Νοέμβρης 1973 – Δεκέμβρης 2008… Τόσο κοντά… τόσο μακριά. Τα τελευταία σαράντα χρόνια έχουμε ζήσει δύο μεγαλειώδες λαϊκές εξεγέρσεις κι όμως γίνεται τεράστια προσπάθεια να υπονομευτεί η ιστορία και η μνήμη μας. Προσπαθούν να μας πείσουν για το «τυχαίο», το «αυθόρμητο», το «μοναδικό που δεν θα ξαναγίνει», τη «νεολαία που ξεσηκώθηκε ομόθυμη», την «αγανάκτηση» και δεκάδες κουραφέξαλα που θέλουν να μετατρέψουν ιστορικές ταξικές μάχες σε άνευρο μαυσωλείο. Πρέπει η εξέγερση να λοιδορηθεί, να μετατραπεί σε «φραπέ – σουβλάκι», σε επέτειο που κάνουμε περατζάδα στο κέντρο της Αθήνας μέχρι να ξεχαστεί… να γίνει μέρος της συστημικής αηδίας.
Βέβαια, αυτά δε λέγονται την ώρα της φωτιάς. Τότε το μίσος απέναντι στους εξεγερμένους είναι λυσσαλέο. Στα 1973 οι καταληψίες ήταν είτε «αλήτικα, ταραχοποιά στοιχεία» είτε «προβοκάτορες». Το 2008 ανακαλύφτηκαν οι «κουκουλοφόροι». Κι αυτοί βέβαια ασφαλίτες.
Η εξέγερση, λοιπόν, δεν είναι «ταραχές», έστω μαζικές. Δεν είναι κάποια βρωμόξυλα που παίζει το πλήθος για κανά δυο μέρες και μετά πάμε σπίτια μας να τα ξαναδούμε στο βίντεο. Αποτελούν πολιτικό σχέδιο και τρόπος υλοποίησης του από οργανωμένες δυνάμεις. Δεν είναι κοινωνική αναγκαιότητα. Δεν υπακούν σε σιδερένιους νόμους της ιστορίας, γι αυτό και δε συμβαίνουν παντού. Ο εργάτης, ο νεολαίος δεν εξελίσσεται νομοτελειακά σε αντιφασίστα, σε αντικαπιταλιστή… και οι οικονομικές ή κοινωνικές διεκδικήσεις δεν οδηγούν αντικειμενικά στην ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Στο Πολυτεχνείο του `73, οι οργανώσεις της Επαναστατικής Αριστεράς και το Δεκέμβρη του `08 οι συλλογικότητες της Αναρχίας (κατά κύριο λόγο) έφεραν νέους μεθόδους πάλης και νέα πολιτικά προτάγματα. Η έμπνευση από το Γαλλικό Μάη του 1968 και τις καταλήψεις των Πανεπιστημίων από τη μία και το αντάρτικο των Ζαπατίστας με τις τακτικές του Black Block από την άλλη. Η εργατική τάξη και η νεολαία ξαναβρήκαν εργαλεία όχι, απλά, να διαμαρτυρηθούν στους κυβερνώντες, αλλά να δοκιμάσουν και να διεκδικήσουν την πτώση τους. Αυτές οι οργανώσεις που έχτισαν τις εξεγέρσεις ήταν που έδωσαν τον τόνο στο ταξικό κίνημα στα επόμενα χρόνια.
Σήμερα, ο φασισμός καραδοκεί να υλοποιήσει το σχέδιο κοινωνικού κανιβαλισμού. Η επερχόμενη αποτυχία των δημοκρατικών θεσμών να προτάξουν ένα επιτυχημένο σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης δεν πρέπει να αφήσει το πεδίο ελεύθερο στους ναζιστές. Είναι και για τις ταξικές δυνάμεις μια ιστορική ευκαιρία να ξαναπροβάλλουν την τέχνη της Εξέγερσης ως μέσο, ως εργαλείο, ως κανάλι που θα φέρει την αυριανή κοινωνία της ισότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Απέναντι σε χούντες και φασισμό μόνο η τέχνη της εξέγερσης!
Αθήνα, 10 Νοεμβρίου 2015
