Ύστερα από σχεδόν μια δεκαετία πολιτικών και φυσικών μαχών που κρατούσε από το 2008 και την πύρρειο νίκη εκείνης της ημέρας με 2 συντρόφους μαχαιρωμένους από τα τάγματα εφόδου των ναζί με την προστασία της αστυνομίας έως το 2015 και την μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση εκείνη την χρονιά, έρχεται η επόμενη χρονιά όπου το αντιφασιστικό κίνημα πατώντας πλέον καλύτερα στα πόδια του και διαβάζοντας τις αδυναμίες των αντιπάλων του, καταλαμβάνει την πλατεία Ρηγίλλης και βάζει τέλος στις παραληρηματικές φασιστικές εκδηλώσεις των Ιμίων όπου πλέον την πλήρη πολιτική καθοδήγηση κατείχε η Χρυσή Αυγή. Από το 2016 έως και σήμερα το αντιφασιστικό κίνημα διοργανώνει γι’ αυτή τη μέρα συγκεντρώσεις διεθνιστικές. Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης μεταξύ Ελλήνων, Τούρκων και Κούρδων που πάντα ακολουθούνται από πορεία στα κεντρικά γραφεία των φασιστών.

Ανέκαθεν στην ιστορία της ανθρωπότητας, η μάχη για την κατάργηση, εξάλειψη ή ακόμα και υιοθέτηση των συμβόλων οποιασδήποτε φύσης ή υφής ήταν ζωτικής σημασίας. Το κατέβασμα μιας σημαίας ή ενός αγάλματος, στο πεδίο της φυσικής σύγκρουσης, η κατάληψη του ζωτικού χώρου του αντιπάλου ή η αιχμαλώτιση του ηγέτη τους, πάντα συνέδραμαν στη λήξη κάποιας σύγκρουσης ή στη συνέχειά της με άλλα μέσα, είτε αυτή ήταν πολιτικοιδεολογική είτε απλά πολεμική, είτε ακόμα και οικονομικής φύσεως.

Το 2019 πάντως, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η μάχη για την κατάργηση της ημέρας των Ιμίων και η μετατροπή της σε ημέρα διεθνιστική είναι απλά ένα μέρος της συνολικής σύγκρουσης με το ναζιστικό μόρφωμα. Για την ακρίβεια στον πόλεμο μας εναντία στους κανίβαλους αυτού του τόπου έχει ανοίξει και άλλο μέτωπο. Η προσπάθεια εκ μέρους της ΝΔ να γίνει αυτή ο μόνος και αδιαμφισβήτητος υποκινητής και επικυρίαρχος όλων των εθνικιστικών μορφωμάτων πατάει πάνω στην αφήγηση δίλημμα που θέλει να χτίσει “ή εγώ ή οι κομμουνιστές για άλλα 4 χρόνια”. Σε αυτήν την κατεύθυνση δεν δίστασε να αβαντάρει και να δώσει άλλοθι στον εθνικιστικό λόγο αλλά και να έρθει σε συνεργασία με φασίστες. Από την υιοθέτηση θέσεων στα όρια του φασισμού στο ζήτημα της Μακεδονίας, την ηρωοποίηση ενός κοινού προβοκάτορα – χρήσιμου ηλίθιου που επιχείρησε να βάλει σε πόλεμο την Ελλάδα και την Αλβανία, έως και την υπόγεια συνεργασία δακιτών με χρυσαυγίτες για την πραγματοποίηση εθνικιστικών καταλήψεων στα σχολεία στις 29/11, βλέπουμε ότι έχουμε πλέον μια ταχύτατη ριζοσπαστικοποίηση του ακροδεξιού στρατοπέδου που χρησιμοποιεί πλέον και εργαλεία δρόμου της αριστεράς.

Δυστυχώς το δικό μας στρατόπεδο δεν ελίσσεται με την ίδια ταχύτητα. Η θεσμική απάντηση που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτελέσει κέντρο αντιεθνικιστικής και αντιφασιστικής δράσης. Απέναντι στην αδράνεια και απάθεια που παραλύει η τακτική ίσων αποστάσεων απέναντι στην κυβέρνηση και την ακροδεξιά δεν αναζητούμε την στρατηγική απάντηση στην προστασία των εθνικών ή διεθνών αστικών & ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Παρ` όλα τα πολιτικά αδιέξοδα του ταξικού κινήματος, ο Μαχητικός Αντιφασισμός έχει καταφέρει σημαντικές νίκες και την τελευταία χρονιά. Πέρα από το χτίσιμο ενός γερού μπλόκου απέναντι σε όλες τις οργανωμένες φασιστικές εμφανίσεις, το πρόβλημα της διάχυσης του λόγου τους σ’ ένα πρόσφορο για νεοναζί κοινωνικό υπόστρωμα εν μέσω εθνικιστικών παραληρημάτων, δεν άφησε το Μαχητικό Αντιφασισμό αδρανή και στο περιθώριο. Οργανώθηκαν δυναμικές αντισυγκεντρώσεις με διεθνιστικό και αντιπολεμικό χαρακτήρα που στην Αθήνα σχεδόν εκμηδένισαν τα σχέδια για χτίσιμο οργανωμένου εθνικιστικού κινήματος. Στην Θεσσαλονίκη όπου έχει πέσει και το μεγαλύτερο βάρος απ’ τη μεριά των ακροδεξιών δυνάμεων έχει γίνει σαφές ότι ούτε παίζουν μόνοι τους ούτε είναι σε ιδιαίτερα πιο προνομιακή κατάσταση.

Σίγουρα έχουν να δοθούν πολλές μάχες ακόμα αλλά οι ακροδεξιοί, οι εθνικιστές, οι πατριδολάγνοι, όλος αυτός ο μικροαστικός εσμός γνωρίζει πλέον καλά ότι δεν παίζει μόνος του. Η κατάσταση σήμερα δεν μοιάζει και πολύ με το ’90-’92. Σήμερα υπάρχουν δυνάμεις που πραγματεύονται τον τρόπο με τον οποίο θα δοθεί τρίτη απάντηση απέναντι στο σκοταδισμό που προσπαθούν να επιβάλουν η ΕΕ και η ακροδεξιά διέξοδος. Αυτές οι δυνάμεις θα είναι εκεί στις 2 του Φλεβάρη για ακόμα μια χρονιά. Η διεθνιστική αλληλεγγύη θα γίνει ξανά ο τροφοδότης του αγώνα μας για το χτίσιμο ενός στρατοπέδου απαλλαγμένου από μικροαστικά-εθνικιστικά αφηγήματα. Ο διεθνισμός δεν μπορεί παρά να γίνει το όχημα της ανασυγκρότησης και της αντεπίθεσης μας.

Ειδικά η φετινή διαδήλωση των Ιμίων δεν μπορεί να είναι μόνο μια αντιφασιστική αντισυγκέντρωση ενάντια στην ανασυγκρότηση των Ταγμάτων Εφόδου της Χρυσής Αυγής. Όχι γιατί υποτιμούμε τους δολοφόνους του Λουκμάν, του Φύσσα και του Πετρίτ αλλά γιατί η μάχη ενάντια στην ακροδεξιά και το φασισμό μπορεί να γίνει μόνο με την προβολή ενός διεθνιστικού προγράμματος και προοπτικής που θα περιλαμβάνει όλους τους λαούς των Βαλκανίων μαζί με τους πρόσφυγες & μετανάστες σε μια αντικαπιταλιστική στρατηγική ενάντια στα σχέδια της Ευρώπης – Φρούριο και της εθνικιστικής αντιπολίτευσής της.