Η Πολιτική Απόφαση της 9ης Οργανωτικής Ολομέλειας
Αθήνα, 3 Μαρτίου 2024
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα αδυνατεί να ξεφύγει από τη δίνη της κρίσης που ξεκίνησε το 2008.Καμία εκδοχή του, σε κανένα σημείο του πλανήτη δεν αποφεύγει τη στασιμότητα. Η Καραντίνα που επιλέχθηκε τη διετία 2020 – 2021 σαν μέσο τεχνητής επανεκκίνησης, όχι μόνο δεν έλυσε κανένα πρόβλημα αλλά, αντιθέτως, διόγκωσε και επέκτεινε τη σαπίλα της παρακμής. Η στασιμότητα της οικονομικής ανάπτυξης έρχεται, πλέον, με τον πληθωρισμό της απληστίας. Το κεφαλαίο αδυνατεί να βρει σχέδια ανάπτυξης και λειτουργεί με όρους που προσομοιάζουν με την οικονομία σε περίοδο πολέμου: επιδοτούμενο από την κρατική μηχανή και μαυραγορίτικες μεθόδους πλουτισμού.
Το ιμπεριαλιστικό κέντρο των ΗΠΑ τα προηγούμενα χρόνια προωθούσε πολιτικές προστατευτισμού και αποθησαύρισης κεφαλαίου. Χωρίς να τις έχει απορρίψει, ξεκινά ένα σχέδιο αντεπίθεσης ενάντια στις αναθεωρητικές δυνάμεις που διεκδικούν χώρο τα τελευταία χρόνια. Η επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη και ο πόλεμος της Ουκρανίας, η ενεργή εμπλοκή (ξανά) στο Παλαιστινιακό και στην Ερυθρά Θάλασσα, η στρατιωτική αναβάθμιση στον Ειρηνικό και στον Ινδικό αλλάζουν τους κανόνες ανταγωνισμού και αντιπαράθεσης. Ο πόλεμος, πλέον, αποκτά μόνιμη παρουσία στην οικονομική – πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.
Η ΝΔ το 2019 έβαλε τέλος (μέχρι την επόμενη πολιτική κρίση) στην πολυδιάσπαση του αστικού μπλοκ. Η παλιά τριχοτόμηση (μνημονιακή – αντιμνημονιακή – φασιστική) της δεξιάς ανήκει στο παρελθόν και η κυβέρνηση της ΝΔ κλιμακώνει την επίθεση στην αριστερά. Μέσα από θνησιγενή κοινοβουλευτικά σχήματα δημιουργεί μια τεχνητή ακροδεξιά ώστε να παρουσιαστεί σαν «κέντρο» τύπου Μακρόν και να αλλάξει το κέντρο βάρους της πολιτικής σκηνής.
Η πολιτική της ΝΔ δεν φέρνει καμιά ανάπτυξη, καμία μακρόπνοη προοπτική για το κεφάλαιο. Μοιράζει επιδοτήσεις της ΕΕ και δημιουργεί σπασμωδικά «αρπαχτές» πλουτισμού προσπαθώντας μέσα από τεχνητές αναπνοές να κρατηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Επιδιώκει να κρατηθεί κοντά στο ιμπεριαλιστικό κέντρο ελπίζοντας να είναι στο μπλοκ των αυριανών νικητών του παγκόσμιου ανταγωνισμού.
Για το αστικό μπλοκ η κρίση είναι αναπόφευκτη οπότε μοναδικό μέλημά του είναι η πλήρης απορρύθμιση του κοινωνικού συμβολαίου. Ο οικονομικός τυχοδιωκτισμός πρέπει να έχει ένα πολιτικό περιβάλλον ανεκτικό στο αδηφάγο κεφάλαιο και μια κρατική μηχανή που να ανταποκρίνεται άμεσα και χωρίς προσκόμματα στις επιταγές του. Η φτωχοποίηση των πληβείων τάξεων, η εξαθλίωση της εργατικής τάξης και η πολλαπλή αδιαφορία για τεράστια κοινωνικά στρώματα αποτελούν στρατηγικές επιλογές για τα επόμενα χρόνια. Οι μετανάστες πρέπει να πνίγονται στο Αιγαίο, όσοι/ες έχουν δουλειά δεν θα έχουν λόγο για το που – πότε – πόσο και με ποιες συνθήκες θα δουλεύουν και η δημόσια παιδεία – υγεία θα είναι άλλοθι κρατικών επιδοτήσεων στα ιδιωτικά νοσοκομεία – πανεπιστήμια. Οι λαϊκές τάξεις πρέπει να συνηθίσουν πως δεν έχουν δικαιώματα οικονομικά – πολιτικά – κοινωνικά, αλλά είναι «ευεργετηθείσες» και «ωφελούμενες» από τις διαθέσεις και τα φιλοδωρήματα των πλουσίων.
Οι αντιμεταρρυθμίσεις αυτές δεν έρχονται χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις. Οπότε για το αστικό μπλοκ πρέπει να συντριβούν τα μέσα του ταξικού κινήματος. Οι πολλαπλοί νόμοι έχουν δημιουργήσει ένα τερατώδες οπλοστάσιο στα χέρια της αστικής τάξης και πλέον βαδίζει με όρους εγκαθίδρυσής του. Μέσα από την εισβολή των μπάτσων στις καταλήψεις, τα πειθαρχικά εκπαιδευτικών, τις διαγραφές φοιτητών, τις διώξεις συνδικαλιστών, τις απολύσεις εργαζομένων προσπαθεί να δημιουργήσει μια νέα «νομιμότητα».
Η μετεξέλιξη του χώρου ΣΥΡΙΖΑ σε κάποιου τύπου Δημοκρατικό Κόμμα αποτελεί προϊόν συστημικής πίεσης. Αυτή η μετάλλαξη δεν αφορά μόνο αυτόν τον χώρο. Η αποδοχή της πολιτικής Καραντίνας από ευρύτερα κομμάτια της αριστεράς έχει παγιώσει έναν νεόκοπο ρεαλισμό που, πλέον, δεν μετρά τις δυνάμεις και το αξιόμαχο του ταξικού κινήματος αλλά τον βαθμό ανεκτικότητας του αστικού κράτους.
Οι 10 συλλήψεις μελών και φίλων της ΟΡΜΑ το Σάββατο 3 Φεβρουαρίου αποτελεί άλλο ένα σχέδιο τρομοκράτησης. Μια μέρα που υπήρχαν καλεσμένες τρεις διαφορετικές συγκεντρώσεις από οργανώσεις και σωματεία της αριστεράς αρνηθήκαμε να αποσυρθούμε σιωπηλώς. Με μετρημένο κόστος, επιλέξαμε να μην αποσυρθούμε σιωπηλώς σε άλλη μέρα ή άλλον χώρο. Υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που αναζητούν το πώς θα παλέψουν. Η ΠΕΝΕΝ που δεν πήρε πίσω την απεργία, φτιάχνει απεργιακές φρουρές και αντιστέκεται στις πιέσεις των γραφειοκρατών για την «απεργία της μισής ώρας», ο Σύλλογος εργαζομένων ΕΚΠΑ που μπλοκάρει τις ψηφιακές εξετάσεις στα ΑΕΙ, οι φοιτητές που ανακαταλαμβάνουν το ΑΠΘ από τους μπάτσους. Είμαστε με την πλευρά που αμφισβητεί το «δεν μπορούμε».
Το χτίσιμο Κομμουνιστικών Πυρήνων Δράσης σε γειτονιές – χώρους – κινήματα αποτελεί μια αναγκαιότητα με πολλαπλά οφέλη. Οι πρωτοπόροι αγωνιστές και αγωνίστριες χρειάζονται στηρίγματα για να παλέψουν. Οι μέθοδοι και οι πρακτικές πάλης που θα ξεπερνάνε τη γραφειοκρατική διαμεσολάβηση θα πρέπει να βρίσκουν τρόπο να γίνονται παραδείγματα ανάτασης αγώνα του ευρύτερου κινήματος. Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες να γίνονται κέντρα πολιτικών συμμαχιών ενάντια στο κεφάλαιο, από το πιο μικρό ως το μεγάλο θέμα.
Οι Κομμουνιστικοί Πυρήνες Δράσης φιλοδοξούν να αποτελέσουν τμήμα ανασύνταξης της Αριστεράς της Νίκης. Η Αριστερά μπορεί να είναι μαζική χωρίς να είναι ρεφορμιστική. Η πολιτική κρίση του 2010 – 2012, τότε που οι κυβερνώντες δεν μπορούσαν να κυβερνήσουν όπως πριν και οι κυβερνώμενοι αναζητούσαν άλλες προτάσεις, θα έλθει ξανά.
Ο Σοσιαλισμός οφείλει να γίνει πολιτική πρόταση του σήμερα. Η επαναστατική εξουσία οφείλει να είναι η απάντηση απέναντι στον καπιταλιστικό όλεθρο.
