Συντριπτική φάνηκε η νίκη των Συντηρητικών και προσωπικά του Μπόρις Τζόνσον στις κοινοβουλευτικές εκλογές του Δεκέμβρη. Ο Τζόνσον κατάφερε να περάσει την δική του γραμμή πείθοντας τόσο το κόμμα του – όλοι σχεδόν οι διαφωνούντες βουλευτές δεν επανεκλέγησαν – όσο και το εκλογικό σώμα ότι μπορεί να ολοκληρώσει το Μπρέξιτ ενώ ταυτόχρονα να ξεπεράσει την μεγαλύτερη κοινοβουλευτική και πολιτική κρίση της Βρετανίας αλλά την ίδια στιγμή θέτοντας ως πρωταρχικό στόχο την ήττα των Εργατικών και προσωπικά του Τζέρεμι Κόρμπιν επικεντρώνοντας σε έδρες που μπορούσε να πάρει από τους εργατικούς ειδικά στις αποβιομηχανισμένες περιοχές της Βόρειας και Κεντρικής Αγγλίας. Υποστηρίχθηκε τα μέγιστα από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, ακόμα και το BBC, που δεν δίστασαν να εκστρατεύσουν σχεδόν σύσσωμα ενάντια στον Κόρμπιν και το πρόγραμμα του για αυξημένες κοινωνικές δαπάνες, κατάργηση των ιδιωτικών σχολείων, ακόμα κατηγορώντας τον για αντισημιτισμό λόγω της μακροχρόνιας υποστήριξης που δίνει στους παλαιστίνιους. Την ίδια στιγμή η αμφιταλάντευση των εργατικών «Μέσα» ή «Έξω» από την Ε.Ε. δεν βοήθησε στο τελικό αποτέλεσμα, καθώς η δεξιά πτέρυγα των Εργατικών με κέντρο τον Μπλερ, σχεδόν μποϋκόταρε την προεκλογική καμπάνια.
Η κατανομή των ψήφων έχει μια ειδική σημασία για το μέλλον. Οι παλιές βιομηχανικές περιοχές της Αγγλίας προτίμησαν το σλόγκαν του Τζόνσον «να πάρουμε πίσω τον έλεγχο» βλέποντας την ευρωπαϊκή προοπτική ως απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Ο παλιός καλός μας ακροδεξιός Φάρατζ, ο πρωτεργάτης του δημοψηφίσματος του 2016, δεν χρειάστηκε να παλέψει πολύ καθώς όλη η ακροδεξιά ατζέντα του έχει πλήρως υιοθετηθεί από τους Συντηρητικούς και για αυτό αποσύρθηκε από τις περισσότερες έδρες στηρίζοντας τους συντηρητικούς ενάντια στους Εργατικούς. Από την άλλη το Λονδίνο και οι μεγάλες πόλεις – γενικά πιο πολυεθνικές και νεανικές περιοχές – ψήφισαν κατά πλειοψηφία Εργατικούς με το ένα χέρι στο αίτημα για παραμονή στην Ε.Ε. ενώ ενδιαφέρον έχει η μεγάλη πλειοψηφία που πήρε το Σκωτικό Εθνικό Κόμμα που ξαναφέρνει ακόμα πιο επιτακτικά το αίτημα για ανεnξαρτησία, αλλά και η πλειοψηφία που πήραν τα κόμματα υπέρ της ένωσης στην Βόρεια Ιρλανδία ενάντια στους βασιλόφρονες δεξιούς.
Ο Κόρμπιν, κομμάτι της παλαιάς αριστερής γραφειοκρατίας των Εργατικών, πάντα το κόκκινο πανί για την δεξιά πτέρυγα του κόμματος, δεν κατάφερε να έχει μία ενιαία στάση μέσα ή έξω από την Ε.Ε. και προσπάθησε να προβάλλει ένα αριστερό πρόγραμμα, με κοινωνικές δαπάνες, προστασία της εργασίας, δωρεάν παιδεία και υγεία, εθνικοποιήσεις, το πλέον αριστερό πρόγραμμα του κόμματος από την δεκαετία του 1960. Δεν τα κατάφερε και σε αυτό έπαιξε ρόλο και η αντιπολίτευση που αντιμετώπισε και με το τελικό αποτέλεσμα την πολύ μεγάλη απώλεια εδρών (ας είναι καλά το εκλογικό σύστημα της Βρετανίας) οδηγείται σύντομα στην απόσυρση.
Αυτό που συγκρούστηκε στις εκλογές, και περισσότερο από όλους ο Τζόνσον φρόντισε να τονίσει μαζί με την ακροδεξιά παρέα του Φάρατζ, δεν ήταν η επιλογή του «Μέσα ή Έξω από την Ε.Ε». Ήταν η σύγκρουση της βρετανικής δεξιάς πλήρως συσπειρωμένης γύρω από τον Τζόνσον, ακόμα και οι διαφορές που είχε το μεγάλο κεφάλαιο, που γενικά επιθυμεί την παραμονή, οπισθοχώρησαν χάριν της μάχης ενάντια στον ταξικό αντίπαλο. Από την μία πλευρά ένα πρόγραμμα ακροδεξιάς ανασυγκρότησης και αναδιανομής με βάση την φυλή και την καταγωγή με ιμπεριαλιστικούς βλέψεις και από την άλλη ένα πρόγραμμα της κοινοβουλευτικής ρεφορμιστικής αριστεράς που αναζητούσε έναν ενδιάμεσο τόπο ώστε να συμβιβάζεται ο στόχος των αστών με παράλληλη ανακούφιση της εργατικής τάξης και ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους.
Το Μπρέξιτ από την αρχή ήταν το ερώτημα της αστικής τάξης, οι δικές της ανησυχίες αν μπορεί η συμμετοχή της Βρετανίας στην Ε.Ε. να συνεχίζει να εξασφαλίζει την κερδοφορία και την κυριαρχία του βρετανικού κεφαλαίου. Την πιο γλαφυρή περιγραφή την έχει δώσει ο Βρετανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς «Είναι μια υπόθεση που αφορά δύο παρατάξεις της δεξιάς. Από τη μια πλευρά, ο επιχειρηματικός κόσμος, ο οποίος θέλει να παραμείνει στην Ευρώπη για να προστατεύσει τις αγορές του, από την άλλη, η ακροδεξιά, που πιστεύει ότι θα είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί ακόμη πιο εύκολα τους ανθρώπους µε το να βρίσκεται εκτός της κοινής αγοράς».
Η απάντηση από ταξική σκοπιά με κέντρο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης είναι η πλήρης ρήξη με κάθε μερίδα της αστικής τάξης και των δικών της επιδιώξεων, και μόνον οι νικηφόροι αγώνες ενάντια στο κεφάλαιο με κέντρο την διεθνιστική αλληλεγγύη είναι η μόνη πολιτική που έρχεται σε κόντρα με κάθε είδους «ανεξάρτητης» ή «ευρωπαϊκής» Βρετανίας σε στενή συνεργασία με τα αμερικάνικα ή ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κέντρα.
Η συνέχεια για τον Τζόνσον δεν είναι περίπατος όπως μπορεί να βαυκαλίζονται οι «εξοδούχοι». Τμήματα του κεφαλαίου θα πρέπει να συνταιριάξουν, γραφειοκρατικές συνθήκες θα πρέπει να στηθούν, και όλα αυτά σε ένα διεθνές περιβάλλον γεμάτο νέους κινδύνους και προκλήσεις. Το κεφάλαιο της επόμενης ημέρας για τον Βρετανικό καπιταλισμό μόλις ανοίγει. Αυτή που σίγουρα θα πληρώσει τον λογαριασμό των οποιονδήποτε συμφωνιών είναι η εργατική τάξη.
