Πολιορκία και πόλεμος στην Παλαιστίνη. Για τη νίκη από το ποτάμι ως την θάλασσα
Για 11 ημέρες γεμίσαμε εικόνες και ειδήσεις από την Παλαιστίνη και τους βομβαρδισμούς σε ένα ακόμα ξέσπασμα ηρωικής αντίστασης απέναντι στον σιωνιστικό μηχανισμό που από το 1948 έχει εγκαθιδρυθεί στην μαρτυρική γη της Μέσης Ανατολής. Η διαφορά από τις προηγούμενες εξεγέρσεις και μάχες όμως αυτή την φορά ήταν μεγάλη και ήρθε από εκεί που κανείς δεν το περίμενε, από το εσωτερικό του Ισραήλ. Τα εκατομμύρια των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ αυτή την φορά ξεσπάθωσαν απέναντι στην πολιτική ξεριζωμού και απαρτχάϊντ που εφαρμόζει το Ισραήλ με ιδιαίτερη ένταση τις τελευταίες δεκαετίες. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που οι Άραβες κάτοικοι και πολίτες του Ισραήλ ξεσηκώνονται ενάντια στους καταπιεστές τους, η προηγούμενη είχε ξεσπάσει τον Σεπτέμβρη του 2000, η δεύτερη Ιντιφάντα του Αλ Ακσά, που κράτησε ως τον Φλεβάρη του 2005.
Ισραήλ, το κράτος χωροφύλακας του ιμπεριαλισμού
Η δημιουργία του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, ήδη με τους πρώτους σχεδιασμούς της συνθήκης Μπαλφούρ του 1917 και την μεταφορά των πρώτων εποίκων με το τέλος του Β’ Ιμπεριαλιστικού Πολέμου το 1947 και τον βίαιο εκτοπισμό εκατοντάδων χιλιάδων Αράβων, σκοπό είχε την δημιουργία ενός προπυργίου του δυτικού ιμπεριαλισμού, ενός πιστού κράτους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής που θα επόπτευε τα αναδυόμενα κινήματα του αραβικού εθνικισμού και θα έπαιζε τον ρόλο βάσης για εξορμήσεις πάνω από την ευαίσθητη περιοχή των πετρελαίων των αραβικών χωρών. Το νεόκοπο κράτος στήθηκε αρχικά από την Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία και αργότερα στηρίχθηκε καίρια από τις ΗΠΑ, έχοντας μετατραπεί ήδη από την δεκαετία του 1960 σε μία πολεμική μηχανή αυξημένης ισχύος, που σε τακτικά διαστήματα αποδεικνύει την αξία της εξορμώντας στις γύρω περιοχές, από την κατοχή του Λιβάνου ως τους βομβαρδισμούς του Ιράκ και της Συρίας. Η συμμετοχή του στην πολεμική εξόρμηση στο Σουέζ το 1956, η προσάρτηση της Δυτικής Όχθης, της Λωρίδας τη Γάζας, των υψωμάτων του Γκολάν και της Χερσονήσου του Σινά στον πόλεμο του 1967, και η τεράστια χρηματοδότηση των ΗΠΑ με σχεδόν 4 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο, κάνουν το Ισραήλ βάση ενάντια στα συμφέροντα των αραβικών λαών.
Επί εποχής Τραμπ η στενή σχέση με το Ισραήλ εντάθηκε, καθώς οι ΗΠΑ αναγνώρισαν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ (η Ιερουσαλήμ αποτελεί κατεχόμενο έδαφος και κάτι τέτοιο απαγορεύεται από τις διεθνείς συνθήκες και τις αποφάσεις του ΟΗΕ) όπως και έγινε αναβάθμιση των σχέσεων με τις αντιδραστικές πετρομοναρχίες του Κόλπου, την ίδια ώρα που κτιζόταν ένας άξονας Ουάσιγκτον – Ιερουσαλήμ ενάντια στο Ιράν. Όλα αυτά αναβάθμισαν την αντιδραστική εσωτερική και εξωτερική πολιτική του Νετανιάχου οδηγούμενος σε ένα πιο δραστικό ξεκαθάρισμα με τον παλαιστινιακό λαό.
Η εξέγερση του Μαΐου του 2021
Σχεδόν 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι (το 21% του συνολικού πληθυσμού) είναι μόνιμοι κάτοικοι του Ισραήλ και η συντριπτική πλειοψηφία είναι πολίτες του με όλα τα τυπικά δικαιώματα. Αποτελούσαν από την αρχή της δημιουργίας του κράτους πολίτες δεύτερης και τρίτης – ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες –κατηγορίας και το εργατικό δυναμικό για τις χειρότερες χειρωνακτικές δουλειές μέσα στο Ισραήλ, στις πλάτες των οποίων κτίστηκε σε μεγάλο βαθμό η αλματώδης οικονομική και τεχνική ανάπτυξη του. Τα τελευταία χρόνια όμως, η πολιτική των εκτοπισμών και των διώξεων πέρασε από τα κατεχόμενα εδάφη στο εσωτερικό του Ισραήλ και ειδικά στην Ανατολική Ιερουσαλήμ (Αλ-Κουντς) όπου ζουν 210 χιλιάδες Άραβες πολίτες του Ισραήλ και οδήγησε στη κατακόρυφη αύξηση της ριζοσπαστικοποίησής τους.
Η εξέγερση των Παλαιστίνιων μέσα στο ισραηλινό καθεστώς ξεκίνησε, πρώτα με την απαγόρευση χρήσης της Damaskus Gate στις αρχές του ραμαζάνι και αμέσως μετά με τις εξώσεις απ’ την παλαιστινιακή γειτονιά Sheikh Jarrah της Ιερουσαλήμ (Αλ-Κουντς), μια γειτονιά ιδιαίτερα νεανική και προοδευτική, με προμετωπίδα των επιθέσεων ακροδεξιές οργανώσεις Ισραηλινών εποίκων που με την κάλυψη της αστυνομίας και της στρατοχωροφυλακής εξορμούσαν κάθε μέρα στους δρόμους των παλαιστινιακών περιοχών χτυπώντας κόσμο στον δρόμο, καταστρέφοντας μαγαζιά και σπίτια.
Η ακροδεξιά πολιτική του Νετανιάχου (του μακροβιότερου πρωθυπουργού, 1996-1999 και από το 2009 έως σήμερα) για την επιτάχυνση των εκτοπισμών και την επέκταση των ισραηλινών εποίκων πια και εντός της Ιερουσαλήμ (Αλ Κουντς), έχει οδηγήσει την κατάσταση στα άκρα, εδώ και χρόνια, γύρω από την παραστρατιωτική οργάνωση του ισραηλινού κράτους ακροδεξιών κομμάτων που πια συμμετέχουν στην κυβέρνηση και από αυτά εξαρτάται πολλές φορές η κοινοβουλευτική επιβίωση της κυβέρνησης.
Την ίδια ώρα οι παραδοσιακές δυνάμεις των Παλαιστινίων που εδώ και χρόνια έχουν μοιράσει την εδαφική τους επιρροή δεν έχει αλλάξει εκατέρωθεν. Η λεγόμενη Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς (προέδρου από το 2005) στην δυτική Όχθη με πρωτεύουσα την Ραμάλα εξακολουθεί να παραμένει ένα, πολλές φορές, ανδρείκελο που συνεργάζεται με τις ισραηλινές αρχές και διακρίνεται για τις διώξεις παλαιστίνιων μαχητών, όπως της ηγεσίας του Λαϊκού Μετώπου. Στην Λωρίδα της Γάζας ντε φάκτο κυριαρχία έχει η Χαμάς που έχει κερδίσει και τις τελευταίες παλαιστινιακές εκλογές του 2006, καθώς από τότε ολοένα και αναβάλλονται, που προσπαθεί να βρει κέντρα ισορροπίας με το Ισραήλ έχοντας κάνει αλλαγές στο καταστατικό της και αποδεχόμενη την αναγνώριση του ισραηλινού κράτους έστω στα όρια του 1967 όπως και ένα παλαιστινιακό κράτος σύμφωνα με τις συμφωνίες της PLO της εποχής του Όσλο.
Άλλες πιο ριζοσπαστικές πολιτικά οργανώσεις όπως το Λαϊκό Μέτωπο έχουν αποδυναμωθεί από την διπλή καταστολή, Παλαιστινιακής Αρχής και Ισραήλ, ώστε να παίζουν πια έναν κεντρικό πολιτικό καθοδηγητικό ρόλο.
Αυτός ο πόλεμος δεν τέλειωσε
Τα αδιέξοδα εκατέρωθεν είναι περισσότερο υπαρκτά από ποτέ. Το Ισραήλ αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη και μακροβιότερη πολιτική κρίση στην ιστορία του με τέσσερεις εκλογικές αναμετρήσεις τα τελευταία δύο χρόνια. ΟΙ αλλαγές της πολιτικής Μπάϊντεν στην περιοχή, καθώς έχουν ξεκινήσει ξανά οι συνομιλίες με το Ιράν, αφήνουν έκθετο τον Νετανιάχου και την ακραία πολιτική του. Η νέα κυβέρνηση βέβαια, που προέκυψε όχι από νέες εκλογές αλλά από κοινοβουλευτικά παζάρια όπου για πρώτη φορά συμμετέχει και ένα αραβικό κόμμα, η Αραβική Ενιαία Λίστα του Μανσούρ Αμπάς το πιο συντηρητικό από τα αραβικά κόμματα στο Ισραήλ, θα στηρίζεται στην διαρχία με πρώτο πρωθυπουργό τον Μπένετ, έναν πολιτικό ακόμα πιο δεξιό από τον Νετανιάχου.
Η ελληνική διάσταση
Οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια έχουν μπει σε έναν αγώνα συμμαχιών με το Ισραήλ κυρίως για ένα αντιτουρκικό άξονα που σύμφωνα τουλάχιστον με τις ελληνικές επιδιώξεις θα απομονώσει πολιτικά και στρατιωτικά την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο. Εκτεταμένες στρατιωτικές συνεργασίες και ασκήσεις των ισραηλινών σε ελληνικό έδαφος γίνονται συνέχεια. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη έκανε νέες συμφωνίες που εγκαθιστούν μόνιμα εταιρείες του ισραηλινού στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος στον ελληνικό στρατό και την αεροπορία. Σταδιακά η ελληνική κυβέρνηση διαλέγει στρατόπεδο.
Απόρροια αυτών είναι η σταδιακή εγκατάλειψη μιας φιλοαραβικής και φιλοπαλαιστινιακής σχέσης που έχει αναπτυχθεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Φυσικά δεν έφτασε στα χάλια άλλων περιπτώσεων όπως της Γερμανίας όπου όλες σχεδόν οι κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις από την Χριστιανοδημοκρατία μέχρι τους Πράσινους και την Αριστερά, συγκεντρώθηκαν στο Βερολίνο υπερασπίζοντας το Ισραήλ ενάντια στην Χαμάς σε ένα κρεσέντο αντι-ισλαμισμού. Ακόμα τουλάχιστον. Όσο τουλάχιστον το απαιτούν οι ελληνοτουρκικοί ανταγωνισμοί.
Διεθνής συμπαράσταση
Πρωτοφανείς σε μέγεθος ήταν οι κινητοποιήσεις ανά τον κόσμο για την υποστήριξη των αγώνων του παλαιστινιακού λαού. Τόσο σε Ευρώπη όσο και σε ΗΠΑ έγιναν συνεχείς και πολλαπλές διαδηλώσεις με συμμετοχή πολλών χιλιάδων. Τόσο στο Παρίσι που έγινε μία απαγορευμένη από τον υπουργό των Εσωτερικών διαδήλωση που χτυπήθηκε δυνατά από την αστυνομία όσο και στις επαναλαμβανόμενες μεγάλες διαδηλώσεις στις Βρετανικές πόλεις, ειδικά δύο σαββατιάτικες διαδηλώσεις στο Λονδίνο από 100 και 180 χιλιάδες αντίστοιχα κόσμου. Ειδική μνεία χρειάζεται στις συγκεντρώσεις σε αμερικάνικες πόλεις που για πρώτη φορά εμφανίστηκε τόσο μεγάλη υποστήριξη στην παλαιστινιακή υπόθεση, καθόλου τυχαία βέβαια η ριζοσπαστικοποίηση της εποχής Black Lives Matter και οι κινητοποιήσεις για τον Φλόιντ ένα χρόνο πριν. Στην αλλαγή του διεθνούς κλίματος των κινημάτων και των αγώνων που έχουν ανοίξει εδώ και ένα χρόνο, η Παλαιστίνη αποκτά μία ιδιαίτερη θέση.
