Η Ευρώπη για δεκαετίες είχε απομακρυνθεί από τα αποτελέσματα πολεμικών συγκρούσεων. Μετά το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου αυτά τα φαινόμενα συνέβαιναν σε «υποανάπτυκτες» χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Η Δημοκρατία τους συμβάδιζε με την ανάπτυξη και την οικονομική ευημερία αλλά αυτό ήταν ένα παραμύθι με έναν καλοκρυμμένο δράκο.
Η πτώση των Ανατολικών καθεστώτων, όχι μόνο δεν έφερε την «παγκόσμια ειρήνη» ενάντια στον πυρηνικό φόβο που κυριαρχούσε από τον ανταγωνισμό ΗΠΑ – Ρωσίας αλλά αμέσως απασφάλισε το τέρας της αστάθειας. Ο πόλεμος στις πρώην Γιουγκοσλαβικές χώρες πριν από τριάντα χρόνια γέννησε τις πρώτες ανησυχίες. Όμως τα συστημικά παπαγαλάκια προσπαθούσαν να πείσουν πως ήταν μια «εξαίρεση». Πως ο πόλεμος ήταν απομεινάρι των «κακών» καθεστώτων. Πλέον η Ουκρανία τελειώνει όλη την παραμύθα.
Ο χθεσινός συνέταιρος και φίλος, η Ρωσία ανήκει εδώ και μήνες στη σφαίρα των «κακών». Ο σπόνσορας της UEFA Gazprom και όλα τα δολάρια των κάθε λογής Αμπράμοβιτς δεν είναι καλά για τις μπίζνες. Όχι! Δεν είναι λόγος η εισβολή στην Ουκρανία! Οι εισβολές του Ισραήλ στην Αίγυπτο ή των ΗΠΑ στον Παναμά δεν αποτελούν αίτιο αποκλεισμού. Αυτή, λοιπόν, η επικίνδυνη πολεμική κλιμάκωση, δικαίως έχει ανησυχήσει τις λαϊκές μάζες. Όταν φτάνει η κυβέρνηση της Γερμανίας να καλεί τον κόσμο να προχωρήσει σε συγκέντρωση αποθεμάτων νερού και τροφής – πάντα χωρίς πανικό (sic!) – τότε, μάλλον, τα πράματα δεν πάνε καθόλου καλά…
Το αίτημα για «ειρήνη» ακούγεται και είναι (ως ενός σημείου) λογικό. Όταν βλέπει ο μέσος εργαζόμενος να αλλάζουν ραγδαία οι ισορροπίες και οι καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί να χρησιμοποιούν πυραύλους και βόμβες για να υλοποιήσουν μνημόνια και απολύσεις, το πρώτο υγιές αντανακλαστικό είναι να αναζητήσει την άμεση παύση των εχθροπραξιών. Όμως, αμέσως ο πολιτικός ρεαλισμός απαιτεί απαντήσεις σε δύο κρίσιμα ερωτήματα: ποια πρέπει να είναι η συνθήκη ειρήνης (δηλ. αποχωρεί μερικώς, συνολικά ή καθόλου η Ρωσία; μένει η κυβέρνηση του Κιέβου ή πέφτει; Μπαίνει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ ή όχι;) και ποιος θα την επιβάλλει;
Η πρώτη, πάντως, διαπίστωση είναι πως ο πόλεμος ανοίγει το καπάκι της παγκόσμιας αποσταθεροποίησης. Στην Ουκρανία δεν μπορεί να βρεθεί μια επωφελής λύση για όλες τις πλευρές. Δεν μπορεί και η Ρωσία και οι ΗΠΑ και οι αστικές τάξεις σε Ουκρανία, Μολδαβία κλπ να βρουν χώρο και τρόπο ανάπτυξης. Η κρίση στενεύει τα περιθώρια κέρδους και αυτό το διαπιστώνουν όλες οι αστικές τάξεις σε κάθε μεριά της γης. Η όποια ειρήνευση θα έρθει είτε με τη συντριβή ενός μέρους (Ουκρανία ή Ρωσία) είτε με μια εύθραυστη ειρήνη. Και στις δύο περιπτώσεις απλά θα έχει αποφευχθεί μια ευρύτερη κλιμάκωση για επόμενη φάση, γιατί η ιμπεριαλιστική επεμβατικότητα του ΝΑΤΟ – ΗΠΑ δεν θα φέρει την ανατροπή της κρίσης και την ημέρα της ανάκαμψης.
Αλλά και στο δεύτερο ερώτημα, στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα έχουν αποφευχθεί πολιτικές ακρότητες ταύτισης με τις ΗΠΑ. Οι λογιών – λογιών “je suis”δων στην Ευρώπη, ξεφεύγουν από τα δήθεν «κινηματικά» της πορτοκαλί επανάστασης της Μαϊντέν και προχωρούν σε ανοιχτή συμπόρευση με τις οικονομικές κυρώσεις και τη στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ. Από την ώρα, λοιπόν, που δεν αποδεχόμαστε τον δυτικό ιμπεριαλισμό και την ΕΕ, θα πρέπει να βρούμε άλλο όχημα για την ειρήνη.
Μπροστά στον πολιτικό ρεαλισμό, κομμάτια της αριστεράς υποστηρίζουν τη Ρωσία και τον Πούτιν ως εργαλείο αυτής της πολιτικής. Οι αδυναμίες της αριστεράς και του ταξικού κινήματος δεν μπορούν να λειτουργούν ως άλλοθι και να αναζητούνται εργατικές – αντιφασιστικές νίκες by proxy.
Φυσικά, σε όποιο στάδιο υλοποίησης, δεν μπορεί να είναι η ΝΔ ο φορέας της ειρηνευτικής πρωτοβουλίας. Είναι σημαντικό, σε κάθε περίπτωση, να ηγεμονεύσει η ανάγκη ταξικής συστράτευσης ενάντια στον πόλεμο. Άσχετα αν θεωρούμε ισομερείς τις ευθύνες σε ΗΠΑ – Ρωσία ή μόνο (ή περισσότερο) στο ΝΑΤΟ, θα πρέπει να δώσουμε τη δυνατότητα στο ταξικό κίνημα να κατέβει στους δρόμους. Η «μάχη πλαισίων» που δεν καταλήγουν σε αντιπολεμική – αντικυβερνητική διαδήλωση – συγκέντρωση – απεργία – δράση γίνονται άνευρα κουρελόχαρτα ακίνδυνα για το αστικό μπλοκ.
Το ξήλωμα των μέτρων ενάντια στη Ρωσία και της στρατιωτικής υποστήριξης πρέπει να αποτελούν βασικό πυλώνα ώστε να ξηλωθεί και το βασικό πολιτικό δυναμικό των αστών: ο Κούλης, ο βιβλιοπώλης, ο τσεκουροφόρος υπουργός και όλο το συνάφι της αριστείας.
