Η συζήτηση έχει ανοίξει στο εργατικό κίνημα και θα γιγαντώνεται όσο θα περνάει ο καιρός. Ανάλογα με τα γεγονότα πότε θα ισχυροποιείται η μία και πότε η άλλη. Από τη μία θα έχουμε την κατάργηση του ασύλου και τους μετανάστες που δεν «χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια» και από την άλλη την διακριτική απουσία ΜΑΤ από τις διαδηλώσεις στην Αθήνα και τη μη αναγραφή θρησκεύματος στα απολυτήρια. Με μια πρώτη ματιά μπορούμε να συμφωνήσουμε πως τα πρώτα δείγματα δεν δείχνουν μια κυβέρνηση τύπου Τραμπ – Μπολσονάρο – Ορμπάν, αλλά στην πολιτική δεν κάνουμε διαπιστωτικές πράξεις αλλά μελετούμε τους ταξικούς συσχετισμούς και «διαβάζουμε» τις αγωνίες των αντιπάλων.
Η παγκόσμια πολιτική σκηνή βρίσκεται κάτω από πολύ ισχυρούς κλυδωνισμούς που προκαλούν τεράστιες αντιφάσεις και αντιθέσεις. Η παγκόσμια οικονομία δεν μπορεί να ξεφύγει από τα αποτελέσματα της κρίσης του 2009. Η προσωρινή σταθεροποίηση που επιτεύχθηκε κόστισε δις δολάρια και δεν έφερε την προσδοκώμενη ανάπτυξη. Είτε με τη στρατηγική της μερικής εκκαθάρισης όπου οι ΗΠΑ θυσίασαν τη Lehman Bros και τη General Motors είτε με τη στρατηγική διάσωσης όπως έγινε στις PIGS της ΕΕ, το πρόβλημα μεταφέρθηκε ακόμα πιο βαθειά. Η Γερμανία και οι ΗΠΑ βρίσκονται μπροστά σε νέο κύκλο ύφεσης και αυτό επηρεάζει όλο τον πλανήτη. Όχι φυσικά τα φαιδρά παπαγαλάκια της ΝΔ που προσπαθούν να πείσουν πως αυτό ο κύκλος όχι μόνο δε θα επηρεάσει την Ελλάδα αλλά θα αποτελέσει ευκαιρία ανάπτυξης! Η κατάρρευση της Thomas Cook ήρθε να υπενθυμίσει πόσο εύθραυστο είναι το τρίτο success story που αναπαράγει ο ελληνικός αστισμός τα τελευταία 5 χρόνια.
Τα τελευταία χρόνια η ακροδεξιά σε ολόκληρο τον πλανήτη έχει αυξήσει κατακόρυφα το ειδικό της βάρος. Δεν αποτελεί μόνο μια μειοψηφία ρατσιστικής θεματικής πίεσης στον αστισμό ή μια ουκρανική εξαίρεση. Η κρίση του 2009 επανέφερε τον πολιτικό τρόμο στο αστικό στρατόπεδο. Η απονομιμοποίηση του «παλιού» τρόπου διακυβέρνησης γέννησε πολλαπλές αμφισβητήσεις. Περιφερειακά αστικά καθεστώτα άρχισαν να αμφισβητούν την ιμπεριαλιστική ιεραρχία και αναζητούν αναδιάρθρωση του ρόλου τους στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Αλλά και από τα «αριστερά» άρχισαν να προκύπτουν εφαρμόσιμα πολιτικά σχέδια. Η Κούβα δέθηκε με το «Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» στη Βενεζουέλα και σχεδόν όλη η Λατινική Αμερική βρέθηκε να κυβερνάται από αριστερά κόμματα. Μάλιστα για πρώτη φορά μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η αριστερά βρίσκεται στην κυβέρνηση σε μία χώρα του καπιταλιστικού «κέντρου» και αυτή η «μόδα» να κινδύνεψε να μεταφερθεί στην Ισπανία με τους Podemos.
Η παγκόσμια ακροδεξιά έρχεται να απαντήσει σε αυτό το φόβο του αστισμού. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξαναπιαστεί αδιάβαστος στο νέο κύκλο ύφεσης. Δεν μπορεί να αντέξει άλλο ένα κύκλο αποσταθεροποίησης όπου κυβερνήσεις του να εκδιώκονται «με ελικόπτερα» ή να γιαουρτώνονται από τις «πλατείες». Ο αστισμός δεν μπορεί να χτίζει το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης ΜΕΤΑ από εξεγερσιακές διαδικασίες. Ο Τραμπ, ο Μπολσονάρο, ο Ορμπάν, ο Σαλβίνι, η Λεπέν, οι υπερασπιστές του Brexit και τα αντίστοιχα επιτελεία έρχονται να προμοτάρουν μια ακροδεξιά, αντικομμουνιστική, ρεβανσιστική πολιτική ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ. Χτυπάνε το καμπανάκι του κινδύνου στον αστισμό θεωρώντας πως πρωταρχικό καθήκον του είναι να εξουδετερώσει τους αντιπάλους του ΠΡΙΝ το ξέσπασμα της επόμενης ύφεσης. Είτε οι «εθνικοί» εχθροί είτε οι «ταξικοί» εχθροί πρέπει να έχουν ηττηθεί πριν την μάχη ώστε η αντιμετώπιση της επερχόμενης οικονομικής καταστροφής να γίνει χωρίς πολιτικούς τριγμούς.
Αυτή την περίοδο φαίνεται να κυριαρχεί η στρατηγική της «δημοκρατικής» δεξιάς. Από την Αγγλία ως τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες φαίνεται να επικρατεί η «αισιοδοξία» πως μπορεί να αντιμετωπιστεί η στασιμότητα χωρίς ακραίες ακροβασίες. Η υποχώρηση της δημοτικότητας ΣΥΡΙΖΑ – Podemos, οι απανωτές νίκες σε Βραζιλία – Ισημερινό αλλά και η περιθωριοποίηση διεθνών αμφισβητήσεων (Ρωσία, Τουρκία κλπ) ενισχύουν τη στρατηγική της «λελογισμένης» διαχείρισης. Η σχεδόν ταυτόχρονη αποχώρηση της ακροδεξιάς από τις κυβερνήσεις συνεργασίας σε Ιταλία – Αυστρία μπορεί να ενισχύουν αυτήν την πεποίθηση αλλά αυτή είναι μονόπλευρη οπτική. Η αποχώρηση της ακροδεξιάς μπορεί να αποδειχτεί σημαντικός ελιγμός αφού δεν θα φορτωθούν τα αποτελέσματα της φθοράς μιας συμβιβαστικής διαχείρισης.
Στην Ελλάδα η ΝΔ κατάφερε μετά από 10 χρόνια να συγκροτήσει ξανά ένα ισχυρό αστικό πολιτικό πόλο. Η οικονομική κρίση είχε διαλύσει το ιστορικό δίπολο ΠΑΣΟΚ – ΝΔ που διαχειρίστηκε την ευρωπαϊκή πορεία του ελληνικού καπιταλισμού το 1975 – 2009. Όμως αυτή η συγκρότηση δεν έλυσε τα προβλήματα στρατηγικής του. Μπορεί πράγματι ο αστισμός να μην ταλαντεύεται με το «μέσα ή έξω από την ΕΕ» όπως την περίοδο 2009 – 2012, όμως έχει αντίστοιχα διλήμματα όπως του παγκόσμιου καπιταλισμού. Δέκα χρόνια μετά την κρίση και ο αστισμός δεν έχει τα επίπεδα σταθερότητας και νομιμοποίησης όπως πριν το 2009. Η αφαίμαξη της εργατική τάξης και των χαμηλότερων μικροαστικών στρωμάτων δεν έχουν φέρει μια καινούρια ανάπτυξη, ένα νέο στρώμα «λίπους» ικανό να απορροφήσει ένα νέο κύκλο ύφεσης. Όμως τα προβλήματα της ΝΔ είναι ακόμα μεγαλύτερα.
Το 2009 ο αστισμός ξεκίνησε να χτίζει ένα οπλοστάσιο ικανό να αντιμετωπίσει την εξέγερση του 2008 και τις πλατείες του 2009 – 2012. Ο κουκουλονόμος, η κατάργηση του ασύλου, οι φυλακές τρίτου τύπου, οι απαγορεύσεις απεργιών (ακόμα και πριν προκηρυχτούν), οι ομάδες ΔΕΛΤΑ, η μαζική καταστολή διαδηλώσεων ήταν ο προάγγελος ενός Κράτους Έκτακτης Ανάγκης ικανό να αντιμετωπίσει κάθε εσωτερικό εχθρό. Η ελληνική ακροδεξιά υπενθυμίζει διαρκώς πως αυτά τα όπλα έχουν ξηλωθεί και πως δεν μπορεί η αστική τάξη να αιφνιδιαστεί ξανά. Η ρεβανσιστική πολιτική οφείλει να τσακίσει τις δυνάμεις του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος και να δημιουργήσει ασφαλιστικές δικλείδες ΠΡΙΝ το νέο κύκλο ύφεσης. Η ακροδεξιά αποτελεί το «καμπανάκι» του αστισμού που υπενθυμίζει πως το εργατικό κίνημα μπορεί να αναζητήσει νέες αριστερές στρατηγικές.
Το τσάκισμα της Χρυσής Αυγής τα τελευταία πέντε χρόνια έχει στερήσει ένα σημαντικό εργαλείο του αστισμού. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ένα όπλο λιγότερο από αυτό του Σαμαρά. Την περίοδο 2010 – 2014 η κρατική καταστολή σε συνδυασμό με τα Τάγματα Εφόδου της Χρυσής Αυγής είχαν δημιουργήσει μια μέγγενη που δημιουργούσε πολλαπλά προβλήματα στο ταξικό κίνημα. Η διάλυση του φασισμού σε συνδυασμό με το ξεδόντιασμα του νομικού οπλοστασίου αποτελούν τρομαχτικό πισωγύρισμα για τον αστισμό. Η ακροδεξιά πιέζει για μια ταχύτατη αντικομμουνιστική, κρατική πολιτική ώστε να εκμεταλλευτεί το «πάγωμα» των οργανώσεων του ταξικού στρατοπέδου.
Όσο, λοιπόν, κι αν φαίνεται πως κυριαρχεί η «δημοκρατική», ευρωπαϊκή στρατηγική στη ΝΔ αυτό δεν γίνεται ομαλά. Η ακροδεξιά δεν συνυπάρχει, απλά, με το δημοκρατικό κέντρο ως «τσόντα» όπως τη δεκαετία του `80 ή του `90. Ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης και ο Μπογδάνος δεν είναι κάποιοι γραφικοί που συμπληρώνουν ένα πολυσυλλεκτικό παζλ. Καταθέτουν ένα επικαιροποιημένο σχέδιο προετοιμασίας του αστικού κόσμου. Ο εσωτερικός ταξικός εχθρός του καπιταλισμού δεν έχει συντριφτεί κι αυτό το φοβούνται περισσότερο οι εχθροί μας παρά το αναγνωρίζουν οι συλλογικότητες του κινήματος.
