Αν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προχώρησε στην πρώτη απόλυση εργαζομένου λόγω συνδικαλιστικής δράσης, στοχοποιώντας τον Δημήτρη Αντωνίου, τότε η μαζική παραίτηση μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, που οδηγεί στην έκτακτη προκήρυξη εκλογών των εργαζομένων του Πανεπιστημίου Αθηνών, έρχεται να καταγράψει μία νέα αρνητική αποκλειστικότητα στα συνδικαλιστικά δρώμενα: αυτή του πρώτου σωματείου που αρνείται να αποδεχτεί στις τάξεις του ακόμα και έναν εργαζόμενο ο οποίος, αν και τυπικά δεν κατέχει πλέον τη θέση εργασίας του, συνεχίζει να δίνει αγώνες στο πλευρό των συναδέλφων του.
Η διοίκηση του ΕΚΠΑ, πλήρως ευθυγραμμισμένη με τη βιομηχανία καταστολής και διώξεων που έχει ξεδιπλώσει τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση, και με την πρωτοφανή στοχοποίηση αγωνιστών, έδειξε από την αρχή τη διάθεσή της να υπονομεύσει τους αγώνες των εργαζομένων. Τι άλλο να έκανε άλλωστε μία εντεταλμένη διοίκηση που κάθε φορά τρέχει να προσφέρει τα διαπιστευτήρια της στο Υπουργείο;
Ήδη από τη συγκρότηση του Διοικητικού Συμβουλίου τον Μάιο του 2024, επιχείρησε να αμφισβητήσει τη νομιμότητά του, ενοχλημένη από το εκλογικό αποτέλεσμα που ανέδειξε τον Δημήτρη Αντωνίου ως μέλος του Συμβουλίου με την παράταξη της Πρωτοβουλίας Εργαζομένων Πανεπιστημίου Αθηνών. Η εκλογή του αποτέλεσε έμπρακτη αναγνώριση της πολιτικής αξίας ενός αγώνα που κορυφώθηκε με το κατέβασμα του διακόπτη στο Κέντρο Λειτουργίας και Διαχείρισης Δικτύου (ΚΛΕΙΔΙ) στις 12/2/2024, υλοποιώντας στην πράξη το πάγωμα της συγκεκριμένης δραστηριότητας του ΕΚΠΑ από τους ίδιους τους εργαζόμενους ως απάντηση στην προσπάθεια καταστολής – μέσω τηλε-εξεταστικής – του αγώνα εργαζόμενων και φοιτητών κόντρα στην ιδιωτικοποίηση.
Πολλές και αυτονόητες κινητοποιήσεις αναπτύχθηκαν απέναντι στην εκδικητική απόλυση, με πλήθος οργανώσεων, συλλογικοτήτων και σωματείων να συμμετέχουν και να εκφράζουν την αλληλεγγύη τους.
Γι’ αυτό λοιπόν, εύλογα μπορεί κανείς να αναρωτηθεί ποιους σκοπούς εξυπηρετεί η κοινή στάση των παρατάξεων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, οι οποίες δηλώνουν με σαφήνεια ότι ο Δημήτρης Αντωνίου δεν μπορεί να παραμένει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και προχωρούν στην επιβολή διεξαγωγής έκτακτων εκλογών για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου.
Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί από τη μεριά τους αυτή η σύμπτωση στην κοινή προσπάθεια απομάκρυνσης του Δημήτρη Αντωνίου από κάθε υλική ή και συμβολική παρουσία του στον χώρο του ΕΚΠΑ;
Γιατί, τελικά, η μετριοπαθής και εκτός των δεόντων στάση των εν λόγω παρατάξεων απέναντι στο ζήτημα, καταλήγει να λειτουργεί ως συγκάλυψη της αποπομπής του, στρώνοντας το χαλί για ακόμη πιο αυταρχικές και αντιεργατικές πρωτοβουλίες από τη διοίκηση του ΕΚΠΑ, μια διοίκηση που έχει ήδη ταυτιστεί πλήρως με τις αποφάσεις και τις στοχεύσεις της κυβέρνησης;
Η επιστροφή του Δημήτρη Αντωνίου στην εργασία παραμένει ανοιχτό διακύβευμα και, φυσικά, η υπεράσπισή του δεν αποτελεί μόνο ζήτημα εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, αλλά και αναγκαία πράξη υπεράσπισης κάθε μαχητικής πρωτοβουλίας που έρχεται, στην πράξη, να ανατρέψει τους σχεδιασμούς της ακροδεξιάς κυβέρνησης. Δείχνει τον δρόμο για μια κλιμάκωση που μπορεί να δημιουργήσει πραγματικά προβλήματα στην κυβέρνηση, ξεπερνώντας τη δυναμική των συμβολισμών και της διαμαρτυρίας και την αδράνεια της γραφειοκρατίας.
Στεκόμαστε στο πλευρό του Δημήτρη Αντωνίου! Με αποφασιστικότητα, δίνουμε το παρών στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού ΕΚΠΑ την Πέμπτη 10/04. Για να υπερασπιστούμε τα σωματεία και τους αγώνες μας, απέναντι στην κυβέρνηση της καταστολής!
