Η αντιφασιστική συγκέντρωση της Κυριακής 22/10 στην πλατεία Συντάγματος μπορεί φαινομενικά να ξεκίνησε ως απάντηση στην πρόκληση 23 διαφορετικών ναζιστικών ομάδων που τάσσονται εχθρικά απέναντι στο ψηφισμένο νομοσχέδιο για την ΛΟΑΤ κοινότητα της Ελλάδας, και στα όποια δικαιώματα αυτή διεκδικεί, αλλά εν τέλει επιστεγάστηκε από πολλές διαφορετικές παραμέτρους. Επί της ουσίας ήταν η κορύφωση ενός αντιφασιστικού τριημέρου που οργανώθηκε από το πιο μαχητικό κομμάτι του αντιφασιστικού κινήματος. Είναι πραγματικότητα πως οι δυνάμεις του ευρύτερου αντιφασιστικού στρατοπέδου κινούνται με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση τον τελευταίο χρόνο. Αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως ο ίδιος φασιστικός συρφετός επιχείρησε να ξανακάνει ισλαμοφοβική συγκέντρωση στην πλατεία συντάγματος τον περασμένο χειμώνα, στα πλαίσια πανελλαδικού μάλιστα καλέσματος χωρίς καμία επιτυχία. Τότε και πάλι απέναντι τους είχε σταθεί η Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού βάζοντας ταφόπλακα στην προσπάθεια τους να βρουν διέξοδο στην κεντρική πλατεία της πόλης. Φέτος η συσχετισμοί άλλαξαν προς το καλύτερο ισχυροποιώντας το πολιτικό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση. Πάνω από 1500 αντιφασίστες και αντιφασίστριες πλαισίωσαν τα πολλαπλά καλέσματα για τη συγκέντρωση την ώρα που οι ναζιστικές συμμορίες ανακαλούσαν η μια πίσω από την άλλη τα καλέσματα τους αφήνοντας μια θλιβερή μειοψηφία λίγων δεκάδων να περιφέρονται στις ανάμεσα στις δύσμοιρες πάπιες του Εθνικού Κήπου.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστη τη στάση της αστυνομίας, όχι για να προσθέσουμε λίγες ακόμα γραφικούρες, αλλά επειδή αυτή τη φορά το σχέδιό της δεν λειτούργησε. Οι δυνάμεις της καταστολής επιχείρησαν να στήσουν ένα σκηνικό 2 διαφορετικών συγκεντρώσεων, όπου κάπου μαζεύονται οι μεν και κάπου οι δε, και όλους αυτούς, απλά φροντίζουμε να τους κρατάμε μακριά. Προσπάθησαν να απωθήσουν προς την κάτω μεριά της πλατείας τους αντιφασίστες για να χτίσουν μια ζώνη ασφαλείας για τους ομοϊδεάτες τους και ίσως αν τους δινόταν η ευκαιρία να τους προωθούσαν προς το διάζωμα μπροστά στον άγνωστο στρατιώτη. Το σχέδιο της αστυνομίας δεν βγήκε. Οι αντιφασίστες διεκδίκησαν και κράτησαν το πεζοδρόμιο απέναντι από τη Βουλή, οι φασίστες χώθηκαν στον Εθνικό Κήπο και η προσπάθεια τους να βγουν στο δρόμο είχε άδοξο τέλος.
Παρ΄ όλα αυτά, το γενικό συμπέρασμα δεν είναι τόσο επιφανειακό. Η λυσσαλέα προσπάθεια της αστυνομίας να κρατήσει ζωντανή τη φασιστική επιλογή με όποιο κόστος, είναι κάτι που από τη μια πρέπει να μας κρατάει σε εγρήγορση, ενώ από την άλλη αποκαλύπτει και από αυτή την οπτική, ότι η μάχη με το φασισμό δεν μπορεί να αναλώνεται μόνο σε στρατηγικές που κλειδαμπαρώνονται στη χρήση θεσμικών εργαλείων και δημοκρατικών επικλήσεων. Η αστική δημοκρατία αποδέχεται μια σειρά φασιστικών τακτικών στα πλαίσια της ανεκτικής πολιτικής, την ώρα, όμως, που ένα κομμάτι του αστικού μπλοκ λαδώνει το όπλο της φασιστικής τρομοκρατίας θέλοντας να το έχει έτοιμο την κρίσιμη στιγμή. Στιγμή που ο αστισμός θεωρεί δεδομένο ότι θα έρθει, και προετοιμάζεται γι’ αυτήν. Το χρέος λοιπόν του μαχητικού αντιφασισμού, είναι να αποδιοργανώσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό τους μηχανισμούς και τους διαύλους επικοινωνίας των εχθρών του, μέσα από μονοπάτια που θα ξεφεύγουν από τα θεσμικά πλαίσια, μιας και αυτά από μόνα τους έχουν σταθεί ανίκανα να προστατέψουν ακόμα και την ίδια την αστική δημοκρατία από τους φασίστες. Το χτίσιμο δομών που θα έχουν ως σκοπό να αντικαταστήσουν τα υπαρκτά δημοκρατικά εργαλεία και να συντρίψουν κάθε ρατσιστική, ομοφοβική, γκρούπα είναι επιτακτικό και έχει ήδη ξεκινήσει. Το στρατόπεδό μας έχει πλέον την οργάνωση που μπορεί να κατεβαίνει στο δρόμο και να δίνει με ασφάλεια τις μάχες που πρέπει.
Σ’ αυτόν τον αγώνα η αλληλεγγύη μας σε όλα τα καταπιεζόμενα κομμάτια της τάξης μας είναι δεδομένη. Τη μία στιγμή ο στόχος της επίθεσης μπορεί να είναι οι μετανάστες την άλλη οι ΛΟΑΤ. Εμείς πάντως ως μετανάστες, ΛΟΑΤ, κομμουνιστές, αναρχικοί μα πάνω απ’ όλα αντιφασίστ(ρι)ες δηλώνουμε ανοιχτά πως ο μαχητικός αντιφασισμός θα γίνει ο πολιορκητικός κριός στη μάχη μας ενάντια στην καταπίεση της αστικής τάξης και της φασιστική εμπροσθοφυλακής της.