Ζούμε δεν μια χώρα που κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα έλαβαν χώρα τρεις μεγάλες ταξικές εξεγέρσεις. Η πρώτη καταστάληκε με έναν εμφύλιο πόλεμο, η δεύτερη επανέφερε την δημοκρατία, και η τρίτη απελευθέρωσε την δυνατότητα να μπορούμε να φανταστούμε ξανά την ανατροπή της αστικής οργάνωσης της κοινωνίας. Τα τρία αυτά μεγάλα γεγονότα παρόλες της διαφοροποίησεις τους ενώνονται με ένα κοινό νήμα. Η μνήμη της καθεμιάς είναι όπλο για την επόμενη και αυτή η σπουδαία ιστορία είναι πολύτιμη κληρονομιά στη φαρέτρα του κινήματος.
Η μνήμη των εξεγέρσεων της 17ης Νοεμβρίου και της 6ης Δεκεμβρίου έχει τεθεί από την ΟΡ.Μ.Α. ως μια πολύ σημαντική παρακαταθήκη για το υπάρχον κίνημα. Φέρνει στον παρόντα χρόνο την πραγμάτωση της εξέγερσης και μας δίνει σημαντικά εργαλεία ανάλυσης των δυνατοτήτων και των λαθών μας.
Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή
Μέσα στα χρόνια των μνημονίων, παρ όλο που οι πολιτικές στρατηγικές του κινήματος δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον συμβιβασμό, η εξαγγελία της εξέγερσης με αναφορά στην 17η Νοέμβρη, αν και δεν έχει περιγραφεί ακόμη σαν υπαρκτό πολιτικό σχέδιο, συσπείρωνε και συσπειρώνει σχεδόν όλο το κίνημα. Δημιουργεί δηλαδή το αντίπαλο δέος σε όλες τις ρητορείες του there is no alternative.
Κάθε χρόνο, η ΟΡ.Μ.Α. συμμετέχει με οργανωμένο μπλοκ στην κεντρική διαδήλωση προς την αμερικάνικη πρεσβεία, βάζοντας όλες τις δυνάμεις της προς την μέγιστη συσπείρωση. Φέτος, η διαδήλωση της 17 Νοέμβρη σημαδεύτηκε από το κλίμα των προηγούμενων ημερών. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου και η ουσιαστικά μη πραγματοποίηση του τριημέρου, παρά μόνο την τελευταία μέρα και σε ένα αμφίβολο κλίμα, καθώς και η πρωινή καταρρακτώδης βροχή, κατέστησε την πορεία από τις πιο άμαζες των τελευταίων ετών. Παρ’ όλα αυτά, η ΟΡ.Μ.Α. συσπείρωσε τις δυνάμεις ώστε να αντιστραφεί το κλίμα, έχοντας ένα οργανωμένο και συγκροτημένο μπλοκ αρκετών δεκάδων αγωνιστών, πορευτήκαμε όλη τη διάρκεια της πορείας με έντονο παλμό, φωνάζοντας αντιφασιστικά και ταξικά συνθήματα, μνημονεύοντας και τιμώντας την εξέγερση και τους νεκρούς της, τόσο κατά τα γεγονότα του ’73, όσο και τις επόμενες δεκαετίες όπου η μέρα της 17ης Νοεμβρίου είναι μια μέρα – ορόσημο που συμπυκνώνει τους αγώνες, τα οράματα, τις μάχες και το αίμα του λαού και της νεολαίας αυτής της γωνιάς του κόσμου.
Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη
Η 6η Δεκέμβρη παρόλο που σαν γεγονός είναι ιδιαίτερα πρόσφατο τείνει να ξεχαστεί. Να χαθεί είτε μέσα σε μία ρομαντική αφήγηση νεολαΐστικης αντίδρασης απέναντι σε ένα τραγικό γεγονός αποκομμένη πλήρως από τα πολιτικά και ταξικά χαρακτηριστικά της είτε απλά στη λήθη. Σε αυτή την κατεύθυνση του αστικού μπλοκ συμβάλλει του και ένα κομμάτι του κινήματος. Από τη μια αποδεχόμενο την κυρίαρχη αφήγηση για την εξέγερση των νέων που δεν είναι κάτι που αφορά την εργατική τάξη και από την άλλη την αυτιστική απόπειρα επανάληψης της που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια καρικατούρα αυτού που ήταν ο Δεκέμβρης το ’08.
Η ΟΡ.Μ.Α συμμετείχε στις διαδηλώσεις για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου με όλες της της δυνάμεις. Στην πρωινή πορεία που έχει πάρει των χαρακτήρα της μαθητικής διαδήλωσης όπου συμμετείχαν μαθητικά μπλοκ αλλά και οργανώσεις και συλλογικότητες της Αριστεράς και της Αναρχίας. Καθώς και στην απογευματινή πορεία όπου με οργανωμένο μπλοκ πορευθήκαμε σε όλη τη διάρκεια της διαδήλωσης με έντονο παλμό και συνθήματα.
Remember remember…
Παραφράζοντας τον Κούντερα θα μπορούσαμε να πουμε ότι ο αγώνας για την χειραφέτηση είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη. Ένας αγώνας να κρατήσουμε την εμπειρία προηγούμενων μαχών για να δώσουμε τις επερχόμενες. Είναι βασικό να αντιληφθούμε την ιστορικότητα που φέρουμε και να σηκώσουμε το βάρος της ευθύνης που μας αναλογεί. Ως ΟΡ.Μ.Α σε αυτό είμαστε ταγμένοι.