Ανάμεσα στις καθημερινές δηλώσεις Χαρδαλιά για τον κίνδυνο της «πανδημίας», περνάνε στο πλάι σημαντικές εξελίξεις στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει στρατευθεί να διαμορφώσει ένα σύμπλεγμα ελληνικών «αμυντικών» κινήσεων απέναντι στον «παράφρονα» Ερντογάν. Μέσα από καθημερινούς βομβαρδισμούς της κυβερνητικής προπαγάνδας, τα ελληνικά «δίκαια» εκτείνονται από τη Λιβύη μέχρι τη Συρία. Λίγο ακόμα και θα ανασύρουν τα «προαιώνια» ελληνικά εδάφη της Σικελίας και του Αφγανιστάν. Για τα ελληνικά ΜΜΕ είναι «πρόκληση» η συμφωνία Λιβύης – Τουρκίας αλλά «δίκαιο» η αντίστοιχη Ελλάδας – Αιγύπτου. Όμως τα χειρότερα δεν είναι τα παπαγαλάκια και τα fake news, όσο οι «αλήθειες» και η πραγματική πολεμική κλιμάκωση που ενορχηστρώνεται από την Ελλάδα σε συνεργασία με ΝΑΤΟ – Ισραήλ.
Η κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκει να εκμεταλλευτεί το πολιτικό τάιμινγκ και να μετατρέψει το τακτικό πλεονέκτημα σε ανατροπή του συσχετισμού δύναμης στην Ανατολική Μεσόγειο. Τα προηγούμενα χρόνια χτιζόντουσαν οικονομικές συμμαχίες, όπου με το ένα χέρι πρόσφεραν στην Τουρκία «ευρωπαϊκή προοπτική» και με το άλλο την πέταγαν έξω από ΑΟΖ και οικονομικούς διαδρόμους. Για χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης υπήρξε μια διελκυστίνδα, όπου μπορεί να είχε μεταφερθεί στις καλένδες η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, αλλά μέσα από το «προσφυγικό» και το «κυπριακό» διατηρούνταν κίνητρα συνεργασίας για την τουρκική αστική τάξη. Το βάθεμα της κρίσης, όμως, και η συνεχής δαιμονοποίηση του Ερντογάν από την αμερικάνικη διπλωματία, άνοιξαν την όρεξη για εναλλακτικά σχέδια.
Οι ΗΠΑ προφανώς και δεν θέλουν να εντάξουν την Τουρκία στον «άξονα του κακού», παρά επιδιώκουν μια ανατροπή της συγκεκριμένης κυβέρνησης ή την πειθάρχησή της. Όμως για το ελληνικό κεφάλαιο αυτή είναι μια ιστορική ευκαιρία να εξαπλώσει την επιρροή του πέρα από τα Βαλκάνια. Οι συμφωνίες με Ισραήλ, Αίγυπτο, Γαλλία, δίνουν τη δυνατότητα παρέμβασης του ελληνικού αστισμού σε κάθε μεριά της Μεσογείου. Εννοείται, βέβαια, πως αυτή η διεκδίκηση πρέπει να υποστηριχθεί όχι μόνο με οικονομικά – διπλωματικά μέσα αλλά να δημιουργήσει μια δύναμη πυρός που να μπορεί να δείξει σε εχθρούς και φίλους την ικανότητα υπεράσπισης των «εθνικών δικαίων».
Η αγορά των 18 πολεμικών αεροσκαφών Rafale αποτελεί μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες. Η δημιουργία επιθετικής δύναμης ενάντια στους αμυντικούς S-440 που προμηθεύτηκε η Τουρκία, δείχνουν το χτίσιμο επεμβατικής κι όχι αποτρεπτικής δύναμης. Η οικονομική «θυσία» για την αγορά τους, προσπαθεί να χτίσει ένα success story την περίοδο της ύφεσης και την ώρα που βάλλεται η τουρκική οικονομία από τις επιθέσεις των Διεθνών Οίκων. Η παραπέρα στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και του Έβρου και η διεύρυνση της στρατιωτικής θυσίας, αποτελούν σάλπισμα εθνικιστικής συστράτευσης. Αυτές οι επιλογές επιβραβεύονται από τις ΗΠΑ με την αναβάθμιση της Νατοϊκής βάσης στη Σούδα. την ώρα που οι Αμερικάνοι απειλούν με το κλείσιμο της αντίστοιχης του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία.
Αυτές οι εξελίξεις, προφανώς, δεν προκύπτουν από ενιαία συμφέροντα ΗΠΑ – Γαλλίας – Ισραήλ – Αιγύπτου με Ελλάδα. Η κάθε μια αστική τάξη έχει τη δική της ατζέντα και δεν έχουν παγιωθεί οι συμμαχίες. Η κάθε Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία και Μάλτα, αναζητεί άλλες ισορροπίες που να βάζουν και τη δική τους χώρα στη μοιρασιά, γι` αυτό και υπάρχουν ενστάσεις για τα «μέτρα» ενάντια στην Τουρκία. Παρ` όλες τις λυκοφιλίες, παρ` όλες τις τακτικές συμμαχίες ένα πράγμα είναι μόνο σίγουρο: Η ελληνική αστική τάξη και η κυβέρνηση της ΝΔ πάνε να βάλουν φωτιά στη Μεσόγειο μέσα από το αχόρταγο, επιθετικό προσωπείο τους.
