Υπάρχει μια τάση υποτίμησης του θέματος της «υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού» στους κόλπους της αριστεράς και της αναρχίας. Πέρα από ακραίες δηλώσεις υποστήριξης των κυβερνητικών μέτρων, κυριαρχούν καλοπροαίρετα (ή μη) επιχειρήματα για «άλλα πολιτικά κέντρα μάχης με την κυβέρνηση». Πράγματι! Η ΝΔ, βαδίζοντας στον τρίτο χρόνο διακυβέρνησης, δεν μας αφήνει στιγμή να πλήξουμε! Νέες στρατιωτικές συμφωνίες με ΗΠΑ – Γαλλία, νόμος αξιολόγησης εργαζομένων, ακρίβεια στα βασικά είδη και ενέργεια, φασιστικά χτυπήματα σε Νέο Ηράκλειο – Παλιά Κοκκινιά – Σταυρούπολη, εργατικά «ατυχήματα» δηλαδή ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ντελιβεράδων και COSCO και γάζωμα «υπόπτων» από τους σερίφηδες της ΕΛΑΣ δημιουργούν μια εντυπωσιακή ατζέντα που μόνο η απλή παράθεση της θα αρκούσε για ένα μαζικό, αντικυβερνητικό πολιτικό κίνημα.
Οπότε; Γιατί «διυλίζουμε τον κώνωπα» και φαίνεται να καταπίνουμε ολόκληρη την κυβερνητική καμήλα;
1. Να το πούμε άλλη μια φορά: δεν ασχολούμαστε με το «εμβόλιο» αλλά με τα καταναγκαστικά πλαίσια που διαμορφώνει η κυβερνητική πολιτική με αφορμή των COVID-19. Εδώ και δεκαοχτώ μήνες, διαμορφώνεται ένα πλαίσιο «λοκντάουν» όπου οι πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες «ανοιγοκλείνουν» ανάλογα με τις διαθέσεις της ακροδεξιάς. Μαζικοί εμβολιασμοί (πχ στρατός – σχολεία), υγειονομικές προϋποθέσεις (πχ γυμναστήρια, εστίαση, πορνεία κλπ) υπήρχαν και υπάρχουν στην καπιταλιστική κανονικότητα. Όμως ειδικά τα μέτρα για τον COVID-19 δεν εφαρμόζονται στον σκληρό πυρήνα του κράτους (στρατός – αστυνομία – εκκλησία) γιατί πολύ απλά έχουν πειθαρχικό και όχι υγειονομικό σκοπό.
2. Η υποταγή στα «υγειονομικά μέτρα» της κυβέρνησης ευνουχίζει το πολιτικό κίνημα και το καθιστά ανίκανο να παλέψει και για τα «υπόλοιπα». Το ταξικό κίνημα το περασμένο διάστημα έδωσε δύο ειδών μάχες: Από τη μία ήταν οι διαδηλώσεις για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής και της υποστήριξης του Κουφοντίνα καθώς και η υπεράσπιση των δύο μεγάλων ιστορικών διαδηλώσεων, της Πρωτομαγιάς και του Πολυτεχνείου, που δήλωσε την ταυτοτική του θέση. Από την άλλη, οι διαδηλώσεις γύρω από την Νέα Σμύρνη συνέτριψαν την πολιτική του λοκ ντάουν δίνοντας ένα ισχυρό κτύπημα στη κυβέρνηση και έδειξαν τις πολιτικές προτεραιότητες της περιόδου. Όποιος νομίζει πως πχ οι φοιτητές θα στήνονται σε μια ουρά και θα ελέγχονται από «υγειονομική αστυνομία» ώστε να συμμετέχουν σε «αγωνιστικές συνελεύσεις και καταλήψεις ενάντια στην κυβέρνηση» μάλλον κοροϊδεύει τον εαυτό του.
3. Τα κατασταλτικά μέτρα για τον COVID-19 φέρνουν μια συγκλονιστική ανατροπή του ταξικού συσχετισμού που χτίστηκε μετά τη Μεταπολίτευση. Για πρώτη φορά καθιερώνεται η απόλυση χωρίς αποζημίωση ακόμα και για το σκληρό δημόσιο τομέα, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας – συνάθροισης, ο περιορισμός πρόσβασης στους πανεπιστημιακούς χώρους, η καθιέρωση του ευρύτατου ελέγχου ταυτότητας – πιστοποιητικών ως «συνηθισμένη, καθημερινή δραστηριότητα». Είναι διαφορετικού επιπέδου καταναγκασμός η έκδοση ΑΔΤ, από την καθημερινή επίδειξη της ακόμα και για τις πιο απλές λειτουργίες (καφέ, σινεμά κλπ).
4. Πρέπει να καταργηθεί το green pass όχι για το εμβόλιο, αλλά και για τα rapid test και πιστοποιητικά νόσησης. Δεν παλεύουμε ενάντια στον εμβολιασμό αλλά στην εργαλειοποίησή του ως άλλοθι ελέγχου, αποκλεισμού και καταστολής.
5. Οι μη εμβολιασμένοι δεν αποτελούν ομάδα με οποιαδήποτε ενιαία κοινωνικά ή πολιτικά χαρακτηριστικά. Πολύ περισσότερο δεν αποτελούν «πρωτοπορία» ή «υποκείμενο». Όπως και στις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και στα “sms” υπήρχε και υπάρχει διευρυμένη άρνηση και δυσπιστία. Έπρεπε να υπάρξει η έκρηξη της «Νέας Σμύρνης» για να εμφανιστεί αυτό τα μαζικό κοινωνικό σώμα. Η άρνηση των μαζικών οργανώσεων της αριστεράς να διαμεσολαβήσουν τα αιτήματα ενάντια στα λοκντάουν – εξοδόχαρτα «έκρυβε» αυτή την αγανάκτηση μέχρι τη Νέα Σμύρνη. Με τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς υπάρχει, πλέον, ένα μαζικό κοινωνικό σώμα που αμφισβητεί τα καταναγκαστικά μέτρα και είναι «μετρήσιμο». Συμπεριλαμβάνει όχι μόνο τους μη εμβολιασμένους αλλά χιλιάδες που το έκαναν είτε για να μη χάσουν τη δουλειά τους, είτε για να μη γίνει η ζωή τους δύσκολη είτε για να πάρουν τα 150€. Η «υποχρεωτικότητα» ανέδειξε ένα μεγάλο κομμάτι απονομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής και δεν το χαρίζουμε!
Η μάχη ενάντια στα κατασταλτικά μέτρα για τον Κορονοϊό, δεν υποβαθμίζει την αντικυβερνητική μάχη. Αντίθετα δοκιμάζει να σπάσει το σημείο «εθνικής ενότητας» στην υποτιθέμενη μάχη με τον «κοινό – αόρατο εχθρό». Όσο θα κρέμεται η κορονοϋστερία ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια του ταξικού κινήματος, τόσο θα αναπαράγεται η απονεύρωση και μαλθακότητα των αγώνων μας.
