Παιδική Εργασία και Κακοποίηση: Η κόλαση της Καραντίνας
Sorcana Dewednsor
Η παιδική κακοποίηση που ασκεί το ενδοοικογενειακό περιβάλλον βρίσκεται στο παρασκήνιο πίσω από κάθε πόρτα που κλείνει για να «προστατεύσει» το παιδί, για να το μεγαλώσει με στοργή και προστασία, έτσι ώστε να εγκολπωθεί εντατικά στο αστικό περιβάλλον της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Η εργαλειοποίηση των παιδιών-νεοφερμένων κοινωνικών ‘’μονάδων’’, είναι ένα κεντρικό σύστημα ‘’αποχέτευσης’’ το οποίο έχει επιβιώσει ακριβώς επειδή έχει μετατρέψει σε θεσμό μια διαδικασία που είναι η βιολογική αναπαραγωγή, εγκαθιστώντας το ως αυτοσκοπό μιας προκαθορισμένης ‘’προοδευτικής’’ εξέλιξης των ανθρώπων στις κοινωνικές τάξεις, χαλιναγωγώντας το μέσω του κατασκευασμένου μανδύα που προωθεί την «αξία» και την «ηθική» της «πολύτιμης» οικογένειας, ακριβώς για να συντηρηθεί ο τροφοδοτικός μηχανισμός του καπιταλισμού.
Το 19ο αιώνα ο καπιταλισμός είχε βάλει μπρος τις μηχανές του. Η περίοδος πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου και μαζικής εκβιομηχάνισης της παραγωγής οδήγησαν στον καταμερισμό της εργασίας που ενσωμάτωσε τα παιδιά στο δουλεμπόριο για την ενίσχυση της υπερπαραγωγής. Η ανάγκη για όλο και περισσότερα «χέρια» ήταν τόσο επιτακτική, με αποτέλεσμα να πατήσουν πάνω στις πλάτες των παιδιών. Θεμελιώνοντας την βιομηχανική ανάπτυξη κατακρεουργούσαν σωματικά και ψυχικά μικρά παιδία. Δούλευαν ατελείωτες ώρες ημερησίως για να προσφέρουν φαγητό και υλικά αγαθά στις οικογένειες τους κάτω από τη στέγη της εξαθλίωσης, της πείνας και της κακοποίησης, ενώ από την άλλη, τα ορφανά παιδιά μόλις ενηλικιώνονταν ήταν ‘’ελεύθερα’’ να φύγουν (αν επιβίωναν!) και να ξεχυθούν στο αιματοβαμμένο και σκοτεινό χάος που τους περίμενε.
Στις Δυτικές κοινωνίες του Βορείου ημισφαιρίου, η μαζικοποίηση της εκπαίδευσης και η συμμετοχή των πληβείων τάξεων σε αυτή δεν αποτελεί μόνο κατάκτηση των δημοκρατικών κοινωνικών κινημάτων. Οι σύγχρονες παραγωγικές σχέσεις δεν έχουν ανάγκη μόνο «φτηνά χέρια» στην παραγωγή αλλά και μια σειρά από ειδικευμένους εργάτες. Από τη στελέχωση της υγείας και της δικαιοσύνης, την οικοδομή και την αγροτική βιομηχανία ως τη χρήση μηχανών υψηλής τεχνολογίας, το εργατικό δυναμικό οφείλει να έχει από βασική ως ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση. Για αυτή την ανάγκη του κεφαλαίου για «φτηνά χέρια» λειτουργούν οι σιδερένιοι νόμοι της αγοράς και η ιμπεριαλιστική πολιτική στις χώρες της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Άπω Ανατολής.
Οι φάμπρικες κολαστήρια που λειτουργούν στις «αναπτυσσόμενες χώρες» δεν είναι αποτέλεσμα μιας «καθυστερημένης» δημοκρατικής εσωτερικής εξέλιξης, αλλά αναγκαστική υποταγή στις απαιτήσεις του παγκόσμιου κεφαλαίου. Για κάθε υπόγειο που στοιβάζονται εκατοντάδες ανήλικες ψυχές, για κάθε κλαμπ προώθησης παιδικής πορνείας, υπάρχει ένα δίκτυο πολυεθνικών εταιριών που εξασφαλίζουν την «πελατεία» και την αναπαραγωγή της ανήθικης εκμετάλλευσης. Οι υποδομές εργασίας επιτρέπουν βάσει του νόμου την παιδική εκμετάλλευση λόγω της απεριόριστης γκάμας υλικών αγαθών που εξάγονται και συσσωρεύονται για χάρη του κέρδους. Φυσικά, ουδεμία τήρηση ασφάλειας για ατυχήματα που προκύπτουν ,ειδικά στους πιο επικίνδυνους εργασιακούς χώρους όπως είναι τα ορυχεία και τα λατομεία. Στο «μενού» της παιδικής κακοποίησης είναι η εκπόρνευση και το παιδικό παζάρεμα των γονιών των πληβείων τάξεων, γεγονός που καταδικάζει τα παιδιά να μπουν στο κλουβί της εξουσίας του κάθε σαρκοφάγου κεφαλαιούχου.
Τα τελευταία δύο χρόνια, σε μια κατάσταση κράτους έκτακτης ανάγκης με πρόσχημα τον Covid19, ο εγκλωβισμός του κράτους ντύνει τον γονιό με την στολή του παιδαγωγού και «χαρίζει» το παιδί υπό την κατοχή του ως ένα κτήμα που θα καλλιεργήσει εμετικά την ψυχοσύνθεση του. Η νοσηρή απομόνωση στο σπίτι-φυλακή που βρίσκονται τα παιδιά, γεννάει εφιαλτικές ογκώδεις ελλείψεις στην διανοητική και σωματική τους ανάπτυξη, αφού είναι αποκομμένα από κάθε κοινωνική και περιβαλλοντική επαφή, κάθε συλλογική διαδικασία. Βρίσκονται κάτω από το έλεος του κάθε γονιού, που λειτουργεί συμπληρωματικά στην κάθε ανάσα που παίρνει το παιδί κανιβαλίζοντας το. Στην παιδεία, πλέον το σχολείο φάντασμα αντικαταστάθηκε από την οθόνη για να ταξινομήσει πρόωρα και το εργασιακό τους μέλλον.
Ήδη αρχίζει να σκαλίζεται το παγόβουνο της γυναικείας κακοποίησης στην περίοδο της Καραντίνας. Αν η γυναίκα μπορεί κάποια στιγμή να βρει το θάρρος και τη δύναμη να αναζητήσει βοήθεια, ποια είναι η δίοδος για ένα μικρό παιδί που κακοποιείται από τους γονείς; Μοναδικό μέσο που υπάρχει στο καπιταλιστικό σύστημα είναι η παρατήρηση των παιδιών μέσα από τη συμμετοχή τους στον παιδικό σταθμό, στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο, στις παιδικές χαρές.
Η καραντίνα μας έδειξε πως το αντίπαλο δέος στη μαζική εκμετάλλευση και κακοποίηση των παιδιών μέσα από τη βίαιη ένταξη τους στην παραγωγική διαδικασία, δεν είναι η επιστροφή στο σπίτι και η μετατροπή τους σε εξάρτημα των γονιών τους. Η λύση βρίσκεται μέσα από την κοινωνική ένταξη τους, το σπάσιμο των δεσμών της πυρηνικής οικογένειας και σε μια κοινωνία κοινωνικής αλληλεγγύης και ισότητας.
