Κλείνουμε ένα χρόνο από τότε που η επιδημία COVID-19 έγινε αφορμή για το μεγαλύτερο σάρωμα κοινωνικών κατακτήσεων μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η πτώση των «σοσιαλιστικών» καθεστώτων στη δεκαετία του `90, η επίθεση της Αλ Κάιντα στις ΗΠΑ, οι μνημονιακές πολιτικές στις PIGS μετά την κρίση του 2008, αποτέλεσαν ορόσημα στις κλιμακούμενες επιθέσεις της αστικής τάξης. Για πρώτη φορά όμως μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, υπάρχει μια «απειλή» και καλείται η εργατική τάξη να αναστείλει την ταξική πάλη και να συστρατευτεί με την αστική για να αντιμετωπιστεί ένας «πανανθρώπινος» κίνδυνος.
Μέρα με την ημέρα διαπιστώνει και ο τελευταίος καχύποπτος πως τα μοναδικά μέτρα της κυβέρνησης της ΝΔ είναι αστυνομικά και μόνο αστυνομικά. Το ένα σώμα της αστυνομίας συνδυάζεται με καινούριους εξοπλισμούς και πιο κάτω ένα παραπάνω σύμπλεγμα απαγορεύσεων και προστίμων. Αντί να δημιουργούνται μέτρα για τη νεολαία που παραμένει εκτός εκπαίδευσης και κοινωνικοποίησης, κατοχυρώνεται δια νόμου η τελεσίδικη περιθωριοποίησή της από τη μόρφωση: τα πανεπιστήμια θα μείνουν σε καθεστώς «καραντίνας» όπου πρόσβαση θα έχουν μόνο οι άριστοι της αστικής τάξης.
Γιατί, όμως, πέρα από το παγκόσμιο κλίμα τρομοκράτησης και κοινωνικού κανιβαλισμού έχουμε στην Ελλάδα το μοναδικό μέτρο των «εξοδόχαρτων» και τη νομική απαγόρευση της «άσκοπης μετακίνησης»; Σε όλο τον πλανήτη αυτό γίνεται είτε με το κλείσιμο συγκεκριμένων εργασιακών χώρων και δραστηριοτήτων είτε με την ολική απαγόρευση κυκλοφορίας σε συγκεκριμένες ώρες και περιοχές. Ενώ στις υπόλοιπες χώρες υπάρχουν παραινέσεις για κυκλοφορία πολιτών σε επαρχία, πάρκα, παραλίες ώστε να αποφεύγεται ο συγχρωτισμός, εδώ ελέγχεται μέσω papieren (σημ: τα χαρτιά κυκλοφορίας στην περίοδο της Γερμανικής Κατοχής) ακόμα και για να πας στη δουλειά σου μια καθημερινή πρωί.
Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι στις Δυτικές «δημοκρατικές» Χώρες έχουν τσακίσει τις πολιτικές, κινηματικές διαδικασίες εδώ και δεκαετίες και έχει γίνει αποδεκτός ο αστυνομικός έλεγχος. Οι κάμερες στην Αγγλία, τα CRS και οι καραμπινιέρι στην Ιταλία, έχουν απόλυτο έλεγχο ακόμα και στην απλή καθημερινότητα. Οι σχολές δεν έχουν «άσυλο» και οι τελευταίες καταλήψεις έχουν κλείσει εδώ και χρόνια στη Βόρεια Ευρώπη. Εδώ από το Πολυτεχνείο του `73 και το Δεκέμβρη του `08 έχει κατακτηθεί η σπίλωση του «μπάτσου» στην ευρύτερη κουλτούρα. Οι γενικές συνελεύσεις στις ΕΛΜΕ, τα «άβατα» των σχολών και των Εξαρχείων, έχουν δημιουργήσει εδαφικοποιήσεις που αναπαράγεται η αντικαπιταλιστική αριστερά. Μια αστική τάξη μπορεί να δεχτεί περιθωριακές περιοχές στις οποίες να έχει «μερικό έλεγχο». Ένα Μενίδι μπορεί να είναι ανεκτό (όπως τα βόρεια προάστια του Παρισιού). Φτάνει αυτή η περιοχή να μη γεννά πολιτικά κέντρα που να αμφισβητούν την συνολική κυριαρχία του κεφαλαίου στην κοινωνία. Η ΝΔ με αυτά τα μέτρα επιδιώκει να κάνει το μέσο πολίτη να συνηθίσει στον αστυνομικό έλεγχο.
Όμως ποιος είναι ο «εχθρός» αυτού του καθεστώτος εξαίρεσης; Η Αυγή προσπαθεί να πείσει με συνεχόμενες αρθρογραφίες πως υπάρχει ένας πραγματικός υγειονομικός κίνδυνος και όχι Κράτος Έκτακτης Ανάγκης. Μόνο «ακρότητες» της ΝΔ εντοπίζει που θα διορθωθούν από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς αυτά τα επιχειρήματα αναμασιούνται και από ευρύτερες δυνάμεις, πολλές από τις οποίες θεωρούνται και του αντικαπιταλιστικού χώρου. Αυτές οι δυνάμεις προβάλλουν τη δική τους συνθηκολόγηση, τη δική τους πειθήνια υποταγή στη ΝΔ, ως μια συνολική συνθηκολόγηση της εργατικής τάξης. Αφού οι ίδιοι έχουν πάψει να είναι κομμουνιστές, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν «κομμουνιστικό κίνδυνο» που να απαιτεί καθεστώς γύψου από την αστική τάξη.
Στην πράξη, όμως, η αστική τάξη έχει μελετήσει την προηγούμενη φάση της Κρίσης. Προσπάθησε να ανατρέψει το Κοινωνικό Συμβόλαιο θεωρώντας πως είχε στο τσεπάκι της την παγκόσμια αριστερά. Είδε όμως, πως μπορεί να προκύψουν από τις στάχτες δυναμικά κομμάτια που να καταθέσουν νέες προοπτικές. Γι` αυτό είναι χρήσιμη η ένταξη της «πληθυντικής αριστεράς» στην Εθνική Ενότητα, αλλά δεν αρκεί. Θα πρέπει να συντριφτεί προκαταβολικά κάθε ίχνος πολιτικής αντίστασης και ελπίδας της εργατικής τάξης.
Αυτό το «φάντασμα» φοβούνται οι αστοί ακόμα και σήμερα! Αυτό το «φάντασμα» θέλουμε να στηρίξουμε και να προβάλλουμε στις επόμενες ευκαιρίες!
