Ιταλία: οι απεργιακές φρουρές στο στόχαστρο της αστικής τάξης
Η πόλωση της ταξικής πάλης με αφορμή την πολιτικοποίηση και τη διαχείριση του κορονοϊού, δεν είναι αποκλειστικότητα της ελληνικής πραγματικότητας. Τα συγκοινωνούντα δοχεία του Κεφαλαίου, των κρατών και των αντεργατικών κυβερνήσεων ανά τον κόσμο, αναζητούν λύσεις σε μία παγκόσμια οικονομία που παραπαίει, με σαφή προσανατολισμό τη στοχοποίηση των εργατικών συμφερόντων. Ο χρόνος τρέχει και η στρατηγική αύξησης των υπερκερδών των αφεντικών ενάντια στο ‘’δίκαιο του εργάτη’’ γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη, αποβάλλοντας κάθε είδους πρόσχημα.
Ο Αντίλ Μπελακντίμ, μέλος του συνδικάτου SI Cobas, κατά τη διάρκεια της απεργίας στις 18/06, έξω από την αποθήκη της Lidl, στην πόλη Μπιαντράτε της Ιταλίας, πέφτει νεκρός έπειτα από επιτηδευμένη σύγκρουση φορτηγού με την απεργιακή φρουρά. Η δολοφονία του Μαροκινού εργάτη και ο σοβαρός τραυματισμός άλλων δύο ήταν το αποκορύφωμα εκείνων των ημερών σε μία σειρά από απεργίες που είχαν ξεσπάσει στις μεταφορικές υπηρεσίες (logistics).
Οι ρυθμοί της καπιταλιστικής, οικονομικής ζωής, έχουν μετατρέψει τον συγκεκριμένο κλάδο σε κλάδο «αιχμής» τα τελευταία χρόνια. Μεγάλες εταιρείες, πολυεθνικού επιπέδου , επενδύουν κάθε χρόνο δισεκατομμύρια ευρώ ώστε να εξυπηρετούν τις ανάγκες των άμεσων μεταφορών προϊόντων που απαιτεί η αγορά. Αυτό έχει δημιουργήσει ένα καθεστώς πλήρους επισφάλειας και ανασφάλειας για τους εργαζομένους ενώ τους τελευταίους μήνες έχει διαδραματίζεται μία έντονη προσπάθεια από τους κατόχους, να χτυπήσουν περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα.
Η αρχή έγινε όταν ο αμερικάνικος κολοσσός FedEx ανακοίνωσε τον Ιανουάριο χιλιάδες απολύσεις σε όλη την Ευρώπη. Οι εργαζόμενοι στην πόλη Πιατσέντσα διεκδικώντας την ανανέωση της τοπικής σύμβασης και εγγυήσεις απασχόλησης κατάφεραν 15 μέρες σαμποτάζ στην παραγωγή, περιφρουρώντας και εμποδίζοντας φορτηγά να κινηθούν. Οι επιθέσεις της αστυνομίας στις απεργιακές φρουρές δε στάθηκαν ικανές για να τις σπάσουν ενώ το πείσμα και η οργάνωση των απεργών κατάφεραν να επιβάλουν τον συμβιβασμό από τη μεριά της εταιρείας. Πλάι στους μηχανισμούς του κράτους, που επιδόθηκαν σε μπαράζ στοχοποιήσεων εργαζομένων (ακολούθησαν, με εισαγγελική εντολή, εισβολές σε σπίτια απεργών με συλλήψεις και ξυλοδαρμούς), στέκονταν όλο αυτόν τον καιρό παρακρατικές συμμορίες και απεργοσπάστες που αποπειράθηκαν σε πολλές περιοχές της χώρας, συγκρουόμενοι με τους απεργούς, να κάμψουν ανεπιτυχώς τους εργατικούς αγώνες.
Με την εξουσία να βρίσκεται σε συντηρητική, δεξιά κυβέρνηση και με διορισμένο πρωθυπουργό τεχνοκράτη, τραπεζίτη, τα σχέδια που προβλέπονται να ξεδιπλωθούν σύντομα θα αφορούν την απελευθέρωση των απολύσεων σε βιομηχανίες και μεταφορές με τη νομοθεσία που εξασφαλίζει, προς το παρόν, θεσμικά την υπάρχουσα κατάσταση, να θεωρείται αρκετά προστατευτική. Το κεφάλαιο με τους εκπροσώπους του, στο βωμό του κέρδους με την πιο βαθειά εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης φαίνονται αποφασισμένοι να τραβήξουν το σχοινί μέχρι να πετύχουν τον σκοπό τους. Έναν σκοπό που απαιτεί την περαιτέρω φτωχοποίηση των λαϊκών μαζών, σε μία περίοδο 10 χρόνων που ταλαιπωρήθηκαν από την ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας και τους χιλιάδες, φτωχούς πολίτες που έχασαν τη ζωή τους τον τελευταίο χρόνο λόγω της κατάρρευσης της πρόνοιας και της ιατρικής περίθαλψης.
Οφείλουμε να διδαχθούμε από την κατάσταση που επικρατεί στην Ιταλία. Αν και οι εργατικοί αγώνες, δε φαίνεται να χτίζουν ένα αντίστοιχο «κέντρο» στην κεντρική πολιτική σκηνή στην οποία κυριαρχούν οι ακροδεξιές εναλλακτικές (ο ακροδεξιός Σαλβίνι βρίσκεται σε έντονες επαφές για συνεργασία με τον Μπερλουσκόνι, ενδυναμώνοντας μία πιθανή ακροδεξιά, αξιωματική αντιπολίτευση που θα παραχθεί από αυτόν τον συνδυασμό) παρουσιάζουν ωστόσο μία μαχητικότητα που έλειψε τον προηγούμενο καιρό, σε εμάς, απέναντι στο αντεργατικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε. Τα συνδικάτα του SI Cobas, κόντρα στις δύο βασικές εργατικές πανεθνικές ομοσπονδίες της χώρας (CISL και CGIL) που συνεργάζονται απροκάλυπτα με την κυβέρνηση, κατάφεραν να αποτελέσουν την αιχμή των εργατικών αγώνων με πολυήμερες πανεθνικές απεργίες και απαραίτητες περιφρουρήσεις. Πρόκειται για πολιτικά εργαλεία του εργατικού κινήματος που συγκινούν διαχρονικά τους αγώνες απέναντι στο Κεφάλαιο αλλά η σωστή χρήση τους δεν είναι πάντα εξασφαλισμένη.
Κατάγονται από μια πολιτική παράδοση όπου η απεργία δεν είναι γκάλοπ, δεν είναι απλή καταγραφή απεργών και μη αλλά κινηματική διαδικασία με σκοπό την παράλυση της παραγωγής και της οικονομικής ζωής και οφείλουν να υπηρετούν το λόγο ύπαρξή τους.
Με τα προβλήματα στρατηγικής να παραμένουν στην επιφάνεια, με ένα εργατικό κίνημα να παραμένει ζωντανό και ελπιδοφόρο στην Ιταλία, έχουμε την υποχρέωση με τους δικούς μας αγώνες ενάντια στην ακροδεξιά αναδιάρθρωση που επιχειρεί η Νέα Δημοκρατία, να εμπνεύσουμε τους συντρόφους, εμπνεόμενοι από τα δικά τους πλεονεκτήματα και να χαράξουμε την απαραίτητη κομμουνιστική, εργατική αντεπίθεση.
