Η Ρωσία υποχωρεί από τη Χεβρώνα και οι τιμές του φυσικού αερίου πέφτουν στα χρηματιστήρια. Φυσικά και το ένα δεν έχει σχέση με το άλλο. Η κλιμάκωση των τιμών είχε ξεκινήσει πριν την εισβολή της Ρωσίας, αλλά αυτό δεν σταμάτησε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης να παπαγαλίζουν την δυτική προπαγάνδα. Σημασία έχει οι πληβείες τάξεις να δέχονται παθητικά την κρατική προπαγάνδα και να εθίζονται σε ένα δυστοπικό περιβάλλον. Ακόμα κι αν διαφωνούν, αυτό να παραμένει σαν σιωπηρή καφενειακή ή facebookική αγανάκτηση. Οι κεντρικές πολιτικές επιλογές της αστικής τάξης βαδίζουν σε ένα οικονομικό και πολιτικό ναρκοπέδιο όπου η Ουκρανία φαντάζει μια απλή εισαγωγή.
Η οικονομική κρίση δημιουργεί αντίρροπες αλλά αλληλοσυμπληρωμένες κατευθύνσεις. Από τη μία, δεν υπάρχει καμία ορατή διέξοδος από την παγκόσμια ύφεση και άρα τα κράτη προχωρούν σταθερά σε πολιτικές περιχαράκωσης και προστατευτισμού. Πρέπει να υπάρχει μέσα από την αποθησαύριση κεφαλαίου η δημιουργίας ενός μεγαλοαστικού κομποδέματος που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί στις δύσκολες μέρες που έρχονται. Από την άλλη, όμως, πρέπει η αστική τάξη να αρπάξει σαν όρνεο την ελάχιστη ευκαιρία που μπορεί να παρουσιαστεί. Η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και η πρόσδεσή της στο δυτικό στρατόπεδο, αποτελεί ένα μικρό αλλά σημαντικό «πιόνι» στην παγκόσμια σκακιέρα. Ο πόλεμος που έχει στηθεί γύρω της δεν αφορά (μόνο) τα εδάφη του Λουγκάνσκ, αλλά το ποιος θα ενισχυθεί ή θα αποδυναμωθεί στο παιχνίδι αναμονής και στρατηγικής. Το πρόβλημα είναι πως αυτή η μάχη δεν είναι κάποια ηλεκτρονική προσομοίωση, αλλά έχει τρομαχτικό κόστος σε ζωές και χρήματα.
Για το «ανθρώπινο» κόστος η προπαγάνδα φαίνεται να καλύπτεται προσωρινά από το δίπολο «αντιφασιστικού» – «εθνικοαπελευθερωτικού» αγώνα. Ειδικά το ουκρανικό καθεστώς εξαργυρώνει την αντεπανάσταση της Μαϊντέν, αφού έχει χτίσει ένα νικηφόρο εθνικιστικό και αντικομμουνιστικό προφίλ. Αλλά αυτή η ανάληψη του κόστους χρειάζεται την οικονομική ανταμοιβή. Για τη ρωσική πλευρά η επέμβαση ήταν μονόδρομος. Η επέκταση του ΝΑΤΟ στο στρατηγικό υπογάστριο της Ουκρανίας, θα υποβάθμιζε μακροπρόθεσμα τον ρόλο της στο παγκόσμιο περιβάλλον. Όμως το ποιος θα αναλάβει το κόστος από τη μεριά της Ουκρανίας, δημιουργεί τρομαχτικά προβλήματα. Οι ΗΠΑ έχουν επιλέξει εδώ και χρόνια την απεμπλοκή τους από τις διεθνείς συρράξεις και αναζητούν πρόθυμους να αναλάβουν αυτό το κόστος. Αλλά ποια χώρα θα ρίξει τα κεφάλαιά της για να δει τις αμερικάνικες εταιρείες να έρθουν να κερδοσκοπήσουν στα ερείπια;
Η κρίση δημιουργεί ασφυκτικά αδιέξοδα σε κάθε εθνική οικονομία. Αν για τη Δύση η «λύση» είναι η χρήση των Διεθνών Οίκων, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για την εκμετάλλευση περιφερειακών ευκαιριών, για κάθε Ρωσία – Κίνα – Ιράν – Τουρκία είναι η αμφισβήτηση αυτής της στρατηγικής. Ήδη έχουν επεκταθεί οι περιφερειακές οικονομικές συνεργασίες είτε μέσα από τις BRICS και TTP. Η υποστήριξη της Ουκρανίας και των ΗΠΑ αμφισβητείται από πολλές αστικές κυβερνήσεις. Έτσι, μπαίνουμε σε μια εύθραυστη περίοδο που μπορεί να δημιουργήσει πολλές «Ουκρανίες».
Σε αυτό το περιβάλλον, η αντίθεση μας με το ιμπεριαλιστικό κέντρο πρέπει να είναι πεντακάθαρη και χωρίς προϋποθέσεις. Η ελληνική αστική τάξη έχει συνταχθεί με το πλούσιο δυτικό κέντρο και επιδιώκει να κερδοσκοπήσει μαζί με τους κυρίαρχους της περιόδου. Η αντιπαράθεση με τις ιμπεριαλιστικές επιλογές μέσα από τη στρατηγική της υπονόμευσης της δικής μας αστικής αστικής τάξης δεν χρειάζεται, ούτε απαιτεί, την υποστήριξη της αντίπαλης εθνικής τάξης. Η κληρονομιά του σταλινικού αντι-ιμπεριαλισμού είναι βαθειά ριζωμένη στις παραδόσεις του εργατικού κινήματος και βάφτιζε «προοδευτικά» τα καθεστώτα που αντιδρούσαν στον ιμπεριαλισμό. Αν η μετατροπή της αριστεράς σε «ΝΑΤΟϊκή» και η υποστήριξη της δυτικής επέμβασης είναι μια άθλια συνθηκολόγηση με την αστική τάξη, η μετεξέλιξή σε «Πουτινική» και να σκαρφιζόμαστε διάφορες αντιφασιστικές και σοσιαλιστικές κληρονομιές που διαπερνούν ως έθνος τη Ρωσία, είναι μια θλιβερή πολιτική έκπτωση που αφοπλίζει το εργατικό κίνημα.
Η υπονόμευση της δυτικής αστικής τάξης που ευθύνεται για την κλιμάκωση της αθλιότητας και της βαρβαρότητας σε παγκόσμια κλίμακα θα έρθει χωρίς ισαποστακισμό, χωρίς αφηρημένες αντισυστημικές κορώνες. Για να πολεμήσουμε τη δυτική επιθετικότητα πρέπει να πάψουμε να είμαστε χειροκροτητές των ρώσικων τανκς, αλλά να προτάξουμε την ενεργή επέμβαση του εργατικού κινήματος ενάντια στη ΝΑΤΟϊκή επέμβαση και επιθετικότητα.
