Οι σειρήνες πολέμου που ήχησαν τα ξημερώματα της Πέμπτης στην Ουκρανία σκιαγράφησαν ακόμα περισσότερο τη ζοφερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η περιοχή και τις προεκτάσεις που αναπτύσσονται σε παγκόσμια κλίμακα. Αναπόφευκτα, βρισκόμενος σε γεωγραφικό σημείο με μεγάλη διαχρονικά γεωπολιτική σημασία για τα συμφέροντα και τα σχέδια των μεγάλων δυνάμεων, ο ουκρανικός λαός έπεφτε συχνά θύμα των διαθέσεών τους και αυτό συνέβαλλε στο μοτίβο των διεθνών αντιπαραθέσεων.
Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, δημιούργησε έναν νέο χάρτη στην περιοχή και μετατάξεις στα αστικά στρατόπεδα που έβρισκαν την ευκαιρία να υποτάξουν τους λαούς για τις νέες επενδύσεις τους. Ο εθνικισμός και ο αντικομμουνισμός ήταν τα οχήματα της επιτυχίας για αυτές τις πολιτικές, με τις κομμουνιστικές προσεγγίσεις μουδιασμένες, και αν όχι εξαφανισμένες, δραματικά κομπάρσοι σε αυτή την εξέλιξη.
Οι δικτυωμένοι γραφειοκράτες του προηγούμενου καθεστώτος που ήθελαν να χαράξουν νέες στρατηγικές που θα έφερναν περισσότερα κέρδη, αυτή τη φορά, κάτω από το μανδύα του νεοφιλελευθερισμού, έθεσαν ως κόκκινη γραμμή στους δυτικούς εταίρους τους να μην εμπλακεί καμία από τις νεοσύστατες χώρες στη συμμαχία του ΝΑΤΟ και κατ’ επέκταση να μην υπάρξει καμία παρουσία δυτικών στρατευμάτων στην περιοχή. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης τους έβρισκε σίγουρα σε μειονεκτικότερη θέση στον διεθνή, οικονομικό ανταγωνισμό αλλά χωρίς καμία όρεξη να αποτελέσουν ‘’ουρά’’ των δυτικών συμφερόντων, αναζητώντας τις ιστορικές ευκαιρίες που θα τους αναδείκνυαν σε υψηλότερη κατάταξη στην αρπαγή του πλούτου των λαών. Το παρελθόν της σταλινικής Ρωσίας που αντιμετώπιζε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στα ίσα, ο μεγάλος πλούτος της περιοχής και το γεωστρατηγικό σημείο που έδινε προσβάσεις σε ισχυρές εμπορικές λεωφόρους, δεν τους επέτρεπαν να υποτιμήσουν το εαυτό τους και να μην έχουν εκ των προτέρων μεγαλύτερες φιλοδοξίες.
Έπειτα από πολλά επεισόδια και τριγμούς ανάμεσα στους άλλοτε ‘’αγαπημένους’’ εταίρους, καθ’ υπόταξη των δυτικών συμφερόντων, οι μεγάλες δυνάμεις αθέτησαν τη συμφωνία, εντάσσοντας με γοργούς ρυθμούς τις νεοσύστατες χώρες, φτάνοντας στο σήμερα και διαμορφώνοντας μία συνθήκη σχεδόν περικύκλωσης της Ρωσίας στα δυτικά σύνορά της, με εξαιρέσεις να αποτελούν τα κράτη της Λευκορωσίας, της Μολδαβίας και της Ουκρανίας. Η πιθανή εγκατάσταση στρατευμάτων στην Ουκρανία, δημιουργεί ένα ασφυχτικό περιβάλλον στη χώρα. Άλλωστε το ‘’πιστόλι στον κρόταφο’’ είναι το πιο ισχυρό, διπλωματικό χαρτί.
Αυτή είναι η βάση στην οποία εξελίσσεται η εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Η αιτία της έντασης εντοπίζεται στα σχέδια των ΗΠΑ και της Ε.Ε. που θέλουν να στριμώξουν τη Ρωσία και εκείνη γνωρίζοντας πως οι δυνατότητές της να πρωταγωνιστήσει στις διεθνείς εξελίξεις, αν εφαρμοστεί αυτό το σενάριο, εκμηδενίζονται, να δοκιμάζει την τύχη της σε μία ολομέτωπη επίθεση με την Ουκρανία, επιδεικνύοντας έναν ισχυρό στρατό και την αποφασιστικότητά της να διεκδικήσει το ρόλο που της αναλογεί. Δεν πρέπει όμως αυτό να θεωρηθεί ως ένδειξη των δυνατοτήτων που έχει. Αντίθετα, αφού δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της μέσω άλλων διόδων και να εξασφαλίσει την ηγεμονία είτε με τις οικονομικές εξαγορές είτε με την εκβιαστική στρατιωτική ισχύ, αυτό θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως η μοναδική επιλογή που είχε. Το θηρίο αν το στριμώξεις, αγριεύει περισσότερο.
Η Ουκρανία βρίσκεται διαχρονικά σε σταυροδρόμι. Με μία αστική τάξη, διχασμένη για τη συνέχεια, αναζητά το ρόλο της στην περιοχή. Τα τελευταία χρόνια έχει ηγεμονέψει το φίλο-δυτικό τμήμα του κεφαλαίου που μέσω του πραξικοπήματος της πλατείας Μαιντάν το 2014, εγκαθίδρυσε κυβέρνηση που αναγνώριζε ως στρατηγικούς συμμάχους την Αμερική και την Ε.Ε.
Ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τον εθνικισμό και υποστηρίζοντας νεοναζιστικές οργανώσεις που έπαιξαν το ρόλο του τρομοκράτη σε ρωσόφωνους πληθυσμούς που αντιστάθηκαν στις ‘’προτάσεις’’ της Δύσης, επέλεξαν ένα σαφές μέτωπο κόντρα στα συμφέροντα της Ρωσίας.
Αν και η βάση στην οποία αναπτύσσεται η εισβολή στην Ουκρανία από ρωσικά στρατεύματα εντοπίζεται στα σχέδια του ΝΑΤΟ να επεκτείνει την επιρροή του και σε άλλες χώρες, τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα μεταξύ των παικτών είναι διαπλεκόμενα και σύνθετα. Με αυτόν τον τρόπο δε σχηματίζονται δύο ξεκάθαρα, αντιθετικά στρατόπεδα συμμαχιών αλλά η κάθε δύναμη στην περιοχή προσπαθεί να ξετυλίξει μία ανεξάρτητη τακτική που θα την εξυπηρετήσει, εκμεταλλευόμενη κενά που μπορεί να δημιουργηθούν σε αυτή τη διαμάχη. Έτσι βλέπουμε τη Γερμανία να εμφανίζεται ιδιαίτερα διχασμένη καθώς το 32% του φυσικού αερίου το αντλεί από τη Ρωσία. Η Αμερική έχοντας αναβαθμίσει τα τελευταία χρόνια την παραγωγή του υγροποιημένου φυσικού αερίου, βρίσκει χρυσή ευκαιρία για να μονοπωλήσει αυτή την αγορά, χτυπώντας μεν την πόρτα της Ευρώπης, με μία προσφορά, δε, που ξεφεύγει κατά πολύ από το φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο. Ταυτόχρονα η Κίνα έχοντας πιο ισχυρούς οικονομικούς δεσμούς με την Ευρώπη και χωρίς να ταυτίζεται με τη ρωσική πολιτική, επίσημα δεν τολμάει να καταδικάσει την εισβολή στην Ουκρανία, διεκδικώντας με έναν πιο διακριτικό χαρακτήρα, μερίδιο επιρροής. Γρήγορα η Τουρκία έχοντας ακόμα στα υπόψη την συμφωνία για ρωσικό στρατιωτικό εξοπλισμό αλλά ανήσυχη για την ισχυροποίηση της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα, κρατάει ουσιαστικά ίσες αποστάσεις, κερδίζοντας χρόνο για τη συνέχεια η οποία φαίνεται απρόβλεπτη. Και όλα αυτά συμβαίνουν κατά προσέγγιση την τέταρτη μέρα που τα ρωσικά στρατεύματα προσπαθούν να κερδίσουν το Κίεβο και με μία (κάθε) αυριανή μέρα να μη μπορεί να προβλεφθεί. Χωρίς καμία προφητική διάθεση, αν σύντομα καταλήξουν η Ρωσία με την Αμερική, σφιχταγκαλιασμένες για να περιθωριοποιήσουν την Κίνα, δε θα είναι μία εξέλιξη ουρανοκατέβατη αλλά προϊόν της αστάθειας που αναπτύσσεται.
Εδώ βρίσκεται η πολυπλοκότητα και η επικινδυνότητα αυτής της ιστορίας. Η παγκόσμια οικονομική κρίση όχι μόνο δεν έχει ξεπεραστεί, αλλά διανύει ένα νέο στάδιο ύφεσης. Με βασικό ιδεολογικό όπλο, την εργαλειοποίηση του κορονοϊού, η κάθε άρχουσα τάξη και οι ιμπεριαλισμοί στον πλανήτη, προσπαθούν εδώ και δύο χρόνια να κουκουλώσουν τη σήψη στην οποία παραμένει η παγκόσμια αγορά. Να δικαιολογήσουν τις σκληρές αντεργατικές πολιτικές που εφαρμόζουν, την επεκτατικότητα στις περιοχές τους και το νέο κύκλο πανάκριβων στρατιωτικών εξοπλισμών που επενδύουν (η ανακοίνωση του ενδεχόμενου αύξησης κατά 100 δις των γερμανικών στρατιωτικών εξοπλισμών θα πρέπει να μας ‘’χτυπάει συναγερμό’’).
Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Η Αμερική διατηρώντας την πρωτοκαθεδρία του παγκόσμιου ανταγωνισμού δείχνει να χάνει έδαφος από άλλες δυνάμεις. Η απόσταση που υπάρχει ανάμεσα σε αυτές μπορεί να παραμένει μεγάλη, καθώς η στρατιωτική και οικονομική ισχύς διατηρούνται στην κορυφή, αλλά η αμφισβήτησή της πλέον και από περιφερειακές δυνάμεις, βρίσκεται στην ημερήσια ατζέντα. Παραμένει νωπή η αποτυχία της στο Αφγανιστάν ενώ δεν τολμάει να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία, απαντώντας με το ίδιο νόμισμα στην κίνηση της Ρωσίας. Μία ευθεία στρατιωτική και ολομέτωπη αντιπαράθεση των δύο μεγάλων δυνάμεων, μπορεί να απελευθερώσει τέτοια δυναμική που φαντάζει απρόβλεπτη και σε καμία περίπτωση προς όφελος καμίας μεγάλης δύναμης. Και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά. Τα αδιέξοδα που δημιουργεί η παγκόσμια κρίση φτάνουν στο σημείο που οι λεονταρισμοί αυξάνουν περισσότερο την ανασφάλεια ενώ τα στρατόπεδα μεταξύ τους παραμένουν αδιάκριτα.
Η Ρωσία αποτελεί τον νούμερο ένα εξαγωγέα τιτανίου στην Αμερική. Αυτή η εμπορική σχέση συνεχίζει να υπάρχει και κανένα τανκ με τη ρωσική σημαία στην επικράτεια της Ουκρανίας δε μπορεί να τη διακόψει. Η αστική τάξη της Ουκρανίας επέλεξε να υπηρετήσει ‘’τυφλά’’ την πολιτική των δυτικών δυνάμεων και αυτό το πληρώνει. Σε μία πολιτική σκακιέρα που χαρακτηρίζεται από την περίπλοκη σύνθεσή της, η αστική τάξη την έσυρε περισσότερο μπρος το γκρεμό. Η εναλλακτική θα μπορούσε να ήταν περισσότερο προς το ρέμα καθώς μία πιθανή σύσφιξη με τα ρωσικά συμφέροντα δε θα άφηνε αδιάφορη τη Δύση.
Αυτή είναι η κατάρα του καπιταλισμού που υποχρεώνει μεγάλα τμήματα πληθυσμού, εξαπατημένα από τις άρχουσες τάξεις τους, να ακολουθούν τις πολιτικές που θέλουν να μοιράσουν τις περιοχές του πλανήτη και να ληστέψουν τον κόπο και τον ιδρώτα τους.
Αν η εισβολή της Ρωσίας ξεκίνησε τον πόλεμο με τα τανκς και τα τουφέκια, η ειρήνη για την οποία βροντοφωνάζουν τα δυτικά ΜΜΕ είναι η ίδια πολιτική με άλλα μέσα. Το πραξικόπημα του 2014 που ενορχηστρώθηκε από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. έφερε τους φασίστες του Δεξιού Τομέα να συγκυβερνούν και τις εικόνες με τα κακοποιημένα και βιασμένα σώματα των Ουκρανών συνδικαλιστών , από τα τάγματα εφόδου, να σφραγίζουν με έναν ακόμα πιο θλιβερό τρόπο τη μοίρα των λαών της περιοχής. Η ειρήνη για την οποία ουρλιάζουν, είναι η ειρήνη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που αναζωπυρώνει τις πολεμικές συγκρούσεις και σπέρνει τον όλεθρο. Ο πόλεμος, είναι ο δικός τους πόλεμος που βγάζει τις νεκροφόρες των εργαζόμενων στους δρόμους και τα μοιρολόγια τους γίνονται η ευφορία του κεφαλαίου.
