Παλαιστίνη σημαίνει αντίσταση!
Της Μαρίνα Λύρα
Οι συζητήσεις και οι διαπραγματεύσεις που γίνονταν σε ουδέτερα εδάφη στα τέλη Απριλίου και αρχές Μαΐου για εκεχειρία στη Λωρίδα της Γάζας δεν επέδωσαν καρπούς. Συνεχώς σωπαίνουν και δυναμώνουν οι συνομιλίες για τερματισμό του πολέμου και ανταλλαγή ομήρων. Απεναντίας, ο πόλεμος συνεχίζεται καθώς και η μανιώδης προσπάθεια γενοκτονίας των Παλαιστινίων μέσω των συνεχών επιθέσεων του Ισραήλ, της στέρησης της ανθρωπιστικής βοήθειας στην Παλαιστίνη και κάθε μορφή περίθαλψης, φαγητού, στέγης και νερού. Οι βομβαρδισμοί από τον ισραηλινό στρατό σε κατοικίες και δημόσια κτήρια καθώς και οι βανδαλισμοί της ανθρωπιστικής βοήθειας συνεχίζονται.
Η ταυτόχρονη στρατιωτική επίθεση στη Τζαμπάλια, τη βόρεια πόλη της Γάζας και στη Ράφα, τη νοτιότερη πόλη της Γάζας, αναγκάζουν χιλιάδες οικογένειες Παλαιστινίων να εγκλωβίζονται ανάμεσα σε συμπληγάδες πέτρες, εγκαταλείποντας συνεχώς την κάθε περιοχή που μένουν καθώς όλες μετατρέπονται σε κατεχόμενες εμπόλεμες περιοχές. Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους στη Βόρεια Γάζα και πρέπει να κάνουν κύκλους χωρίς να μπορούν να σταθούν πουθενά. Χτυπιούνται οι προσφυγικοί καταυλισμοί και η υγειονομική κατάσταση στη Γάζα είναι καταστροφική, με πολλούς αμάχους να φεύγουν από το νοσοκομείο λόγω ελλείψεων εξοπλισμού και καυσίμων και να ζουν σε σκηνές κινδυνεύοντας από μολύνσεις και αρρώστιες. Ο πληθυσμός στο νότιο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας έχει εξουθενωθεί από τους επτά μήνες πολέμου.
Οι Παλαιστίνιοι βιώνουν τη χειρότερη Νάκμπα τους. Δεν μπορεί όπως η επιχείρηση του σιωνιστικού κράτους και των συνεργατών τους της Δύσης, ακόμη και έτσι να πνίξει την παλαιστινιακή εξέγερση. Το Ισραήλ θέλει με κάθε τρόπο να κατακτήσει τη Γάζα, ακόμη και αν αυτό σημαίνει να στήσει μια κυβέρνηση υποταγής και εμπιστοσύνης και μια πόλη χειροκροτητών. Όμως ακόμη και το ενδεχόμενο να στηθεί μια κυβέρνηση από όσους έχουν υποταχθεί στη Γάζα είναι αδύνατο. Γιατί η Παλαιστίνη υπάρχει και αντιστέκεται.
Ο Νετανιάχου θέλει την ισοπέδωση της Χαμάς και θα μπορούσε να γίνει μόνο με την ισοπέδωση της Γάζας και στη συνέχεια με τον εποικισμό της. Είναι δεδομένο ότι για όσο μένουν οι Παλαιστίνιοι θα αντιστέκονται δυναμικά. Όλος ο κόσμος που αγωνιά ενάντια στον πόλεμο, δεν βλέπει κάποιον πιθανό τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να τερματιστεί. Από τη μία τρομοκρατείται αλλά από την άλλη αντιλαμβάνεται ότι η συμβολή του είναι αναγκαία.
Μέσα στον τελευταίο μήνα αναπτύχθηκε ένα παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα υποστήριξης του λαού της Παλαιστίνης και κατά της σφαγής που διαπράττει το Ισραήλ, με χρηματοδότη την Αμερική, όπως δήλωναν οι ίδιοι οι φοιτητές. Ένα κίνημα το οποίο ναι μεν άργησε μήνες να αναδειχθεί, αλλά εν τέλει ανέδειξε τη δυναμικότητα του κόσμου που εμπνέεται από αγώνες του παρελθόντος και έτσι βρίσκει τρόπο να παλεύει διαρκώντας ήδη πάνω από έναν μήνα. Αυτό το αντιπολεμικό κίνημα θυμίζει εκείνο του ‘70 στην Αμερική, ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Στις σημερινές κινητοποιήσεις οι καταλήψεις ξεκίνησαν με αυτή του Columbia στις 18/4. Οι φοιτητές έχουν προχωρήσει σε καταλήψεις επίσης στο Yale, Berkeley, Boston University, MIT, University of California, εκφράζοντας τη στήριξη και την αλληλεγγύη τους στον λαό της Παλαιστίνης, παίρνοντας σαφή θέση κατά της σφαγής που. Οι κινητοποιήσεις έχουν πάρει τεράστια έκταση και με μεγάλες διαδηλώσεις στην πόλη της Νέας Υόρκης.
Σε συνέχεια των αμερικάνικων πανεπιστημίων ακολούθησαν πανεπιστήμια σε Ευρώπη, Ασία, Μέση Ανατολή και κάθε γωνιά της γης με καταλήψεις, απεργίες πείνας φοιτητών και καθιστικές διαμαρτυρίες. Είδαμε καταλήψεις και κινητοποιήσεις στη Γαλλία στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης, όπου είδαμε σκληρή καταστολή από την κυβέρνηση Μακρόν, στην Αγγλία στο University of London, στον Καναδά σε πανεπιστήμια στο Μόντρεαλ, το Βανκούβερ και το Τορόντο, στην Ινδία σε πανεπιστήμιο στο Νέο Δελχί, στην Αυστραλία σε πανεπιστήμια της Μελβούρνης, της Καμπέρα και του Σίδνεϋ, στην Ολλανδία σε πανεπιστήμια στο Άμστερνταμ, στο Αϊντχόφεν και το Χρόνινγκεν και σε πολλές άλλες περιοχές. Είδαμε διαδηλώσεις ακόμη και στην Ιαπωνία και διαδηλώσεις Εβραίων στην Αμερική υπέρ της Παλαιστίνης.
Για την κατάπαυση των δυνάμεων αυτών, καταστάλθηκαν άγρια οι καταλήψεις και μεγάλο μέρος των κινητοποιήσεων. Η διοίκηση του Columbia διέταξε την παρέμβαση της αστυνομίας για πρώτη φορά μετά το 1968 και έγινε σωρός από συλλήψεις. Οι κινητοποιήσεις όλο και μεγάλωναν, ακόμη και με το που έγιναν οι συλλήψεις ο περισσότερος κόσμος συνέχισε και κατέλαβε και το υπόλοιπο κομμάτι του campus στο Columbia. Ταυτόχρονα, η αστυνομία του Λος Άντζελες απομάκρυνε έναν φιλοπαλαιστινιακό καταυλισμό που είχε στηθεί στο πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας (University of South California, USC) χωρίς να προχωρήσει σε συλλήψεις. Συνολικά, η αστυνομία έχει επέμβει σε πολλά πανεπιστήμια των ΗΠΑ όπου διεξάγονταν διαμαρτυρίες υπέρ των Παλαιστινίων και έχει συλλάβει περισσότερους από 2.000 ανθρώπους. Το μεγαλύτερο μέρος των καταλήψεων καταστάλθηκε, αλλά η φλόγα κρατάει και θα δοκιμαστεί να ξαναφουντώσει.
Στο αστικό στρατόπεδο η προπαγάνδα από την αρχή βαφτίζει τους αντιστεκόμενους Παλαιστινίους τρομοκράτες. Βλέπουν ότι οι συγκρούσεις, με τη μη νίκη του Ισραήλ, διογκώνονται και αυτό είναι κάτι που δεν το περίμεναν. Αυτή η κατάσταση τους οδηγεί στο «σύνδρομο του Βιετνάμ». Τότε οι διαδηλώσεις αναπτύχθηκαν μετά από 10 χρόνια πολέμου, που οι ΗΠΑ είχαν φτάσει σε ένα σημείο αδυναμίας να νικήσουν. Σήμερα, μετά από 7 μήνες επιθέσεων στη Γάζα, όλο αρχίζει και μεγαλώνει η αποκάλυψη ότι οι Παλαιστίνιοι δεν είναι τρομοκράτες, αλλά ένας λαός που αντιστέκεται στη σφαγή του. Γι’ αυτό βλέπουμε και θεσμικά κομμάτια να υποχωρούν όπως το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης που διέταξε το Ισραήλ “να σταματήσει αμέσως την επίθεση στη Ράφα”.
Η αναγνώριση του κράτους της Παλαιστίνης από την Ισπανία, τη Νορβηγία και την Ιρλανδία, ήρθε την ίδια στιγμή που οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μεγάλο αδιέξοδο. Από τη μια αδυνατούν να νικήσουν τον πόλεμο στο πλευρό του Ισραήλ και άρα αδυνατούν να επιβληθούν στη Μέση Ανατολή και από την άλλη πλευρά αδυνατούν να καταστείλουν τις διαμαρτυρίες που φουντώνουν στο εσωτερικό τους. Μόνο με την παρέμβαση της εθνοφρουράς καταφέρνουν να κατευνάσουν τις διαμαρτυρόμενες φωνές. Αυτήν την κατάσταση και το αδιέξοδο από την αύξηση των κινητοποιήσεων, την παρατηρούν με τρόμο οι καπιταλιστές σε όλο τον πλανήτη. Έτσι, ο Μπάιντεν με τον φόβο ενός νέου αντιπολεμικού κινήματος “τύπου Βιετνάμ” από τη μία καταστέλλει τον αγώνα του κινήματος και από την άλλη “πιέζει” το Ισραήλ για τερματισμό του πολέμου.
Στην Ελλάδα είναι σημαντικό ότι όλους αυτούς τους μήνες έχει κρατηθεί ένα εβδομαδιαίο ραντεβού-συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος για την Παλαιστίνη ως μία μίνιμουμ δράση. Συμβαίνουν όμως κι άλλες κινήσεις, όπως η πρόσφατη διαδήλωση στην Αθήνα με χιλιάδες κόσμου, για την ημέρα μνήμης για τη Νάκμπα στις 15/5, με αφορμή τα 76 χρόνια από τη μαζική εκδίωξη των Παλαιστινίων από την πατρίδα τους και την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επενδύει για μια ακόμη φορά στην ακροδεξιά πολιτική, την πολιτική των διώξεων και της καταστολής. Αυτό φάνηκε και από την καταστολή που επέλεξε να δείξει, στέλνοντας τα ΜΑΤ να συλλάβει τους καταληψίες της Νομικής σχολής. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης δήλωνε ότι δεν θα αφήσει τη Νομική να γίνει Columbia και αυτές οι κινήσεις φανερώνουν την έντονη ανησυχία της κυβέρνησης για τη δημιουργία ανάλογου ρεύματος και στην Ελλάδα.
Το κίνημα αντίστασης στην Ελλάδα λοιπόν θα πρέπει να γίνει πιο δυναμικό. Δεν φτάνει μια ολονύκτια συγκέντρωση για την Παλαιστίνη και δεν φτάνει να σηκώνουν 30 δήμοι τη σημαία της Παλαιστίνης για τη Νάκμπα. Δεν φτάνει να σταθούμε μόνο αλληλέγγυοι, αλλά με κάθε τρόπο να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους δίνοντας τους δύναμη. Να εμπνευστούμε από τον αγώνα τους και να αντισταθούμε και εμείς στον εχθρό που βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα και είναι η κυβέρνηση της τρομοκρατίας και της καταστολής. Και κάπως έτσι ίσως να εμπνευστούν κι εκείνοι από εμάς, όπως εμπνεόμαστε και εμείς από τον δικό τους αγώνα. Όλες οι κινήσεις αντίστασης και αλληλεγγύης στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού συνδέονται σε Ελλάδα και εξωτερικό. Η μία κίνηση είναι η συνέχεια της άλλης και το ένα γεγονός εμπνέεται από το άλλο. Με αυτή την ορμή και ακόμη μεγαλύτερη θα συνεχίσουμε.