Από την ύστατη προσπάθεια δημιουργίας κυβέρνησης στην Ιταλία με την αποπομπή του προτεινόμενου υπουργού οικονομικών Σαβόνα πριν καν διοριστεί, την σύγκρουση Χριστιανοδημοκρατών και Χριστιανοσοσιαλιστών στην Γερμανία, την αλλαγή πλεύσης του Τραμπ στην σύνοδο των G7, τον πόλεμο δασμών μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας και την αβεβαιότητα των όρων του Brexit, οι αβεβαιότητες της κρίσης δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερη αστάθεια. H αδύναμη ανάπτυξη των τελευταίων δύο χρόνων παραμένει αδύναμη και στάσιμη (παγκόσμια αύξηση του ΑΕΠ 3,1%) και το 2019 φαίνεται αδύναμο να τροφοδοτήσει κάτι παραπάνω, ενώ την ίδια στιγμή η κερδοφορία παραμένει οριακά υπαρκτή ακόμα και όταν συνοδεύεται από τις τεράστιες φοροαπαλλαγές του Τραμπ (6% για το σύνολο της αμερικάνικης οικονομίας το πρώτο εξάμηνο του 2018), ενώ την ίδια στιγμή το παγκόσμιο χρέος συνεχίζει την ανοδική πορεία του το 2017 κατά 10,2% σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ. Η συνεχιζόμενη οικονομική αστάθεια με ολοένα και μικρότερους και πιο ασθενείς κύκλους ανάπτυξης, δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού στις αστικές τάξεις και ολοένα και πιο έντονα υπάρχουν αμφισβητήσεις αλλά ακόμα καμία χώρα δεν τολμά ή δεν έχει την δύναμη να σημάνει μία αλλαγή. Και σε κάθε περίπτωση η όποια αλλαγή θα είναι αντιδραστική σε βάρος της εργατικής τάξης.

Πιέσεις και εκβιασμοί στην Ρώμη

Αρχές Ιουνίου ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ του Κινήματος των 5 Αστέρων (Κ5Α) και της Λίγκας του Βορρά σε μία από τις μακροχρόνιες προσπάθειες μετά από αυτή της κυβέρνησης Αμάτο το 1992. Οι νέοι παίκτες στο ιταλικό πολιτικό σκηνικό, από την μία πλευρά το πολυσυλλεκτικό λαϊκίστικο Κ5Α που εύκολα μετατοπίστηκε σε ακόμα πιο δεξιές κατευθύνεις και από την άλλη η ανοικτά ακροδεξιά και ρατσιστική Λίγκα προκρίθηκαν να σχηματίσουν κυβέρνηση παραμερίζοντας το Δημοκρατικό Κόμμα και τον Μπερλουσκόνι που πια μοιάζουν σαν στυμμένες λεμονόκουπες από την αποτυχία των πολιτικών τους να κρατήσουν έστω και ελάχιστα την ιταλική οικονομία σε κάποιο επίπεδο ανάπτυξης, θα προσπαθήσουν να λύσουν τα προβλήματα της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της ευρωζώνης με το χρέος των 2.25δισ. ευρώ, το κατά κεφαλή ΑΕΠ μειωμένο κατά 8% από την έναρξη της κρίσης το 2007 και το έλλειμα να είναι στο 102% όταν για την Ελλάδα είναι 109%. Με ένα τέτοιο χρέος και δομικά προβλήματα σε μία οικονομική δύναμη των G7 σε κάθε στραβοπάτημα της επόμενης στροφής κανένας μηχανισμός διάσωσης ESM δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον χείμαρρο των εξελίξεων. Ο μεγάλος άρρωστος της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι με το ένα πόδι μέσα στην λάσπη του Τίβερη κάτι που δεν είναι καθόλου καθησυχαστικό για τις αγορές και θέτει σε κάθε γραφειοκράτη των Βρυξελλών εφιαλτικά προβλήματα. Εξ ‘ου και η άρνηση του προέδρου Ματαρέλα να αποδεχθεί τον διορισμό ως υπουργού οικονομικών τον αρχικά προταθέντα Σαβόνα από το Κ5Α και την Λίγκα, έναν φιλελεύθερο τυπικό εκπρόσωπο του οικονομικού κατεστημένου αλλά ευρωσκεπτιστή, με την αιτιολογία «Ο ορισμός του υπουργού Οικονομίας συνιστά πάντοτε ένα άμεσο μήνυμα εμπιστοσύνης ή συναγερμού προς τους οικονομικούς και χρηματοπιστωτικούς παράγοντες». Κινούμενος στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας μεν αλλά στα προβλεπόμενα δίκτυα ασφαλείας του ιταλικού πολιτικού συστήματος – ο Ματαρέλα με την στήριξη του ιταλικού κεφαλαίου την ώρα που τα ιταλικά σπρεντ ανέβαιναν και το χρηματιστήριο της Ρώμης κατέβαινε τον αντικατέστησε με τον Τζιοβάνι Τρία καθηγητή οικονομικών, σύμβουλο της Παγκόσμιας Τράπεζας και σίγουρο υπέρμαχο της ευρωζώνης που αμέσως δήλωσε ότι «Η κυβέρνηση της Ιταλίας δεν έχει πρόθεση να εγκαταλείψει το ευρώ … οι δεσμεύσεις για το ιταλικό χρέος, μπορούν να τηρηθούν». Η ιταλική κεφαλαιοκρατία πήρε μία ανάσα ζωής από τυχόν περιπέτειες ενός σεβαστού οικονομολόγου μεν αλλά που στην πρόσφατη βιογραφία με τίτλο «Σαν εφιάλτης και σαν όνειρο», γράφει ότι «το ευρώ είναι ένα γερμανικό κλουβί» και ότι «η Ιταλία χρειάζεται ένα σχέδιο Β’» για την έξοδό της από την ευρωζώνη με το μικρότερο δυνατό κόστος, αν κριθεί αυτό απαραίτητο, καθώς η είσοδός της ήταν ένα «ιστορικό λάθος». Απόψεις ενός υπουργού μίας καινοφανούς κυβέρνησης άγνωστων παικτών όπως λαϊκιστές και ρατσιστές δημιουργούσε κλίμα πλήρους αβεβαιότητας για την αστική τάξη.

Κυβέρνηση νεοφιλελευθερισμού και ρατσισμού

Με έναν μάλλον διακοσμητικό πρωθυπουργό, τον Κόντε, και με αποφασιστικά πρόσωπα σε θέσεις κλειδιά, τον λαϊκιστή Ντι Μάγιο από το Κ5Α (υπουργό Εργασίας Βιομηχανίας και Ανάπτυξης) και τον Σαλβίνι από την Λίγκα (υπουργό Εσωτερικών), η νέα κυβέρνηση παρά τους λεονταρισμούς και τις φανφαρόζικες δηλώσεις των συμμάχων απέναντι στις κινήσεις Ματαρέλα προσαρμόστηκε στον συνδυασμό μίας φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και μίας ακροδεξιάς ρατσιστικής πολιτικής απέναντι σε μετανάστες και πρόσφυγες.

Μειώνει την φορολογία στο 15-20% από 23-43% που είναι σήμερα αφαιρώντας τεράστια κεφάλαια από τις κοινωνικές παροχές και προσφέροντας μία λογιστική απεικόνιση αύξησης των κερδών στις εταιρίες. Η πρόταση του Ντι Μάγιο για ένα ελάχιστο εισόδημα των 780€ είναι πλήρως εναρμονισμένο με τον νόμο Hartz IV στη Γερμανία συνοδεύεται με την προϋπόθεση ο κάτοχος του να είναι Ιταλός πολίτης. Με αυτόν τον τρόπο πετιέται έξω το πολύ μεγάλο κομμάτι μεταναστών προλετάριων που γεμίζει τις φάμπρικες του Μιλάνου και τα χωράφια του Νότου. Είναι η νέα τάση της Ευρώπης Φρούριο που συνδέει τις κοινωνικές παροχές – σήμερα το ελάχιστο εισόδημα, αύριο το επίδομα ανεργίας την υγεία την παιδεία – με όσους ανήκουν κυρίαρχο εθνικό κορμό.

Αν αυτές είναι οι κινήσεις του Ντι Μάγιο στο οικονομικό πεδίο, ο ρατσιστής Σαλβίνι από την θέση του υπουργού Εσωτερικών και με την πάγια θέση της Λίγκας για απέλαση μισού εκατομμυρίων μεταναστών ξεκίνησε την σκλήρυνση της αντιμεταναστευτικής και αντιπροσφυγικής πολιτικής της προηγούμενης κυβέρνησης, απαγορεύοντας σε διασωστικά πλοία όπως το Ακουάριους να αποβιβάσουν διασωθέντες πρόσφυγες, και ετοιμάζει περικοπή 5 δις ευρώ στην περίθαλψη προσφύγων και αύξηση των απελάσεων και των κέντρων κράτησης.

Η Ιταλία δεν τελείωσε, η οικοδομική συνταγή που εφαρμόζεται είναι γνωστή από παλιά και δεν έχει φέρει αποτελέσματα που να διαρκέσουν, η πολιτική αξιοπιστία σε Βρυξέλλες Παρίσι και Βερολίνο της συμμαχίας Ντι Μάγιο και Σαλβίνι δεν είναι ιδιαίτερα καλή, ενώ οι επερχόμενες ευρωεκλογές θα είναι ένα τεστ των νέων πολιτικών συμμαχιών. Ήδη στις δημοτικές εκλογές σε 700 δήμους που έγιναν μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης η Λίγκα ανέβασε τα ποσοστά της σε αντίθεση με αυτά του Κ5Α, και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν ήδη 19 βουλευτές του κόμματος Αδερφοί της Ιταλίας κληρονόμου του ανοικτά φασιστικού MSI.

Ευρώπη φρούριο

Την ίδια ώρα μία αντίστοιχη ακροδεξιά κυβέρνηση στην Αυστρία ακολουθεί παρόμοιο μείγμα πολιτικής ακραίου νεοφιλελευθερισμού και σκληρής αντιπροσφυγικής πολιτικής και στην λίγο πιο βόρεια, Γερμανία έχει ξεκινήσει ο ανταγωνισμός μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Χριστιανοκοινωνιστών για ακόμα πιο σκληρή πολιτική αντιμετώπισης των προσφύγων με υπόβαθρο την πολιτική στρατηγική του διλήμματος «περισσότερη η λιγότερη εξουσία στις Βρυξέλλες».

Το κοινό όλων αυτών των πολιτικών που με διαφορετική ένταση δομείται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης είναι η μονιμοποίηση των χαμηλών μισθών, της επισφαλούς εργασίας, και των μειωμένων κοινωνικών δαπανών για το εγχώριο προλεταριάτο με στόχο την δημιουργία ενός μεγάλου εργαζόμενου πληθυσμού με οριακούς μισθούς και δικαιώματα και φυσικά ασυνδικάλιστου ενώ την ίδια στιγμή προωθείται η δαιμονοποίηση ενός ‘εξωτερικού εχθρού’, του μετανάστη προλετάριου και του πρόσφυγα ειδικά μέσα σε ένα κλίμα ισλαμοφοβίας που μπορεί να δικαιολογεί και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των δυτικών ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής.

Η ανάγκη μίας ταξικής αντεπίθεσης απέναντι στον κίνδυνο της ακροδεξιάς πολιτικής και των ρατσιστικών και φασιστικών κομμάτων που προσπαθούν να δημιουργήσουν τις πολιτικές συνθήκες και να οργανώσουν τον όχλο σε αντιδραστική κατεύθυνση είναι ζωτική ανάγκη για νικηφόρους αγώνες στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού σε κάθε χώρα της Ευρώπης.