Οι βιαστές τρέφονται και χορταίνουν από τους αστούς
Τις τελευταίες εβδομάδες γίναμε μάρτυρες του ανοίγματος μιας σειράς καταγγελιών με θέμα τον βιασμό , τη σεξουαλική παρενόχληση, βία, παιδεραστία και κακοποίηση στους κύκλους του αθλητισμού. Οι καταγγελίες αφορούσαν συγκεκριμένα την ομοσπονδία της ιστιοπλοΐας και ξεκίνησαν από την πρωταθλήτρια Σοφία Μπεκατώρου. Έπειτα οι καταγγελίες επεκτάθηκαν και επικεντρώθηκαν σε περσόνες της showbiz, καθώς αυτό συνέφερε τα κυβερνητικά μέσα ακριβώς ότι όλα αυτά συμβαίνουν “παντού” και δεν είναι αποτέλεσμα εξουσίας. Εδώ και εκατοντάδες χρόνια όμως οι συμπεριφορές αυτές των εξουσιαστών προς τους εξουσιαζόμενους είναι παραπάνω από συνήθεις. Είναι τόσο διαδεδομένες που σε κομμάτι της κοινωνίας φαίνονται “φυσιολογικές” και αναμενόμενες. Η ίδια η σχέση καταπιεστή – καταπιεζόμενου, η ταξική θέση και στην τελική, το ίδιο το οικονομικό σύστημα, θρέφει και αναπαράγει αυτή τη συνέχεια αντιλήψεων και πρακτικών ενάντια στους από κάτω.
Ο ίδιος ο καπιταλισμός εμπορευματοποιεί τις οποιεσδήποτε σχέσεις, από την εργασία έως την διασκέδαση, με συγκεκριμένη ιεραρχία. Έτσι ο καταπιεζόμενος σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει, για να επιβιώσει σε αυτές τις κακοποιητικές συνθήκες, να αντισταθεί ατομικά απέναντι στο αφεντικό. Το βάρος της αντίστασης πέφτει στο θύμα και ο ίδιος ο θύτης μπορεί να διαμορφώσει τις συνθήκες ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο το θύμα να γνωστοποιήσει την κατάσταση αυτή. Τις περισσότερες φορές μάλιστα το φταίξιμο ρίχνεται στο θύμα για να γλιτώσει αυτός. Το όλο κλίμα καθορίζεται από την άρχουσα τάξη και την υπεροχή του αστικού κανιβαλισμού. Αυτό φέρνει την κάθε κακοποιημένη γυναίκα και τον κάθε υποδουλωμένο εργάτη να νιώθει αναλώσιμος καθώς η λογική “ αν δεν το κάνει αυτή θα το κάνει η επόμενη” επικρατεί. Έτσι η αποδοχή του σεξισμού εσωτερικεύεται ως “φυσιολογική” πρακτική.
Ο τρόπος που μεγαλώνουμε και διαμορφωνόμαστε μέσα στον καπιταλισμό από παιδιά μας ωθεί στον συμβιβασμό. Η αντίρρηση στον δάσκαλο απαγορεύεται και τιμωρείται, η αντίδραση στους κακοποιητικούς γονείς επίσης, και η αντίρρηση στο αφεντικό το ίδιο.
Η προκαταβολική τρομοκρατία, λοιπόν, οδηγεί πολλές φορές στη σιωπή. Ακόμη και τώρα το σπάσιμο της σιωπής τιμωρείται με διαπόμπευση στα κανάλια. Η αντικειμενοποίηση των σχέσεων που ορίζει ο καπιταλισμός δημιουργεί κανίβαλους και βιαστές.
Στη σημερινή συγκυρία δεν είναι τυχαίο ότι οι θύτες των περιστατικών είναι στελέχη της ΝΔ. Τέτοια σιχάματα αποτελούν τη σημερινή κυβέρνηση. Τέτοια σιχάματα ήταν και θα είναι οι δεξιοί. Δεν ξεχνάμε το σκάνδαλο που είχε σαν πρωταγωνιστή τον παιδεραστή Νίκο Γεωργιάδη, στέλεχος της ΝΔ επίσης. Οι αστοί έτρεξαν τότε να τα κουκουλώσουν μιας και η εκλογική περίοδος είχε ήδη ξεκινήσει.
Τα ακροδεξιά καθεστώτα πάντα είχαν συγκεκριμένη, κοινή αντιμετώπιση προς την κάθε καταπιεσμένη ομάδα: η απαγόρευση της ομοφυλοφιλίας και η επίθεση προς όλη τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, η όλο και μεγαλύτερη καταπίεση των εργατών και η καταστρατήγηση των συλλογικών διαδικασιών και η επίθεση στις πολιτικές οργανώσεις. Φυσικά και η καταπάτηση των γυναικείων δικαιωμάτων. Στην Πολωνία για παράδειγμα παρακολουθούμε ακόμα τις προσπάθειες τις ακροδεξιάς κυβέρνησης να απαγορεύσει τις αμβλώσεις. Ακόμη και στην Ελλάδα έχει υπονοηθεί το άνοιγμα αυτής της συζήτησης με την καμπάνια κατά των εκτρώσεων στην οποία πρωτοστατεί η θεούσα Υπουργός Παιδείας. Δεν είμαστε μακριά από αυτές τις αντιδημοκρατικές απαγορεύσεις.
Η υποτιθέμενη ευαισθητοποίηση των συστημικών αστικών Μ.Μ.Ε. είναι εμετική και η υποκρισία τους είναι επαίσχυντη. Ασχολούνται μόνο με τις καταγγελίες των διάσημων και αυτό φανερώνει και πάλι την πάγια τακτική τους. Οι γυναίκες της τάξης μας ξέρουν πως δεν πρόκειται να δικαιωθούν αν καταφέρουν να καταδείξουν τον κακοποιητή τους, διότι το λιγότερο που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι η γελοιοποίηση και η δεύτερη κακοποίηση τους από την αστυνομία και το δικαστικό σύστημα. Γιατί ο σεξισμός στηρίζεται από τους υπάρχοντες ισχυρούς και προνομιούχους. Τα πάντα συνδέονται με τα προνόμια και την θέση στην ιεραρχία. Την ίδια στιγμή η κοινωνία απαιτεί από τις γυναίκες να είναι δυναμικές και γεμάτες αυτοπεποίθηση σα να μην συμβαίνει τίποτα, επιβαρύνοντάς τες ακόμη περισσότερο με το άγχος αν θα ανταπεξέλθουν και αν θα δείχνουν αρκετά όμορφες και διατεθειμένες να υπομείνουν όλα αυτά, για να έχουν το δικαίωμα να εργασθούν και να κυκλοφορούν στο δρόμο ανενόχλητες και θαρραλέες.
Ειδικά στη φάση του ακραίου εγκλεισμού που βιώνουμε σήμερα, όλες οι κακοποιητικές συμπεριφορές που προϋπήρχαν, εντείνονται. Ταυτόχρονα η απομόνωση δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την επικοινωνία της βίας και νομιμοποιεί τον αποκλεισμό και την εσωτερίκευση της καταπίεσης ακόμη περισσότερο.
Ο κόσμος που ζούμε είναι άδικος, απάνθρωπος και δυστοπικός. Για αυτό οφείλουμε να τον αλλάξουμε για τις αδερφές μας που πασχίζουν να επιβιώσουν και τις συντρόφισσές μας που επιλέγουμε να βαδίζουμε πλάι.
Μαρίνα Λύρα
