Πολιτική ενότητα και ενότητα στη δράση
Συχνά στα κείμενα της αριστεράς διαβάζουμε για την ανάγκη «ενότητας». Οι περισσότερες οργανώσεις προσπαθούν να συντάξουν κάποιο μίνιμουμ πρόγραμμα ή έστω αιτήματα που να βοηθούν στην κοινή δράση ενάντια στο κεφάλαιο, στην αστική τάξη και την εργοδοσία. Συνήθως, όμως, είναι υποκριτικές και στην ουσία αναζητούν κάποιο κοινό πολιτικό μέτωπο ή συμφωνία.
Βασικός εμπνευστής αυτής της ιδέας είναι το ΚΚΕ που για δεκαετίες έσπρωχνε την ιδέα «γιατί η αριστερά είναι πολυδιασπασμένη και δεν ενώνεται σε ένα κόμμα;». Η ιδέα φαινόταν ελκυστική και συνοδευόταν από το επιχείρημα της αντίστοιχης ενότητας της δεξιάς. Όμως κάτι η εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ και, κυρίως, η αποτυχία του ΚΚΕ να βρεθεί σε νικηφόρα θέση έναντι του αστικού μπλοκ, έβαλαν το σύνθημα στο περιθώριο. Αντίθετα το δυνάμωμα του ΣΥΡΙΖΑ έφερε στο προσκήνιο την ιδέα της «μίνιμουμ συμφωνίας». Δεν υπάρχει ανάγκη ιδεολογικής και στρατηγικής συμφωνίας αλλά η διαμόρφωση ενός μίνιμουμ «προγράμματος». Το «μεταβατικό πρόγραμμα» και το «ενιαίο μέτωπο» έγιναν η «νέα ιδέα» της αριστεράς. Όμως αυτή γρήγορα κατέληξε στην κόντρα για το ποια «κυβερνώσα αριστερά» είναι εφικτή.
Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο εξάμηνο κυοφορεί μεγάλους κινδύνους αν δεν αρπαχτεί η σημαντική ευκαιρία που δίνεται στο ταξικό κίνημα. Η πολυδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεν προέκυψε ούτε από την δυναμική εμφάνιση μιας νέας αριστερής δύναμης, αλλά ούτε από έκρηξη ενός μαζικού κινήματος. Η συρρίκνωσή του οφείλεται στην επιθετικότητα του κεφαλαίου και στην ανικανότητά του να προτάξει τις στοιχειώδεις αριστερές αντιστάσεις σε αυτό. Η εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ ως εν δυνάμει αντιδεξιάς κυβέρνησης αφήνει ένα τεράστιο πολιτικό κενό που δεν θα μείνει ανοικτό πολύ καιρό.
Αυτό το κενό μπορεί να παγιωθεί και να μετατρέψει σε μόνιμη αίσθηση του ταξικού κινήματος πως «δεν μπορεί να υπάρξει ανατροπή της δεξιάς πολιτικής». Ο μοναδικός τρόπος είναι να καλυφθεί είτε από νέες ρεφορμιστικές δυνάμεις, είτε με τη δυναμική εμφάνιση μαζικού αντικαπιταλιστικού κόμματος. Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται στον ορίζοντα ούτε η μία ούτε η άλλη πολιτική λύση. Πολλές δυνάμεις ακόμα και από τον χώρο της «αντικαπιταλιστικής» αριστεράς φλερτάρουν με την προοπτική να συνεισφέρουν στην οικοδόμηση ενός νέου μαζικού ρεφορμιστικού κόμματος. Ως ΟΡ.Μ.Α. δεν ασχολούμαστε με κάθε λογική σταδίου. Η επαναστατική στρατηγική αποτελεί τη μοναδική ταξική κατεύθυνση για το εργατικό κίνημα και ο ρεφορμισμός προκύπτει κάθε φορά με τη δεξιόστροφη συνθηκολόγηση της «δεξιάς» του επαναστατικού τμήματος. Με αυτό τον τρόπο προέκυψε και η Σοσιαλδημοκρατία και ο Σταλινισμός. Όμως πως μπορεί να προκύψει νέο μαζικό αντικαπιταλιστικό κόμμα;
Η λογική της ενότητας στην πάλη μέσα στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα δεν μπορεί να είναι υπό προϋποθέσεις. Μια απεργία, μια διαδήλωση, μια συγκέντρωση δεν μπορεί να δυναμιτίζεται συνεχώς από δήθεν κριτικές στο «πλαίσιο». Ο Λένιν έλεγε το 1917 πως οι διαδηλώσεις δεν είναι τρόποι πάλης αλλά μέρες και ώρες που τα κόμματα συνομιλούν απ’ ευθείας με τη μαζική εργατική τάξη. Οι διαδηλώσεις για τον προϋπολογισμό και την Παλαιστίνη δεν δείχνουν ενθαρρυντικά μηνύματα.
Οι αριστοκράτες της ΓΣΕΕ αρνούνται πεισματικά όχι μόνο να οργανώσουν την εργατική αντίσταση στα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά δεν αντιδρούν ακόμα και σε δικαστικές διώξεις και στη βιομηχανία των δικαστηρίων που βγάζουν παράνομες τις απεργίες. Στον προϋπολογισμό δεν κάλεσε ούτε μία συγκέντρωση για τα μάτια του κόσμου και η επόμενη απεργία προσανατολίζεται για τέλη Απριλίου! Οι δυνάμεις της αριστεράς μέσα στη σύγχυση που έχει φέρει η μαζική αποχώρηση συνδικαλιστών από το ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησαν να κάνουν τίποτα. Το ΚΚΕ κάλεσε σε μια απονευρωμένη συγκέντρωση, το ΣΕΚ μόνο του σε μια πρωινή απεργιακή συγκέντρωση χωρίς απεργία, το ΝΑΡ τα κατήγγειλε όλα και δεν έκανε τίποτα και κανένα σωματείο, εργατικό κέντρο ή παράταξη δεν κάλεσε μια σύσκεψη συνεννόησης.
Στο Παλαιστινιακό υπάρχουν τουλάχιστον πέντε διαφορετικές επιτροπές: από το ΚΚΕ, από το ΣΕΚ, από αναρχικές συλλογικότητες, από πρωτοβάθμια σωματεία και μία πέμπτη από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με αντιπροσώπους στην τέταρτη! Δυστυχώς και οι πέντε διαγωνίζονται στο πώς δεν θα συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις των άλλων. Φυσικά και πρέπει να υπάρχουν διαφορετικές επιτροπές που να παράγουν διαφορετικές ιδέες και δράσεις. Αλλά η μη συμμετοχή στις δράσεις των άλλων επιτροπών δεν είναι «νίκη του Παλαιστινιακού λαού».
Στις εκλογές του 2023 υπήρχαν δυνάμεις που έλεγαν πως δεν έχουν σημασία τα αποτελέσματα αλλά τα πάντα θα κριθούν «από Δευτέρα» στον δρόμο. Όμως αντί να υπάρχει μια συνεπή στήριξη του υπάρχοντος κινήματος, βλέπουμε την κομματική περιχαράκωση. Η καθεμία οργάνωση – κόμμα βλέπει την κρίση ΣΥΡΙΖΑ όχι σαν ευκαιρία μαζικής αντικαπιταλιστικής πρότασης, αλλά σαν ευκαιριακή προσέλκυση μερικών μελών από την απογοητευμένη περιφέρεια.
Από την πλευρά μας θα στηρίξουμε κάθε ταξική δράση χωρίς να βάζουμε ιδεολογικές ή πολιτικές προϋποθέσεις. Η ύπαρξη και το δυνάμωμα του εργατικού – νεολαιίστικού κινήματος αποτελεί τον μοναδικό χώρο ανασυγκρότησης της αριστεράς. Η μάχη για τη συγκρότηση μαζικής κομμουνιστικής οργάνωσης που θα προετοιμάσει την Πολιτική Εξέγερση θα χτιστεί ως οργανικό κομμάτι της τάξης.
