Η νεολαία ενάντια στην καταστολή
Πραγματική γάγγραινα αυτή η νεολαία στην Ελλάδα. Δεν κάθεται φρόνιμα, δεν ησυχάζει, δεν ακούει τους ”παλιούς” και τους ”ειδικούς”. Συνέχεια θέλει να γίνεται το δικό της, δηλαδή τα ”θέλει όλα έτοιμα”. Βιάζεται να αποκτήσει πολιτική άποψη (δεν περιμένει να μεγαλώσει πρώτα και να μάθει), κάνει κακές παρέες με Κομμουνιστές (κοιτάνε μόνο την τσέπη τους), αράζει στα τραπεζάκια των πολιτικών παρατάξεων και συμμετέχει στις Γενικές Συνελεύσεις (η δουλειά του φοιτητή είναι να πάρει γρήγορα και με καλό βαθμό το πτυχίο), κατεβαίνει συνέχεια σε διαδηλώσεις (ο κόσμος πώς θα φτάσει στη δουλειά του;) και στην πιο ”ακραία” περίπτωση, αν η κατάσταση ξεφύγει εντελώς (ευθύνη έχουν οι γονείς που δεν τους μεγάλωσαν σωστά), κάνουν καταλήψεις… 47 χρόνια τα ακούνε οι γενιές και ευτυχώς δεν έχουν ”τσιμπήσει”. Πλέον, όμως, έχουμε ένα καθεστώς που παίζει τα ρέστα του, σε ένα συνεχόμενα μεταβαλλόμενο και επικίνδυνο πολιτικό περιβάλλον.
Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τους προηγούμενους μήνες είναι γνωστά. Η οικεία, χαμογελαστή και γεμάτη αυτοπεποίθηση μάσκα της κυβέρνησης έπεσε γρήγορα, εμφανίζοντας ένα θέαμα που αποσκοπούσε σε δύο τινά: αναδιάρθρωση του κοινωνικού συμβολαίου ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα, εξοπλίζοντας το κεφάλαιο με νέα ”χρυσά κουτάλια” και στοχοποίηση του πολιτικού, κομμουνιστικού αντιλόγου που ξέρει να φουντώνει όταν βρίσκει την ευκαιρία. Εκατομμύρια ευρώ στα ΜΜΕ, υποχρηματοδότηση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ στο σύστημα Υγείας, μπάτσοι, πολλοί μπάτσοι, κι άλλοι μπάτσοι, απαγορεύσεις, καταστολή και τρομοκρατία είναι τα βασικά συστατικά των πολιτικών πεπραγμένων της Νέας Δημοκρατίας μέχρι στιγμής.
Η νεολαία δε γλύτωσε από τις διαθέσεις του Μητσοτάκη, του Χαρδαλιά και του Τσιόδρα. Έκλεισαν τα σχολεία, έκλεισαν οι σχολές, άδειασαν τα γήπεδα, οι κινηματογράφοι και τα θέατρα, γέμισαν τραπεζάκια οι πλατείες που άλλοτε ξεχείλιζαν από ατίθασα νιάτα και τα στρατόπεδα ”ξεχείλισαν” φαντάρους.
Νέος σημαίνει όραμα, ελπίδα, δημιουργικότητα, κοινωνικοποίηση, δράση. Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία για ζωή! Έτσι λοιπόν, με τη νεολαία απομονωμένη και αποξενωμένη στο σπίτι της, χωρίς κανένα περιθώριο να προγραμματίσει και να ονειρευτεί ακόμα και βραχυπρόθεσμα τη συνέχεια στη ζωή της, τα κυβερνητικά επιτελεία ”πήραν φωτιά” και παρουσίασαν το εφιαλτικό τους πρόγραμμα μέσα σε λίγους μήνες.
Επαναφορά της Ενιαίας Βάσης Εισαγωγής, στο σύστημα που κρίνει τη μετάβαση των μαθητών στις σχολές, με σκοπό τη δραματική μείωση των εισακτέων (αναλύσεις κάνουν λόγο μέχρι και για 40% λιγότερους σπουδαστές από την επόμενη φορά) και κατ’ επέκταση κλείσιμο σχολών, μειώσεις διδακτικού και διοικητικού προσωπικού. Όταν εμποδίζεις ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της νεολαίας να σπουδάσει, το αποκόπτεις από τη δυνατότητα να μορφωθεί και δημιουργείς φθηνό, χωρίς δικαιώματα εργατικό δυναμικό που θα είναι ακόμα πιο ευάλωτο στις ορέξεις των επιχειρήσεων. Όλα αυτά, φυσικά, δημιουργώντας μια νέα γενιά “καταναλωτών” σε ιδιωτικές σχολές και “πανεπιστήμια”. Φυσικά, σε αυτές τις σχολές μοναδικό κριτήριο εισόδου η οικονομική άνεση της οικογένειες. Δημιουργείται μια εκπαίδευση “αρίστων” και οικονομικά προνομιούχων.
Οι Γενικές Συνελεύσεις ενοχλούν! Ένα από τα πιο σπουδαία και αποκλειστικά ”διαμάντια” της ελληνικής πολιτικής σκηνής, είναι οι γενικές συνελεύσεις στις σχολές. Ήταν, είναι και ΘΑ είναι ο θεσμός γνωριμίας της ”άγριας νεολαίας” με τις ριζοσπαστικές και επαναστατικές ιδέες. Χωρίς ίχνος λογοκρισίας και διαμεσολάβησης, όπως συμβαίνει στις υπόλοιπες πτυχές της κοινωνικής ζωής, ο 18χρονος μπορεί να έρθει σε επαφή με ιδεώδη που του τάζουν μία διαφορετική και καλύτερη ζωή που τους χωράει όλους! Χωρίς μαμά, μπαμπά, θείο που ”κάθεται μαζί με τη νεολαία’, παπάδες και μπάτσους, τα οράματα με τις συνταγές για τη συνολική απελευθέρωση της κοινωνίας, του συστήνονται περήφανα και με θράσος.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ταυτίζει όλη την ουσία των σχολών με τις γενικές τους συνελεύσεις, και καλά κάνει! Οι μαζικές φοιτητικές διαδηλώσεις των τελευταίων εβδομάδων κατάφεραν να φουντώσουν αφού προηγήθηκαν προσπάθειες για γενικές συνελεύσεις σε κάθε σχολή, αποτιμώντας για άλλη μία φορά την αξία τους στη δυνατότητα να αποτελούν πολιτικό εργαστήρι και κέντρο συσπείρωσης σπουδαστών ενάντια στα κυβερνητικά, κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα.
Η κατάργηση των γενικών συνελεύσεων και το ενιαίο ψηφοδέλτιο που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας, ξεκουκουλώνει τις πραγματικές προθέσεις των πολιτικών που θέλουν ένα εκπαιδευτικό πεδίο ”αποστειρωμένο” από τα μικρόβια του Κομμουνισμού.
Νέο Σώμα Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Οι μνήμες παραμένουν νωπές από την τελευταία εγκατάσταση μπάτσων στις σχολές, επί χούντας το 1969, και δε χρειαζόμασταν τις πρόσφατες δηλώσεις Υπουργού για να μας το υπενθυμίσουν. Η ανομία για την οποία μιλάει η κυβέρνηση δεν αφορά την όποια καθηγητική αυθαιρεσία, ούτε τις υπόγειες διασυνδέσεις ιδιωτικών εταιρείων. με προγράμματα σπουδών Οι καταλήψεις, οι συλλογικές διαδικασίες, οι ευκαιρίες και οι δυνατότητες οργάνωσης των φοιτητών αποτελούν το ”αγκάθι” για το Κεφάλαιο. Και για άλλη μία φορά καλά κάνουν, γνωρίζοντας πως το ”μπρα ντε φέρ” που θέλουν να ξεκινήσουν με το φοιτητικό κίνημα, δε μπορεί να συμβεί χωρίς κλούβες των ΜΑΤ να είναι ετοιμοπόλεμες και παρκαρισμένες έξω από κάθε σχολή. Η διαγραφή των δήθεν “αιώνιων” φοιτητών, είναι άλλο ένα κερασάκι στην εκδίωξη σπουδαστών που αντιμετωπίζουν πρόσκαιρες δυσχέρειες στη ζωή τους και μετατρέπουν τις σχολές σε απάνθρωπα ιδρύματα.
Τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, έχουν προηγηθεί τέσσερα μαζικά φοιτητικά συλλαλητήρια που κατάφεραν να σπάσουν την απαγόρευση συναθροίσεων συγκεντρώνοντας χιλιάδες διαδηλωτές στο κέντρο της Αθήνας. Αν μιλούσαμε τους προηγούμενους μήνες για κινηματικές χαραμάδες έκφρασης και πολιτικοποίησης της αγανάκτησης, πλέον μιλάμε για μεγάλες σχισμές ενάντια στις πολιτικές της αλλοτρίωσης. Κόντρα στα σχέδια του κοινοβουλευτικού και εξωκοινοβουλευτικού ρεφορμισμού, να χαμηλώσουν τον πήχη και να αναστείλουν την πολιτική αμφισβήτηση, χιλιάδες αγανακτισμένοι νεολαίοι συνεχίζουν να ψάχνουν τρόπο ακύρωσης των αντεργατικών και ακροδεξιών σχεδίων. Απολαμβάνουμε ένα φοιτητικό κίνημα το οποίο ξεπερνάει τις περιορισμένες ανάγκες των σχολών του και διατρανώνει πως η επίθεση που εξαπολύει η Νέα Δημοκρατία είναι επίθεση συνολικά προς την εργατική τάξη. Στις κραυγές των διαδηλωτών δεν μονοπωλούν το ενδιαφέρον τα φοιτητικά αιτήματα, που αν και δίκαια, αφορούν ένα συγκεκριμένο κοινό στην κοινωνία και δεν καταφέρνουν να εμπνεύσουν και να συνδεθούν με τις ευρύτερες ανάγκες της εργατικής τάξης. Οι θέσεις ενάντια στον περιορισμό της κυκλοφορίας και της έκφρασης,, κατά των προστίμων, καθώς και εκείνες της υπεράσπισης και χρηματοδότησης του δωρεάν και δημόσιου συστήματος Υγείας, είναι μερικές που ξεχωρίζουν.
Η αμηχανία της Νέας Δημοκρατίας είναι εμφανής. Η επιλογή της να μην καταστείλει τους χιλιάδες διαδηλωτές και να επενδύσει ακόμα περισσότερο στο τρομοκρατικό κλίμα που προσπαθούν να διαμορφώσουν τα ΜΜΕ, δείχνει την έλλειψη σχεδιασμού και εχέγγυων στις πολιτικές της. Το πιστό σκυλί των αφεντικών, ο ”ενημερωτικός” όμιλος του ΣΚΑΙ έπαψε να μιλάει για μειοψηφίες και αποπειράθηκε να ξεγελάσει την κοινή γνώμη στοχοποιώντας τις μαζικές διαδηλώσεις, παίζοντας για άλλη μία φορά το χαρτί της ”ατομικής ευθύνης”. Από τις πιο ευχάριστες επιβεβαιώσεις: τελικά οι αγωνιστές έπαψαν να είναι μειοψηφία ακόμα και για αυτούς που προτιμούν να χάσουν την όρασή τους παρά να αναγνωρίσουν στην πραγματική τους βάση τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά της αντικυβερνητικής ανυπακοής.
Η νεολαία βρίσκεται ένα βήμα πριν ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής της και βρίσκει διέξοδο, ευκαιρία για οργάνωση, στην επαναφορά των συλλογικών φοιτητικών διαδικασιών. Ακόμα και η συστημική σύνοδος των Πρυτάνεων, διαφώνησε επίσημα με τις πρωτοβουλίες των πολιτικών της προϊσταμένων αντιλαμβανόμενη πως τα γκλομπ των ΜΑΤ όχι μόνο δε θα επαναφέρουν την ”τάξη” στις σχολές αλλά θα αποτελέσουν νέο έναυσμα των καιρών μας για αγώνες και αντίσταση.
Ο δρόμος που επιβάλλεται να διαβούμε παραμένει μακρύς. Το στοίχημα του νεολαιίστικου κινήματος θα παιχτεί, όχι στις ψήφους των βουλευτών του κοινοβουλίου, αλλά στην προσπάθεια υλοποίησης του αντι-εκπαιδευτικού εκτρώματος. Η οργή και ο θυμός που χαρακτηρίζουν τη νεολαία δεν έχουν απαραίτητα ισχυρά συντηρητικά. Συνηθίζεται η αγανάκτηση, αν δε συνοδεύεται με τα απαραίτητα πολιτικά στοιχεία και καθοδήγηση, να οδηγεί σε κόπωση, απογοήτευση και εκτόνωση. Οφείλουμε στις επόμενες ελπιδοφόρες μάχες που ξεδιπλώνονται μπροστά μας να εμπλουτίσουμε την επαναστατική στρατηγική και να την κάνουμε ακόμα περισσότερο κτήμα σε κοινωνικές ομάδες που ταυτίζονται με τις ανάγκες της νεολαίας. Απαιτείται πολύπλευρος αγώνας για να ξεπεραστούν συμβιβαστικές πολιτικές και να ανατρέψουμε την ακροδεξιά πολιτική της κυβέρνησης.
