Μετά την απεργία της ΓΣΕΕ 17/4 τι;
Του Κ.Μ.
Η γενική απεργία που προκήρυξε η ΓΣΕΕ για 17 Απρίλη πραγματοποιείται ενάμιση μήνα μετά την αντίστοιχη πανελλαδική που είχαν καλέσει ΑΔΕΔΥ και Εργατικά Κέντρα σε όλη τη χώρα, ανήμερα ενός χρόνου από το κυβερνητικό έγκλημα στα Τέμπη, με συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων απεργών.
Η δυσκίνητη γραφειοκρατική ηγεσία της ΓΣΕΕ, όπως και πέρσι που αντί για τις 8/3 μετέφερε 16/3 την απεργία, αρνήθηκε να δώσει χώρο στον εργαζόμενο κόσμο να απεργήσει με χυδαία αιτιολογία να «μην πολιτικοποιηθεί η δολοφονία των 57 και περάσει αντικυβερνητικό μήνυμα». Η ΓΣΕΕ διατηρεί μια σκληρή στάση μη οργάνωσης μαχών και σιγοντάρει την ΝΔ. Όμως, και το ΔΣ της ΑΔΕΔΥ βρίσκει ευκαιρία να διαφωνήσει με την ΓΣΕΕ για τις 17/4 και μεταφέρει την απεργία του δημόσιου τομέα στις 21/5.
Αυτά τα γραφειοκρατικά κωλύματα, που στοχεύουν στην αποκλιμάκωση της εργατικής πάλης και στην εκτόνωση της λαϊκής αγανάκτησης προς την κυβέρνηση, δεν έχουν εμποδίσει την πραγματοποίηση καθημερινών διαδηλώσεων και κλαδικών απεργιών ή στάσεων εργασίας σε πληθώρα εργασιακών χώρων (νοσοκομεία – σχολεία – πανεπιστήμια – τηλεφωνικά κέντρα – αυτοδιοίκηση – συνταξιούχοι) και πολιτικών εξελίξεων (παλαιστινιακό – αντιπολεμικό – γυναικοκτονίες – προσφυγικό – κρατικά εγκλήματα). Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου βράζει, ασφυκτιώντας από την κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική, αναζητά λύσεις και χρησιμοποιεί κάθε ευκαιρία που του προσφέρουν τα σωματεία και οι οργανώσεις.
Η επίθεση της κυβέρνησης στα λαϊκά εισοδήματα, τα εργασιακά δικαιώματα και την ασφαλιστική ικανότητα πάει χέρι χέρι με την καταστολή της ταξικής πάλης. Η μηδαμινή αύξηση της εθνικής σύνταξης και του κατώτατου μισθού αποτελεί μια χυδαία κοροϊδία απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Η αγοραστική δύναμη των συνταξιούχων και των μισθωτών της κατώτερης κλίμακας είχε ήδη μειωθεί έως και 30-40% συνεχόμενα τα τελευταία δύο χρόνια, λόγω του πληθωρισμού και της ακρίβειας σε βασικά αγαθά, ενέργεια και ενοίκια. Σήμερα, σχεδόν το ¼ του πληθυσμού της χώρας βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό.
Η ΝΔ, ταυτόχρονα, ξεδιπλώνει την αντικομμουνιστική της ατζέντα επιχειρώντας να αφοπλίσει το οργανωμένο εργατικό κίνημα από το δικαίωμα στην απεργία και τη διαμαρτυρία. Με συνοπτικές διαδικασίες βγάζει ως παράνομες ή καταχρηστικές απεργίες σε κομβικούς τομείς της οικονομίας και του εμπορίου, όπως στα λιμάνια και στα ΜΜΜ. Ο νέος Ποινικός Κώδικας ήρθε να συμπληρώσει τον αντισυνδικαλιστικό χαρακτήρα των αντεργατικών νόμων Χατζηδάκη και Γεωργιάδη. Έφερε μια άκρως στοχευμένη τροποποίηση ενάντια σε συγκεκριμένες μορφές συνδικαλιστικής διαμαρτυρίας που ποινικοποιούνται ως “διατάραξη λειτουργίας” νοσοκομείων και σχολείων. Μάλιστα έχει αρχίσει να δοκιμάζεται με ΕΔΕ στον αγώνα των καθηγητών για αποχή από την αξιολόγηση. Στο στόχαστρο της φρονηματικής καταστολής έχουν μπει και οι δεκάδες διωκόμενοι φοιτητές του πρόσφατου αγώνα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης άρχισε να μιλάει και να δίνει το ελεύθερο στους φιλοκυβερνητικούς πρυτάνεις για διαγραφές των “καταληψιών”. Έχει ανοίξει ένας μακρύς κατάλογος πολιτικών και συνδικαλιστικών διώξεων, όχι μόνο για να “μαζευτεί” κάθε πρωτοπόρα δράση, αλλά και για να περισταλούν τα ήδη βασικά κεκτημένα.
Η απεργία στις 17 Απρίλη δεν είναι μια συμβολική διαμαρτυρία πριν “τις αργίες του Πάσχα” και αναμονή ως τη μάχη των ευρωεκλογών. Η καθημερινότητα παραμένει μια σκληρή εργασιακή μάχη για επιβίωση. Τι να κάνουμε; Να οργανώσουμε την αγωνιστική καθημερινότητα εκμεταλλευόμενοι τις απεργιακές ημερομηνίες σταθμούς 17/4 – Πρωτομαγιά – 21/5. Πώς; Αναδεικνύοντας τις υπαρκτές πρωτοπορίες και τους αγώνες υπεράσπισης του δικαιώματος στη διαδήλωση, στην απεργία, στην απεργιακή φρουρά και στην κατάληψη. Από τους καταληψίες φοιτητές και τους διωκόμενους εκπαιδευτικούς ως τον σύλλογο εργαζομένων του ΕΚΠΑ και τον απολυμένο συνδικαλιστή, δεν μπορεί η αντικαπιταλιστική αριστερά να “μείνει” στα ψηφίσματα συμπαράστασης, αλλά θέλουμε να συγκροτήσει έναν βηματισμό αντεπίθεσης. Καμία Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, καμία απόλυση εργαζομένου δεν θα μπορεί να διεκδικηθεί ενόσω οι ίδιοι οι συνδικαλιστές και οι αγωνιστές δεν παλέψουμε να αντιστρέψουμε τις διώξεις και την τρομοκρατία της κυβέρνησης.
Οφείλουμε και μπορούμε να μην υποχωρήσουμε και να μην ακολουθήσουμε την αδιέξοδη στρατηγική της ρεφορμιστική αριστεράς που συνεχώς προσαρμόζεται στους θεσμούς και τους νόμους της κυβέρνησης. Τη στιγμή που η κυβέρνηση θεωρεί έκνομες τις καταλήψεις και τις απεργιακές φρουρές, τα σωματεία που δεν ανήκουν στο ΓΕΜΗΣΟΕ και τις απεργίες που δεν προκηρύσσονται έγκαιρα και με προσωπικό ασφαλείας, εμείς πρέπει να διαμορφώσουμε τους όρους για να σπάσουμε τις εισαγγελικές απαγορεύσεις και την ποινικοποίηση των αποφάσεων των σωματείων.
Από εδώ και εμπρός, ο δρόμος για να μιλήσουμε για μια αντικαπιταλιστική αριστερά της νίκης και της ανατροπής είναι η πραγματοποίηση των απεργιών που η κυβέρνηση θα βγάζει παράνομες, η υλοποίηση απεργιακών φρουρών παρά τη νομοθεσία Χατζηδάκη-Γεωργιάδη. Κι αυτό θα είναι εφικτό, όχι ως μαξιμαλιστική διακήρυξη ή ηρωϊκός ακτιβισμός, αλλά μόνο ως οργάνωση και συμπόρευση των ταξικών δυνάμεων που βλέπουν τον εαυτό τους ως εκφραστή της συγκρουσιακής αριστεράς σήμερα. Μπορούμε να σαμποτάρουμε τη βάρβαρη καθημερινότητα που θεσμοθετεί η κυβέρνηση των πλουσίων!
