Το Σάββατο 15/2 πραγματοποιήθηκε η δεύτερη εκδήλωσης που συνδιοργάνωσαν ΟΚΔΕ – Σπάρτακος & ΟΡΜΑ, με πλούσια συμμετοχή και συζήτηση πάνω στην επικαιρότητα και την αναγκαιότητα της διεθνιστικής στρατηγικής.
Στην εποχή μας παρατηρούμε ότι οι εθνικοί αστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται, η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση ξαναβγαίνει στο προσκήνιο και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αλλάζουν και εντείνονται σε πολλαπλούς τομείς. Σε αυτήν τη φάση θεωρούμε την ένταξη της ΟΡΜΑ στο διεθνιστικό στρατόπεδο και την διεθνιστική στρατηγική ως κρίσιμη πολιτική απόφαση. Σε μια γενική κατεύθυνση κρίνουμε ότι βρισκόμαστε σε μια φάση που ξαναμοιράζεται ο κόσμος μέσα σε συνθήκες κρίσης, γεγονός που δημιουργεί τρομακτικές εντάσεις και κινδύνους πολεμικής ανάφλεξης σε όλη την υφήλιο. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι πριν από έναν αιώνα, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος αφορούσε μόνο την Ευρώπη, ενώ μετέπειτα ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος το βόρειο ημισφαίριο. Όμως, πλέον, η επέκταση του καπιταλισμού είναι σε ολόκληρο τον πλανήτη, με όλα τα κράτη ενταγμένα στην καπιταλιστική ανάπτυξη και την εθνική στρατηγική της εκάστοτε αστικής τάξης.
Η εθνική ταυτότητα και ο εθνικισμός αποτελούν μια επίπλαστη έννοια που προέκυψε τους τελευταίους δύο αιώνες με την επέκταση του καπιταλισμού. Μέχρι τότε η ανθρωπότητα ζούσε χωρίς εθνικούς προσδιορισμούς. Συνεπώς, η εθνική ταυτότητα ταυτίζεται με την έννοια του αστικού κράτους, κι άρα δεν πρόκειται για ένα ανυπέρβλητο ιδεολόγημα αλλά μια πρόσφατη κατασκευασμένη έννοια που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε. Γι’ αυτό ιστορικά εμπνεόμαστε από τα μεγάλα ταξικά κινήματα των πληβείων τάξεων που δεν διαχωρίζονταν μέσα σε εθνότητες, ούτε θρησκείες και φυλές, αλλά είχαν έναν πανανθρώπινο χαρακτήρα κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης. Αυτός ο εθνικός διαχωρισμός των λαών είναι δυνατό να αποδομηθεί από μια διεθνιστική αντικαπιταλιστική στρατηγική και η ταξική ανάλυση να αναιρέσει στην πράξη την εθνική ενότητα στα αστικά κράτη.
Στην παράδοση του σύγχρονου εργατικού κινήματος για ανατροπή του καπιταλισμού η προσπάθεια χάραξης διεθνιστικής στρατηγικής δεν είναι μια εύκολη τοποθέτηση. Το εργατικό κίνημα, είτε από την Μαρξιστική, είτε από την Αναρχική πλευρά, μπορεί να έχει μια γενική απεύθυνση να ενωθούν οι προλετάριοι όλου του κόσμου. Όμως, στην πράξη υπάρχει η ανάλυση του 19ου αιώνα των εθνικών δημοκρατικών αγώνων με προοδευτική κατεύθυνση. Τόσο η Β’ Διεθνής και η σοσιαλδημοκρατία, όσο και ο αναρχικός Κροπότκιν που τάχθηκαν στο πλευρό των εθνικών αστικών στρατών των χωρών τους στον Α ΠΠ. Επίσης, υπάρχει η ανάγνωση για τον Β’ΠΠ ότι δεν ήταν μόνο αντιφασιστικός, αλλά και πατριωτικός. Ακόμα και η περίοδος της αποαποικιοποίησης που ακολούθησε τον Β’ΠΠ δείχνει πως πολλά εθνικά κινήματα σε ολόκληρο τον πλανήτη σπάνε ένα κομμάτι ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και διεκδικούν χώρο γύρω από εθνικοαπελευθερωτικά προτάγματα.
Σε μια προσπάθεια προσέγγισης του Προλεταριακού Διεθνισμού, που παρακολουθούμε και αφουγκραζόμαστε ως ΟΡΜΑ, διατηρούμε μια ανάγνωση τριών διαφορετικών φάσεων και εμπνεόμαστε μόνο από την πρώτη. Θεωρούμε ως πρώτη φάση του Προλεταριακού Διεθνισμού την περίοδο της Οκτωβριανής Επανάστασης και της Κομμουνιστικής Διεθνούς, με την εγκαθίδρυση της επαναστατικής δικτατορίας της Σοβιετικής Ένωσης ως πυρήνα διάδοσης μιας εξεγερσιακής διαδικασίας διεθνώς, περιγράφοντας μία τακτική που προσπαθεί να αποδιοργανώσει τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό μέσα από την πυροδότηση ή στήριξη λαϊκών απελευθερωτικών αγώνων (πχ. Γερμανία, Ουγγαρία). Παρατηρούμε μια δεύτερη φάση γύρω στην δεκαετία του ’30, εφαρμογής της πολιτικής των λαϊκών μετώπων με μια κατεύθυνση συμμαχίας των Κομμουνιστικών Κομμάτων με τις ντόπιες αστικές τάξεις. Πρόκειται για μια πολιτική διστακτική και υπό όρους ως προς την αναγνώριση και υποστήριξη επαναστάσεων (πχ. Ισπανικός Εμφύλιος). Ακολουθεί μια τρίτη φάση του Προλεταριακού Διεθνισμού μετά τον Β’ΠΠ και με την διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, όπου αντιστρέφεται πλήρως η τακτική της προηγούμενης περιόδου. Δηλαδή, αντί για την συγκρότηση ενός πολιτικού χώρου που προσπαθεί να στηρίζει εξεγέρσεις, επιδίδεται μια τάση δέσμευσης των Κ.Κ. διεθνώς να μην απειλούν καθεστώτα με συμμαχίες της Σοβιετικής Ένωσης και δημιουργούν πρόβλημα στην εξωτερική πολιτική της (πχ, αντάρτικα κινήματα Ελλάδα – Γιουγκοσλαβία – Αλβανία, Κούβα, Μάης ’68).
Πιο συγκεκριμένα για την συζήτηση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, αποτελεί κριτήριο διαχωρισμού τους και πολιτικής στράτευσης, η σχέση τους με την αντικαπιταλιστική στρατηγική και κατά πόσο αυτά παίζουν έναν ρόλο ανασυγκρότησης του διεθνιστικού κινήματος. Αντίθετα, η υποταγή στην εθνική σημαία δημιουργεί πρόβλημα στην κατοχύρωση της πολιτικής ταυτότητας και εγκυμονεί αντιδραστικά και εχθρικά κομμάτια που αν δεν παλευτούν καταλήγουμε σε εξορισμού πολιτική ήττα της προοδευτικότητας των κινημάτων.
Στο σήμερα η διεθνιστική πολιτική στράτευση των οργανώσεων οφείλει να περιγράφει μια τακτική που απορρίπτει σαφώς την εθνική ενότητα και ενοποιεί τους καθημερινούς αγώνες με την ανατροπή του καπιταλισμού. Δεν προκρίνουμε τον διεθνισμό ως αφηρημένη θέση αλληλεγγύης ή ταυτότητα. Για την ΟΡΜΑ αποτελεί κομβικό σημείο αναφοράς η πάλη ενάντια στην στρατηγική της εθνικής πολιτικής της αστικής τάξης που κατασκευάζει διλήμματα πάνω στους πρόσφυγες, το μακεδονικό και την ΑΟΖ. Απέναντι στην ακροδεξιά πολιτική χρειαζόμαστε μια επαναστατική ντεφαιτιστική στρατηγική με το θετικό πρόσημο του διεθνισμού.
Στα πλαίσια του ανακοινωμένου κύκλου ανοικτών ιδεολογικών & πολιτικών εκδηλώσεων ΟΚΔΕ – Σπάρτακος & ΟΡΜΑ, η επόμενη ανοικτή συζήτηση για τον ρόλο της νεολαίας στο εργατικό κίνημα και την παρέμβαση των επαναστατικών δυνάμεων στους αγώνες της θα πραγματοποιηθεί τον Μάιο.