Η λυσσαλέα επίθεση της ακροδεξιάς κυβέρνησης της ΝΔ, στις οργανώσεις και στις δομές του ταξικού κινήματος, με πρόσχημα την πάταξη της “ανομίας”, συνεχίζεται. Καθώς κλιμακώνεται η καταστολή και η αστυνομική αυθαιρεσία γίνεται ανεξέλεγκτη, τόσο μέσα από τις αναίτιες προσαγωγές και συλλήψεις αφισοκολλητών, διαδηλωτών, ακόμα και περαστικών, οι οποίοι πολλές φορές υποβάλλονται τους σε καψόνια αυτοεξευτελισμού ή σε άγριο ξυλοδαρμό και βασανιστήρια, όταν δεν είναι υπάκουοι. Αλλά και μέσα από τις εκκενώσεις καταλήψεων, που όσο πάνε και αυξάνονται, την προσπάθεια απαγόρευσης των απεργιών, βάζοντας κολλήματα, περί ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, παίρνοντας η μπάλα και τον φοιτητικό συνδικαλισμό και φυσικά η πολυπόθητη απαγόρευση των διαδηλώσεων -συγκεντρώσεων ή η διεξαγωγή τους στο πεζοδρόμιο που δεν έχει εφαρμοστεί αλλά είναι στις βλέψεις της κυβέρνησης, είναι μερικά από τα πολλά παραδείγματα της επίθεσης αυτής.
Οι κατασταλτικές επιχειρήσεις, ξεκίνησαν στα τέλη Αυγούστου, με πρώτο στόχο τις καταλήψεις στέγης προσφύγων και μεταναστών, θέλοντας η κυβέρνηση να σπάσει τον μαλακό ιστό γύρω από αυτές, συνέλαβε αλληλέγγυους και όσους ήθελαν να προσφέρουν σε αυτές. Δεν έλειψαν βέβαια οι συμμορίτικου τύπου επιθέσεις των ΜΑΤ σε πολιτικές καταλήψεις και σε πολιτιστικά δρώμενα που γινόντουσαν στην πλατεία Εξαρχείων και γύρω από αυτή.
Το όργιο της καταστολής, δεν άργησε να διαχυθεί και έξω από τα Εξάρχεια, με την κατάργηση του Ασύλου στην πράξη, έπειτα από την εισβολή της αντιτρομοκρατικής, κυριακάτικα στην ΑΣΟΕΕ, παραβιάζοντας τα στέκια των πολιτικών ομάδων, κατάσχοντας μερικά άδεια μπουκάλια, ως υποτιθέμενο οπλισμό και την ανακοίνωση της Συγκλήτου για εβδομαδιαίο λοκ άουτ της σχολής, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει την προγραμματισμένη Γενική Συνέλευση, πριν την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Απ’ όλο αυτό δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα τρομολαγνικά ΜΜΕ που έκαναν λόγο, μέχρι και για οπλοστάσιο του Συριακού στρατού εντός της ΑΣΟΕΕ.
Η δεύτερη πράξη, της τρομοκρατικής επίδειξης των δυνάμεων της καταστολής, έρχεται να κλείσει την επόμενη μέρα, με την επίθεση των ΜΑΤ, μέσα στο χώρο του Πανεπιστημίου, σε φοιτητές που συγκεντρώθηκαν για να σπάσουν το αντιδραστικό λοκ αουτ, υπερασπίζοντας το Άσυλο, όπου αφού τους εγκλώβισαν μέσα πέταξαν χημικά τόσο στον συγκεντρωμένο κόσμο εντός της ΑΣΟΕΕ όσο και στον κόσμο που έσπευσε άμεσα να συγκεντρωθεί απ’ έξω.
Το ενορχηστρωμένο, από τον Χρυσοχοΐδη, σχέδιο της Κυβέρνησης, είχε ως σκοπό την πολιτική απομόνωση του αντιεξουσιαστικού χώρου, ούτως ώστε να ετοιμάσει το πεδίο για την ολομέτωπη επίθεση στις καταλήψεις, που έχει εξαγγείλει μέσω του τελεσίγραφου του, αξιοποιώντας την χαρτογράφηση που είχε κάνει ο νεοναζί Κασιδιάρης και δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας με τα τάγματα εφόδου του.
Τα πρόσφατα γεγονότα είναι αυτά που ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, με αφετηρία την εκκένωση της κατάληψης Κούβελου στο Μαρούσι στις 17/12 και την επόμενη μέρα την ταυτόχρονη επίθεση σε 3 καταλήψεις στο Κουκάκι με αποκορύφωμα την βίαιη εισβολή των ΜΑΤ σε γειτονικό σπίτι, μιας εκ των τριών καταλήψεων, τον ξυλοδαρμό και την σύλληψη του πατέρα και των 2 γιών της οικογενείας, που αρνήθηκαν να εισβάλει η αστυνομία στο προσωπικό τους χώρο, παραβιάζοντας το οικιακό άσυλο.
Και στις 2 περιπτώσεις, η Κυβέρνηση της ακροδεξιάς, δυσκολεύεται να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, χάνοντας μεγάλο μέρος της κοινωνικής νομιμοποίησης της, παρά την επιστράτευση κάθε μέσου προπαγάνδας, τόσο με την περίπτωση της οικογένειας Ινδάρε, που κάθε άλλο παρά αναρχικοί είναι, όσο και από τις δηλώσεις του Προέδρου του Συλλόγου Εμπόρων Αμαρουσίου, ο οποίος πολύ χαρακτηριστικά ανέφερε πως τα επεισόδια στην κεντρική αγορά του Αμαρουσίου τα προκάλεσαν τα ΜΑΤ, ενώ οι συγκεντρωμένοι καμία τέτοια πρόθεση δεν είχαν κατά τη διάρκεια της πορείας αλληλεγγύης στην κατάληψη, όπως επίσης πως 10 χρόνια τώρα που λειτουργούσε η εν λόγω κατάληψη, ποτέ δεν είχε δημιουργηθεί το παραμικρό. Το ενδιαφέρον είναι πως και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για κοινωνικά στρώματα, που παραδοσιακά, αποτελούν δεξαμενή ψηφοφόρων της ΝΔ, πράγμα που αποδεικνύει τη δυσκολία του κρατικού μηχανισμού να πείσει ακόμα και το δικό του «κομμάτι».
Βέβαια η κινητοποίηση του κόσμου του αγώνα, σε όλες τις περιπτώσεις, είναι άμεση και αποφασιστική. Δεν πρέπει να δούμε τον αντικατασταλτικό αγώνα σαν κάτι το περιφερειακό και το ασήμαντο. Η μάχη δεν είναι ανάμεσα στις καταλήψεις και την κοινωνία, αλλά ανάμεσα στους κοινωνικούς αγώνες και το κράτος. Είτε στα Εξάρχεια, του ροκ, της αμφισβήτησης, της διαφορετικότητας, των συγκρούσεων, είτε έξω από αυτά, οι καταλήψεις λειτουργούν όχι μόνο ως χώροι πολιτικών διεργασιών, κόντρα στην κανονικότητα του φαύλου καπιταλισμού, αλλά και σαν χώροι πολιτιστικής και πολιτισμικής δραστηριότητας ένταντια στην εμπορευματοποίηση και την αλλοτρίωση.
Το κεφάλαιο μπορεί να αποδεχθεί διαφορετικές αξίες και συμπεριφορές, μόνο όταν μπορεί να τις αφομοιώσει και καθώς παραμένουν στο πλαίσιο της κυριαρχίας του. Όταν αυτές, όχι μόνο δεν υποτάσσονται, αλλά το αμφισβητούν με κάθε ευκαιρία με απώτερο σκοπό να το ανατρέψουν, τότε και αυτό θα δείξει όλη την βιαιότητα του.
Μπροστά στα ¨αναπτυξιακά¨ σχέδια κυβέρνησης και αστών, που θέλουν να κάνουν το κέντρο της Αθήνας άβατο των επενδυτών των real estate και των airbnb, μη βιώσιμο για τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας που κατοικούν σε αυτό, στεκόμαστε απέναντι τους με όπλο μας την αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη.
