«Χτυπάει το ξυπνητήρι και επιτέλους ο μαθητής ξυπνάει φοιτητής. Πρώτη μέρα στη σχολή! Πολλά χρόνια αφιέρωσε ευελπιστώντας και αγωνιώντας για εκείνη τη μέρα. Ίσως όχι τόσα πολλά όσα αφιέρωσαν κάποιοι συμμαθητές του αλλά τα τελευταία 3 χρόνια του φάνηκαν μια πολύ ακριβή αιωνιότητα. Η μητέρα του συνεχίζει να απολαμβάνει τα πρωινά της στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, πάνω από μία σιδερώστρα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στη ‘’Χρυσή Ευκαιρία’’ γνωρίζοντας πως πλησιάζει επικίνδυνα η πέμπτη επέτειος του ‘’απολύεσαι’’. Πέντε αιωνιότητες! Πλένεται, ντύνεται, τρώει πρόχειρα μία μπανάνα, τρέχει να προλάβει το λεωφορείο μέχρι που αντιλαμβάνεται πως ξέχασε την ταυτότητα. Επιστρέφει, παίρνει την ταυτότητα, μία μπανάνα στην τσέπη και μετά από σαράντα λεπτά φτάνει στην είσοδο της σχολής. Πολύ ωραία η σχολή. Σίγουρα θέλει λίγο βάψιμο, τόσο λίγο όσο χρειάζεται να χαμηλώσει η τιμή της τυρόπιτας στο κυλικείο για να μπορεί να την αγοράσει».
Κάποιοι έχουν και τους δύο γονείς τους ανέργους. Κάποιοι άλλοι ίσως να μπορούν ν` αγοράσουν μια τυρόπιτα. Ακόμα κι ας έχουν απλήρωτους λογαριασμούς τριών μηνών, θα καταφέρουν να συντηρούν μία πανάκριβη γκαρσονιέρα 20 τετραγωνικών δίπλα από τη σχολή τους. Σίγουρα πάντως η πλειοψηφία των φοιτητών κάπου θα βρουν τον εαυτό τους σε αυτή την εισαγωγή. Όπως σίγουρα κάποιος που απολαμβάνει τη θαλπωρή του Μαξίμου, με σχετική αδιαφορία για το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου, θα έλαμπε διαβάζοντας πόσο σημαντική ήταν η ταυτότητα για τον φοιτητή.
Γιατί χωρίς αυτή δε θα μπορείς να περάσεις την είσοδο της σχολής σου. Γιατί χωρίς αυτή δε θα μπορείς να νιώσεις υπόλογος. Γιατί χωρίς αυτή είσαι ύποπτος, εξωσχολικός, μπαχαλοσατανίστρια!
Δεν θα είναι τρομακτικοί αυτοί που θα σου τη ζητάνε. Κατά πάσα πιθανότητα θα είναι και χαμογελαστοί και λίγο χαριτωμένοι με τα πράσινα γιλέκα. Άλλοι είναι αυτοί που εκφράζουν την ηδονή τους χωρίς χαμογέλα, έχοντας ως προέκταση των χεριών τους, τα γκλομπ και δεν είναι καθόλου αστείοι. Δε θα τους έχεις δει. Θα τους έχεις ακούσει στις περιγραφές των παλαιών σαν οδοστρωτήρες που ανοίγουν και τακτοποιούν δρόμους.
Ησυχία, τάξη και ασφάλεια είναι το τρίπτυχο που χαρακτηρίζει την ιδανική συνθήκη για την αστική τάξη. Ησυχία για να συνεχίσει να απολαμβάνει τα κέρδη της εξουσίας. Τάξη για να είναι οι ‘’υφιστάμενοί’’ της παραγωγικοί. Ασφάλεια για να παραμένουν τρομαγμένες και υποταγμένες οι πληβείες τάξεις.
Τριάμισι χρόνια προσπαθεί η Νέα Δημοκρατία να τα επιβάλει στις σχολές με τις πρώτες τρεις προσπάθειες να κρίνονται ως αποτυχημένες και με την τετάρτη να βρίσκεται σε εξέλιξη. Αυτή τη φορά η απόπειρά της έχει άλλα χαρακτηριστικά κόντρα στις προηγούμενες ανακοινώσεις του τύπου ‘’ερχόμαστε’’. Οι κινήσεις της είναι περισσότερο χειρουργικές υπηρετώντας ένα σχέδιο κλιμάκωσης. Αν στις αρχές του Σεπτεμβρίου οι μπάτσοι εμφανίστηκαν και κατασκήνωσαν στις εισόδους κάποιων σχολών, στη συνέχεια όπου βρήκαν χώρο προχώρησαν βηματιστά. Στο ΑΠΘ εγκαθίδρυσαν τα πρώτα τουρνικέ, στο κτήριο που στεγάζει τη διεύθυνση, ζητούν ταυτότητες ενώ δεν λείπουν οι περιπολίες μέσα στους χώρους των σχολών. Στην Πανεπιστημιούπολη του ΕΚΠΑ απέχουν ακόμα από αυτή την πρόοδο, αδυνατώντας να επιχειρήσουν μια πιο σταθερή παρουσία μέσα στα όρια του φοιτητικού camp. Και στις δύο περιπτώσεις όμως οι χαμογελαστοί μπάτσοι κρύβονται πίσω από τους επιθετικούς και το ιερό τρίπτυχο μόνο εξασφαλισμένο δεν είναι.
Πώς αλλιώς να είναι; Η κυβερνητική αφήγηση υπόσχεται την ομαλή λειτουργία των σχολών. Η δουλειά των φοιτητών είναι να διαβάζουν και πρέπει να διαβάζουν! Οι καθηγητές ως λαμπροί διαφωτιστές και αυθεντίες να διδάσκουν και οι φοιτητές να δέχονται αμάσητα τη διδασκαλία τους. Οι σχολές μπορούν να γίνουν πραγματικά λειτουργικές και αυτό που μένει είναι να διωχθεί η εγκληματικότητα από αυτές πηγαία, από μια συντριπτική μειοψηφία ατίθασων κομμουνιστών. Μόνο που η αλληλεπίδραση φοιτητή-καθηγητή που οραματίζεται δεν μπορεί να συμβεί υπό την ατμόσφαιρα των δακρυγόνων. Οι μειοψηφίες μπορεί να μετατραπούν σε τσαντισμένες, αντικυβερνητικές και αντιδεξιές πλειοψηφίες σαν κι αυτές που μαύρισαν τα ψηφοδέλτια της ΔΑΠ την άνοιξη στις φοιτητικές εκλογές και δεν θα ανέχονται να ζήσουν υπό τη σκιά του τρίπτυχου.
Οι αντιδράσεις, εξαρτώμενες από καλά αντανακλαστικά του φοιτητικού κινήματος, κατάφεραν να αμφισβητήσουν τα άμεσα σχέδια της κυβέρνησης και να της στερήσουν τα χαμόγελα. Οι κινητοποιήσεις ήταν άμεσες και συγκροτημένες από ένα ευρύ κοινό που δεν έπαψε να τραγουδάει δακρυσμένο, όχι από τη συγκίνηση, τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Οι ανακοινώσεις των καθηγητών ήταν καυστικές, καυτηριάζοντας τη στέρηση δυνατότητας διδασκαλίας και εξεταστικής. Έφτασαν στο σημείο, ακόμα και τμήματα των μπάτσων στη Θεσσαλονίκη να ασκήσουν σκληρή κριτική στις αντιφατικές πολιτικές οδηγίες της κυβέρνησης που τους έφεραν στο στόχαστρο της κοινωνίας (κάποιοι συνεχίζουν να νομίζουν πως δεν βρίσκονται έτσι κι αλλιώς).
Αποπνικτική η πολιτική ατμόσφαιρα για τον Μητσοτάκη αλλά πολύ περισσότερο απ’ όσο φαινομενικά δείχνει. Δεν πρόκειται για μία στιγμιαία ανάγκη του καθεστώτος που μπορεί και χωρίς αυτή. Δεν έχει την πολυτέλεια να την αντιμετωπίσει ως μία αποτυχημένη παρένθεση στην πολιτική της για να πάψει να επιμένει.
Η πολιτική κρίση γεννάει τη στοχοποίηση του ασύλου ή το άσυλο την πολιτική κρίση; Η απάντηση αφορά το πρώτο σκέλος του ερωτήματος χωρίς να αποκλείει το δεύτερο.
Η καρέκλα του βασιλιά τρίζει επειδή δε μπορεί να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις του. Η Νέα Δημοκρατία τις κέρδισε με ένα σαφές νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που η πραγματικότητα το κατέστησε ακόμα πιο σκληρό. Πόλεμοι, ακρίβεια, διακρατικοί ανταγωνισμοί, δασμοί, προστατευτισμός, εθνικισμός, αυταρχισμός, λιγότερα κοινωνικά δικαιώματα, λιγότερη δημοκρατία, περισσότερη ακροδεξιά… Είναι συμπτώματα μιας ασταθούς πραγματικότητας που διασχίζουμε, με τις ρίζες της να βρίσκονται στην οικονομική κρίση. Το Κεφάλαιο απαιτεί μεγαλύτερα κέρδη συσσωρευμένα στις τσέπες του και αυτό το σενάριο δε μπορεί να το σκηνοθετήσει, αγκομαχώντας και δημιουργώντας εντάσεις. Η πολιτική που εφαρμόζεται πρέπει να ικανοποιεί τις ορέξεις του και να είναι πρόθυμη να αποβάλει οτιδήποτε που του στέκεται ή θα του σταθεί εμπόδιο. Δεν είναι εποχή για ρίσκα και αυτά έχουν γίνει καθημερινότητα.
Το φοιτητικό άσυλο εγκυμονεί κινδύνους για τις βλέψεις του. Διαμορφώνει εδώ και δεκαετίες ένα δυναμικό αγωνιστών που δεν κάθεται φρόνιμα στις υποδείξεις, με αυτή την ατίθαση στάση να μπορεί να φουντώσει σε κρίσιμες περιόδους και να κάψει τα πάντα. Πρέπει να το καθυποτάξει, να το τσακίσει, να το αποβάλει από τον δημόσιο πολιτικό διάλογο. Η ΑΣΟΕΕ, η Νομική, το Κάτω Πολυτεχνείο, το Πάντειο, το ΕΜΠ είναι διάσπαρτοι γεωγραφικοί χώροι που μπορούν να λειτουργήσουν ως κέντρα συσπείρωσης, συντονισμού και ανυπακοής στις κυβερνητικές επιταγές. Νωπός ο λειτουργικός ρόλος που διαδραμάτισαν στην εξέγερση του 2008, με αφορμή τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Ατσαλάκωτος ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Κάτω Πολυτεχνείου στην εξέγερση του ‘73 που επανέφερε τις επαναστατικές προσεγγίσεις στην επικαιρότητα και επισκίασε τη δικτατορία.
Αυτά δεν ξεχνιούνται, καταγράφονται στο αλφαβητάρι της ιστορίας και προσφέρουν πλούσια κληρονομιά ικανή να εμπνεύσει τους συμπαθούντες και να ανησυχήσει τους εχθρούς.
Οι δεύτεροι έχουν ανάγκη τα τραπεζάκια των παρατάξεων να βρεθούν σπασμένα στα κεφάλια της πρωτοπορίας των φοιτητών. Οι αφίσες να καταλήξουν σκισμένες στους διαδρόμους των σχολών και τα ψηφοδέλτια να διατηρήσουν μόνο την υλική σημασία τους, απομακρύνοντας τον πολιτικό χαρακτήρα, ενοποιώντας τα σε μία λίστα ονομάτων που δε θα εκφράζουν κοσμοθεωρίες, διαφορετικές προσεγγίσεις, επομένως ακίνδυνα για την εξουσία.
Αν τα αντανακλαστικά του φοιτητικού κινήματος παράγουν φραγμούς στα κυβερνητικά σχέδια, ένας υπαρκτός κίνδυνος που τα χαρακτηρίζει είναι η πιθανή στασιμότητά τους. Αναγνωρίζοντας το αμείλικτο δίλημμα της κυβέρνησης που από τη μία έχει βαθιά ανάγκη να το τσακίσει αλλά από την άλλη η «απαραίτητη» βία που χρειάζεται να ασκήσει μπορεί να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ ικανό να την κάνει να χάσει τα πάντα, αυτά τα αντανακλαστικά οφείλουν να κεφαλαιοποιηθούν.
Οι ακροδεξιές βδέλλες που λυμαίνουν τις ζωές μας ισορροπούν σε μία κλωστή και επιβάλλεται να τις ταρακουνήσουμε. Η στρατηγική ανάγκη τους να ανατρέψουν το άσυλο πρέπει να τροφοδοτήσει τη στρατηγική ανατροπής τους.
Να ποντάρουμε στο καθιερωμένο οπλοστάσιο των γενικών συνελεύσεων και της μαζικής αμφισβήτησης! Τα ζητήματα πρέπει να τεθούν ημερήσια στις συλλογικές διαδικασίες που εκφράζουν τους φοιτητές. Ιδέες, προτάσεις και αποφάσεις πρέπει να ακουστούν και να δεσμεύσουν τους συμμετέχοντες απέναντι στη συγκεκριμένη επίθεση που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού της Νέας Δημοκρατίας. Οι μπάτσοι όπου εμφανίζονται είναι απαραίτητο να γνωρίζουν πως θα χάνουν τον ύπνο τους και αυτό να συμβαίνει και με τη βούλα των ανώτατων οργάνων λήψης αποφάσεων των φοιτητών. Το ‘’κάτω η Νέα Δημοκρατία’’ και το ‘’ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά’’ να τροφοδοτήσουν συνειδήσεις και κινητοποιήσεις που θα ξύσουν την αναπόφευκτη πληγή της.Τα επικίνδυνα πιστολίδια που έπαιξαν οι μπάτσοι στην Πολυτεχνειούπολη να γίνουν ο επιθανάτιος ρόγχος του Μητσοτάκη!
‘’Ενδιαφέρουσα η πρώτη μέρα στη σχολή αν και η λιγούρα δεν άργησε να έρθει. Τελικά δεν χρειάστηκε να μπει στο μάθημα και δεν νιώθει ενοχές. Οι λίγοι συμφοιτητές που προτίμησαν κάτι τέτοιο, απ’ ότι άκουσε, αντιμετώπισαν άδεια αμφιθέατρα, δίχως καθηγητές, γεμάτα από αφίσες που έγραφαν κάτι για εργατικές εξουσίες και γενική συνέλευση στο Μεγάλο Αμφιθέατρο, που δεν φάνηκε τελικά τόσο μεγάλο. Σίγουρα δεν βοήθησαν οι χιλιάδες εκατοντάδες συνάδελφοί του που το έκαναν να μοιάζει γκαρσονιέρα, είκοσι τετραγωνικών μέτρων’’.
