Πανδημία ή αφορμή για καταστροφή;
της Μαρίνα Λύρα
Είναι σαφή τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η λάθος τακτική διαχείρισης και τα υποκριτικά μέτρα της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της εξάπλωσης του ιού. Παρόλα αυτά είναι ανάγκη να μιλήσουμε πολύ παραπάνω για την εργαλειακή χρήση της εξάπλωσης αυτής ,την προπαγάνδα και την τρομοκρατία μέσα στην κοινωνία που βρήκε ευκαιρία το αστικό μπλοκ να ασκήσει.
Η λογικότερη λύση σε κάθε περίπτωση υγειονομικής κρίσης σε μια κοινωνία είναι η στήριξη και κρατικοποίηση όλων των νοσοκομείων και των φαρμακοβιομηχανιών, με στόχο την πλήρη περίθαλψη των ευπαθών ομάδων και την ανακάλυψη του εμβολίου. Η κυβέρνηση όμως αποφασίζει να αδιαφορεί για τους πραγματικά ευάλωτους και βρίσκει την τρύπα να ρίξει τις ευθύνες της για τον νέο κύκλο ύφεσης που ήταν ούτως ή άλλως προ τον πυλών. Σε περιόδους καραντίνας και απαγόρευσης κυκλοφορίας νομοθετεί αντιδραστικά νομοσχέδια γύρω από το εργασιακό και ταυτόχρονα στοχοποιεί και επιτίθεται στο ταξικό κίνημα και τις συλλογικές διαδικασίες, ώστε να πάρουν πίσω όσα έχουμε κερδίσει χρόνια πριν και να μην υπάρχουν αντιδράσεις.
Η επίθεση αυτή βέβαια, αφορά όλα τα επίπεδα ζωής της κοινωνίας και ιδίως της νεολαίας. Το κλίμα πλήρους συντηριτικοποίησης φαίνεται παγκόσμια με παραδείγματα που θυμίζουν πολλές δεκαετίες πίσω, όπως η απαγορευμένη συνεύρεση δημόσια (εκτός αν είναι νόμιμο ζευγάρι, δηλαδή παντρεμένοι) στην Ιταλία, η απαγόρευση των συναθροίσεων σε δημόσιους χώρους (εκτός αν είναι στην καφετέρια που πληρώνεις για να κάτσεις) και όλο το κομμάτι των απαγορεύσεων που χτυπάει την νεολαία και τις πληβείες τάξεις. Γίνεται προσπάθεια να καθιερωθεί ένας τρόπος ζωής που θεωρεί την διασκέδαση των νέων επικίνδυνη και περιττή και την ταξική πάλη και τους αγωνιστές «δημόσιο κίνδυνο». Δεν είναι τυχαία η στοχοποίηση των αγωνιστών ως ανεύθυνων και των μεγαλειωδών διαδηλώσεων ως εστία μόλυνσης.
Η κρατική ευθύνη έχει μεταφερθεί σε ατομική και η καλλιέργεια κανιβαλιστικών συμπεριφορών σε ένα κομμάτι της κοινωνίας πιάνει τόπο. Αυτός που ευθύνεται για τη μετάδοση είναι όποιος δεν φοράει σωστά τη μάσκα του σε ένα λεωφορείο φίσκα και το λιντζάρισμα είναι η καταδίκη του, την ώρα που οι αστοί, οι μπάτσοι , οι παππάδες, οι Μαρινάκηδες, οι Μπογδάνοι και οι τηλεπερσόνες δεν λαμβάνουν καμία κριτική για τα ίδια τα μέτρα που έχει θεσπίσει ο Μητσοτάκης. Κατά τα άλλα οι εργάτες και η νεολαία θα πρέπει να συνηθίσουν στο δίπτυχο σπίτι- δουλειά- σπίτι. Το ανοιγοκλείσιμο της αγοράς έχει στόχο την αποφυγή της οικονομικής στήριξης των πραγματικά πληγέντων της κρίσης αυτής και θα επωφεληθεί όποιος επιβιώσει. Το χειρότερο όμως είναι πως αυτή η κατάσταση δεν έχει ημερομηνία λήξης και χρονικό όριο. Αντίθετως, θα πρέπει η τάξη μας να συνηθίσει να ζει έτσι από εδώ και στο εξής.
Δεν μπορούμε βέβαια να μην αναγνωρίσουμε ως θετικό και να εκτιμήσουμε την πλατιά αμφισβήτηση της τακτικής αυτής πλέον. Κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας την άνοιξη η υποταγή ήταν σχεδόν ολική, ελάχιστα ήταν τα κομμάτια που στάθηκαν μπροστά σε αυτό και έδειξαν το δρόμο για το δυνάμωμα του αγώνα.
Η κατοχύρωση της πορείας για την Πρωτομαγιά και οι μαζικές διαδηλώσεις που ακολούθησαν όλο το καλοκαίρι έως τη μεγαλειώδη αντιφασιστική συγκέντρωση την ημέρα απόφασης της δίκης της Χρυσής Αυγής , ήταν απόρροια του αγώνα που δόθηκε και μέσα στην καραντίνα της άνοιξης. Την αμφισβήτηση και την άρνηση σε υποταγή λοιπόν που υπάρχει αυτό τον καιρό πρέπει να τη μετατρέψουμε σε πάλη με ταξική συνείδηση και διεκδίκηση. Οι αγώνες μας δεν θα μπουν σε καραντίνα .Ο εορτασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τις επόμενες μέρες είναι η συνέχεια και τα εργαλεία μας θα τα διαφυλάξουμε από όσους επιθυμούν να μας τα στερήσουν. Γιατί θέλουμε να ζήσουμε.
