Τα αδιέξοδα της φασιστικής πτέρυγας της δεξιάς στην εποχή της ακροδεξιάς ανασυγκρότησης
Η συγκέντρωση μίας δράκας ακροδεξιών στην πλατεία Βικτωρίας στις 15 Ιουλίου είχε πολλά ενδιαφέροντα να μας δείξει. Βασικά ένα, την γύμνια των φασιστών. Στο πάλαι ποτέ φρούριο, κόσμημα ή ό`τι άλλο της χρυσής αυγής, σε ένα χώρο που είναι γνωστό ότι η ακροδεξιά συντηρεί δυνάμεις και ειδικά με τον Μπακογιάννη δήμαρχο την τροφοδοτεί, μία συγκέντρωση με το γνωστό από το παρελθόν προκάλυμμα μίας δήθεν «επιτροπής κατοίκων», κατάντησε το ρεζίλεμα ενός χώρου που μέχρι πρότινος απολάμβανε μίας δυναμικής και μίας πρόσβασης σε μηχανισμούς.
Συγκέντρωση στην πλατεία Βικτώριας 15 Ιουλίου 2020
Με την εμφάνιση του πρώην υπαρχηγού Κασιδιάρη, που πια ψάχνει να στήσει το δικό του παραμάγαζο στο περιθώριο της ακροδεξιάς της ΝΔ, και έτρεξε να κερδίσει λίγη από την δόξα συναγελαζόμενος με την σάρα και την μάρα που κουβαλήθηκε στην πλατεία πίσω από την προστασία μίας πολλαπλάσιας αστυνομικής δύναμης (γιατί ο ρατσιστής χρειάζεται τον μπάτσο του), αποκαλύφθηκε η γύμνια του άλλοτε φασιστικού μηχανισμού του 7% με τα περιώνυμα τάγματα εφόδου. Με αφορμή τους ελληνοτουρκικούς ανταγωνισμούς και την Αγιά Σοφία προσπάθησαν επίσης διάφορες φασιστικές οργανώσεις να κάνουν 2- 3 εθνικιστικές συγκεντρώσεις στην Αθήνα τις επόμενες ημέρες, το ίδιο άμαζες και μίζερες, τόσο τραγικές που δεν αξίζει να ασχοληθούμε μαζί τους, όταν οι ίδιοι δεν ασχολήθηκαν.
Ένας μηχανισμός που μετά από τις αντιφασιστικές μάχες της περιόδου 2015-2018 και την πολιτική και οργανωτική αποσύνθεση μέρα με την μέρα μάχη μετά την μάχη, έφτασε στο ναδίρ με την εκλογική αποτυχία του Ιούλη του 2019. Τέρμα πια τα λεφτά, τέρμα πια οι καλύψεις του κρατικού μηχανισμού. Και η αποσύνθεση συνεχίζεται με την πολυδιάσπαση του χώρου σε συντρίμμια όπου κάθε επίδοξος μετα-φυρερίσκος αναζητά την σωτηρία και την ασυλία από τους αστούς στην επικείμενη δικαστική απόφαση. Το πτώμα βρωμάει, το περιθώριο υποδέχεται την χρυσή αυγή και τα συντρίμμια της.
Είναι αλήθεια ότι οι αντιδραστικές κυβερνητικές πολιτικές έχουν το προβάδισμα και στην Ελλάδα και διεθνώς, παρόλα αυτά η φασιστική αντίδραση δεν είναι στις πρώτες επιλογές των αστικών τάξεων, ούτε της ελληνικής. Η χρυσή αυγή και τα παρακλάδια της την περίοδο 2015-2018 δεν κατάφεραν να εξελιχθούν σε φερέγγυα πολιτική δύναμη με ευρύτερη κοινωνική απεύθυνση στις νέες συνθήκες καθώς τα κτυπήματα που δέχθηκαν από τις δυνάμεις του μαχητικού αντιφασισμού και του ευρύτερου αντιφασιστικού κινήματος έσπαγαν τις ευρύτερες κοινωνικές προσβάσεις τους, ενώ την ίδια στιγμή ξήλωναν τον πολιτικό και οργανωτικό τους μηχανισμό. Η τακτική της παρεμπόδισης των συγκεντρώσεών τους είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μια επιτυχία μοναδική στην Ευρώπη με ιδιαίτερη αξία για τις επόμενες μάχες.
Σήμερα ατενίζοντας την πολιτική δράση από το περιθώριο της ήττας και της απαξίωσης, έχουν βρει νέα πεδία δράσης πέρα από τα συνήθη εθνικιστικά και ρατσιστικά, από την κλάψα των επόμενων εκλογών, ως τους αντι-εμβολιαστές και τη μάσκα. Οι διάφοροι υποψήφιοι φυρερίσκοι σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα δίλημμα. Γίνονται μια πειθήνια ακροδεξιά οργάνωση και περιμένουν τις επόμενες εκλογές για να εισπράξουν ένα κομμάτι της ακροδεξιάς πίτας που θα πέσει από το πιάτο της ΝΔ και να μπουν στην βουλή ως η ακροδεξιά κοινοβουλευτική τσόντα;
Είναι και αυτή μια διέξοδος για υπομονετικούς ακροδεξιούς. Ή περιφέρουν τα συντρίμμια τους στο περιθώριο αναμένοντας πότε θα τους καλέσουν ξανά στο καθήκον για να ξαναστήσουν φασιστικό κόμμα; Βέβαια αν οι φασίστες απέκτησαν μια τεχνογνωσία τα προηγούμενα χρόνια, μια άλλη αντίστοιχη και μάλιστα νικηφόρα απέκτησαν και οι αντιφασιστικές οργανώσεις – τον μαχητικό αντιφασισμό. Και αν και όποτε συμβεί η επόμενη φορά, η αναμέτρηση θα είναι πολύ διαφορετική.
