Το κέρδισμα των βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων από τους εργάτες της COSCO είναι μόνο η αρχή ενός μεγάλου δρόμου που έχουν να διανύσουν. Ακόμα και για τα βαρέα πάντως έχουν να δοθούν κι άλλες μάχες μέχρι την ουσιαστική κατοχύρωσή τους. Οι συνθήκες δουλειάς στις προβλήτες 2 και 3 του λιμανιού του Πειραιά (στο κινέζικο κομμάτι δηλαδή) είναι γνωστές σε όλο τον εργαζόμενο κόσμο που δεν εθελοτυφλεί και δεν είναι διατεθειμένος να ικετέψει για ένα κομμάτι ψωμί. Οι αποικιοκρατικές τακτικές της εταιρίας έχουν περιγραφεί και από εμάς αλλά και από πολλούς ακόμα και προπαντός έχουν βγει στην επιφάνεια από τις προσπάθειες των ίδιων των εργαζομένων και του σωματείου τους ώστε να βελτιωθεί η δουλειά και η ζωή μέσα στο λιμάνι.

Πέρα από ένα σημαντικό και καθαρά εργατικό αγώνα που θα μπορούσε να γίνει φάρος για τον αγώνα όλων των εργατών στη χώρα, η κατάσταση στις προβλήτες της COSCO παρουσιάζει ενδιαφέρον επειδή έχει να αντιμετωπίσει (και το κάνει) την οργανωμένη επίθεση απεργοσπαστών και φασιστών ενορχηστρωμένη από τη διοίκηση της εταιρίας. Οι επιθέσεις σε δημοσιογράφο του EPSILON και στον πρόεδρο του σωματείου όπως και οι απόπειρες σπασίματος των προηγούμενων απεργιών είναι πλέον γνωστές και ευρύτερα. Βεβαίως αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους η ΟΡ.Μ.Α. δεν θα μπορούσε να μείνει αδιάφορη. Η οργάνωση είχε στηρίξει την τελευταία απεργία του σωματείου με 2ωρη παρέμβαση στους εργάτες και αλληλέγγυους της περιφρούρησης. Μέσα από αυτή μας τη δράση αποκτήσαμε επαφές με μέλη του σωματείου τα οποία μας βοήθησαν να οργανώσουμε αντιφασιστική παρέμβαση στις 29 Οκτώβρη μπροστά από την πύλη εισόδου του λιμανιού την ώρα της αλλαγής βάρδιας. Το συνεργείο της ΟΡ.Μ.Α. έμεινε για περίπου μιάμιση ώρα έξω από την πύλη διακινώντας την Αντιφασιστική Φρουρά και καλώντας του εργάτες στην αντιφασιστική συγκέντρωση στα δικαστήρια Πειραιά την Τετάρτη 7 Νοέμβρη στη δίκη ενάντια στο λακέδικο σωματείο του Αγ. Νικολάου στο Πέραμα. Οι εργάτες του λιμανιού γνωρίζουν από απόπειρες φασιστικής τρομοκρατίας όχι μόνο εξαιτίας των πρακτικών της εταιρίας αλλά κι επειδή πολλοί ξέρουν καλά τη δουλειά των ορφανών του Χίτλερ ήδη από τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Στο τέλος της παρέμβασης ένα κομμάτι του συνεργείου μίλησε με μέλη του σωματείο και του ΔΣ του από τους οποίους και καλεστήκαμε στη γενική συνέλευση τους 2 μέρες μετά στις 31 Οκτώβρη στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά όπου, όπως μας είπαν, θα ήταν καλύτερο να θέσουμε εκεί το αίτημα μας για ψήφισμα υποστήριξης ενάντια στους λακέδες του Αγ. Νικολάου.

Η παρέμβαση στη γενική συνέλευση του σωματείου είχε πολύ ενδιαφέρον. Η συνέλευση λάμβανε χώρα κυρίως για να αποφασίσει την συμμετοχή στη γενική απεργία της 14 Νοέμβρη, απεργία που η ξεπουλημένη ΓΣΕΕ ακόμα δεν είχε αποφασίσει να εξαγγείλει. Παρ’ όλα αυτά μέσα από τη διαδικασία καταλάβαμε μια σειρά από προβλήματα και δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν όσοι τολμούν να οργανωθούν στο χώρο δουλειάς τους. Η εργοδοσία για να σαμποτάρει και εν΄ τέλει να διαλύσει το ταξικό σωματείο προσπαθεί να στήσει μια εργοδοτική καρικατούρα σωματείου ενώ προσλαμβάνει ποινικούς και φασίστες με στόχο την τρομοκράτηση των εργαζομένων.

Η κατοχύρωση των βαρέων και ανθυγιεινών είναι ακόμα μπροστά, ενώ ο επόμενος μεγάλος στόχος του σωματείου είναι η υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης. Τέλος την επομένη ημέρα το σωματείο της ΕΝΕΔΕΠ είχε προγραμματισμένη συνάντηση με μέλη του εργατικού κέντρου Μασσαλίας και του ενός από τα 4 εργατικά κέντρα του Παρισιού. Οι σύντροφοι από τη Γαλλία έδειξαν το ενδιαφέρον τους για τον αγώνα της ΕΝΕΔΕΠ από τη στιγμή που γνώριζαν και οι ίδιοι από αντίστοιχες καταστάσεις στη χώρα τους. Οι νίκες των ελλήνων εργατών είναι σημάδι ελπίδας και για εργάτες εκτός Ελλάδας απ’ ότι φαίνεται. Στο τέλος της συνέλευσης έγινε τοποθέτηση από μέλος της ΟΡ.Μ.Α. σχετικά με το κάλεσμα στη επερχόμενη αντιφασιστική δίκη ενώ δηλώθηκε η πρόθεση της οργάνωσης να στηρίξει τις επόμενες δράσεις του σωματείου.

Οι συνεχείς παλινωδίες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ έρχονται να προστεθούν στις αναρίθμητες δυσκολίες που βαρύνουν τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς. Η συνεχής μεταφορά της ημέρας της απεργίας δεν βοηθά στη ταξική συσπείρωση. Οι ταξικές δυνάμεις οφείλουν πλέον, να οικοδομηθούν με πιο ανθεκτικά «υλικά» ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν στο μεταμνημονιακό τοπίο της Κοινωνικής Συμμαχίας. Η ΕΝΕΔΕΠ είναι μία από αυτές και μπορεί να εμπνεύσει κάθε προσπάθεια που στήνεται ενάντια στα αφεντικά και τα τσιράκια της.