Η άνοδος της ΝΔ βάζει στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα νέα καθήκοντα. Η απογοήτευση από τις απατηλές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε έναν κύκλο για το κίνημα.
Η περίοδος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης σημαδεύτηκε στη χώρα από την εξέγερση του Δεκέμβρη, το κίνημα των πλατειών, την (επαν)εμφάνιση εθνολαϊκών στρατηγικών, τις μαζικές διαδηλώσεις, τις πανεργατικές αλλά και τις απεργίες διαρκείας, τις καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα, κι έπειτα τη στρατηγική της κοινοβουλευτικής ανάθεσης και τη στρατηγική ΤΙΝΑ, μέσα σε μια συνθήκη βαθιάς απονομιμοποίησης των παραδοσιακών αστικών μηχανισμών. Η περίοδος αυτή δημιούργησε πολλαπλές ευκαιρίες για τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, αλλά ταυτόχρονα ανέδειξε ανεπάρκειες και προβλήματα, που επέτρεψαν σε άλλες δυνάμεις να παίξουν κυρίαρχο ρόλο, οδηγώντας τελικά στην υποχώρηση των αγώνων.
Η εμφάνιση της ακροδεξιάς ως υποψήφιου παγκόσμιου συστημικού αστικού διαχειριστή και η αναμονή ενός νέου κύκλου ύφεσης, απαιτούν μια δημιουργική ανασύνταξη των δυνάμεων που αναφέρονται στην ανατροπή του καπιταλισμού. Η «ανάπτυξη» που προπαγανδίζει η ελληνική αστική τάξη, τα απανωτά success story των κυβερνήσεων την τελευταία πενταετία, είναι ένας χάρτινος, ετοιμόρροπος πύργος, ικανός να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή σε μια νέα κρίση. Παράλληλα η αποτυχία του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή να επιβάλλει μια νέα PAX AMERICANA ανοίγει ξανά το καπάκι της αποσταθεροποίησης.
Η αντεπίθεση των αστικών τάξεων, όμως, δεν έχει σαρώσει όλα τα αντανακλαστικά του μαζικού κινήματος. Στη Λατινική Αμερική εμφανίζεται ξανά ένας νέος κύκλος αμφισβήτησης της δεξιάς αντεπαναστατικής διαδικασίας που είχε εκτυλιχτεί τα τελευταία χρόνια. Η πτώση της κυβέρνησης Μοράλες στη Βολιβία δεν μπορεί να κρύψει την αποτυχία του πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα αλλά και τις λαϊκές κινητοποιήσεις σε Χιλή και Ισημερινό που δίνουν ελπίδες ανασύνταξης του ταξικού κινήματος. Εκρηκτικές καταστάσεις ξεσπούν ακόμα στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Ασία, τη Βόρεια Αφρική, ακόμα και την Ευρώπη.
Οι αδυναμίες των επαναστατικών δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο να χαράξουν εναλλακτική στρατηγική είναι κάτι παραπάνω από ολοφάνερες. Οι επαναστατικές ευκαιρίες πάνε χαμένες. Σε χώρες όπου εκτυλίσσονται τεράστιες ενδοαστικές αντιπαραθέσεις (όπως π.χ. στη Βρετανία), οι ταξικές δυνάμεις αδυνατούν να καταθέσουν μια «τρίτη», ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική πρόταση. Όπου ξεσπούν εθνικά κινήματα (Σκωτία, Ιρλανδία, Παλαιστίνη, Καταλονία, Κουρδιστάν κ.α.) δυσκολεύονται να παραμείνουν ανεξάρτητες από τις ντόπιες αστικές τάξεις.
Οι οργανώσεις μας διαπίστωσαν παρόμοια προβλήματα στις τελευταίες αντιεθνικιστικές μάχες του 2018-2019. Η εμφάνιση των ακροδεξιών εθνικιστικών συλλαλητηρίων κόντρα στην ιμπεριαλιστική «Συνθήκη των Πρεσπών» δημιούργησε πολλαπλές συγχύσεις ακόμα και σε παραδοσιακούς πολιτικούς χώρους. Στην αντικαπιταλιστική αριστερά και την αναρχία εμφανίστηκαν τρομαχτικές ελλείψεις και σε ιδεολογικό και σε τακτικό – πολιτικό επίπεδο, σε ένα εύρος που ξεκινούσε από το κλείσιμο του ματιού στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, στο όνομα ενός άθλιου αριστερού πατριωτισμού, και έφτανε μέχρι την υπεράσπιση μιας απαράδεκτης για τον Μακεδονικό λαό συμφωνίας στο όνομα του «μικρότερου κακού». Ακόμα και ανάμεσα στις διεθνιστικές και επαναστατικές δυνάμεις, οι άτολμες αναφορές σε «ΠΓΔΜ», οι γενικόλογες αναφορές σε «γείτονες λαούς», η ανυπαρξία πολιτικών & κοινωνικών οργανώσεων (εργατικά σωματεία – φοιτητικοί σύλλογοι – δημοτικές παρατάξεις) από την διεθνιστική μάχη του Μακεδονικού και η πλήρης απουσία ενός πολιτικού σχεδίου παρέμβασης, ανέδειξαν σε υψηλότατο βαθμό ελλείψεις που πρέπει να καλυφτούν. Ο κίνδυνος να μετατραπούν οι οργανώσεις που αναφέρονται στην αντικαπιταλιστική ανατροπή σε θεατές των εξελίξεων, εμφανίστηκε για άλλη μια φορά. Η δημιουργία της Διεθνιστικής Πρωτοβουλίας έδειξε πως μικρές δυνάμεις μπορούν να δημιουργήσουν τομές και να αντιστρέψουν κατευθύνσεις και διαδικασίες.
Ως τμήμα της απαραίτητης αυτής συζήτησης, η ΟΚΔΕ – Σπάρτακος και η ΟΡΜΑ θα προχωρήσουν το φετινό χειμώνα στην οργάνωση τριών ανοιχτών συζητήσεων σε κεντρικό χώρο στην Αθήνα.
Η πρώτη θα αφορά την προσέγγιση στην Εξέγερση ως τμήμα της επαναστατικής στρατηγικής. Στην Ελλάδα, μια χώρα που έχει ζήσει δύο μεγάλες εξεγέρσεις τα τελευταία 50 χρόνια (Νοέμβρης 1973 – Δεκέμβρης 2008) θα πρέπει να αναζητηθούν τα νέα δεδομένα που φέρνει η εμπειρία των «μνημονιακών» κινητοποιήσεων. Θα πραγματοποιηθεί στις 30 Νοέμβρη στις 6μμ στη Νομική Σχολή.
Η δεύτερη θα αφορά το Διεθνισμό ως κρίσιμο συστατικό όρο της αντικαπιταλιστικής στρατηγικής και θα διοργανωθεί τέλη Ιανουαρίου – αρχές Φεβρουαρίου 2020. Το πρόβλημα των εθνολαϊκών στρατηγικών αλλά και η εμφάνιση διαδηλώσεων κάτω από εθνικές σημαίες (π.χ. κίτρινα γιλέκα) δημιουργούν νέα μπερδέματα στις δυνάμεις που αναφέρονται στην ανατροπή του καπιταλισμού.
Η τρίτη θα αφορά τον ρόλο της νεολαίας και την παρέμβαση των επαναστατικών δυνάμεων στους αγώνες της, και θα πραγματοποιηθεί τον Απρίλη του 2020.
Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας – Σπάρτακος
τηλ: 2103300755 | email: okde_spartakos@yahoo.com | okde.org
Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού
τηλ: 6955954166 | orma@riseup.net | ormantifa.org
