Η καθιέρωση μίας ετήσιας ημέρας αγώνα για το ταξικό κίνημα με διεθνιστικό χαρακτήρα αποτελεί καίρια κατάκτηση των τελευταίων ετών. Η διατήρησή της αποτελεί φωτεινό φάρο στοίχισης των οργανώσεων για την αντιμετώπιση του εθνικισμού και παράλληλα την προώθηση μιας δικής μας θετικής πολιτικής πρότασης για το όραμα της αλληλεγγύης και συναδέλφωσης των εργατών διεθνώς.
Η επέτειος των γεγονότων των Ιμίων είναι αλληλένδετη με την ελληνοτουρκική εθνικιστική κρίση του 1996. Σήμερα, εντείνεται ξανά ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός των αστικών τάξεων των δύο χωρών με επίδικο τις ΑΟΖ και την εκμετάλλευση της Ανατολικής Μεσογείου. Σε ένα κλίμα ακραίας πολεμικής ρητορικής από τα εκατέρωθεν πολιτικά επιτελεία, ως εργάτες οφείλουμε να μην υποταγόμαστε στα εθνικά σύμβολα και τα αστικά συμφέροντα, αλλά να δηλώνουμε ότι “στην ίδια μας τη χώρα είναι εχθρός”. Η εγχώρια αστική τάξη και η κυβέρνηση της ΝΔ είναι ο οριοθετημένος πρωταρχικός αντίπαλος των Ελλήνων εργατών. Γι’ αυτό και η διαδήλωση του Σαββάτου της 1ης Φεβρουαρίου κατέγραψε ένα ισχυρό μήνυμα αντίστασης στο κέντρο της Αθήνας, με συγκέντρωση στην πλ. Ρηγίλλης, στο μνημείο των νεκρών του 1996 και ακολούθως πορεία προς την Βουλή, η οποία κατέληξε στην πλ. Ομονοίας. Ο διεθνιστικός – αντιπολεμικός – αντικυβερνητικός χαρακτήρας της διαδήλωσης έδωσε το πολιτικό κέντρο της περιόδου ενάντια στην ρεβανσιστική, ακροδεξιά και ρατσιστική ατζέντα της ΝΔ. Είναι σαφής η εναντίωσή μας στις πολεμικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της Ελλάδας με ΕΕ – Νότια Κύπρο – Ισραήλ και την επιθετική εξωτερική πολιτική της χώρας.
Ένα επιπλέον γεγονός που επιβεβαιώνει την σημασία της ημέρας και την εύστοχη τακτική του διεθνισμού για την επέτειο των Ιμίων, που έχουμε θέσει και ως ΟΡΜΑ, ήταν η συμμετοχή για πρώτη φορά κάποιων οργανώσεων της Αριστεράς και της Αναρχίας, έστω και με ξεχωριστά παράλληλα διεθνιστικά – αντιπολεμικά καλέσματα.
Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της φετινής χρονιάς αποτελεί και η πολιτική ανυπαρξία της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής μετά της έξοδο της από το κοινοβούλιο. Πρόκειται για την πρώτη χρονιά που δεν μπόρεσε να εμφανιστεί στο δρόμο με δημόσια ανακοινωμένο κάλεσμα, επιβεβαιώνοντας την πολιτική περιθωριοποίηση της. Μια τρανταχτή απόδειξη των επιτυχιών των αντιφασιστικών μαχών της περασμένης περιόδου, και οδηγό για την μαχητικότητα και συγκρότηση που απαιτεί αναγκαία η επόμενη περίοδος. Φυσικά, ο πλέον βασικός πυλώνας συντήρησης της ακροδεξιάς είναι η ΝΔ, όμως δεν εφησυχάζουμε μέχρι την οριστική πολιτική διάλυση των φασιστικών φορέων. Θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, ώστε να τσακίσουμε κάθε εθνικιστική ανασυγκρότηση εν τη γενέσει της, είτε αυτό αφορά το προσφυγικό, είτε το μακεδονικό, είτε το ελληνοτουρκικό.
Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι οι διεθνιστικές και αντιεθνικιστικές κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται τα τελευταία χρόνια, από την μία πλευρά έχουν λειτουργήσει συγκροτητικά για το κίνημα και από την άλλη έχουν σπάσει ένα κλίμα εθνικισμού που επεδίωξαν να καλλιεργήσουν ΝΔ και αστισμός με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια. Ξαναθυμόμαστε ότι η καθιέρωση του διεθνιστικού πολιτικού χαρακτήρα των Ιμίων δεν ήταν μια εύκολη κινηματική διεργασία, αλλά χρειάστηκε μια πρωτοπόρα αντίληψη και τακτική. Η αντιπαράθεση με την ετήσια εθνικιστική φιέστα που έστηνε η Χρυσή Αυγή και η ανακατάληψη του χώρου παρεμποδίζοντας την, απαιτούσε την προσέγγιση του Μαχητικού Αντιφασισμού και παράλληλα το χτίσιμο ενός αντιφασιστικού ρεύματος στην κοινωνία, εκμεταλλεύοντας την πολιτική περίοδο μετάβασης από κυβέρνηση της ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ. Η περιθωριοποίηση της Χρυσής Αυγής και αντιστροφή της πολιτικής νοηματοδότησης της επετείου δεν ήταν απλή υπόθεση αλλά μόνο οι οργανώσεις του ταξικού κινήματος μπόρεσαν να την επιφέρουν. Το γεγονός ότι πλέον κάθε χρόνο στην πλατεία Ρηγίλλης η διαδήλωση πλαισιώνεται από Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές, είναι ακριβώς η κατάκτηση και τα πολιτικά εργαλεία που πρέπει να μας εμπνέουν για να αντιπαλέψουμε την ακροδεξιά ανασυγκρότηση των αστών μέσω της ΝΔ στο σήμερα.
Κόντρα στις αστικές εθνικιστικές αφηγήσεις και την εθνική ενότητα, βλέπουμε στους γείτονες λαούς τους εργάτες και τους μετανάστες ως ταξικά αδέλφια με τα οποία αγωνιζόμαστε από κοινού για την ανατροπή του καπιταλισμού. Σε αυτό το πνεύμα του Διεθνισμού, προσπαθούμε να οικοδομήσουμε μια γενιά γωνιστών και ένα προοδευτικό ρεύμα στην κοινωνία. Οι εθνικιστικές κρίσεις των αφεντικών γενούν μόνο νεκρούς και εξαθλίωση, οι δικές μας ιδέες προβάλλουν την πανανθρώπινη ειρηνική συνύπαρξη και ευημερία.