Να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στην απεργία! Απεργία σημαίνει μπλοκάρισμα της οικονομίας και όχι δημοψήφισμα «συμμετοχής»
Η αστική τάξη έχει μια θεμελιακή απέχθεια στην απεργία. Η απεργιακή διαδικασία συλλογικοποιεί τον εργάτη και οι εργαζόμενοι δεν «προσέρχονται στον κοινωνικό διάλογο» κατ` άτομο αλλά όλοι μαζί. Η αστική τάξη ονειρεύεται εξατομικοποιημένες προσωπικότητες, βουτηγμένες στην αστική ιδεολογία και στον κοινωνικό κανιβαλισμό, τρομοκρατημένες από την ανέχεια, το πλύσιμο εγκεφάλου από τα ΜΜΕ και τον τρόμο του αστικού κράτους. Η απεργία αποτελεί ένα στάδιο του σπασίματος της εξατομικοποίησης. Η δημιουργία και συμμετοχή στα ταξικά πολιτικά κόμματα και συνδικάτα είναι το πρώτο βήμα και η απεργία αποτελεί ένα στάδιο σύγκρουσης η/και «διαπραγμάτευσης» με τις αστικές πολιτικές. Η αριστερά επέβαλε μεταπολεμικά και τη «συλλογική διαπραγμάτευση» στην αστική δημοκρατία, αλλά η σύγχρονη φάση της οικονομικής κρίσης την καθιστά περιττή, κοστοβόρα και επικίνδυνη για το αστικό μπλοκ. Η διάλυση των συνδικάτων και η επαναφορά της ταξικής πάλης στους όρους του 19ου αιώνα αποτελεί κορυφαία στόχευση του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Σε χώρες με λειψή δημοκρατική παράδοση, η ακραία παρανομία και οι τρομοκρατικές επιθέσεις μπάτσων και μπράβων της εργοδοσίας αποτελούν καθημερινότητα. Οι συνδικαλιστές στην Κολομβία ή στον Αμαζόνιο, τα συνδικάτα της Αφρικής, βρίσκονται στην φυλακή ή νεκροί. Η Δυτική Ευρώπη και οι ΗΠΑ χρειάζονται άλλα εργαλεία για να φτάσουν σε αυτό το αποτέλεσμα. Η γραφειοκρατικοποίηση και απονεύρωση των συνδικάτων σε συνδυασμό με την καλλιέργεια του κοινωνικού αυτοματισμού επιδιώκουν να φέρουν τις ταξικές οργανώσεις σε επίπεδο σύγχρονης Ιαπωνίας: ένα κορδελάκι στο μπράτσο αν διαφωνείς με την εργοδοσία και η ζωή συνεχίζεται.
Τον Ιούνιο είχαμε στην Ιταλία τη δολοφονία απεργού μετά από τραμπούκικη επίθεση μπράβων της εργοδοσίας. Η Ιταλική Δημοκρατία «θυμάται» τη Μουσολινική περίοδο και επιχειρεί να τρομοκρατήσει ανοιχτά όποια συλλογικότητα χτίζει απεργιακές φρουρές. Αντίστοιχα στο λιμάνι του Πειραιά στις 3 του Ιούνη, στην «ακυρωμένη» απεργία που υπερασπίστηκαν ελάχιστα σωματεία, οι εφοπλιστές και η κυβέρνηση της ΝΔ έχτισαν ένα μηχανισμό κοινωνικού αυτοματισμού. Οργανωμένες ομάδες παρίσταναν τους «αγανακτισμένους επιβάτες» και έστηναν επεισόδια στις απεργιακές φρουρές στους καταπέλτες των πλοίων. Οι ίδιοι «γνωστοί – άγνωστοι» πήγαιναν από καράβι σε καράβι και από κάμερα σε κάμερα και έστηναν κλίμα αγανάκτησης. Για κακή τους τύχη, το σύστημα ξεβρακώθηκε μία εβδομάδα αργότερα. Τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης δεν ενημέρωσαν τα κανάλια και ξαφνικά βρέθηκαν με πραγματικούς επιβάτες που καθύβριζαν τις εταιρείες και στήριζαν τα δίκαια αιτήματα των απεργών.
Οι απεργίες στην Ελλάδα εδώ και έναν αιώνα αποτελούν κεντρικό εργαλείο της πολιτικής, ταξικής πάλης. Έχουν ξεφύγει από τον οικονομίστικο συντεχνιασμό και εντάσσονται στις πολιτικές στρατηγικές της Αριστεράς. Γι` αυτό και συχνά ακούγεται το επιχείρημα πως «αυτή η απεργία δεν είναι η μάχη αλλά προπαρασκευαστικό στάδιο». Έτσι, η ένταση των απεργιών δεν βασίζεται στη «σοβαρότητα» του προβλήματος αλλά στην στρατηγική «έντασης» ή «αναμονής» από τα κυρίαρχα κόμματα στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Στον αντίποδα, για παράδειγμα, είναι τα συνδικάτα στις ΗΠΑ. Ελάχιστες φορές θα κηρύξουν «προπαγανδιστικές απεργίες» (όπως πχ πέρυσι για το Φλόιντ και το Black Live Matters) και όταν τις υλοποιούν έχουν ένα σχέδιο μακρόχρονου αγώνα και με μοναδικό κριτήριο αν θα κερδηθούν τα αιτήματα. Απέναντι στην «Ιαπωνοποίηση» των συνδικάτων δεν είναι η «αμερικανοποίηση» τους. Το πέταγμα των κομμάτων από τα σωματεία δεν θα φέρει «γνήσια» ταξική πάλη αλλά πολιτική οπισθοχώρηση και παραπέρα διάλυση. Μοναδική λύση είναι να εμφανιστούν και εν τέλει να ηγεμονεύσουν απόψεις οργάνωσης του ταξικού πολέμου και όχι απολογητές της ήττας και του συμβιβασμού. Η δημιουργία απεργιακών φρουρών και υπεράσπισης της πολιτικής «μπλοκαρίσματος της παραγωγικής διαδικασίας» μπορεί να αποτελέσει ξανά εργαλείο της αριστεράς και όχι «εξαίρεση» που εφαρμόζεται μόνο στα καράβια.
Η «απαγόρευση» της απεργίας στις 16/6 με πρόσχημα τις πανελλαδικές εξετάσεις έφερε στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες του εργατικού κινήματος: σύσσωμες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες «σεβάστηκαν τον αγώνα των παιδιών» και το ένα μετά το άλλο τα συνδικάτα ακύρωναν τις κινητοποιήσεις. Από την ΟΛΜΕ και τα σωματεία στα ΜΜΜ ως και τις περισπούδαστες δηλώσεις υποταγής μέσα στο κοινοβούλιο.
Δεν εθελοτυφλούμε, ούτε βρισκόμαστε σε μια φαντασιακή κάψουλα όπου όλα μπορούν να γίνουν με το πάτημα ενός κουμπιού. Δεν αντιστρέφεται μια πορεία δεκαετιών συμβιβασμού και πολιτικής προσαρμογής. Το πρόβλημα της μη ύπαρξης απεργιακών φρουρών και αδιάλλακτης πολιτικής υπεράσπισης ταξικών συμφερόντων δεν οφείλεται μόνο στις δυσκολίες που βάζει ο ταξικός εχθρός. Ακόμα και στο δημόσιο τομέα που υπάρχει εργασιακή προστασία οι ταξικές δυνάμεις αρνούνται τις μαχητικές δράσεις «κλεισίματος» πχ σχολείων ή δημοσίων οργανισμών σε απεργοσπάστες. Για να ξαναμπούν οι όροι ταξικού πολέμου και όχι ηττοπάθειας στο εργατικό κίνημα χρειάζεται το πρώτο βήμα: η συγκρότηση κομμουνιστικών θυλάκων στους εργασιακούς χώρους. Αυτό το μικρό βήμα θα αποτελέσει ένα άλμα στο όραμα του κομμουνισμού.
