άρθρο του Α.Ω.
Από τον δολοφόνο…
Αν πριν μερικές ημέρες πολύ κόσμος συγκλονίστηκε από την αποφυλάκιση του δολοφόνου Κορκονέα, του αστυνομικού που εκτέλεσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο το 2008, και είδε στη αποφυλάκιση το ξεκάθαρο μήνυμα της εξουσίας, συγκεκριμένα του αστυνομικού δικαστικού συμπλέγματος, της προστασίας των «δικών» μας ανθρώπων, των ανθρώπων που η θλιβερή ζωή τους υπάρχει για να προστατεύει τα συμφέροντα της αστικής τάξης και την ατομική ιδιοκτησία, δεν είχε κανένα λόγο να μην είναι θυμωμένος με τη κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, την αστυνομία και τα δικαστήρια.
Ξαφνικά στην έφεση το δικαστήριο ανακάλυψε τον «πρότερο σύννομο βίο», σε έναν άνθρωπο που πέρα από κάθε δικαστική και νομική αμφισβήτηση όπως αποδείχτηκε και στις δύο ακροαματικές διαδικασίες, πρωτόδικα και στην έφεση, κινήθηκε και έδρασε εν πλήρη γνώση των πράξεων του και με σκοπό να σκοτώσει εν ψυχρό με διπλή στοχευμένη βολή έναν άνθρωπο αθώο, δοκιμάζοντάς πιθανά τις σκοπευτικές του ικανότητες μαζί με τον Βασίλη Σαραλιώτη στην περιπολία θανάτου εκείνης της ημέρας.
Κάποια εφεύρεση έτσι και αλλιώς έπρεπε να υπάρξει και κάτι ξεπήδησε από τα κατάστιχα του ποινικού κώδικα. Για τις ανάγκες των ανθρώπων μας, και ένας από αυτούς είναι ο δολοφόνος Κορκονέας, οι εφευρέσεις πάντα προκύπτουν όποτε χρειάζονται. Τι έκανε άλλωστε; Μήπως έστειλε στον πάτο του Αιγαίου κάποιους άτυχους πρόσφυγες; Μήπως παρέλειψε κάποιο ρελέ στον πίνακα και σκότωσε έναν εργαζόμενο; Απλά πυροβόλησε κάποιον που «τι δουλειά ήθελε στα Εξάρχεια τέτοια ώρα;». Αυτή άλλωστε ήταν και η υπερασπιστική γραμμή εν πολλοίς της κυβέρνησης της ΝΔ τον Δεκέμβρη του 2008.
Τουλάχιστον ο δολοφόνος Κορκονέας μέτρα 11 σχεδόν χρόνια πραγματικής έκτισης και περίπου πέντε έτη επιπλέον με τα μεροκάματα εντός φυλακής, μετά ην μετατροπή ης αρχικής ποινής των ισοβίων σε 13 χρόνια κάθειρξη. Βέβαια για να είμαστε και δίκαιοι, η δολοφονία του Γρηγορόπουλου μια ενέργεια χωρίς εμφανή λόγο, προκάλεσε μία εβδομάδα εξέγερσης που απείλησε συθέμελα την κυβέρνηση Καραμανλή, απονομιμοποίησε την αστυνομία, και μόνον αδυναμίες του κινήματος δεν επέτρεψαν την κλιμάκωσή του. Ο αστός από εκείνη την ημέρα έπαψε να κοιμάται ανέμελος πια, καθώς θα ακολουθήσουν τα χρόνια των αντιμνημονιακών αγώνων και μετά.
Φυσικά τίποτα δεν αναιρεί το γεγονός με την ευκολία, έστω και μετά από 11 χρόνια φυλάκισης, που βγαίνουν από την φυλακή τα όργανα του συστήματος. Και μάλιστα, κοιτώντας την επεισοδιακή δίκη της έφεσης που έγινε στην Λαμία και τα όσα τραγελαφικά έγιναν στην διάρκεια της προκειμένου και να φιμωθεί η πολιτική αγωγή που εκπροσωπούσε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, αλλά και η γεμάτη με πάνοπλους μπάτσους δικαστική αίθουσα που συνέχεια τρομοκρατούσαν τους παράγοντες ακόμα και τους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής σε μία εμφανή προσπάθεια από την αρχή συμπαιγνίας δικαστικών και μπάτσων για το τελικό διεκδικούμενο αποτέλεσμα. Οι μπάτσοι αποφάσισαν ελευθερία για το αδικημένο τους μέλος, οι δικαστικοί πολλοί πρόθυμα υπέγραψαν.
… στον βιαστή
Και λέμε τουλάχιστον 11 χρόνια γιατί ο δολοφόνος έκανε φυλακή, πολλά είναι η αλήθειά χρόνια στην φυλακή, προφανώς σε ιδανικές καταστάσεις εγκλεισμού και πολλά πολλά μεροκάματα. Γιατί με την απόφαση για τον βιαστή Λιγνάδη πλην της προφυλάκισης (κάποιους λίγους μήνες) ουδεμία ημέρα κάθειρξης υπήρξε αφού με την απαγγελία της πρωτόδικης ποινής, αυτή στην ουσία αναιρέθηκε με τη επόμενη απόφαση που έλαβε το δικαστικό κύκλωμα για αναστολή της ποινή της κάθειρξης μέχρι την εποχή της έφεσης.
Λίγη ιστορία
Ο βιαστής Λιγνάδης δεν είναι ένας απλός υπάλληλος του αστισμού, ένας ακόμα από τους πολλούς που αποτελούν το κρατικό μηχανισμό που προστατεύει και υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Ο ίδιος είναι γόνος ενός από τους στυλοβάτες του εμφυλιοπολεμικού καθεστώτος, καθώς ο πατέρας του, Τάσος Λιγνάδης, ήταν μέλος αντικομουνιστικών ομάδων στην διάρκεια της κατοχής όπως η ΕΣΑΣ (Εθνικός Σύνδεσμος Ανωτάτων Σχολών) που συνδεόταν με την περιώνυμη μοναρχοφασιστική ΡΑΝ, ενώ στις επόμενες δεκαετίες διέπρεψε στην ακαδημαϊκή κοινότητα και ήταν από τους ανθρώπους που έλεγχαν ιδεολογικά τους τότε κρατικούς θεσμούς του θέατρου, αλλά και ασκούσε την ανάλογη κριτική (λέγε με λογοκρισία) στις θεατρικές παραστάσεις στην Αθήνα. Στην μεταπολίτευση ο Καραμανλής αναγνωρίζοντας το ταλέντο του εθνικόφρονα Λιγνάδη τον διορίζει καλλιτεχνικό υπεύθυνο και καθηγητή στο Εθνικό θέατρο καθώς και ιδεολογικό υπεύθυνο στην τότε ΕΡΤ, από τη οποία παραιτείται εν όψη της νίκης του ΠΑΣΟΚ το 1981. Πως μπορούσε άλλωστε ένας φανατικός αντικομουνιστής, λειτουργικός εθνικόφρονας διανοούμενος και καθοδηγητής του κεντρικού ιδεολογικού μηχανισμού του Καραμανλή να αντέξει να τον απολύσει ένας σοσιαλιστής! Οι λεπτομέρειες της ζωής του ίδιου αλλά και της οικογένειας του μπορεί να έχουν ενδιαφέρον πως μία ολόκληρη εποχή και οι άνθρωποι της διαμορφώθηκαν και καταπιέστηκαν από προσωπικότητες σαν τον Τάσο Λιγνάδη από θέσεις απόλυτης σχεδόν εξουσίας, αλλά σε αυτές τις γραμμές θα αφιερωθούμε στον σημερινό Λιγνάδη, τον βιαστή.
Η άνοδος
Ο βιαστής Λιγνάδης μετά από μια καριέρα ηθοποιού και σκηνοθέτη του θεάτρου βασισμένη στις οικογενειακές δάφνες και τις σχέσεις με ισχυρά κέντρα πολιτικής εξουσίας, χρίζεται από τον κυβέρνηση της ΝΔ, και την γνωστή πια σε όλους για το καταστροφικό έργο υπουργό Μενδώνη, καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου, τον Αύγουστο του 2019. Ο βιαστής Λιγνάδης με μόνα προσόντα ότι είναι φίλος της κυβέρνησης και σάρκα του παλιού καλού εθνικόφρονος λειτουργικού διανοουμενισμού διορίζεται στην υψηλότερη δημόσια θέση στα θεατρικά πράγματα της χώρας. Η επιλογή κριτικάρετε έντονα τόσο για τον τρόπο όσο και για την αξία του προσώπου – ατάλαντος και αδέξιος, μπλέκει ένα πασπάλισμα υποκριτικής με παρωδία υποκρισίας, είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που συγκεντρώνει – αλλά και για ύποπτα περιστατικά καθώς στο πρόσφατο παρελθόν είχε απομακρυνθεί από καθηγητής στην σχολή του Εθνικού για ανάρμοστη συμπεριφορά. Ό ίδιος έχει πει σε συνέντευξη του σε ανύποπτο χρόνο ότι γνωρίζει προσωπικά τον Μητσοτάκη από το 2018, ενώ ο πρωθυπουργός του απευθύνεται στον ενικό σαν παλιό καλό φιλαράκι και έχει χρησιμοποιήσει στρατιωτικό ελικόπτερο για να πάει την Επίδαυρο μαζί με την υπέρκομψη Μαρέβα σε παράσταση του βιαστή Λιγνάδη. Η Μενδώνη, τον υπερασπίζεται συνεχώς από κριτικές που δέχεται για το έργο του τόσο στη βουλή όσο και σε συνεντεύξεις της.
Από τη νέα υψηλή θέση ήδη προκαλεί τις πρώτες αντιδράσεις, καθώς ο βιαστής Λιγνάδης ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση δίνει το όνομα μίας αντικομμουνίστριας ηθοποιού και συνεργάτη των Γερμανών στην κατοχή στην ισόγεια αίθουσα του ΡΕΞ, τον Οκτώβρη του 2019. Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών ζητά την απόσυρση της απόφασης. Τα πετσωμένα ΜΜΕ δίνουν πλήρη κάλυψη στον βιαστή Λιγνάδη και τις ενέργειες του, ενώ σε πολλά δημοσιεύματα αναδύονται οσμές αντικομουνισμού και εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Οι πολιτικές ελίτ είναι φανερό ότι θα υπερασπιστούν τις επιλογές αλλά και τα μέλη τους μέχρι τελικής πτώσης. Είναι φανερό ότι στον πολιτιστικό τομέα, και ειδικά στο θέατρο μία άλλη εποχή απλώνεται σαν πέπλο. Και ο βιαστής Λιγνάδης είναι ο σκηνοθέτης της.
Η πτώση
Η αρχή της πτώσης ξεκινά τον Φεβρουάριο του 2021 με τις πρώτες κατηγορίες εναντίο του, για σεξουαλική κακοποίηση μεταξύ άλλων και ανηλίκων. Με τις πρώτες μηνύσεις παραιτείται από διευθυντής του Εθνικού ενώ η πολιτική προϊστάμενή του Μενδώνη τον αποκαλεί «επικίνδυνο άνθρωπο» και ότι την εξαπάτησε με το ταλέντο του ως ηθοποιού.
Στο τέλος της δίκης που έχει ξεκινήσει τον Φεβρουάριο του 2022 (έχει προφυλακιστεί στις 25 του μήνα), κρίνεται ένοχος για δύο βιασμούς από τους τέσσερεις του αρχικού κατηγορητηρίου χωρίς κανένα ελαφρυντικό δικαίωμα. Η ποινή που αναγγέλλεται είναι 12 έτη φυλάκισης. Είναι μια ποινή ιδιαίτερα βαριά. Και εκεί στο τέλος, εκεί που καθένας και καθεμιά είτε από τους κατήγορους είτε από το ακροατήριο, βλέπει ένα ίχνος δικαιοσύνης να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα απέναντι σε έναν ισχυρό καλά προστατευμένο μέλος της πολιτικής ελίτ, με μία αξιοθαύμαστη δικαστική τούμπα το δικαστήριο αποφασίζει η έφεση του βιαστή Λιγνάδη να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα, δηλαδή να αφεθεί ελεύθερος μέχρι και την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό. Με την καταβολή μίας όχι ιδιαίτερης μεγάλης αξίας για το πρόσωπο του, εγγύησης των 30.000€, ο βιαστής Λιγνάδης αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς και μόνο όρους.
Είναι σχεδόν μοναδικό στα δικαστικά χρονικά. Ένας καταδικασμένος που είχε προφυλακιστεί γιατί κρίθηκε επικίνδυνος να τελέσει νέα αδικήματα και με την τελική καταδίκη σε 12 χρόνια (μια βαριά ποινή για τα ελληνικά δεδομένα) αφήνεται ελεύθερος μέχρι την έφεση. Είναι μοναδικό ίσως, αλλά αν σε λένε Λιγνάδη δεν είναι. Ένας λειτουργικός διανοούμενος, μεταξύ μας όχι και τόσο διανοούμενος όσο περισσότερο χαρισματικός στις δημόσιες σχέσεις, με βαθιές σχέσεις με την πολιτική ελίτ δύσκολα να μείνει φυλακή. Προφανώς οι κατηγορίες που μαζεύτηκαν, και όχι μόνον όσες τον οδήγησαν στο δικαστήριο, τον είχαν μετατρέψει σε καμένο χαρτί έτσι και η δήλωση της πολιτικής προϊσταμένης του ως «επικίνδυνου ανθρώπου» και ήταν θέμα χρόνου και τρόπου η πτώση του. Πιθανά τα όσα ξέρει για άλλα πρόσωπα της ελίτ και της κυβέρνησης να ακούγονται απειλητικά εξ ου και η βιαστική απελευθέρωσή του. Η ανάμνηση των χειρισμών στην υπόθεση Φουρθιώτη, ενός αποβράσματος της σόου μπιζ είναι διδακτική ως προς τα στοιχεία που καθένας από αυτά τα συνάφια κατέχει και απειλεί τον άλλο.
Ψάχνοντας για δικαιοσύνη στο βόθρο
Είναι αλήθεια, ότι πάντα η λαϊκή πίστη ήταν ότι πραγματική δικαιοσύνη δεν υπάρχει, ειδικά όταν εμπλέκεται κάποιος ισχυρός. Ένας πλούσιος, μια αναγνωρισμένη προσωπικότητα, ένας πολιτικός, δημιουργούσε πάντα μια αίσθηση αδικίας στην απονομή της δικαιοσύνης.
Φυσικά, πάντα υπήρχε μια διαβάθμιση. Ένας πλούσιος σπάνια θα αντίκρυζε το δικαστικό βήμα, ακόμα σπανιότερα τα σίδερα της φυλακής, το ίδιο και για τους πολιτικούς παράγοντες μίας ελίτ που φροντίζει και τακτοποιεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Το ίδιο για ένα πλήθος δικαστικών κα μπάτσων που μένουν γενικώς στο απυροβόλητο όσο εκτελούν σωστά το χρέος τους της προστασίας της ατομικής ιδιοκτησίας. Κάπου εκεί θα εμπλέκεται και μία άλλη λιγότερο φανερή ελίτ, η στρατοκρατία, που προτιμά κατά τα φαινόμενα να κινείται σε πιο σκοτεινά και περισσότερο περίκλειστα από εθνική ενότητα κυκλώματα, όπως η αγοραπωλησία οικοπέδων στο Κόσοβο στην εποχή της ΝΑΤΟικής κατοχής.
Η εποχή της κυβέρνησης της ΝΔ, μας έδωσε πλούσια παραδείγματα αυτών των γενικών αληθειών. Μεταξύ της αποφυλάκισης του δολοφόνου Κορκονέα και του βιαστή Λιγνάδη, υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα όπως του Φουρθιώτη ή του Νίκου Γεωργιάδη, οπού άτομα με μεγαλύτερη ή μικρότερη σχέση με τις ελίτ της εξουσίας, περάσαν ελάχιστο ή σχεδόν καθόλου χρόνο στην φυλακή όπου αποδεδειγμένα ακόμα και με τα μετρήματα της πιο ξεδιάντροπης νομικής πραγματικότητας ανήκουν. Είτε επειδή μπορούν να ξέρουν πολλά για άλλους όμοιους τους στην εξουσία οι λεγόμενοι «παρατρεχάμενοι», είτε επειδή ανήκουν σε ισχυρές φαμίλιες παραδοσιακής εξουσίας (αυτό που κοινώς ονομάζετε «οι ιδιοκτήτες της χώρας»), απολαμβάνουν της γενικότερης ασυλίας και παραμένουν στην χειρότερη περίπτωση φιλοξενούμενοι σε ξενοδοχειακού τύπου φυλακές είτε μακριά από κάθε περιορισμό της ελευθερίας τους. Μίας ελευθερίας που τους δίνει το δικαίωμα να σκοτώνουν, να κλέβουν, να βιάζουν. Αυτή είναι η τάξη που ανήκουν, αυτά είναι τα συμφέροντα που υπηρετούν και προστατεύουν. Η κλοπή της ιδιοκτησίας, η βία της ταξικής ανισότητας.
Η υπόθεση του βιαστή Λιγνάδη είναι και η πιο ξεδιάντροπη που έχει να μας προσφέρει η κυβέρνηση της ΝΔ αυτά τα τρία χρόνια. Πλην λίγων μηνών προφυλάκισης, δεν έμεινε ούτε μια μέρα στην φυλακή, αφού κατόρθωσε και εμφάνισε αμέσως τα τριάντα χιλιάρικα της εγγύησης. Είναι προφανές ότι η τάξη του έχει τα χρήματα όπως και να πληρώνει έναν δικηγόρο σαν τον Κούγια που το κασέ του σε τέτοιες υποθέσεις, φανταζόμαστε εκτοξεύετε στα ύψη αρκετών εξαψήφιων νούμερων, αφού πρέπει να φροντίσει και την εξασφάλιση της έδρας.
Κυβέρνηση βιαστών
Ο βιαστής Λιγνάδης δεν είναι ένας ακόμα στέλεχος της ΝΔ που πιάστηκε και την γλυτώνει ακόμα και με την υπόθεση του βιασμού, θυμίζουμε την υπόθεση Νίκου Γεωργιάδη. Το κόμμα των οικογενειακών αξιών, της παραδοσιακής ηθικής, όπως φαίνεται έχει μία ροπή πέρα των άλλων και στο σεξουαλικό έγκλημα. Αλλά μάλλον αυτό αφορά τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους αυτού του κόμματος.
Ο βιαστής Λιγνάδης, κομμάτι της πιο βαθιάς αντίδρασης, προωθήθηκε από τον Μητσοτάκη και την Μενδώνη, ως κομμάτι μιας συνολικής αντιδραστικής βαθιάς δεξιάς πολιτιστικής αντεπίθεσης. Ο βιαστής Λιγνάδης είναι ένα πρόσωπο που κλήθηκε από την πρώτη στιγμή και με σκανδαλώδη τρόπο να συμμετάσχει σε μια συνολική αντιμεταρρύθμιση με κέντρο την ΝΔ. και όλοι στην ΝΔ γνώριζαν την εγκληματική φύση του βιαστή Λιγνάδη. Η κυβέρνηση, και οι λοιποί παράγοντες που τον επέλεξαν και τον στήριξαν τουλάχιστον από το 2019 και μετά γνώριζαν, αλλοίμονο δηλαδή να υπάρχει άνθρωπος να κάνει παρέα με τον πρωθυπουργό και μάλιστα γόνο της οικογένειας Μητσοτάκη και να μην έχει περάσει από 2-3 ελέγχους της ΕΥΠ και της Κρατικής Ασφάλειας. Όλοι όσοι έχουν βγει φωτογραφίες μαζί του , ήξεραν. Και είναι συνένοχοι στα εγκλήματα του βιαστή Λιγνάδη.
Είναι πια φανερό, μιλώντας με δεξιούς, απλούς ψηφοφόρους της ΝΔ, ότι το σκάνδαλο έπιασε πάτο. Η ΝΔ, βγαίνει αυτή τη στιγμή με ένα μεγάλο βάρος πάνω της, ο βιαστής Λιγνάδης, καταδικασμένος όχι μόνον τυπικά από το δικαστήριο αλλά και ουσιαστικά στην συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας ως αυτό που είναι – εξαιρούνται προφανώς οι φωτοτυπημένες δημοσκοπήσεις των πετσωμένων μμε – το τυπικό ακροατήριο της με την ιδεολογία των οικογενειακών αξιών τον νόμο και την τάξη δύσκολα θα πειστεί ότι κάτι άλλο συμβαίνει, να είναι ας πούμε ένας αθώος παγιδευμένος στα δίκτυα μιας πλεκτάνης της Κουμουνδούρου. Ειδικά στην εποχή της ακρίβειας των φόρων και της ελεημοσύνης των pass. Υπάρχει λοιπόν κάτι να απασχολήσει το συντηρητικό κοινό της. Ένα Πολυτεχνείο ίσως; Έλα ξάφνου να αμφισβητήσουμε το Πολυτεχνείο και όλη την εποχή της χουντικής επταετίας. Άλλωστε η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ είναι γεμάτη με λάτρεις της χούντας, η δε παλιά επωδός «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» είναι από τις αγαπημένες πολλών ψηφοφόρων της ΝΔ.
Η εξουσία αντιλαμβάνεται την ανάγκη της αντεπίθεσης καλύτερα από οποιανδήποτε. Και θα χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα. Και η ΝΔ είναι η εξουσία σήμερα.
Τα αδιέξοδα της επόμενης ημέρας
Θα μπορούσε κανείς να κάνει μια αντιπαράθεση του τρόπου με τον οποίο η δικαιοσύνη, δικαστές νόμοι και δικαστήρια, εξαντλούν την αυστηρότητα τους, σε επίπεδο ποινών και διαδικασιών στους λεγόμενους «εχθρούς του κράτους», έναν αναρχικό με μια μολότοφ, μία καθαρίστρια με πλαστό απολυτήριο δημοτικού, έναν συνταξιούχο με οφειλή 15 χιλιάρικων στην τράπεζα κ.ο.κ., και τα «τέκνα του έθνους» όπως ο δολοφόνος Κορκονέας ή ο βιαστής Λιγνάδης απολαμβάνουν πλήρη πακέτο ανέσεων και διευκολύνσεων έως και απαλλαγών.
Η ΝΔ δείχνει να αισθάνεται άνετη απελευθερώνοντας με απόσταση λίγων ημερών δύο εμβληματικά πρόσωπα, ο ένας με τις ενέργειες του έβαλε φωτιά στην Αθήνα και ο άλλος η πιο εμβληματική περίπτωση του ελληνικού #MeToo. Με κίνδυνο να δημιουργήσει ένα γενικό αίσθημα στο πληθυσμό ότι η δικαιοσύνη έχει πιάσει πάτο , ήδη γενικά σε απαξία από μόνη της, ας είναι καλά οι μακροχρόνιες καθυστερήσεις δικών και αποφάσεων, η ΝΔ προσπαθεί να επιδείξει δύναμη και πυγμή. Εξάλλου ελπίζει ή και ξέρει ότι ισχυρή κινηματική αντίδραση απέναντι στις δύο αυτές αποφυλακίσεις δεν πρόκειται να υπάρξει, Διαμαρτυρίες ναι, αλλά όχι κινήσεις που θα δημιουργήσουν προβλήματα και ανάγκη λήψης έκτακτων μέτρων. Η αντιπολίτευση, κάθε είδους θα κινηθεί στα γνώριμα επίπεδα μιας κοινοβουλευτικής τακτοποίησης, ή άντε μιας συνδικαλιστικού τύπου διαμαρτυρία. Η αναμονή των εκλογών δημιουργεί επιπροσθέτως και έναν διάχυτο προεκλογικό κυνισμό, όλα να γίνουν με τους κανόνες του παιχνιδιού, της αστικής δημοκρατίας. Δεν μπορούμε να πάμε σε εκλογές με την Αθήνα να καίγεται. Μέχρι την επόμενη φορά.
