Παγκόσμια Οικονομική Κρίση
Η κρίση του 2008 δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Αν μέσα από ένα πακτωλό χρημάτων ΗΠΑ – Αγγλία απέφυγαν την κατάρρευση, πλέον σήμερα η κρίση έχει αναβιώσει με πιο έντονο τρόπο και έχει εξαπλωθεί ακόμα και στα άλλα καπιταλιστικά κέντρα των Γερμανία – Ρωσία – Κίνα. Η Deutsche Bank κοντεύει να γίνει αποθήκη «σκουπιδιών» ακολουθώντας την Αμερικάνικη Silicon Valley και της Ελβετικής Credit Suisse. Η διάσωση των τραπεζών και του συνόλου των καταθέσεων ακολουθώντας την ανάποδη τακτική του 2008 βαθαίνει επικίνδυνα την κρίση. Από τη μία ανοίγει το καπάκι να παρατάνε οι τράπεζες τα χρέη τους στο δημόσιο με την ασφάλεια της διάσωσης ανοίγοντας την πιθανότητα ντόμινο καταρρεύσεων. Από την άλλη το κόστος διατήρησης της κερδοφορίας των τραπεζών ανοίγει ένα άλλο ντόμινο παζαριού των επιτοκίων και μια άλλη στρόφιγγα χρηματοδότησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου μέσα από την ανεξέλεγκτη ακρίβεια. Το αποτέλεσμα είναι ο στασιμοπληθωρισμός που διαλύει κάθε πιθανότητα αναπτυξιακής και κερδοφόρας διεξόδου του κεφαλαίου.
Η διεθνής πολιτική σκηνή περνά σιγά αλλά σταθερά από την περίοδο του «προστατευτισμού» στις ανοιχτές συγκρούσεις. Γίνεται όλο και πιο σαφές που το κλείσιμο στα εθνικά σύνορα όχι μόνο δεν σε διασώζει από την κρίση αλλά μειώνει και τις δυνατότητες κερδοφορίας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί εικόνα από το μέλλον. Οι ανταγωνισμοί διογκώνονται και εξαπλώνονται σε κάθε μεριά του πλανήτη. Από το μοίρασμα της μεσογειακής ΑΟΖ έως την οικονομική – στρατιωτική – διπλωματική μάχη ΗΠΑ – Κίνας στην Αφρική.
Πολιτική Κρίση – Βαθύ Κράτος και το Έμπιστο Πολιτικό Δυναμικό της αστικής τάξης
Δεκαπέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης και η αστική τάξη σε κάθε μεριά του πλανήτη είναι σε κατάσταση νευρικής κρίσης. Αποφεύγοντας την ολική κατάρρευση του συστήματος την πρώτη περίοδο, δεν δημιουργήθηκε ένα περιβάλλον ανάπτυξης και κερδοφορίας των επενδύσεων του κεφαλαίου.
Πολλά παραδοσιακά αστικά κόμματα κατάρρευσαν και εξαφανιστήκαν από τον πολιτικό χάρτη πληρώνοντας την αδυναμία τους να έχουν αποτελεσματικές πολιτικές προτάσεις. Τα φαινόμενα Τραμπ – Τζόνσον – Μπολσονάρο θα ήταν αδιανόητα σε μια προηγούμενη περίοδο. Όμως ούτε αυτά προσέφεραν λύσεις απέναντι στην κρίση. Η αστική τάξη, όμως, δεν σταματά να αναζητά απαντήσεις. Επειδή η κρίση και η πολιτική ένδεια δεν αφήνει περιθώρια μακροχρόνιων σχεδίων, υπάρχει ανάγκη να βρίσκονται στις κυβερνήσεις πολιτικοί σχηματισμοί με στελεχικό δυναμικό που προέρχεται – ελέγχεται από παραδοσιακές αστικές οικογένειες και να είναι δεμένο με επιχειρηματίες ώστε να υλοποιούν μεγαλύτερα ή μικρότερα συμφέροντα χωρίς αναστολές και ενδοιασμούς.
Η αστική τάξη πριμοδοτεί ανοιχτά μόνο τα δεξιά κόμματα όπου ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και βουλευτές έχουν δώσει εγγυήσεις αγαστής συνεργασίας με το κεφάλαιο. Πρέπει να περνιούνται οι νόμοι και οι αποφάσεις άμεσα και χωρίς παζάρια. Μια χρονική καθυστέρηση και μόνο μπορεί να τινάξει στον αέρα μια οικονομική ευκαιρία. Ο κάθε βουλευτής είναι μια δίοδος μπίζνας, μια εγγύηση πειθήνιας υποταγής στις επιθυμίες του αστισμού. Πρέπει ακόμα κι αν βρεθούν σε κάποια «κόντρα» ή αντίθεση να ξέρει η αστική τάξη πως υπάρχουν οι δίοδοι επαναφοράς στην τάξη. Για παράδειγμα όταν ο Μπολσονάρο ήθελε να τραβήξει μια διαφορετική κατεύθυνση για την Καραντίνα, παρενέβη ο στρατός και το κόμμα και συμμάζεψε τον «απείθαρχο» χωρίς κανένα ιδιαίτερο τριγμό.
Η αστική τάξη σε περιόδους αστάθειας εγκαταλείπει κυβερνητικά πειράματα και στρατεύεται σε σχηματισμούς που συσπειρώνουν ένα Έμπιστο Πολιτικό Δυναμικό ικανό να βγάλει τη δύσκολή δουλειά χωρίς πολλές ταλαντεύσεις.
Η κρίση της ακροδεξιάς κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας
Παρ’ όλη την πανεθνική συναίνεση για δύο και πλέον χρόνια όλης της κοινοβουλευτικής αριστεράς την περίοδο της Καραντίνας, η Νέα Δημοκρατία δεν μπόρεσε να βρει μία κατάλληλη ημερομηνία να κάνει τις εκλογές και σύρθηκε μέχρι τα όρια της κοινοβουλευτικής νομιμότητας.
Τα εκατομμύρια ευρώ που έσπρωξε στο μεγάλο και μεσαίο κεφάλαιο δεν ήταν αρκετά να ξεπεράσουν την παγκόσμια κρίση. Η ρήτρα αναπροσαρμογής, οι αυξήσεις στα βασικά είδη κατανάλωσης, οι αυξήσεις στις αντικειμενικές αξίες, οι επιδοτήσεις και οι αναθέσεις έργων δεν αποτελούν βάση ανάκαμψης αλλά τεχνητή αναπνοή σε ένα σύστημα που καταρρέει. Όλα οι νόμοι που πέρασε την τετραετία και όλες οι πολιτικές που εφάρμοσε είχαν μια σκληρή αντιλαϊκή κατεύθυνση με σκοπό να τελειώσει όσες δουλειές έμειναν μισές από τα μνημόνια.
Η αδίστακτη επιθετικότητα που συντηρεί η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά για μεγάλο διάστημα γιατί απουσιάζει μια πρόταση διέξοδο από την κρίση που θα καθησυχάσει τον αστισμό και θα ενσωματώσει τις λαϊκές τάξεις. Η στοίχιση της αστικής τάξης είναι αδιαμφισβήτητη αλλά κρέμεται από μία κλωστή.
Υπάρχει ή όχι μαζικό ταξικό κίνημα; Και πόσο «αυθόρμητο» και «αδιαμεσολάβητο» είναι;
Η λαϊκή έκρηξη μετά τη δολοφονία των Τεμπών και η μεγάλες απεργίες στις 8 και 16 Μαρτίου δεν είναι στιγμιαία ξεσπάσματα και δεν προήλθαν ξαφνικά.
Το εργατικό – λαϊκό κίνημα αναζητούσε και συντηρούσε τρόπο αντίδρασης. Όταν οι οργανώσεις της αριστεράς ξεπέρναγαν το δισταγμό, οι λαϊκές τάξεις πλαισίωναν τις δράσεις. Όταν οι σπουδαστές των δραματικών σχολών έσπασαν τη διστακτικότητα του ΣΕΗ και κάνοντας τις καταλήψεις των Σχολών, έδωσαν υλική βάση και δυνατότητα να οργανωθεί ένα ευρύτερο κίνημα. Με κέντρο αυτές τις κινητοποιήσεις «χτίστηκαν» δράσεις και διαδηλώσεις που μετέτρεψαν την αγανάκτηση για τα Τέμπη σε συλλογική δύναμη στο δρόμο.
Μετά τις 16 Μάρτη η αγανάκτηση του κόσμου δεν εξαφανίστηκε. Το κίνημα δεν ξυπνά στη διαδήλωση και κοιμάται την επόμενη μέρα. Το ταξικό κίνημα προφανώς και δεν δίνει εν λευκώ εξουσιοδότηση στις δυνάμεις που απέτυχαν να νικήσουν στον προηγούμενο γύρο. Χρησιμοποιεί ότι εργαλείο θα του προσφέρει η αριστερά να διεκδικήσει ένα πολίτικο παρών.
Η κρίση και συνθηκολόγηση της ρεφορμιστικής αριστεράς
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προχωρήσει στην δεξιά, ρεαλιστική προσαρμογή του. Έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο του «με ένα νόμο και ένα άρθρο». Ακόμα και για την παράδοση της κατοικίας στα funds ή τη ρήτρα αναπροσαρμογής αποφεύγει να δεσμευτεί για οτιδήποτε. Η διατήρηση του κεντρικού κρατικού μηχανισμού την περασμένη περίοδο 2015-2019 όπου παρέμειναν ο Στουρνάρας στην Τράπεζα της Ελλάδας και ο Δαρείος ως αρχηγός των ΜΑΤ όχι μόνο δεν έχει γίνει μάθημα αλλά αποτελεί οδηγό κυβερνητικής επιβίωσης. Η αναζήτηση «έντιμης – δημοκρατικής δεξιά» ξεκινά από Καμμένο και συνομιλίες με Μπακογιάννη – Μαρινάκη και καταλήγουν σε ενσωματώσεις Αντώναρου – Ξενογιαννακοπούλου με σκοπό να ανοίξουν διόδους συνομιλίας με το αστικό μπλοκ και με το «έμπιστο πολιτικό δυναμικό» του Βαθέως Κράτους.
Αν Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τη ρεαλιστική, κυβερνητική πρόταση της αριστεράς εντός του καπιταλισμού, το ΜΕΡΑ είναι η εξωτερική της γκρίνια. Έχει συσπειρώσει ένα δυναμικό που αναφέρεται στον πρώιμο ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι την υπογραφή του μνημονίου. Αδυνατεί όμως, να παράξει μια διαφορετική πολιτική στρατηγική που δεν θα υπηρετούσε την «υποταγή» και στην ουσία επικεντρώνονται σε προσωπικά χαρακτηριστικά και διαφορετικές ηθικές αξίες.
Το ΚΚΕ αποτελεί το ιστορικό κέντρο της ελληνικής ρεφορμιστικής αριστεράς. Η αδυναμία του τέσσερις φορές στη μεταπολεμική Ελλάδα να διαμορφώσει μια αριστερή κυβερνητική πρόταση (ΕΑΜ – ΕΔΑ – Πραγματική Αλλαγή 1981 – ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ) το έχουν αναγκάσει σε ένα βερμπαλιστικό μαξιμαλισμό για να δικαιολογεί την ηττοπαθή παρέμβαση στο εργατικό κίνημα αποφεύγοντας να μιλήσει για πολιτική εξουσία.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά
Όλες οι εκδοχές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έχουν τις ίδιες πολιτικές θέσεις και απλά διαφέρουν είτε σε επίπεδο ιστορικών – ιδεολογικών αναφορών είτε σε τακτική αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ. Η συνεργασία οργανώσεων μέσα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί τον πιο αναγνωρισμένο φορέα του χώρου αλλά η ίδια προβληματική υπάρχει και εκτός αυτής τη συνεργασίας. Όλες οι οργανώσεις καταθέτουν ένα παρόμοιο δίπολο «Προγράμματος» που θα υλοποιηθεί «εκτός αστικής διαχείρισης».
Το Πρόγραμμα είναι σχεδόν πανομοιότυπο και έχει σαν πυλώνες τις Εθνικοποιήσεις – την αποχώρηση από ΕΕ – ΝΑΤΟ – την ειρήνη στην Ουκρανία και στο Αιγαίο και συνδυασμούς οικονομικών προτάσεων για αυξήσεις – ανεργία. Όμως και οι ίδιες αναγνωρίζουν πως αυτά αποτελούν ένα ακραίο μεν αλλά «μεταρρυθμιστικό» πρόγραμμα. Έτσι, λοιπόν, προσμένουν – αναζητούν έναν έντιμο ρεφορμισμό ώστε να πραγματοποιήσουν «ενιαίο μέτωπο» και να τον «πιέσουν» προς αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Επειδή όμως αυτός ο πολιτικός ρεφορμισμός δεν υπάρχει δημιουργούν πλατιά αντικαπιταλιστικά σχήματα με στρογγυλεμένες πολιτικές αιχμές και χτίζουν κοινωνικά σχήματα σε εργασιακούς – νεολαιίστικους χώρους και γειτονιές αποσυνδεμένες από επαναστατικά – κομμουνιστικά καθήκοντα.
Η αναφορά σε υλοποίηση «εκτός αστικής διαχείρισης» ή μέσα από «εργατικό έλεγχο» αποτελεί την υποτιθέμενη ασφαλιστική δικλείδα ενάντια στην ενσωμάτωση της μεταρρυθμιστικής πολιτικής. Ο «εργατικός έλεγχος», όμως, δεν είναι αίτημα ούτε πρόταση συνδιοίκησης. Αφορά τη δυναμική εισβολή του εργατικού κινήματος να ελέγξει ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ αποφάσεις επιχειρήσεων και κυβέρνησης. Άρα οι εργατικές κινητοποιήσεις όταν η τάξη βρίσκεται σε κίνηση είναι η καλύτερη στιγμή να δοκιμαστούν τακτικές. Το 2015 η ΕΡΤ είχε μετεξελιχθεί σε ιδιωτική ΝΕΡΙΤ από το 2013 και τα παλιά κλειστά (τότε) κεντρικά της Αγίας Παρασκευής είχαν καταληφτεί από τους εργαζόμενους. Όμως καμιά αντικαπιταλιστική αριστερά δεν δοκίμασε να υλοποιήσει «από τα κάτω και με εργατικό έλεγχο» την επαναφορά της στο Δημόσιο.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι σχηματισμός σχεδόν δεκαπέντε χρόνων και έχει μια πολυέτη παρουσία σε εκλεγμένα θεσμικά όργανα και κρίνεται πως υλοποιούν οι εκπρόσωποί της τις θέσεις της. Για την Καραντίνα υπάρχει καταγραμμένη η κοινή δήλωση των δημοτικών και νομαρχιακών σχημάτων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 2 Απρίλιου 2020 που δεν υπάρχει καμία αντίθεση στην απαγόρευση κυκλοφορίας, στα εξοδόχαρτα και στα πρόστιμα, αλλά ούτε παρουσιάστηκε αργότερα δημόσια τοποθέτηση έστω ενός συμβούλου ενάντια στα green pass και στις απολύσεις λόγω εμβολίου.
Η θέση της Οργάνωσης Μαχητικού Αντιφασισμού
1) Παλεύουμε – μαυρίζουμε κάθε εκδοχής δεξιάς – αστισμού. Φυσικά της ακροδεξιάς κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας που συγκροτεί το Έμπιστο Πολιτικό Δυναμικό της αστικής τάξης αλλά και κάθε κεντροδεξιάς εκδοχής όπως το ΠΑΣΟΚ. Ακροδεξιές τσόντες και επίδοξοι κληρονόμοι της Χρυσής Αυγής πρέπει να διαλυθούν – περιθωριοποιηθούν. Είμαστε σε εγρήγορση αν παρουσιαστούν ξανά φασιστικοί μηχανισμοί. Θεωρούμε πως η εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας και πτώση της από την κυβέρνηση ανοίγει νέο κύκλο κυβερνητικής και πολιτικής αστάθειας «από τα πάνω», μια διαδικασία «ακυβερνησίας» που το ταξικό κίνημα έχει τη δυνατότητα να παρέμβει αλλάζοντας τους συσχετισμούς.
2) Ψηφίζουμε Αριστερά και δεν απέχουμε – δεν ρίχνουμε άκυρο.
3) Ψηφίζουμε Αριστερά ψηφοδέλτια! Αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη ενός κόσμου να απαντήσει «κυβερνητικά» έστω και με δεξιόστροφο πρόγραμμα αλλά και την πολιτική χρησιμότητα του. Αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη ενός κόσμου αλλά και την πολιτική χρησιμότητα να υπάρχει μια αριστερή «πίεση» στο ΣΥΡΙΖΑ είτε μέσα στο Κοινοβούλιο είτε μέσα από τα συνδικάτα ακόμα κι αν δεν έχουν επαναστατική αναζήτηση. Αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη ενός κόσμου αλλά και την πολιτική χρησιμότητα να διατηρηθούν ιδεολογικές – οργανωτικές – πολιτικές αναφορές στην επανάσταση και στο σοσιαλισμό.
4) Χτίζουμε την Αριστερά της Κομμουνιστικής Εξέγερσης. Εντείνοντας την πόλωση Αριστεράς – Δεξιάς οικοδομούμε τις προϋποθέσεις εξέλιξής της σε μάχη Ρεφορμισμού – Επανάστασης. Η οικοδόμηση θα γίνει μέσα στην αριστερά, μέσα στο μαζικό κίνημα χτίζοντας Κόμμα που ο σκοπός του είναι εκμεταλλευτεί τις αστικές κρίσεις και να μετατρέψει τις ευκαιρίες σε πρόταση ανατροπής και πολιτικής εξουσίας. Θέλουμε να κτίσουμε ένα Επαναστατικό Κόμμα που να κάνει Εξέγερση στη «βάρδια» του.
