπαρκτό ενδεχόμενο και όχι αποκύημα της φαντασίας, αλλά δεν μπορούν να οδηγήσουν αυτόματα στην ανάπτυξη των αγώνων. Ο τρόπος υπεράσπισης της Παλαιστινιακής αντίστασης δε μπορεί να απομακρύνεται από το όραμα του Σοσιαλισμού, με την στρατηγική να είναι εκείνη που τονώνει το πρόβλημα, χωρίς να μας επιτρέπει να εξετάζουμε τους απαραίτητους τακτικούς ελιγμούς που πρέπει να αναπτύξουμε. Οφείλουμε να επαναφέρουμε στην ημερήσια διάταξη το μοναδικό όραμα που μπορεί να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία στην Παλαιστίνη που διεκδικούμε και να εμπνεύσει το διεθνές κίνημα να ξεφύγει από τα αδιέξοδά του. Η επαναφορά του Σοσιαλισμού, όχι ως ένα σύνθημα ή μία αφηρημένη προπαγάνδα, αλλά ως ένα σχέδιο που θα περάσει πρώτα απ’ όλα από την ανατροπή της κυβέρνησης του πολέμου και του ολέθρου, είναι προϋπόθεση για την νίκη στα όπλα των Παλαιστινίων και για την ελπίδα όλων των λαών.
