Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι ταξικά αδέλφια μας και είναι οι πρώτοι στους οποίους οφείλουμε να δώσουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας, υποστηρίζοντας τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους. Με ή χωρίς πανδημία και με κάθε κόστος, ο αγώνας αυτός αποτελεί προτεραιότητα και πυλώνας του αντικαπιταλιστικού διεθνιστικού κινήματος. Ειδικά σε αυτήν τη φάση της διεθνούς και εγχώριας ακροδεξιάς ανασυγκρότησης και επίθεσης του κεφαλαίου, αναδεικνύεται η κρισιμότητα της παρέμβασης των κομμουνιστών.
Η φύση του ζητήματος ως πολιτικό κέντρο
Για τον ελληνικό καπιταλισμό, το μεταναστευτικό ζήτημα – στο οποίο ενσωματώνει και τους πρόσφυγες – τίθεται στην ημερήσια διάταξη ως πολιτικό κέντρο για την συνολική ακροδεξιά επίθεση του κεφαλαίου. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν αποτελούν ένα επιμέρους θέμα διαχείρισης για την αστική τάξη, αλλά επιχειρείται η πλήρης εργαλειοποίησή τους και προβάλλονται ως “πρόβλημα” που πρέπει να λύνει η αστυνομία και ο στρατός. Η δημιουργία (υπο)κατηγοριών ανθρώπων και η άρνηση πολιτογράφησης εργατών, αποδομεί την αναγκαιότητα του κοινωνικού κράτους και βοηθάει την νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική των μη παροχών προς τους πολίτες. Παράλληλα, η ρατσιστική και εθνικιστική ρητορεία επανέρχεται στο προσκήνιο και δίνει άλλοθι στα αντεργατικά μέτρα, στον αντικομμουνισμό, στην περιστολή των πολιτικών δικαιωμάτων. Ακόμα, πριμοδοτεί τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό Ελλάδας – Τουρκίας πάνω στις ΑΟΖ και τα σύνορα. Η επίθεση στα ταξικά μας αδέλφια δομείται ως πυρήνας της ακροδεξιάς ανασυγκρότησης με σκοπό την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του ιδεολογήματος της εθνικής ενότητας.
Ακροδεξιά επίθεση & Κυβέρνηση ΝΔ
Μέσα στην καπιταλιστική κρίση που διανύουμε, είναι φανερό ότι η ακροδεξιά κατεύθυνση της ΝΔ ένα χρόνο τώρα ενθαρρύνεται από την διεθνή κατάσταση των ακροδεξιών κυβερνήσεων σε ΗΠΑ & Μ. Βρετανία. Η ατζέντα της ΝΔ μετατρέπει τους πρόσφυγες από θέμα πρόνοιας σε θέμα “ασφάλειας” και καταστολής. Έχει μετατρέψει τον Έβρο και τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου σε “εμπόλεμη ζώνη”, μιμούμενη τους φράκτες του Τραμπ και του Ισραήλ. Εκατομμύρια ξοδεύονται για εξοπλισμό και προσωπικό της αστυνομίας και του στρατού στα σύνορα, ενώ έχουν καταγραφεί δολοφονίες από πραγματικά πυρά και από ναυάγια βαρκών που έχουν προκαλέσει λιμενικό και συνοριοφύλακες. Η ΝΔ έχοντας με τις περσινές εκλογές πάρει όλες τις θέσεις-κλειδιά σε περιφέρειες και δήμους, εφαρμόζει την ρατσιστική αντιμεταναστευτική πολιτική της ανενόχλητη θεσμικά και επαναφέρει την αντίστοιχη ρητορεία. Με αφορμή ακόμα την πανδημία του κορονοϊού, επιχειρεί και προτείνει στην ΕΕ το προσφυγικό ζήτημα να αποτελεί κατάσταση εξαίρεσης και απειλής, ενισχύοντας το δόγμα “Ευρώπη – Φρούριο” και “Κράτος Έκτακτης Ανάγκης”. Η υγειονομική και κοινωνική πρόνοια εν μέσω καραντίνας ήταν ανύπαρκτη και εγκληματική στα κολαστήρια που στοιβάζουν τους πρόσφυγες, ενώ στις γειτονιές της Αθήνας η ΕΛ.ΑΣ. είχε αναλάβει την τρομοκράτηση των μεταναστών. Επίσης, καμία προστασία δεν έχουν λάβει μέχρι σήμερα οι χιλιάδες των ασυνόδευτων ανήλικων. Τα κονδύλια για χρηματοδότηση ΜΚΟ έχουν περικοπεί δραστικά και πάνε μόνο σε επιλεγμένες μπίζνες, ενώ χρησιμοποιούνται για τα ΚΥΤ που σχεδιάστηκαν ως χώροι φυλάκισης των προσφύγων μακριά από την κοινωνική ζωή. Δομές φιλοξενίας κλείνουν, κόβεται η παροχή στέγης από ξενοδοχεία και ξεκινούν οι εξώσεις. Η υπηρεσία ασύλου επίσης υπολειτουργεί και τίθενται σε εφαρμογή οι απελάσεις. Η ΝΔ έχει συμπυκνώσει στο προσφυγικό και το μεταναστευτικό την ακροδεξιά επιθετική πολιτική της.
Ρεφορμιστική διαχείριση και αντιπολίτευση
Οι “χειρισμοί” της ΝΔ, όμως, δεν είναι συνέχεια της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ. Πλέον, δεν έχουμε να κάνουμε με μια ρεφορμιστική προσπάθεια διαχείρισης που στοιχίζεται με τις επιταγές της ΕΕ, αλλά με άκρως ρατσιστική ακροδεξιά προσέγγιση και παγίωση αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Η περίοδος των ελληνικών ανοικτών συνόρων για τους πρόσφυγες, των επιτρεπόμενων αλληλέγγυων δομών και της πριμοδότησης λειτουργίας των ΜΚΟ – χωρίς να ξεχνάμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα κρατητήρια – ήταν η “πιο” ανθρωπιστική διαχείριση που επέτρεπε η ΕΕ και υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση.
Σήμερα, παρατηρούμε την αντιπολίτευση να υποχωρεί πλήρως μπροστά στην εθνική ενότητα της ΝΔ, παρά τo σκάνδαλο Novartis, παρά την επίθεση στους πρόσφυγες, παρά το κλείσιμο των ΜΚΟ, παρά τις αντεργατικές επιθέσεις. Ο Τσίπρας τα έχει πάρει όλα πίσω και δήλωνε προ κορονοϊού ότι θα έκλεινε κι εκείνος τα σύνορα στο σήμερα. Από την μεριά του ΚΚΕ ομοίως παρατηρήσαμε οπισθοχώρηση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Εργατικό Κέντρο Λέσβου να σηκώνει πανό για “καμία δομή προσφύγων στο νησί” συμπορευόμενο με την ρατσιστική ρητορεία των δεξιών περιφερειαρχών και εμπορικών συλλόγων. Ακόμα και σε κινητοποιήσεις ενάντια στις επιδρομές των ΜΑΤ στα νησιά, είδαμε αγωνιστές δίπλα σε ακροδεξιούς αντί για πρόσφυγες. Γεγονότα που αναδεικνύουν την φύση του ρεφορμισμού να μην μπαίνει σε πολιτική μάχη ενάντια στους αστούς, αλλά να αναδιπλώνεται και να υποχωρεί μπροστά στην ιδεολογική επίθεση, οδηγώντας μονίμως την τάξη μας σε συνθηκολόγηση.
Ταξικό κίνημα και αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις
Αποτελεί ενθαρρυντική πραγματικότητα η ενεργή παρουσία του κινήματος και του κόσμου που συμπαρίσταται σε μετανάστες και πρόσφυγες, μέσα από τις κινητοποιήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί τους τελευταίους μήνες.
Κομβικό σημείο αγώνα αποτέλεσε η φετινή 21η Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων. Εν μέσω απαγόρευσης συναθροίσεων άνω των 9 ατόμων και μία ημέρα πριν την ανακοίνωση απαγόρευσης κυκλοφορίας, πραγματοποιήθηκαν παράλληλες διαμαρτυρίες στην πλατεία Συντάγματος από την ΟΡΜΑ και την ΚΕΕΡΦΑ. Κόντρα στην τρομοκρατία, ενάντια στα αντιπροσφυγικά μέτρα της ΝΔ και την άγρια καταστολή των κατατρεγμένων στον Έβρο, η παρουσία μας έδωσε το στίγμα μη υποχώρησης του κινήματος.
Επίσης, την περίοδο της καραντίνας, χαρακτηριστικό παράδειγμα αγώνα που επεκτείνεται πέρα από τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, αλλά ταυτόχρονα θέτει την προστασία και την στήριξη των προσφύγων ως πολιτικό αίτημα, αποτελεί το Σωματείο Εργαζομένων Συμβασιούχων στην Υπηρεσία Ασύλου. Το σωματείο πραγματοποίησε απεργία διαρκείας τον Απρίλιο ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία των ΜΚΟ και του Υπουργείου και την απάνθρωπη πολιτική της ΝΔ απέναντι στους ασυνόδευτους ανήλικους.
Το διεθνές αντιρατσιστικό κίνημα Black Lives Matter είχε σημαντική απήχηση και στην Αθήνα με την διοργάνωση μιας πολύ μαζικής διαδήλωσης χιλιάδων κόσμου, που πορεύτηκε από την Βουλή ως την πρεσβεία των ΗΠΑ στις 3 Ιουνίου. Γεγονότα ρατσιστικής βίας που αναπτέρωσαν εξεγερτικές διαθέσεις και την τόσο σημαντική αμφισβήτηση των εθνικών συμβόλων, φαίνεται να έδωσαν την αφορμή στον υπόλοιπο κόσμο να βγει επιτέλους στους δρόμους και να αγωνιστεί – συνθήκη που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει την φετινή Εργατική Πρωτομαγιά. Αυτή η αντίθεση με το εδώ εργατικό κίνημα έγκειται στην δυναμική των οργανώσεων και στην υπάρχουσα καθημερινότητα του αγώνα. Το ταξικό πολιτικό εργαστήριο στην Ελλάδα διατηρεί ζωντανό τον αντιρατσιστικό αγώνα ακριβώς με την συνεπή πολιτική σοβαρότητα που αντιλαμβάνεται ότι οι εργάτες δεν διακρίνονται από φυλές, φύλα ή ταυτότητες.
Με τις τελευταίες εξελίξεις του περασμένου μήνα δόθηκε επίσης έναυσμα για την διοργάνωση δύο μαζικών και πετυχημένων αντιρατσιστικών συλλαλητηρίων στο κέντρο της Αθήνας (20 & 26 Ιουνίου). Πλήθος οργανώσεων, κοινοτήτων μεταναστών και προσφύγων έδωσαν το παρόν διεκδικώντας πλήρη και ίσα δικαιώματα και προτάσσοντας την πολιτική θέση των ανοικτών συνόρων.
Αξίζει να επισημάνουμε την προβληματική για οργανώσεις του κινήματος που επιλέγουν τακτικές σεχταρισμού και οργανωτικής διαφοροποίησης, δίχως ουσιαστική πολιτική διαφωνία ή εναλλακτική πρότασης. Μια συνεχιζόμενη στάση διοργάνωσης ξεχωριστών κινητοποιήσεων στα όρια του ανταγωνισμού, είτε χωρικά, είτε χρονικά, για ένα κεντρικό θέμα μπερδεύει και αποστρατεύει εντέλει τον κόσμο που θέλει να αγωνιστεί. Χωρίς να βαυκαλιζόμαστε ότι οι μαζικές ενωτικές δράσεις είναι πιο αποτελεσματικές, θέτουμε ως προτεραιότητα την ανάγκη συμπόρευσης με νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα στον αντικαπιταλιστικό δρόμο.
Η προσέγγιση της ΟΡΜΑ
Τα ζητήματα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης ως αποτελέσματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και κρίσης, πρέπει να μπαίνουν ως πολιτική αιχμή σε όλους τους καθημερινούς ταξικούς αγώνες γιατί ακριβώς αποτυπώνουν την πολιτική κατεύθυνση. Αυτή τη στιγμή, έχουμε μια λαίλαπα αντιδραστικών μέτρων που πλήττουν ολόκληρη την κοινωνία και αμφισβητούν μέχρι και τις ελευθερίες μας. Οι αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας παύουν να είναι μόνο οικονομικοί ή άσκησης πίεσης, οπότε προκύπτει το επίδικο της συνολικής μετωπικής αντίστασης που απαιτεί την υπεράσπιση όλων ανεξαιρέτως και πρωτίστως των πιο αδύναμων ταξικών αδελφών μας, σαν όρο πολιτικής συγκρότησης. Η διεθνιστική θέση των ανοικτών συνόρων με χορήγηση ταυτοτήτων και διαβατηρίων για τους εργάτες όλων των χωρών ξεκινώντας από την Ελλάδα και την ΕΕ, τα ίσα και πλήρη εργατικά και πολιτικά δικαιώματα για μετανάστες και πρόσφυγες, οι δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές παροχές (για στέγη, υγεία, εργασία, εκπαίδευση) από το ίδιο το κράτος, κι όχι από ΜΚΟ και ιδιώτες, είναι η θέση των κομμουνιστών για πρόνοια, για την άμεση και ομαλή ένταξη των κατατρεγμένων στην κοινωνία. Για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και αδελφοσύνης.
