Η 19 Μάρτη είναι μια μέρα που μας θυμίζει ότι η εργατική τάξη είναι μια παγκόσμια τάξη με κοινά συμφέροντα ενάντια σε μία άλλη, την πλουτοκρατία, με τα δικά της ταξικά συμφέροντα. Είναι η μέρα που πρέπει να θυμηθούμε τους αιώνες ρατσισμού που δηλητηρίασαν τους εργαζομένους και τους χώρισαν μεταξύ τους για να υποταχθούν καλύτερα στα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς.
Από τον πρώτο διαχωρισμό στα εγγλέζικα εργοστάσια μεταξύ ειδικευμένου και ανειδίκευτου εργάτη που δούλευαν πάνω στην ίδια μηχανή, στην υποτίμηση της γυναικείας εργασίας όταν αυτή μπήκε μαζικά στην παραγωγή στον Α’ Ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο κυνηγητό του μαύρου ή του κίτρινου Κινέζου, η αστική ιδεολογία πάντα έβρισκε τρόπο να διαχωρίζει τον εργάτη από τον εργάτη, από το φύλο ή το χρώμα, ή ακόμα και την γλώσσα. Πόσοι άραγε συμπατριώτες μας δεν έπεσαν θύματα της ρατσιστικής βαρβαρότητας ως μετανάστες στις ΗΠΑ, στον Καναδά ή στην Αυστραλία, για να θυμηθούμε και μόνο τα μεγάλα παραδείγματα. Οι τελευταίες δεκαετίες έχουν μετατρέψει τον μουσουλμάνο σε αεροπειρατή και τρομοκράτη ζωσμένο με εκρηκτικά και η μαντήλα έγινε ο μεγάλος κίνδυνος για τον λεγόμενο δυτικό τρόπο ζωής και απαγορεύτηκε σε διάφορες χώρες και περιστάσεις, δίπλα από τις περισσότερο ή λιγότερο διοικητικές και αστυνομικές παρενοχλήσεις.
Ξάφνου ο μετανάστης και ο πρόσφυγας, αυτή η πικρή κατηγορία εκατομμυρίων συνανθρώπων από χώρες που είτε ξεζουμίζονται από την ασύλληπτη εκμετάλλευση των δυτικών εταιρειών, είτε είναι χώρες που οι δυτικοί ιμπεριαλιστές βομβαρδίζουν, έχουν γίνει ο νέος κίνδυνος. Νέες αστυνομικές επιχειρήσεις, νέες Φρόντεξ, έχουν στηθεί στα σύνορα, ενώ κάθε χώρα της Ε.Ε. έχει την ανάγκη να στήσει ένα φρούριο-τοίχος στα σύνορα, γεμάτο συρματοπλέγματα και φρουρούς. Η μικρή μας Ελλάδα, πριν δύο χρόνια ξεκίνησε έναν σχεδόν ανοικτό πόλεμο, με την λεγόμενη ‘μάχη του Έβρου’, όπου σήμερα πάει και καμαρώνει τακτικά η πολιτική ηγεσία με πρώτη από όλους την Σακελλαροπούλου, ενώ ο Μηταράκης δεν σταματά να εγκαινιάζει σιδηρόφρακτα τριπλοφρουρημένα στρατόπεδα κλειστού τύπου στα νησιά. Η νέα τακτική του ελληνικού κράτος λέγεται βίαιες επαναπροωθήσεις. Ειδικά το λιμενικό έχει διαπρέψει σε αυτή την δολοφονική πρακτική, στέλνοντας στον πάτο όχι λίγους πρόσφυγες. Είναι ανοικτά μια πολιτική δολοφονικής αποτροπής, ένα μήνυμα, «πρόσφυγες μην έρθετε, θα σας πνίξουμε, θα σας φυλακίσουμε αναίτια και χωρίς μέλλον», που το ελληνικό κράτος και η κυβέρνηση της ΝΔ διαλαλεί με αυτό τον δολοφονικό τρόπο. Άλλωστε λίγα χρόνια πριν, ο ίδιος ο Άδωνις είχε δηλώσει δημόσια σε συνέντευξη το 2013 «Πρέπει να κάνουμε τη ζωή δύσκολη στους μετανάστες». Τον διακαή πόθο τους τον έκαναν καθημερινή πολιτική.
Ποτέ όμως ο αστισμός δεν σταματά να εφευρίσκει νέους διαχωρισμούς μεγαλύτερους ή μικρότερους. Ο κορονοϊός ήταν ένα νέο εργαλείο, που έσκασε ακριβώς την στιγμή που τα προηγούμενα χρόνια της ισχνής αλλά μίας υπαρκτής ανάκαμψης, τέλειωναν. Το κλείσιμο – λοκ ντάουν – της οικονομίας για να προλάβουν την κατάρρευση, σε συνδυασμό με μία πολιτική κοινωνικού διαχωρισμού, ο εμβολιασμένος και ο μη εμβολιασμένος, ο άρρωστος και ο υγιής, ο πειθαρχημένος και ο μη πειθαρχημένος που κυκλοφορεί στην πλατεία, ήταν η έκφραση ενός νέου τύπου ρατσισμού. Οι εργατικές τάξεις έπρεπε να πειθαρχήσουν δια του φόβου της ζωής τους, να βρουν αντίπαλο στην κατάσταση τους τον διπλανό εργάτη που οι νέες φόρμουλες συμπεριφοράς του αστισμού έριχναν στη κατηγόρια του σχεδόν μισερού.
Χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι κυνηγήθηκαν και διώχθηκαν από την νέα τρομοϋστερία ώστε αντί να κυνηγάμε αφεντικά και αστούς να λοξοκοιτάμε τον διπλανό μας. Χιλιάδες εργαζόμενοι με αφορμή την κορονοϋστερία έχασαν την δουλειά τους και πετάχτηκαν στο περιθώριο.
Ένας πόλεμος είναι η ευκαιρία μιας νέας χυδαίας θανατηφόρας πηγής ρατσισμού. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδωσε το έναυσμα στις δυτικές – ακόμα – δημοκρατίες να ανοίξουν έναν νέο κύκλο επιθέσεων σε οτιδήποτε έχει ρωσική σφραγίδα. Στον Ντοστογιέφσκι, στον μαέστρο, στους αθλητές της Παραολυμπιάδας, στις ρωσικές γάτες ακόμα, βρήκαν τον εχθρό για να δικαιολογήσουν νέους εξοπλισμούς, νέες επεμβάσεις, νέες ασφυκτικές περικοπές και αστυνομική καταστολή στο εσωτερικό. Η δική μας Μενδώνη, πρωτοπόρα στην εξόντωση κάθε δημόσιου πολιτιστικού αγαθού, απαγόρεψε τον Τσαϊκόφσκι και τα Μπολσόι.Απέναντι στην κρατική προπαγάνδα, κάθε εργάτης και κάθε νέος πρέπει να σταθεί όχι απλά αλληλέγγυος, αλλά μαχητής δίπλα τους γιατί η υπεράσπιση του πλέον αδυνάτου, είναι υπεράσπιση της εργατικής τάξης, είναι πάλη ενάντια στον ταξικό εχθρό, την πλουτοκρατία.
Απέναντι σε κάθε διαχωρισμό σε κάθε ρατσισμό, όπως προκύπτουν κάθε φορά από τις ανάγκες της ταξικής πάλης, πρέπει να ανοίγουμε ενιαίο μέτωπο, όλων των καταπιεσμένων, χωρίς άλλους διαχωρισμούς, χωρίς κανέναν δισταγμό, και να απλώσουμε το χέρι μας στον διπλανό και στην διπλανή σε μία γροθιά, εργατικής ενότητας και αντικαπιταλιστικής δύναμης.
Η 19 Μάρτη είναι η μέρα που οι καταπιεσμένοι συναντώνται ξεπερνώντας κάθε διαχωρισμό και κάθε ρατσισμό που τα αφεντικά θέλουν να επιβάλλουν για να μας διαχωρίσουν, για να μας κάνουν πιο πειθήνιους στην δουλειά και το μεροκάματο, πιο ήσυχους στην καταστολή πιο εύκολη λεία για τα κανόνια. Η ενότητα των καταπιεσμένων είναι πέρα από κάθε σύμβαση, απαραίτητη για να συντρίβουμε τα σχέδια των αστών. Εμπρός λοιπόν όλοι μαζί.
