Στην περίοδο υποχρεωτικής καραντίνας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως μέσο καταπολέμησης της πανδημίας, οι σχέσεις εκμετάλλευσης μέσα στην οικογένεια εντείνονται. Μέσα στην πυρηνική οικογένεια, εξαναγκάζονται να συνυπάρχουν σε σπίτια 50 τετραγωνικών γονείς, νέοι, παππούδες, γιαγιάδες και λοιποί συγγενείς . Ως φυσικό επόμενο, τα αδιέξοδα στις ήδη ανύπαρκτες σχέσεις και οι φοβίες, διογκώνουν την αδυναμία συμβίωσης. Η μεταφορά ευθύνης περίθαλψης των ηλικιωμένων στο σπίτι, καθιστά ευάλωτη στον ιό ολόκληρη την οικογένεια, με αποτέλεσμα η αστική οικογένεια να μη γίνει μόνο κέντρο «ίασης» αλλά συν-υπεύθυνη για τη διασπορά του. Η κυβέρνηση της ΝΔ ενώ τους πετάει ελάχιστα επιδόματα, αδιαφορεί για τα περιστατικά που νοσούν και τους παροτρύνει ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση να μείνουν σπίτι.
Σε αυτό το περιβάλλον, πολλές κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά βρίσκονται εγκλωβισμένες στα σπίτια τους με τους κακοποιητές συζύγους και συγγενείς. Οι κλήσεις σε γραμμές SOS που αφορούν την ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση γυναικών παγκόσμια, έχουν αυξηθεί κατά 13-17% και στην Ελλάδα κατά 16,5% μόνο τον Μάρτιο. Στη Γαλλία οι κακοποιημένες γυναίκες έχουν φτάσει στο σημείο να χρησιμοποιούν συγκεκριμένο κωδικό “Μάσκα 19” στο φαρμακείο, ώστε να καταγγείλουν την κακοποίηση τους αν δεν μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα. Σε παγκόσμιο επίπεδο τα καταγεγραμμένα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας έχουν ξεπεράσει την αύξηση του 35% . Ταυτόχρονα οι γυναικοκτονίες βάσει καταγραφών, εξακολουθούν να αυξάνονται χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία την αύξηση του άγχους μετατρέποντας τις συντρόφους και τα παιδιά σε σάκους τους μποξ. Αν μια κακοποιημένη γυναίκα βρει το θάρρος να καταγγείλει την κακοποίησή της βρίσκεται αντιμέτωπη με την επικινδυνότητα να πληρώσει πρόστιμο 150 ευρώ εφόσον μπορεί να θεωρηθεί άσκοπη μετακίνηση. Φυσικά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν αναφέρουν τίποτα από αυτά, για να μην χαλάσει το παραμύθι της ασφάλειας του «μένουμε στο σπίτι» και της καμπάνιας τους.
Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται οι έφηβοι και γενικότερα οι νεολαίοι. Παρ’ όλες τις ανακοινώσεις της καμπάνιας «μένουμε στο σπίτι», η κυβέρνηση επιλέγει να κλείσει της φοιτητικές εστίες πετώντας στο δρόμο χιλιάδες φοιτητές σε όλη την Ελλάδα, αντί να παρέχει ιατρική περίθαλψη και σπίτια σε κάθε φοιτητή που αδυνατεί να τα εξασφαλίσει ο ίδιος στον εαυτό του. Αντί αυτού, οι νέοι αναγκάζονται να “καίγονται” στα social media. Οι τοξικές ενοχικές σχέσεις καταστολής της οικογένειας προς τους νέους κυριεύουν την καθημερινότητα τους, τις επιλογές και την ψυχολογία τους μέσω της διαιώνισης των απόψεων “τίμα τους γονείς σου και σεβάσου τους” (ακόμα κ αν δεν σε σέβονται αυτοί;), «μην αντιμιλάς», “ζήτα άδεια για την πραγμάτωση της κάθε επιλογής σου” και εν ολίγοις κάνε ό,τι σου λένε χωρίς το περιθώριο αμφισβήτησης. Δημιουργούνται πιέσεις και εκφοβισμοί από τους γονείς του τύπου “Θα μας κολλήσεις! Θα πεθάνουμε!” κλπ. Έτσι ο κάθε έφηβος πέρα από τις ανησυχίες της ηλικίας του έχει και την τρομοκράτηση και ενοχοποίηση της κοινωνικής επαφής ως “φορέας της κακής αρρώστιας”.
Όσο διατηρείται η εξουσία του καπιταλιστικού συστήματος, η οικογένεια είναι δομημένη έτσι ώστε να διαιωνίζει τις αστικές ιδέες και να διαμορφώσει τόσο τους γονείς σε ρόλο “εξουσιαστή” όσο και τα παιδιά σε ρόλο “εξουσιαζόμενου” με τον “πατέρα – αφέντη” και τη “μάνα-εργαλείο και κτήμα του άντρα της”. Με βάση τις αστικές ιδέες ανατρέφονται τα τέκνα και οι γονείς έχουν το δικαίωμα να επηρεάζουν τη ζωή τους, έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν, να εγκλωβίζουν, να καθορίζουν τις επιλογές και να εκβιάζουν τα παιδιά τους , ενώ ταυτόχρονα διαμορφώνεται η αστική τους συνείδηση μέσω της οικογένειας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η οικογένεια θεωρείται μόνο το ετερόφυλο (και όχι το ομόφυλο) ζευγάρι, ακόμα και στη σύγχρονη ελληνική αστική κοινωνία. Έτσι αναπαράγεται η εκμετάλλευση και παρατείνεται η ιδιοκτησία εφόσον μέχρι και τα τέκνα θεωρούνται ιδιοκτησία του ετερόφυλου ζευγαριού. Την ίδια στιγμή στην πατριαρχική οικογένεια , αφού ο πατέρας είναι κυρίαρχος, η μητέρα έχει ως μοναδικό σκοπό την οικιακή εργασία και το μεγάλωμα των απογόνων. Έτσι διαμεσολαβείται η αστική λειτουργία , αλλά η εργασία στο σπίτι δεν θεωρείται παραγωγική εργασία επομένως δεν αμείβεται. Με αυτό τον τρόπο η υπαγωγή της γυναίκας στον άντρα και χρηματικά, την καθορίζει σε ιδιωτική υπηρέτρια των συγγενών, αφού η διοίκηση του νοικοκυριού είναι ιδιωτική υπηρεσία, ως σκλάβα των ορέξεών του και ως νταντά των παιδιών.
Τα μέτρα της κυβέρνησης και η λογική «μένουμε στο σπίτι» είναι καταπιεστικά για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Οι κακοποιημένες γυναίκες και οι νέοι καλούνται να μείνουν στο σπίτι με τον θύτη τους, ενώ την ίδια στιγμή απομονώνονται από τον κοινωνικό τους περίγυρο όπου σε άλλη κατάσταση θα κατάφερναν να βρουν μια διέξοδο, όπως στο σχολείο , στη δουλειά και με τους φίλους. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι τα μέτρα αυτά είναι φτιαγμένα μόνο για τους καπιταλιστές και το μικρό κομμάτι της κοινωνίας που μπορεί να κάνει διακοπές από την καθημερινότητα στα τεράστια σπίτια τους. Για την εργατική τάξη λειτουργεί σαν οδοστρωτήρας στα δικαιώματα και τα συμφέροντά μας. Είναι αναγκαίο να υπερασπιστούμε το κομμάτι της κοινωνίας που αυτή τη στιγμή βιώνει την κατάσταση, που απειλεί κυριολεκτικά την ζωή του.
