Όλα τα ΜΜΕ περιέγραφαν τις επερχόμενες γερμανικές εκλογές μεταξύ μίας βαρετής κυριακάτικης βόλτας της Μέρκελ στον στίβο των εκλογών και μίας ακόμα έτοιμης τετραετίας της Μέρκελ όπως του Κολ 20 χρόνια πριν. Το αποτέλεσμα κτύπησε βροντερά την Γερμανία. Διαβάζουμε στην Bild «Νίκη – εφιάλτης για την Μέρκελ» και «Μαύρη μέρα για το SPD», καθώς τα δύο κεντρικά κόμματα εξουσίας η CDU και το SPD που μόνιμα είτε χώρια είτε μαζί κυβερνούν την Γερμανία μετά τον πόλεμο, εκλογικά παρουσιάζουν τα χειρότερα μεταπολεμικά αποτέλεσμα τους.
Τα αποτελέσματα είναι αποκαλυπτικά. Οι Χριστιανοδημοκράτες και οι παραδοσιακοί Βαυαροί σύμμαχοί τους Χριστιανοκοινωνιστές CDU/CSU έλαβαν 33% (41,5%), το σοσιαλδημοκρατικό SPD 20,5% (25,7%), το μικροαστικό ακραίο ακροδεξιό ανοικτά ρατσιστικό Εναλλακτική για την Γερμανία AfD μπαίνεις την βουλή για πρώτη φορά με 12,6% (4,7%), το ακραία νεοφιλελεύθερο Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα FDP 10,7% (4,8%) ξαναμπαίνει στην βουλή μετά το 2013, το κόμμα της Αριστεράς Die Linke 9,2% (8,6%), οι Πράσινοι Grune 8,9% (8,4%). [μέσα σε παρένθεση τα ποσοστά στις αντίστοιχες εκλογές του 2013].
Την στιγμή που η Ευρωπαϊκή ένωση κλυδωνίζεται από την κρίση, το Brexit στην Βρετανία δημιουργεί έντονους πονοκέφαλους στην ήδη ασθενή βρετανική οικονομία, η κατάρρευση των αντίστοιχων δεξιών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην Γαλλία με την εκτόξευση του Μετώπου της Λεπέν στις προεδρικές εκλογές σε μία ασθμαίνουσα οικονομία που ο Μακρόν απαντά με έναν νέο γύρο αντεργατικών αντιμεταρυθμίσεων, ενώ από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ο Τραμπ δημιουργεί νέο κέντρο πολιτικής αβεβαιότητας και πιέσεων όχι μόνον στις διεθνείς σχέσεις αλλά και στην κεντρική οικονομική πολιτική, η Γερμανία φάνταζε ο στιβαρός βράχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μία σταθερά οικονομικής ανάπτυξης και πολιτικής σταθερότητας.
Και δεν είναι μόνον η θριαμβευτική εκλογή του AfD αλλά ειδικά η αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης. Ήδη το SPD παραδοσιακός σύμμαχος της Μέρκελ στις κυβερνήσεις συνασπισμού έχει αρνηθεί οποιαδήποτε νέα συμμετοχή προσπαθώντας να αποσυνδεθεί από την Μέρκελ, ενώ ο πολυθρύλητος συνασπισμός «Τζαμάικα» (από τα χρώματα των κομμάτων, μαύρο για το CDU, κίτρινο για τους Φιλελεύθερους, πράσινο για τους Πράσινους) μάλλον δεν βγαίνει καθώς το FDP θέλει μία ακόμα πιο επιθετική πολιτική προς όφελος των μεγάλων επιχειρήσεων με μείωση της φορολογίας, περικοπές των κοινωνικών δαπανών και κυρίως ζητά περικοπές στις παροχές σε άλλες χώρες της Ε.Ε. όπως η Γαλλία η Ιταλία και η Ισπανία, και ήδη δημιουργούνται προβλήματα στις γαλλογερμανικές σχέσεις, και μάλλον οι συζητήσεις για την νέα κυβέρνηση μπορεί να καταλήξουν αρχές του 2018 πιθανά μία κυβέρνηση μειοψηφίας της CDU με την ανοχή των FDP και των Πρασίνων. Όχι και η καλύτερη διέξοδος για την ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης.
Ο μύθος της δυνατής γερμανικής οικονομίας αρχίζει και ξεθωριάζει μαζί με το άστρο της Μέρκελ.
Η κατάσταση της γερμανικής οικονομίας δεν είναι και τόσο ακμάζουσα όσο κάποιοι την παρουσιάζουν. Το μεγάλο θετικό ισοζύγιο εμπορικό ισοζύγιο της Γερμανίας σε μία ασθενή διεθνή οικονομία εύκολα μετατρέπεται σε μειονέκτημα (όπως και το αντίστοιχο Κινέζικο), τα ελλείματα του γερμανικού τραπεζικού συστήματος ειδικά της Deutsche bank αρχίζουν και βαραίνουν, ενώ οι οικονομικοί ανταγωνισμοί ειδικά με τις ΗΠΑ οξύνονται («σκάνδαλο» ρύπων της VW).
‘Όλα τα προηγούμενα χρόνια ήδη από την εποχή του Σρέντερ όλες οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις στην Γερμανία είχαν και έχουν σαν στόχο, την δημιουργία ενός εφεδρικού αποθέματος εργασίας με κυρίαρχη την μερική απασχόληση και τους χαμηλούς μισθούς μειώνοντας με αυτό τον τρόπο το κόστος εργασίας και αυξάνοντας τα κέρδη για το κεφάλαιο. Ταυτόχρονα με την μείωση του εργατικού μισθού κρατιέται πολύ χαμηλά η ανεργία συνδυαζόμενα με τον φόβο της ανεργίας και τις απειλές για μετανάστευση επιχειρήσεων στο εξωτερικό οδηγώντας πολλές φορές ακόμα και συνδικάτα να αποδεχθούν μειώσεις μισθών με τον φόβο της ανεργίας. Οι πραγματικοί μισθοί είναι στα επίπεδα του 1999 ενώ το πραγματικό ΑΕΠ κατά κεφαλή έχει αυξηθεί κατά 30% την ίδια περίοδο. Οι μισοί εργαζόμενοι δεν έχουν σύμβαση εργασίας ενώ η φτώχεια πλήττει το 25% του πληθυσμού, ενώ όσοι εξαναγκάζονται να εργάζονται σε μεγάλη (65-74) ηλικία έχουν διπλασιαστεί από 5% σε 11% τα τελευταία 15 χρόνια.
Η Γερμανική ακροδεξιά στο κοινοβούλιο.
Παρόλο που το AfD δεν είναι ναζιστικό κόμμα αλλά ένα μικροαστικό ακροδεξιό ρατσιστικό κόμμα έχει απορροφήσει στο εσωτερικό αρκετά ναζιστικά στοιχεία ήδη από την εποχή του Pegida. Κατάφερε όλους τους προηγούμενους μήνες να ενσωματώσει εκλογικά το πλέον φτωχό και ασυνδικάλιστο τμήμα της εργατικής τάξης μαζί με ένα μεγάλο ποσοστό μικροαστικών στρωμάτων που μπροστά στην οικονομική αβεβαιότητα και την εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού στρέφονται προς τον εθνικισμό, διαμονοποιώντας τους μετανάστες, τις παροχές της Ε.Ε (στο μυαλό τους λεφτά της Γερμανίας) προς άλλες χώρες της Ε.Ε. και τις μεγάλες επιχειρήσεις – με αυτή την σειρά. Η πολιτική της Μέρκελ από την μία μεριά και η προϊστορία των σοσιαλδημοκρατών από την εποχή του Σρέντερ (1997-2005) και του νέου προέδρου του SPD Σουλτς από τις Βρυξέλλες από την άλλη, οδήγησαν ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους από την CDU, μισό εκατομμύριο από το SPD καθώς και 1.2 εκατομμύρια ψηφοφόρους από την αποχή του 2013 στην στήριξη της ακροδεξιάς ειδικά στις ηλικίες 35-44 σε μία ακροδεξιά ψήφο «διαμαρτυρίας» αφού η δημαγωγική ρητορική του AfD έμενε αναπάντητη. Ποια θα είναι η στάση των 94 βουλευτών και οι πρακτικές του νεοεισαχθέντος κόμματος θα φανεί στην συνέχεια, αλλά οι πρώτες δηλώσεις του αντιπρόεδρου του AfD Αλεξάντερ Γκάουλαντ ανατρίχιασαν πολλούς Γερμανούς: «Τα καταφέραμε. Είμαστε στη Βουλή και θα αλλάξουμε την Γερμανία. Θα την κυνηγήσουμε παντού [την Μέρκελ] και θα πάρουμε πίσω την Γερμανία και τον λαό της». Το βράδυ των εκλογών χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στα γραφεία της AfD σε διάφορες πόλεις με κεντρικό σύνθημα «Έξω οι ναζί» και «Ο ρατσισμός δεν είναι εναλλακτική λύση». Η ενισχυμένη παρουσία του ρατσιστικού κόμματος δεν έχει να κάνει με καμία φιλοπροσφυγική η φιλομεταναστευτική πολιτικής της Μέρκελ όπως πολλά παπαγαλάκια στην Γερμανία και σε άλλες χώρες προσπαθούν να περάσουν σαν μήνυμα. Αντίθετα η Μέρκελ εφαρμόζει μία πολύ σκληρή πολιτική ενάντια στους πρόσφυγες και είναι η βασική αρχιτέκτονας της συμφωνίας Ε.Ε. και Τουρκίας και συνεχίζει ενθαρρύνοντας παρόμοια συμφωνία με την Λιβύη. Η Μέρκελ απέναντι στην ξενοφοβική ρητορική και τις ρατσιστικές κραυγές της AfD έχει απαντήσει με ακόμα πιο ρατσιστική πολιτική. Η ακροδεξιά δημαγωγία της AfD σπρώχνει την κεντρική πολιτική σε ακόμα πιο ακροδεξιές εφαρμογές και πολιτικές.
Τα μεγαλύτερα ποσοστά τους οι ακροδεξιοί ρατσιστές τα πήραν στην ανατολική Γερμανία ειδικά σε περιοχές όπου υπάρχουν μικροί πληθυσμοί προσφύγων αλλά όμως Γερμανοί μεγάλης φτώχειας ήδη από την εποχή της ενοποίησης φτάνοντας μάλιστα να είναι δεύτερο κόμμα σε κάποιες περιοχές της ανατολής και της Σαξονίας ειδικά.
Και η Αριστερά παρατηρητής.
Το κόμμα της Αριστεράς Die Linke δεν μπόρεσε παρά ελάχιστα να αυξήσει τις ψήφους στις εκλογές ούτε καν σαν ψήφο διαμαρτυρίας προς τα αριστερά. Άλλωστε συμμετέχει σε αρκετές τοπικές κυβερνήσεις μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες όποτε δύσκολα μπορεί να αποστασιοποιηθεί από της φθορά της σοσιαλδημοκρατίας. Και στην αντιμετώπιση της ακροδεξιάς πολιτικής τόσο της AfD όσο και του Pegida τα προηγούμενα χρόνια που έκαναν μαζικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις απέφευγε την αντιμετώπιση τους περιοριζόμενη μόνον σε θέματα αυστηρά μισθών και της ανεργίας, θεωρώντας ότι πρέπει η αριστερά να ασχολείται με τα απλά καθημερινά προβλήματα της εργατικής τάξης. Πιθανά πρώτα θα πεθάνει ο καπιταλισμός και μετά θα αντιμετωπίσουμε τον ρατσισμό και τον φασισμό, είναι μία γνώριμη πολιτική που την βρίσκουμε σε πολλές άλλες χώρες πέραν της Γερμανίας. Η υποτίμηση του κινδύνου όλα τα προηγούμενα χρόνια όταν το PEGIDA διαδήλωνε στις πόλεις και το AfD ανδρωνόταν σταδιακά, έφτασε στο σημείο που η Γερμανία και όλη η Ευρώπη αναρωτιέται.
Η άνοδος της ακροδεξιάς και του φασισμού.
Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Γερμανία δεν είναι η μόνη. Ήδη σε 8 χώρες της Ευρώπης ακροδεξιά ρατσιστικά φασιστικά κόμματα έχουν κερδίσει σε κοινοβουλευτικές εκλογές διψήφια νούμερα. Από την Γαλλία και την Αυστρία μέχρι την Δανία και την Φιλανδία, ο κίνδυνος της ακροδεξιάς και του φασισμού παραμονεύει. Κάθε παράλειψη κάθε υποτίμηση του αγώνα ενάντια στο βάρβαρο παρελθόν που αυτά τα κόμματα κουβαλάνε είναι σοβαρή ήττα. Το κίνημα στην Γερμανία έχει ένα καθήκον αγώνων με χειρότερους όρους να φέρει σε πέρας μετά από αυτές τις εκλογές που οι ρατσιστές καθισμένοι στα έδρανα της βουλής αποκτούν άλλο κύρος και άλλες προσβάσεις από ότι στο παρελθόν. Το ίδιο και στην Γαλλία της Λεπέν, το ίδιο και σε κάθε χώρα που οι ρατσιστές και οι φασίστες αφήνονται ανενόχλητοι στο όνομα κάποιων προτεραιοτήτων οικονομικών αιτημάτων για μισθούς και χωρίς όμως οι ταξικές δυνάμεις να ανοίγουν τολμηρά σε όλα τα πεδία πολιτικής και κοινωνικής παρέμβασης και καίρια το ζήτημα της συντριβής του κινδύνου που αυτά τα κόμματα προβάλλουν. Ειδικά όταν πέρα των εκλογικών ποσοστών και ψήφων, αφήνονται να δρουν στους δρόμους στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας και ελεύθερα να δημαγωγούν και να χύνουν το ρατσιστικό δηλητήριο.