Το νέο κύμα επιθέσεων του αστικού μπλοκ
Οι εκλογές για τους Δήμους και την Περιφέρεια γίνονται στις 8 Οκτωβρίου, τρεις μήνες μετά τις διπλές εκλογές που επανεξέλεξαν τη ΝΔ στην κυβέρνηση. Οι διεθνείς Οίκοι πανηγυρίζουν και η Scope στις 8 Αυγούστου αναβαθμίζει την επενδυτική ικανότητα ακριβώς γι` αυτό το λόγο. Όπως δηλώνει ρητά στην έκθεση της «μια πιθανή αλλαγή κυβέρνησης με αλλαγή στην αρχιτεκτονική της υπάρχουσας πολιτικής, θα επηρεάσει την ενδεχόμενη χρηματοδότηση». Παραμονές των δηλώσεων του Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, στις 8 Σεπτεμβρίου θα πάρουν τη σκυτάλη οι μεγαλύτεροι Οίκοι (DBRS, Moodysκλπ) που συνεργάζονται με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και θα σπονσονάρουν το πρωθυπουργό τους.
Η κυβέρνηση της ΝΔ παρ` όλη την αύξηση του ποσοστού της παρουσιάζει δείγματα κατάρρευσης. Ήδη έχουν αλλαχτεί 3 υπουργοί, ενώ αντικαταστάθηκε από υποψήφιος ο νυν Περιφερειάρχης Αττικής. Η ακρίβεια δεν ελέγχεται και όσο και αν πέφτει «δημιουργική λογιστική» για τον πληθωρισμό, οι τιμές σε όλα τα βασικά είδη (τρόφιμα, ρεύμα, βενζίνη κλπ) αυξάνονται σχεδόν 10% το μήνα. Το «επιτελικό κράτος» το μόνο που κάνει είναι να χρυσοπληρώνει τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ για να καλύπτουν τα εγκλήματα. Στο διαλυμένο ΕΚΑΒ και την ανύπαρκτη Δασική Προστασία, η ΝΔ στέλνει μπάτσους είτε ως οδηγούς ασθενοφόρου είτε να ρίχνουν νερό με το λάστιχο στο Δέλτα του Έβρου. Ακόμα και το ύστατο μότο της κυβέρνησης «τουλάχιστον να μην έχουμε νεκρούς» έχει θαφτεί με τους παραπάνω από 600 του 2023 από Τέμπη – Πύλο – Έβρο (χωρίς να προσθέτουμε τα εργατικά «ατυχήματα»). Τα αξύριστα στελέχη που περιφέρονται λυπημένα στις περιοχές των τραγωδιών συνιστούν απλά ένα μιντιακόshow.Γι` αυτό και ο Περιφερειάρχης Αττικής Πατούλης από τότε που ανακοινώθηκε η μη υποψηφιότητα του, συνεχίζει τα μπάνια του και τις διακοπές του.
Η μόνιμη επωδός των κυβερνητικών στελεχών σε οποιοδήποτε ερώτημα, αποτελείται από δύο φράσεις: α) Πήραμε 41% στις εκλογές και β) Δεν είμαστε σε προεκλογική περίοδο οπότε δεν είναι ώρα για επιδόματα αλλά για μεταρρυθμίσεις.Πράγματι, η ΝΔ ετοιμαζεται να προχωρήσει για να μεταρρυθμιστεί το πολιτικό και οικονομικό πεδίο και να προσαρμοστεί στις συνθήκες κρίσης. Στο πολιτικό, προσπαθεί να καμουφλαριστεί η κυβέρνηση ως «κέντρο» τύπου Μακρόν χτίζοντας με επιμέλεια ακροδεξιά κόμματα. Στο οικονομικό πεδίο η παραπέρα συρρίκνωση της οικονομίας, πρέπει να συνοδευτεί με αύξηση κερδοφορίας των καπιταλιστών που επιβιώνουν εις βάρος των «ηττημένων» στο εσωτερικό αλλά, κυρίως, των διεθνών ανταγωνιστών.
Το «επιτελικό κράτος 2.0» δεν είναι τίποτα άλλο από επέκταση της πολιτικής καταστολής σε όλα τα επίπεδα. Μαζικές προσλήψεις κυρίως στην αστυνομία , περιορισμός των συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών, επέκταση της αντίληψης αστυνόμευσης (πχ κάμερες, ταυτότητες κλπ)είναι το απαραίτητο εργαλείο για να περάσουν οι «μεταρρυθμίσεις». Η φτωχοποίηση μέσα από την ακρίβεια, την επέκταση των εξώσεων, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων μαζί με την ανεργία, την εξαφάνιση των τελευταίων δειγμάτων Κράτους Πρόνοιας δεν περνά μόνο μέσα από πληρωμένους δημοσιογράφους και μικροδωράκια εξαγοράς τύπου Pass. Πρέπει να διαλυθούν οι οργανώσεις του κινήματος! Πρέπει να τα κόμματα της αριστεράς, τα συνδικάτα και οι κοινωνικές κινήσεις να εξαϋλωθούν και να καταστούν περιθωριακές και ανίσχυρες.
Τοπική Αυτοδιοίκηση: θεσμός και νέο εκλογικό σύστημα
Το νέο εκλογικό σύστημα επανέρχεται στο προ πολιτικής αστάθειας μοντέλο. Επανέρχεται ένα ακόμα πιο σκληρό πλειοψηφικό σύστημα όπου με 41% όχι μόνο εκλέγεται δήμαρχος από την πρώτη Κυριακή αλλά αποκτά ξανά ισχυρή πλειοψηφία με 60% στο δημοτικό συμβούλιο. Αυτό συνοδεύεται και με ένα «κόφτη» 3% ώστε μικρά κόμματα ή κινήσεις να μην μπορούν να έχουν εκπροσώπηση. Όμως η «δημοκρατία» οφείλει να συνδυαστεί και με τη δύναμη του χρήματος. Τα παράβολα αυξάνονται, οι λίστες υποψηφίων οφείλουν να είναι μεγάλες οπότε δεν υπάρχει χώρος για τους φτωχούς. Χωρίς οικονομικό σπόνσορα δεν μπορεί να υπάρξει υποψηφιότητα.
Οι συνεχόμενες μεταρρυθμίσεις από τον νόμο «Καποδίστρια» στον «Καλλικράτη και τελευταία στον «Κλεισθένη», έχουν συγκεντροποιήσει τις πολιτικές και οικονομικές εξουσίες της αυτοδιοίκησης σε ένα ασφυκτικό κρατικό έλεγχο. Τα «νόμιμα» αυτόνομα περιθώρια των δημοτικών και περιφερειακών αρχών για οποιοδήποτε θέμα είναι, τουλάχιστον, αμφιλεγόμενα. Η εξουσία έχει μεταφερθεί σε κρατικές ή «ανεξάρτητες – τεχνοκρατικές» επιτροπές και τα δημοτικά συμβούλια γίνονται όλο και περισσότερο γραφικά χωρίς ουσιαστική διαδικασία. Δεκάδες ρυθμίσεις «περνάνε» μόνο με απλή ανάγνωση του αριθμού πρωτοκόλλου ενώ η διαδικτυακή συνέλευση έχει μονιμοποιηθεί.
Η ρεφορμιστική αριστερά πασχίζει να βρει τρύπες και νομικούς δρόμους μεταρρυθμίσεων που αφήνει το νόμιμο πλαίσιο. Αναλαμβάνουν δήμαρχοι και δικαιολογούνται (τάχα) πως «δεν υπάρχουν περιθώρια διαφορετικής πολιτικής». Σε αυτό το περιβάλλον η στάση των σχημάτων που αναφέρονται στον Αντικαπιταλισμό είναι, τουλάχιστον, προβληματική.
Μια επαναστατική πτέρυγα θα μπορούσε να ακολουθήσει κάποιον από τις δύο λογικές. Από τη μία θα μπορούσε να κατεβάσει «πρόγραμμα απειθαρχίας». Δηλαδή να θεωρούσε το Δήμο ή την Περιφέρεια ως κομμάτι αυτοοργάνωσης και να προβάλλει πχ λαϊκές συνελεύσεις κόντρα στα δημοτικά συμβούλια. Να προτείνει ένα δήμο που θα παρεμβαίνει στην οικονομική ζωή της περιοχής ελέγχοντας πχ εργασιακές σχέσεις και να «θεσμοθετήσει από τα κάτω» οικονομικά έσοδα για προσλήψεις και παροχές. Αν δεν επιλέγει αυτό το δρόμο και θεωρεί την αυτοδιοίκηση ως συντεταγμένα κρατικό χώρο, τότε απλά «παρεμβαίνει κεντρικά πολιτικά» προσπαθώντας να αποδομήσει την κρατική γραφειοκρατία.Είναι ακατανόητο μια Επαναστατική Αριστερά να «αποδέχεται» το νομικό περιβάλλον της αυτοδιοίκησης και να απουσιάζουν παρεμβάσεις πχ για τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, τα εργασιακά. Αν ο αστισμός έχει μετατρέψει τους δήμους και την περιφέρεια σε κομμάτι του κράτους, η επαναστατική παρέμβαση δεν μπορεί να περιορίζεται στους ελεύθερους χώρους, στο περιβάλλον και τα δικαιώματα μεταναστών.
ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ και Δημοκρατική Αριστερά
Η υποψηφιότητα Κασσελάκη στο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα σοβαρό δείγμα ταχύρρυθμης μετατροπής του σε τύπου «Δημοκρατικό Κόμμα» ΗΠΑ. Γράφαμε στο τεύχος 51: «…Η αριστερά ακόμα και στην πιο δεξιόστροφη μεταρρυθμιστική της εκδοχή οφείλει να διατηρεί δύο άξονες: τη σύνδεση της με τις πληβείες τάξεις και τις διεκδικήσεις της και να παρουσιάζει ένα στοιχειώδες συνεκτικό οραματικό πρόταγμα διακυβέρνησης που να είναι αξιακά διαφορετικό από τη δεξιά.» Ο ΣΥΡΙΖΑ ως νέο κόμμα που προέκυψε τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει υποστεί τρομαχτικές αλλαγές σε σύντομο χρόνο. Αυτή διαδικασία τον έχει αποκόψει και από τις δύο αυτές διαδικασίες. Δεν έχει χτίσει μαζικές κοινωνικές οργανώσεις αλλά ούτε έχει προχωρήσει σε κανενός τύπου ιδεολογικό – πολιτικό διάλογο για τη στρατηγική του. Η παραίτηση Τσίπραάνοιξε τους ασκούς του Αιόλου και οι εξελίξεις είναι πλέον ραγδαίες.
Ήδη από την περίοδο διακυβέρνησης του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανοίξει σχέσεις με κομμάτια του κεφαλαίου μέσα και έξω από την Ελλάδα. Υπήρχε ελπίδα πως η κυβέρνηση Ομπάμα στις ΗΠΑ θα μπορούσε να παίξει ένα βοηθητικό ρόλο στην απεμπλοκή της Ελλάδας από την «κακιά γερμανίδαΜέρκελ». Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και όταν έχασε την κυβέρνηση, παρέμεινε ανοιχτός στα πολιτικά και οικονομικά λόμπι ευελπιστώντας να κληρονομήσει ξανά το κράτος μέσα από τη λογική του «ώριμου φρούτου». Επενδύοντας περισσότερο στην εικόνα του επιμελή μαθητή που θα είναι καλύτερος στην επόμενη ευκαιρία, παρά διαμορφώνοντας κάποιου πρόγραμμα τύπου «Δημοκρατία της Βαϊμάρης».
Για πρώτη φορά ένα κόμμα που αναφέρεται στην Αριστερά, αλλάζει ηγεσία χωρίς οδικό χάρτη. Επί μήνες έψαχναν τα στελέχη αν πρέπει να πάνε σε συνέδριο και πότε και αν θα εκλεγεί από αυτό. Η υποψηφιότητα για αρχηγία από μη κομματικό μέλος δεν είναι αποτέλεσμα διάλυσης, αλλά σχεδίου παρέμβασης των λόμπυ που αναζητούν εκπροσώπηση. Το αν είναι ο ίδιος ο Τσίπρας πίσω από τον Κασσελάκη έχει τη λιγότερη σημασία. Αυτό που διαμορφώνεται είναι η πιθανότητα να προκύψει ένας δημοκρατικός φορέας που θα επενδύσει σε μια σύγχρονη διαμεσολάβηση των «αδύναμων κοινωνικών ομάδων».
Το ΚΚΕ μέσα από τη στρατηγική του στην ουσία σιγοντάρει αυτή την εξέλιξη. Από τη στροφή του το 2013 και μετά, έχει εγκαταλείψει κάθε σχέση με την στρατηγική της πολιτικής εξουσίας. Έχοντας αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ την πρόταση της «αριστερής διακυβέρνησης», το ΚΚΕ αδυνατώντας να ψελίσει έστω τη λέξη «επανάσταση» δίνει στον εαυτό το ρόλο της αντιπολίτευσης και μόνο. Μιας αντιπολίτευσης που δεν μπορεί να κερδίσει αλλά μόνο να παλέψει. Το ΚΚΕ αναζητεί τη στράτευση της απογοήτευσης και την αποδοχή της ήττας χωρίς να προβάλλει διέξοδο.
Μαυρίζουμε κυβερνητικούς και δεξιούς υποψήφιους – στηρίζουμε κριτικά τα ψηφοδέλτια με αντικαπιταλιστική αναφορά – χτίζουμε επαναστατική αριστερά
Στις εκλογές τις 8 Οκτωβρίου και τυχόνδεύτερο γύρο:
– Μαυρίζουμε κυβερνητικούς – δεξιούς υποψήφιους
– Χρησιμοποιούμε αριστερά ψηφοδέλτια, κυρίως από την Αντικαπιταλιστική Αριστερά
– Δεν είναι αριστερά ψηφοδέλτια οι «στηρίξεις» υποψηφιοτήτων μαζί με ΝΔ – ΠΑΣΟΚ
– Σε δεύτερο γύρο όπου υπάρχουν δεξιοί – ακροδεξιοί υποψήφιοι, δεν τσιμπάμε – δεν αναζητούμε «δημοκρατικό υποψήφιο» και απέχουμε ή ρίχνουμε άκυρο
Η υποψηφιότητα Τουλγαρίδη στην Περιφέρεια Αττικής και του Παπαδάκη στο δήμο της Αθήνας, είναι ενδεικτικά τα προτεινόμενα ψηφοδέλτια που μπορεί να χρησιμοποιήσουν οι αγωνιστές στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Η κριτική μας απέναντι στα δημοτικά σχήματα και τις πολιτικές οργανώσεις τους, δεν χάνεται ούτε στρογγυλεύεται. Σε στρατηγικό επίπεδο παραμένουν στα αυτοδιοικητικά πλαίσια που καθορίζει το σύστημα. Αλλά και σε τακτικό υπάρχουν προβληματικές: την περασμένη τετραετία η κοινή ανακοίνωση των αντικαπιταλιστικών σχημάτων στις 2 Απριλίου 2020 δεν είχε λέξη ενάντια στην καραντίνα τις απαγορεύσεις και τα πρόστιμα. Ακόμα και η κοινή υποψηφιότητα Παπαδάκη στην Αθήνα, κρίθηκε την τελευταία στιγμή και με εσωτερικούς, αυτοδιοικητικούς όρους. Την ώρα που υπάρχουν σημαντικές εξελίξεις και στο αστικό μπλοκ και στην αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να αρθρώσει μια εναλλακτική πρόταση. Αντί να υπάρξει μια κεντρική και κοινή πολιτική ανακοίνωση όλων των σχημάτων και αυτοδιοικητικών σχημάτων που να προσπαθεί να συντάξει πρόταση και όραμα, αφέθηκαν οι συζητήσεις σε τοπικό επίπεδο και σε ανταγωνισμούς προσώπων και υποψηφίων.
Παρ` όλα αυτά θέλουμε να συνεισφέρουμε να εκλεγούν σύμβουλοι έστω με αναφορά στο Σοσιαλισμό και την Επανάσταση, σύμβουλοι πιο δεμένοι με κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες που έχουμε βρεθεί σε κοινές μάχες.
Η ανασύνταξη της Αριστεράς οφείλει να γίνει με Επαναστατικό – Κομμουνιστικό Πρόγραμμα. Όσο και να καυτηριάζουμε, όσο και να πετροβολούμε τις δεξιές προσαρμογές ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ, δεν αρκεί για να κερδηθεί αυτή η μάχη. Δεν μπορεί η Αριστερά να ποντάρει στη τακτική του ώριμου φρούτου. Το ΚΚΕ περίμενε να κληρονομήσει την Ένωση Κέντρου αλλά την πήρε το ΠΑΣΟΚ. Μετά περίμενε να κληρονομήσει το ΠΑΣΟΚ αλλά χτίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ δεν κερδίζεται απλά και μόνο από τίμιους αγωνιστές ή χτίζοντας σωματεία.
Η Επανάσταση ή θα προβληθεί ως ρεαλιστική σύγχρονη απάντηση στα προβλήματα των πληβείων τάξεων ή θα αναζητηθεί μια νέα πρόταση διαμεσολάβησης εντός του αστικού κράτους, είτε ως Εργατικό Κόμμα Αγγλίας, είτε ως Δημοκρατικό Κόμμα ΗΠΑ.
Η ΟΡΜΑ, σταθερά θα παλέψει την πρώτη εκδοχή ώστε να υψωθεί ξανά η κόκκινή σημαία της εξέγερσης από τη νέα γενιά της εποχής μας
[1] Πέρα από μπάτσους και στρατιωτικούς, ετοιμάζονται πάνω από 300 προσλήψεις στο πειθαρχικό του δημοσίου τομέα για να προωθηθεί με μεγαλύτερη ένταση η «αξιολόγηση» και αναδιάρθωσή του.