Η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ με τα καπιταλιστικά κέντρα και η προσχώρηση του στο «μνημονιακό» στρατόπεδο είναι ήττα της κυρίαρχης ρεφορμιστικής πολιτικής του ελληνικού και διεθνούς εργατικού κινήματος. Μιας στρατηγικής που βασίζεται στην ανάγκη να βρεθούν γραμμές διαπραγμάτευσης, συμβιβαστικές προτάσεις και τόποι αμοιβαίων υποχωρήσεων εκατέρωθεν των αντίπαλων ταξικών στρατοπέδων. Μια τέτοια αντίληψη απαιτεί «σοβαρές», καλοδουλεμένες, ρεαλιστικές προτάσεις και διαπραγματευτές ηθικούς & επιστημονικά καταρτισμένους που θα αποστομώσουν τους «κακούς» αστούς. Ωραίο παραμύθι αλλά δυστυχώς περιέχει και ένα δράκο που δεν τον παίρνει υπ` όψη του.
Τα στρατηγικά αδιέξοδα του αστισμού
Η παρατεταμένη παγκόσμια οικονομική κρίση όχι μόνο δεν δίνει στην αστική τάξη την δυνατότητα οποιασδήποτε μίνιμουμ υποχώρησης αλλά την έχει καταστήσει ανασφαλή για τη στρατηγική της, μεγιστοποιώντας το αρπακτικό ένστικτο αυτοσυντήρησης της. Η συνδυασμένη επίθεση του αστικού μπλοκ εντός και εκτός συνόρων είχε σαν βασικό στόχο να συντρίψει κάθε ψήγμα αντίστασης που αμφισβητούσε τον πυρήνα του ευρω-μονόδρομου. Η επιτυχία του να μετατρέψει το ΣΥΡΙΖΑ σε όχημα εφαρμογής μνημονιακής πολιτικής, είναι τα μισά – μόνο – του δρόμου. Το σχέδιο του αστισμού «μπάζει» από πολλές μεριές. Τα αναλώσιμα πολιτικά επιτελεία, οι κυβερνήσεις και κόμματα μίας χρήσης είναι μια μόνο ένδειξη της κρίσης στρατηγικής του. Δεν συγκροτεί ένα θετικό πολιτικό και κοινωνικό όραμα ανάπτυξης και ευημερίας για τις μάζες όπως στη δεκαετία του `90, αλλά πατάει στο φόβο που δημιουργείται από την παγκόσμια αστάθεια και κατάρρευση και στην ανυπαρξία εναλλακτικών στρατηγικών (είτε εκ δεξιών είτε εξ αριστερών). Η Ε.Ε. δεν είναι πυρήνας ανάπτυξης και ευημερίας αλλά μετατρέπεται στον «Μεγάλο Ασθενή» του 21ου αιώνα χτίζοντας προστατευτικά τείχη όχι μόνο απέναντι στις εξαθλιωμένες ψυχές των προσφύγων, αλλά και στο εσωτερικό της. Η Ευρώπη μετά τον εμφύλιο που έχει στήσει στην Ουκρανία, επιβάλλει τη διάλυση του κοινωνικού ιστού στην Ελλάδα και μεταλλάσσεται από «σπίτι» σε «φυλακή» των λαών.
Ο φασισμός καραδοκεί
Τα αδιέξοδα της δημοκρατικής ευρωπαϊκής προοπτικής έχουν κινητοποιήσει τα αστικά επιτελεία για αναζήτηση εναλλακτικών στρατηγικών. Η εθνικιστική περιχαράκωση, ο οικονομικός προστατευτισμός επανέρχονται στην επικαιρότητα σε όλες τις χώρες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ξεδιπλώνονται και φασιστικά κινήματα σαν κι αυτό που δοκίμασε την περασμένη διετία η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα. Ο κίνδυνος επανάκαμψης του δεν έχει εξαλειφθεί. Η Χ.Α. θα δοκιμάσει να «κοιμίσει» το πολιτικό σύστημα παίζοντας το παιχνίδι του νομιμόφρονα πολιτικού σχηματισμού, αναμένοντας να αρπάξει την ευκαιρία στο επόμενο κενό εξουσίας. Οι φασίστες σπεκουλάρουν στα αδιέξοδα του αστισμού και αυτά θα της προσφερθούν απλόχερα το επόμενο διάστημα. Θα πρέπει να πατήσει, όμως, και στην απογοήτευση της εργατικής τάξης. Η αποστράτευση και η εσωτερίκευση της ήττας, θα είναι βούτυρο στο ψωμί της φασιστικής προπαγάνδας. Όμως το κίνημα είναι παρών και δεν πρέπει να δώσει ούτε σπιθαμή νομιμοποίησης της Χρυσής Αυγής ώστε να ανασυγκροτηθεί πολιτικά και οργανωτικά.
Το ταξικό κίνημα παραμένει στο προσκήνιο
Είναι από τις ελάχιστες φορές που ένα τιτάνιο ξεπούλημα του ρεφορμισμού δεν οδηγεί σε διάλυση του κινήματος. Το 1989 η συγκυβέρνηση ΚΚΕ–ΣΥΝ–ΝΔ έφερε ελάχιστες ρωγμές στον κομματικό και συνδικαλιστικό χώρο των κομμάτων της αριστεράς και οδήγησε σε αποστράτευση το ελληνικό εργατικό κίνημα για πάνω από μια δεκαετία αποδεχόμενο τον ευρω-μονόδρομο του Μάαστριχτ. Αντίθετα σήμερα μέσα σε ελάχιστες μέρες έχουμε χιλιάδες αποχωρήσεις στελεχών που δεν εγκαταλείπουν, αλλά συγκροτούν κινήσεις και οργανώσεις αναδιατάσσοντας το τοπίο στο κίνημα. Η ήττα της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς και οδήγησε ένα μεγάλο κομμάτι της εργασίας στην αποδοχή και στο συμβιβασμό. Αλλά παράλληλα έχουμε προχώρημα επεξεργασιών και θέσεων όχι σε σκοτεινά γραφεία ολιγομελών ομάδων αλλά σε μαζικά κοινωνικά σύνολα.
Το νόμισμα ως ταξικό εργαλείο
Η διαμάχη ανάμεσα στο Ευρώ ή Εθνικό Νόμισμα έχει πολλαπλές πλευρές. Ειδικά στην Ελλάδα, όμως δεν κυριαρχούν οι εθνικιστικές πολιτικές επεξεργασίες, όπως στην Αγγλία ή στην Ιταλία. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε και στον τελευταίο εργαζόμενο την αντίφαση να θέλεις να χαράξεις φιλολαϊκή πολιτική χωρίς τον έλεγχο νομίσματος και τραπεζικού συστήματος. Το Νόμισμα, λοιπόν, δεν είναι μια τεχνική υπόθεση, μια γραφειοκρατική μελέτη και απόφαση. Διαμέσου του Νομίσματος, ξαναμπαίνει στη συζήτηση η ουδετερότητα του κράτους και των μηχανισμών του. Για δεκαετίες η κυρίαρχη αντίληψη στο εργατικό κίνημα ήταν η στρατηγική της κατάληψης του αστικού κράτους. Αρκούσε μια αριστερή κυβέρνηση για να αλλάξει τις πολιτικές του. Αλλά αν στο νόμισμα έχει αρχίσει να γίνεται κατανοητό το πρόβλημα, ακόμα δεν έχουμε επεξεργαστεί αλλά σημαντικά συμπεράσματα της τελευταίας χρονιάς.
Και με αστυνομία, στρατό, ΜΜΕ τι κάνουμε;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δοκίμασε να κάνει διεθνή οικονομική πολιτική αφήνοντας ανέγγιχτο το κράτος για να «να μην αναλώσει δυνάμεις στο εσωτερικό». Αποτέλεσμα η συνεχής υπονόμευση του από τα κέντρα εξουσίας. Όσοι θα θελήσουν να δοκιμάσουν μια έξοδο εκτός ευρώ χωρίς μνημόνιο και με ρήξη με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα πρέπει να είναι έτοιμοι να συγκρουστούν με ένα ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο και άρα με το δικαστικό σώμα που θα δοκιμάσει να επιβληθεί. Διοικητές οργανισμών και «ανεξάρτητων» επιτροπών θα πρέπει να ξηλωθούν κόντρα σε δικαστικές αποφάσεις. Ποιο σώμα θα τις επιβάλλει; Η αστυνομία της Χρυσής Αυγής; Μεταναστευτική πολιτική θα κάνει το λιμενικό σώμα; Και η βρωμερή προπαγάνδα των καναλιών πως θα αποκρουστεί;
Χωρίς ξήλωμα, λοιπόν, της αστικής γραφειοκρατίας, χωρίς πολιτικούς μηχανισμούς ΕΞΩ από το αστικό κράτος, καμιά ρήξη δεν μπορεί να δοκιμαστεί με την καπιταλιστική στρατηγική.
Θέλουμε τα ΔΙΚΑ μας capital control
Τα capital control (ο έλεγχος του κεφαλαίου, δηλαδή) είναι μια καλή αρχή! Για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια ηγεμονίας της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, αποδείχτηκε πως ο έλεγχος της αγοράς δεν είναι και τόσο κακός! Ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας το δεκαπενθήμερο μετά την εξαγγελία του δημοψηφίσματος, είχε λίγο καλύτερες συνθήκες διαβίωσης από πριν! Εκείνες τις ημέρες αναστάλθηκαν εξώσεις, κατασχέσεις και διακοπές ρεύματος – τηλεφώνων, ενώ η διακίνηση στα ΜΜΜ ήταν δωρεάν. Αν καθιερωνόταν κι ένα μίνιμουμ δελτίο διατροφής (με την υπάρχουσα δωρεάν παιδεία και υγεία), για ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού θα είχε τελειώσει η αγωνία της επιβίωσης. Αυτό που χρειαζόταν, ήταν μια πολιτική δύναμη που να αμφισβητούσε την ηγεμονία της αγοράς και να αναζητούσε άλλες πολιτικές.
Για τη στρατηγική της αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής εξέγερσης
Η συνεχόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση θα φέρνει ολοένα και πιο κοντά μας το εφιαλτικό μέλλον που σχεδιάζουν για μας. Χωρίς τον επανατοποθέτηση του κομμουνιστικού οράματος, όλες οι προτάσεις, όλα τα κινήματα θα συναντούν το σιδερένιο φράχτη του καπιταλιστικού Τ.Ι.Ν.Α. (there is no alternative – δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση). Η ΟΡ.Μ.Α. θα δώσει όλες τις δυνάμεις της για την ανασύνταξη του κινήματος του «ΟΧΙ μέχρι τέλους» με δύο τρόπους. Να αναδείξει ΠΟΛΙΤΙΚΑ την ανάγκη μαζικών πολιτικών εργαλείων ΕΞΩ και ΕΝΑΝΤΙΑ στους αστικούς μηχανισμούς και να συγκροτήσει ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ένα μαχητικό βραχίονα που να βοηθάει στην υλοποίηση αυτών των πολιτικών.
Χάσαμε μια μάχη, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται…
Αθήνα, 4 Σεπτέμβρη 2015
