Ο υπουργός Εσωτερικών του Μακρόν Τζέραλντ Ντάρμανιν, ανακοίνωσε αυτή την εβδομάδα στην Εθνοσυνέλευση ότι θα καταθέσει αναφορά (προεόρτιο εισαγγελικής δίωξης) για την δήλωση του προεδρικού υποψηφίου (και νυν δημοτικού συμβούλου του Μπορντό) του αριστερού κόμματος ΝΡΑ, Φιλίπ Πουτού, για τις δηλώσεις του τελευταίου ότι «η αστυνομία σκοτώνει».
Ναι, η αστυνομία σκοτώνει
Ο Τζέραλντ Ντάρμανιν έχει χαρακτηρισθεί ως ο πιο σκληροπυρηνικός υπουργός εσωτερικών των τελευταίων 20 χρόνων και έχει παρομοιασθεί με τον Πασκουά, τον πλέον σκληροπυρηνικό υπουργό εσωτερικών του Σιράκ, και του Σαρκοζί γνωστό για τους πλέον σκληρούς αντι-μεταναστευτικούς νόμους) και την άγρια αστυνομική καταστολή στις διαδηλώσεις. Φανατικά ισλαμόφοβος, για την ακρίβεια αντι-ισλαμιστής, έχει ξεκινήσει μια φιλόδοξη προσπάθεια, να ξεριζώσει το «πολιτικό ισλάμ» όπως λέει από την γαλλική κοινωνία, αυτό που εννοεί είναι να απλώσει μια ολοένα και πιο σκληρή αστυνομική ατζέντα καταστολής και κυνηγητού σε μετανάστες και πρόσφυγες και συνολικά στον γαλλικό πληθυσμό. Είναι ο ίδιος που θέλει να απελευθερώσει την αστυνομία από κάθε δημοκρατικό έλεγχο και να απαγορέψει την κινηματογράφηση της αστυνομίας από πολίτες αλλά και δημοσιογράφους με την απειλή καταδίκης. Φυσικά είναι φανατικός ομοφοβικός και απαγόρεψε τις διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη τον Μάιο του 2021, όσες έγιναν τις κτύπησε η αστυνομία όπως και όλες σχεδόν τις πολύ μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στα μέτρα καταστολής και περιορισμών λόγω του κορονοϊού. Γενικά είναι ο τύπος που εκφράζει την μαύρη πλευρά της κυβέρνησης, δίπλα από τον καλογυαλισμένο Μακρόν.
Ναι, η αστυνομία σκοτώνει
Μια δήλωση που συσπειρώνει δύο μεγάλα ταξικά στρατόπεδα στην Γαλλία. Το προοδευτικό που έχει βιώσει όλη την θητεία του Μακρόν με μαζικά και πολύ αυστηρά λοκ ντάουν, άγριους νόμους ενίσχυσης της αστυνομικής αυθαιρεσίας, και τώρα νέα πλαίσια καθολικής απαγόρευσης μέσω των πιστοποιητικών που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση αλλά και πολλές και πολύ μαζικές διαδηλώσεις τα τελευταία χρόνια.
Από την άλλη μεριά, για να μην ξεχνάμε την μεγάλη γαλλική παράδοση, όλο το συντηρητικό στρατόπεδο, από την παλιά γκολική και την ρεπουμπλικανική δεξιά ως την λεπενική του Εθνικού Συναγερμού (το παλιό καλό Εθνικό Μέτωπο). Ένα στρατόπεδο που παρά τις διαφορές του ξέρει να αναγνωρίζει τους μεγάλους αντιπάλους του. Την αριστερά και όλο το προοδευτικό κομμάτι του πληθυσμού και ξέρει και πως να συσπειρώνετε απέναντί του.
Ναι, η αστυνομία σκοτώνει
Η γαλλική αστική τάξη προετοιμάζετε για την επέλαση της οικονομικής κρίσης και από τώρα στοχοποιεί τους εχθρούς της. Ξεκινώντας από τους μικρότερους και πιο ασθενείς, το ΝΡΑ έχει χάσει πια τη παλιά δύναμη και αίγλη του, αλλά παραμένει η αρχή μίας εκστρατείας κηλίδωσης και απειλών και γιατί όχι δικαστικών και αστυνομικών περιπετειών που θα απλωθούν στο υπόλοιπο του αριστερού πολιτικού φάσματος. Ένας άλλος αντίπαλος παραμένει ο Μελανσό, μία προσωπικότητα που δεν μασάει τα λόγια του, και το κυριότερο δεν υπέκυψε στις απειλές της κορονοϋστερίας, των λοκ ντάουν, των υποχρεωτικοτήτων και των κατασταλτικών μέτρων. Αλλά η η τρομοκρατία του Ντάρμανιν κοιτάει προς την κατεύθυνση πολλών μαχητικών συνδικάτων και κυρίως μιας διάχυτη διάθεσης ενός καινούργιου κομματιού εργατών κυρίως νεότερων σε ηλικία και μεταναστών από την Αφρική που έχουν διαμορφώσει μία ταξική συνείδηση μέσα στις σκληρές συγκρούσεις, την ανεργία και την επισφαλή εργασία και που τα λοκ ντάουν και τα πιστοποιητικά έχουν μετατρέψει σε παρίες και βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο των αστυνομικών ελέγχων. Η δυνατότητα αυτό το νέο ακροατήριο να γίνει το καύσιμο μίας καινούργιας κοινωνικής έκρηξης και να τσαλακώσει ακόμα περισσότεροι την εικόνα μίας ευρωπαϊκής χώρας που θέλει να παίξει κυρίαρχο ρόλο μέσα και έξω από την Ευρώπη δεν είναι μικρός και τρομάζει τα αστικά επιτελεία, Δίπλα από την οικονομική αβεβαιότητα της κρίσης, τους πολλαπλούς ανταγωνισμούς ενός ρευστού ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, το εσωτερικό στρατόπεδο πρέπει να παραμείνει αρραγές και ήσυχο.
Ο Μακρόν μπορεί να προβάλλει μία φιγούρα ευρωπαϊκού ηγέτη, αλλά το μεγάλο ξεπέταγμα από την συμφωνία AUKLUS, δεν ήταν μόνον η απώλεια ενός τεράστιου συμβολαίου για την πολεμική βιομηχανία στο παρά πέντε, αλλά και μία αμερικάνικη (και ολίγο βρετανική) υπενθύμιση, πόσο εύκολα μπορούν να ψαλιδιστούν οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, όταν έρχονται σε σύγκρουση με άλλα μεγαλύτερα και πιο φιλόδοξα σχέδια, ειδικά στα καυτά μέτωπα του Ειρηνικού. Στο μεταξύ στην Αφρική στο Σαχέλ, δεν τα πάει και τόσο καλά ο γαλλικός στρατός, και ολοένα και περισσότερο βασίζεται στην βοήθεια των ευρωπαϊκών συμμάχων του, σύντομα και της Ελλάδας. Οι λαοί της περιοχής αντιστέκονται στην νέα εξόρμηση του Γαλλικού κεφαλαίου που μπορεί να χρησιμοποιεί για προμετωπίδα της προπαγάνδας του δηλώσεις περί τρομοκρατίας και φυσικά πάντα ισλαμικής, αλλά το κάνει για να εξαπολύει την δική του τρομοκρατία των βομβαρδισμών χωριών και τις δολοφονίες χωρικών από τους ένοπλους μισθοφόρους του.
Οι προεδρικές εκλογές του Μαΐου του 2022, θα είναι το πρώτο κρας τεστ για την Πέμπτη Γαλλική δημοκρατία του 21ου αιώνα. Θα ακολουθήσουν και άλλα μεγαλύτερα. Ευκαιρία να τους κάνουμε την ζωή δυσκολότερη και την δική μας καλύτερη.
Α.Ω.
